สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 21 ปีนะคะ เท้าความก่อนว่า เรากับแม่สนิทกัน คุยเล่นกันตลอด มีคนคอมเม้นมากมายค่ะว่าเรากับแม่น่ารัก สนิทกันดี แม่กับพ่อหย่ากันเมื่อตอนเราอยู่ ม.6 เพราะ พ่อมีคนใหม่ค่ะ ตอนนั้นเราเคว้งมาก ใจเรามันแตกเป็นเสี่ยงๆ อยากจะเป็นเด็กมีปัญหาเพื่อประชดพ่อ แต่ก็ไม่ทำ เพราะห่วงแม่ แล้วตอนนั้นแม่ก็คุยกับผู้ชายคนนึงค่ะ รู้จักกันผ่านเฟซบุ๊กที่เราสมัครให้แม่เอง ตอนนั้นเราก็เคลียร์กับแม่ไปเลยค่ะ ร้องไห้กันไป แม่บอกแค่เพื่อน แม่สัญญากับเราว่าจะไม่มีใครใหม่ สุดท้ายผู้ชายคนนั้นมาหลอกเงินแม่ไปค่ะ ตอนนี้ก็ไม่ได้คืน เราทำเป็นไม่รู้มาตลอดว่าแม่โดนหลอก
จนเวลาผ่านไป แม่ก็คุยกับผู้ชายคนใหม่ค่ะ ผู้ชายคนนี้ขอแทนว่า ก. นะคะ เรารู้อีกแล้วค่ะ ก็เลยไปถามแม่ แม่ก็บอกว่าแค่เพื่อนกันค่ะ แต่ที่เราอ่านจากแชท มันไม่ใช่เพื่อนไงคะ ตอนนั้นเราก็ร้องไห้ไปหนัก เรารับไม่ได้จริงๆ เหมือนกับเราผิดหวัง เรามีปมจากพ่อ แต่แม่ก็ยิ่งผูกปมเราให้แน่นกว่าเดิม พอเคลียร์กัน เราก็ทำเป็นไม่รู้ว่าแม่ยังคุยกับ ก. อยู่ เราแกล้งไม่รู้ค่ะ เวลาไปเรียน เราอยู่หอนะคะ แต่พอกลับบ้านมา เราจะเจอของใช้ของ ก. ที่บ้านเรา แต่ก็ต้องแกล้งไม่รู้ค่ะ ไม่อยากทะเลาะกับแม่ บอกใครก็ไม่ได้ ได้ยินแม่คุยโทรศัพท์กับ ก. ก็ต้องแกล้งไม่รู้ บางทีไปเดินโลตัสกับแม่ แม่ยังคุยโทรศัพท์กับ ก. เลยค่ะ
สุดท้ายเมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม เราอยู่ที่มหาวิทยาลัย แล้วแม่โทรมาหาเราบอกเราเรื่องที่ แม่เอา ก. เข้ามาในบ้านค่ะ ให้เหตุผลว่า ก. คอยพาแม่ไปโรงพยาบาล ซึ่งมันมีอีกหลายทาง ที่เราจะพาแม่ไปโรงพยาบาลได้ โดยไม่ต้องมี ก. แต่แม่ก็ไม่เลือกทางนั้น จำได้เลยค่ะว่าตอนที่แม่โทรมาหา เราช็อคมาก เราไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับเรา เราไม่คิดว่าแม่จะทำกับเราแบบนี้ เราเสียใจ เราไม่อยากกลับบ้าน เราผิดหวัง พอเรากลับบ้านมา เจอ ก. เจอแม่ เราทำอะไรไม่ถูกเลย มันเหมือนกับโลกของเรามันพังไป เราไม่มีความสุขที่จะอยู่บ้าน ทั้งๆที่ บ้านคือที่ที่เราเคยอยู่แล้วมีความสุขมากที่สุด เราไม่มีกำลังใจ เราคิดอยากจะฆ่าตัวตาย เราไม่พูดกับแม่เลยค่ะ พูดทีไรเราจะร้องไห้ แค่มองหน้าแม่น้ำตาเราก็เอ่อแล้วค่ะ เราผิดหวังมาก เราเหมือนโดนซ้ำแผลเดิม ที่แม่ก็รู้ว่าเรามี
จนวันนึง เราพูดลอยๆ ใส่ ก.ไป ว่า แม่-ง เมื่อไหร่จะออกไปซํกทีวะ แล้วพอเช้าวันถัดมา เรานอนอยู่แม่เปิดประตูมาถามเราค่ะ ว่าไปทะเลาะอะไรกับ ก. แล้ว ก.หายไปไหน เราก็บอกไปค่ะว่าเราพูดว่ายังไง แม่ก็หลุดปากพูดมาว่า หนูทำแบบนี้ได้ยังไง เค้าเป็นสามีแม่นะ โห ตอนนั้น เราฟังแล้วเจ็บปวดมาก จุกอยู่ในอก เราเลยถามแม่ไปว่า แล้วหนูล่ะ เป็นอะไรกับแม่ สุดท้ายเราพูดทุกอย่างที่เรารู้สึก ทุกอย่างที่เราคิด แม่ก็อึ้งไป แม่ก็ขอโทษเรา แล้วแม่ก็เอา ก. ไปอยู่บ้านเช่า
เราก็พยายามจะทำให้เรากับแม่ มีความสัมพันธ์กันแบบเดิม แต่ที่เราเห็นคือ ทุกเช้าก่อนเราตื่นแม่จะไปหา ก. แล้วพอเราตื่น จะเจอแม่อยู่บ้านแล้ว และประตูบ้าน ทุกอย่าง จะล็อคอยู่แบบเดิม แม่คุยโทรศัพท์กับ ก. ตอนเย็นแม่ไปออกกำลังกายกับ ก. อันนี้เราเสียใจมาก เราอยากให้แม่เลือกเราเป็นคนพาแม่ไปออกกำลังกาย เราพูดกับแม่เสมอว่าเราอยากดูแลแม่ แต่แม่ไม่เคยเชื่อเลยว่าเราจะทำได้ ตั้งแต่กลับมาบ้าน ทะเลาะกับแม่ไป 3-4 รอบแล้วค่ะ เสียใจมาก ที่ทะเลาะกับแม่ แต่ก็เสียใจมากเหมือนกัน ที่แม่ทำแบบนี้กับเรา
เราจะทำยังไงดีคะ เราอยากทำให้เรากับแม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม แบบไม่มี ก. เราคิดถึงแม่ เรารักแม่ อยากกอด อยากคุยเล่นกับแม่แบบเดิม เราอยากรักษาครอบครัวเอาไว้ ตอนนี้เราเป็นหนักมาก เราคิดจะฆ่าตัวตายแต่ยังไม่ได้ทำนะคะ แม่เป็นคนที่ทำให้เราผ่านเรื่องพ่อมาได้ แต่ตอนนี้แม่คือคนที่ทำให้เรากลับไปเจอเรื่องเหมือนพ่ออีกครั้ง เราหมดหนทางแล้วจริงๆ หมดกำลังใจ ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ แม่ก็ออกไปข้างนอกกับ ก. อีกแล้ว เราไม่ไหวแล้วจริงๆ
ปล.ยาวหน่อย แต่ก็ขอบคุณมากๆนะคะที่อ่านจนจบ ถ้าเรียงไม่ดียังไง ขอโทษด้วยนะคะ
แม่พาผู้ชายเข้าบ้าน ทะเลาะกับแม่หนักมากๆ ขอคำแนะนำค่ะ
จนเวลาผ่านไป แม่ก็คุยกับผู้ชายคนใหม่ค่ะ ผู้ชายคนนี้ขอแทนว่า ก. นะคะ เรารู้อีกแล้วค่ะ ก็เลยไปถามแม่ แม่ก็บอกว่าแค่เพื่อนกันค่ะ แต่ที่เราอ่านจากแชท มันไม่ใช่เพื่อนไงคะ ตอนนั้นเราก็ร้องไห้ไปหนัก เรารับไม่ได้จริงๆ เหมือนกับเราผิดหวัง เรามีปมจากพ่อ แต่แม่ก็ยิ่งผูกปมเราให้แน่นกว่าเดิม พอเคลียร์กัน เราก็ทำเป็นไม่รู้ว่าแม่ยังคุยกับ ก. อยู่ เราแกล้งไม่รู้ค่ะ เวลาไปเรียน เราอยู่หอนะคะ แต่พอกลับบ้านมา เราจะเจอของใช้ของ ก. ที่บ้านเรา แต่ก็ต้องแกล้งไม่รู้ค่ะ ไม่อยากทะเลาะกับแม่ บอกใครก็ไม่ได้ ได้ยินแม่คุยโทรศัพท์กับ ก. ก็ต้องแกล้งไม่รู้ บางทีไปเดินโลตัสกับแม่ แม่ยังคุยโทรศัพท์กับ ก. เลยค่ะ
สุดท้ายเมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม เราอยู่ที่มหาวิทยาลัย แล้วแม่โทรมาหาเราบอกเราเรื่องที่ แม่เอา ก. เข้ามาในบ้านค่ะ ให้เหตุผลว่า ก. คอยพาแม่ไปโรงพยาบาล ซึ่งมันมีอีกหลายทาง ที่เราจะพาแม่ไปโรงพยาบาลได้ โดยไม่ต้องมี ก. แต่แม่ก็ไม่เลือกทางนั้น จำได้เลยค่ะว่าตอนที่แม่โทรมาหา เราช็อคมาก เราไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับเรา เราไม่คิดว่าแม่จะทำกับเราแบบนี้ เราเสียใจ เราไม่อยากกลับบ้าน เราผิดหวัง พอเรากลับบ้านมา เจอ ก. เจอแม่ เราทำอะไรไม่ถูกเลย มันเหมือนกับโลกของเรามันพังไป เราไม่มีความสุขที่จะอยู่บ้าน ทั้งๆที่ บ้านคือที่ที่เราเคยอยู่แล้วมีความสุขมากที่สุด เราไม่มีกำลังใจ เราคิดอยากจะฆ่าตัวตาย เราไม่พูดกับแม่เลยค่ะ พูดทีไรเราจะร้องไห้ แค่มองหน้าแม่น้ำตาเราก็เอ่อแล้วค่ะ เราผิดหวังมาก เราเหมือนโดนซ้ำแผลเดิม ที่แม่ก็รู้ว่าเรามี
จนวันนึง เราพูดลอยๆ ใส่ ก.ไป ว่า แม่-ง เมื่อไหร่จะออกไปซํกทีวะ แล้วพอเช้าวันถัดมา เรานอนอยู่แม่เปิดประตูมาถามเราค่ะ ว่าไปทะเลาะอะไรกับ ก. แล้ว ก.หายไปไหน เราก็บอกไปค่ะว่าเราพูดว่ายังไง แม่ก็หลุดปากพูดมาว่า หนูทำแบบนี้ได้ยังไง เค้าเป็นสามีแม่นะ โห ตอนนั้น เราฟังแล้วเจ็บปวดมาก จุกอยู่ในอก เราเลยถามแม่ไปว่า แล้วหนูล่ะ เป็นอะไรกับแม่ สุดท้ายเราพูดทุกอย่างที่เรารู้สึก ทุกอย่างที่เราคิด แม่ก็อึ้งไป แม่ก็ขอโทษเรา แล้วแม่ก็เอา ก. ไปอยู่บ้านเช่า
เราก็พยายามจะทำให้เรากับแม่ มีความสัมพันธ์กันแบบเดิม แต่ที่เราเห็นคือ ทุกเช้าก่อนเราตื่นแม่จะไปหา ก. แล้วพอเราตื่น จะเจอแม่อยู่บ้านแล้ว และประตูบ้าน ทุกอย่าง จะล็อคอยู่แบบเดิม แม่คุยโทรศัพท์กับ ก. ตอนเย็นแม่ไปออกกำลังกายกับ ก. อันนี้เราเสียใจมาก เราอยากให้แม่เลือกเราเป็นคนพาแม่ไปออกกำลังกาย เราพูดกับแม่เสมอว่าเราอยากดูแลแม่ แต่แม่ไม่เคยเชื่อเลยว่าเราจะทำได้ ตั้งแต่กลับมาบ้าน ทะเลาะกับแม่ไป 3-4 รอบแล้วค่ะ เสียใจมาก ที่ทะเลาะกับแม่ แต่ก็เสียใจมากเหมือนกัน ที่แม่ทำแบบนี้กับเรา
เราจะทำยังไงดีคะ เราอยากทำให้เรากับแม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม แบบไม่มี ก. เราคิดถึงแม่ เรารักแม่ อยากกอด อยากคุยเล่นกับแม่แบบเดิม เราอยากรักษาครอบครัวเอาไว้ ตอนนี้เราเป็นหนักมาก เราคิดจะฆ่าตัวตายแต่ยังไม่ได้ทำนะคะ แม่เป็นคนที่ทำให้เราผ่านเรื่องพ่อมาได้ แต่ตอนนี้แม่คือคนที่ทำให้เรากลับไปเจอเรื่องเหมือนพ่ออีกครั้ง เราหมดหนทางแล้วจริงๆ หมดกำลังใจ ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ แม่ก็ออกไปข้างนอกกับ ก. อีกแล้ว เราไม่ไหวแล้วจริงๆ
ปล.ยาวหน่อย แต่ก็ขอบคุณมากๆนะคะที่อ่านจนจบ ถ้าเรียงไม่ดียังไง ขอโทษด้วยนะคะ