ฝากให้คนที่คิดจะเลือกแฟน โดยตั้งข้อแม้มากมายนะครับ

เราทุกคนคงเคยมีความรักแบบเด็กๆ ตอนมหาลัย

รักที่ไม่มีข้อแม้ รักที่ตัวตน รักที่ไม่เคยคาดหวังสิ่งใด

รักแบบโง่ๆ รักแบบที่ไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง  รู้อย่างเดียวแค่เรารักกัน
ฐานะ สถานะทางสังคม สิ่งแวดล้อมต่างๆ
สิ่งเหล่านั้นไม่มีผลอะไรต่อความรู้สึกของเรา แม้แต่น้อย

แต่พอเราโตมาอีกระดับนึง

เราเรียนรู้ว่าเรารักแบบนั้นไม่ได้อีก
เราเริ่มแคร์สิ่งแวดล้อม เราเริ่มแคร์สายตาของคนรอบข้างที่มองมาที่เรา
เราเริ่มมีข้อแม้มากขึ้น ว่าเธอคนนั้นต้องมีสิ่งนั้น หรือเป็นสิ่งนี้
เราเริ่มคิดถึงอนาคตที่ไม่มีวันแน่นอน ว่าต้องควรเป็นแบบนั้น เป็นแบบนี้

จนถึงจุดนึงเราก็มารู้ตัวอีกที
ว่าเรารักแบบโง่ๆ ไม่ได้อีกต่อไป

มีคำถามมากมายเกิดในใจ ทำไมเราต้องแคร์คนอื่นมากมายขนาดนั้น ?
หลายคนแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก
แต่แต่งเพราะสิ่งแวดล้อมและความเหมาะสม

หลายคนบอกว่า ต้องแคร์อนาคตตัวเองสิ
คบกันแล้วไม่ดีขึ้นกว่าเดิมจะคบไปทำไม ?

เรื่องนี้พวกนี้ผมไม่เถียงเลย  มันเป็นเรื่องจริงที่เราต้องพบเจอและผ่านมันไป

แต่เราเคยฉุกคิดบ้างมั้ย ว่ารักแบบไหนคือรักที่แท้ ?
รักตั้งแต่แรกเห็นโดยที่ไม่มีข้อแม้ หรือ
รักที่เกิดจากความผูกผัน โดยผ่านการใช้สมอง

รักแบบไหนกันแน่ที่เราอยากได้

คนที่โชคดีคือคนที่มีรักทั้งสองแบบในคนๆเดียวกัน

แต่เราจะสามารถบอกได้จริงๆหรอ ว่าคนที่เลือกได้แค่ข้อใดข้อหนึ่ง หรือเลือกไม่ได้เลยทั้งสองข้อ เป็นคนโชคร้าย ?

ในวันที่เรารู้สึกว่าเราต้องเลือกและเลือกได้ เรายังใช้ชีวิตได้ต่อไป
แต่วันที่เราไม่สามารถเป็นฝ่ายเลือกอะไรได้อีก มาถึงและเรายังไม่มีใครอยู่ข้างกาย

เราจะรู้สึกยังไง? เราจะเสียใจกับเหตุการณ์บางเหตุการณ์ในอดีตมั้ย

ชีวิตนี้มีแค่ครั้งเดียว เราคงย้อนเวลาไปแก้ไขอะไรไม่ได้
ถึงตอนนั้นเราจะคิดยังไงกับคำพูดที่ว่า

"คิดจะรัก ต้องไม่กลัวเสียใจ"

ฝากให้ทุกคนคิดด้วยจิตกุศล

#เพราะความรักเป็นเรื่องcustom