จู่ๆ เมื่อซักครู่มีเหตุการบางอย่างที่ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ตอนเด็กๆ ที่มีผลกระทบกับพฤติกรรมของเราในตอนนี้มากๆ
เราเลยอยากรู้ว่า เพื่อนๆ มีเหตุการณ์อะไรที่เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว **ตอนเด็ก** แล้วส่งผลกระทบกับนิสัยหรือลักษณะบางอย่างในปัจจุบันบ้างไหมคะ
ตอนนั้นเราอายุ 7 ขวบ ไปเที่ยวประเทศอาหรับแห่งหนึ่งกับป้าและน้า (พ่อกับแม่ไม่ได้ไปด้วย และน้องสาวยังไม่เกิด)
ชอบโดนผู้ชายอาหรับมาจับตัว ลูบไหล่ไหล่ จับแขน ลูบหลัง เขาอาจคิดว่ามันปกติเพราะเราเป็นเด็ก(?????)
แต่ไม่เคยมีผู้ชายไทยทำกับเราแบบนั้น และนั่นเป็นการไปต่างประเทศครั้งแรกของเรา เราเลยไม่รู้
ตอนนั้นก็เด็กมาก ไม่ได้บอกใคร
ระหว่างทริปก็โดนขอแต่งงานบ่อยมาก ก็รู้แหละว่าแค่พูดเล่นๆ ไปเรื่อย
ป้าเราก็เอามาพูดแบบขำๆ เล่าเป็นเรื่องโจ๊กให้คนอื่นในกรุ๊ปทัวร์ฟัง ซึ่งเรารู้สึก...กระอักกระอ่วน เหมือนจะอ้วก
เรารู้สึกเกลียดตัวเอง
ตอนช่วงกลับมาแรกๆ เราจะไม่นอนติดกับพ่อเลย ทั้งที่ปกติเราจะนอนตรงกลาง
แล้วพ่อกับแม่นอนกอดเราจากสองข้าง
เรารู้สึกขยะแขยงตัวเองไปหลายเดือน
เรื่องไม่กล้านอนติดพ่อหายไปแล้ว
แต่เรื่องที่ไม่หาย และเราไม่รู้ตัวเลยจนโตคือ อคติในแง่ลบกับผู้ชายอาหรับที่ฝังอยู่จิตใต้สำนึก
รวมถึงผู้ชายที่หน้าแบบอาหรับแต่ไม่ใช่คนอาหรับด้วย
ทั้งที่เราเป็นคนที่ตั้งใจอย่างมากที่จะไม่เหยียดผิว เหยียดชาติ เหยียดฐานะ หรือเหมารวมอะไรเลย
ภายนอกคนที่รู้จักเรา จะมองว่าเรามี political correctness มาก(จนเกินไป)ด้วยซ้ำ
แต่ทุกครั้งที่เราเจอผู้ชายอาหรับ (แล้วดันรวมไปถึงคนตะวันออกกลางทั้งหมดซะงั้น) เราจะเหงื่อชุ่มมือ ไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้ามองตา
แล้วก็จะรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้เลย
หรือต่อให้เวลาเจอเวลาคนโพสต์ภาพที่บอก ชายอาหรับที่หล่อมาก
เหมือนสมองเราจะแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกบอก ใช่ หล่อมากๆ
แต่อีกส่วนที่เราควบคุมไม่ได้เลย คือความรู้สึก...รังเกียจ กลัว บอกไม่ถูก
เราอยากแก้ความรู้สึกแบบนี้มาก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปหาจิตแพทย์แล้วจะหายหรือเปล่า เพราะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นนานจนเหมือนสายเกินแก้แล้ว
แล้วเมื่อเกือบๆ ปีก่อนไปเที่ยว โดนคนที่หน้าแบบอาหรับมา ตามสะกดรอยเราไปในเมโทร
ตอนนั้นคือทำให้เรารู้เลยว่า ความกลัวความรังเกียจที่เราเคยพยายามกดๆ ไว้มันไม่หายไปไหนเลย
ทั้งที่ถ้าเป็นผู้ชายเชื้อชาติอื่น เราจะสติดีมาก จ้องหน้าด่าตะเปิดตะเปิง
แต่อันนี้มันกลัวจนกล้ามเนื้ออ่อนเปลี้ยยืนไม่ได้ไปเลย รู้สึกหายใจไม่ทัน รู้สึกว่าตอนนั้นต้องตายแล้วแน่ๆ
แล้วบางทีนึกถึงเรื่องพวกนี้ ดันพาลจะรู้สึกรังเกียจตัวเองด้วย ทำไมก็ไม่รู้ เราหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้เหมือนกัน
ใครมีเหตุการณ์ในวัยเด็กที่ส่งผลกระทบกับพฤติกรรมตอนโตอย่างเห็นได้ชัดบ้างคะ?
เราเลยอยากรู้ว่า เพื่อนๆ มีเหตุการณ์อะไรที่เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว **ตอนเด็ก** แล้วส่งผลกระทบกับนิสัยหรือลักษณะบางอย่างในปัจจุบันบ้างไหมคะ
ตอนนั้นเราอายุ 7 ขวบ ไปเที่ยวประเทศอาหรับแห่งหนึ่งกับป้าและน้า (พ่อกับแม่ไม่ได้ไปด้วย และน้องสาวยังไม่เกิด)
ชอบโดนผู้ชายอาหรับมาจับตัว ลูบไหล่ไหล่ จับแขน ลูบหลัง เขาอาจคิดว่ามันปกติเพราะเราเป็นเด็ก(?????)
แต่ไม่เคยมีผู้ชายไทยทำกับเราแบบนั้น และนั่นเป็นการไปต่างประเทศครั้งแรกของเรา เราเลยไม่รู้
ตอนนั้นก็เด็กมาก ไม่ได้บอกใคร
ระหว่างทริปก็โดนขอแต่งงานบ่อยมาก ก็รู้แหละว่าแค่พูดเล่นๆ ไปเรื่อย
ป้าเราก็เอามาพูดแบบขำๆ เล่าเป็นเรื่องโจ๊กให้คนอื่นในกรุ๊ปทัวร์ฟัง ซึ่งเรารู้สึก...กระอักกระอ่วน เหมือนจะอ้วก
เรารู้สึกเกลียดตัวเอง
ตอนช่วงกลับมาแรกๆ เราจะไม่นอนติดกับพ่อเลย ทั้งที่ปกติเราจะนอนตรงกลาง
แล้วพ่อกับแม่นอนกอดเราจากสองข้าง
เรารู้สึกขยะแขยงตัวเองไปหลายเดือน
เรื่องไม่กล้านอนติดพ่อหายไปแล้ว
แต่เรื่องที่ไม่หาย และเราไม่รู้ตัวเลยจนโตคือ อคติในแง่ลบกับผู้ชายอาหรับที่ฝังอยู่จิตใต้สำนึก
รวมถึงผู้ชายที่หน้าแบบอาหรับแต่ไม่ใช่คนอาหรับด้วย
ทั้งที่เราเป็นคนที่ตั้งใจอย่างมากที่จะไม่เหยียดผิว เหยียดชาติ เหยียดฐานะ หรือเหมารวมอะไรเลย
ภายนอกคนที่รู้จักเรา จะมองว่าเรามี political correctness มาก(จนเกินไป)ด้วยซ้ำ
แต่ทุกครั้งที่เราเจอผู้ชายอาหรับ (แล้วดันรวมไปถึงคนตะวันออกกลางทั้งหมดซะงั้น) เราจะเหงื่อชุ่มมือ ไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้ามองตา
แล้วก็จะรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้เลย
หรือต่อให้เวลาเจอเวลาคนโพสต์ภาพที่บอก ชายอาหรับที่หล่อมาก
เหมือนสมองเราจะแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกบอก ใช่ หล่อมากๆ
แต่อีกส่วนที่เราควบคุมไม่ได้เลย คือความรู้สึก...รังเกียจ กลัว บอกไม่ถูก
เราอยากแก้ความรู้สึกแบบนี้มาก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปหาจิตแพทย์แล้วจะหายหรือเปล่า เพราะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นนานจนเหมือนสายเกินแก้แล้ว
แล้วเมื่อเกือบๆ ปีก่อนไปเที่ยว โดนคนที่หน้าแบบอาหรับมา ตามสะกดรอยเราไปในเมโทร
ตอนนั้นคือทำให้เรารู้เลยว่า ความกลัวความรังเกียจที่เราเคยพยายามกดๆ ไว้มันไม่หายไปไหนเลย
ทั้งที่ถ้าเป็นผู้ชายเชื้อชาติอื่น เราจะสติดีมาก จ้องหน้าด่าตะเปิดตะเปิง
แต่อันนี้มันกลัวจนกล้ามเนื้ออ่อนเปลี้ยยืนไม่ได้ไปเลย รู้สึกหายใจไม่ทัน รู้สึกว่าตอนนั้นต้องตายแล้วแน่ๆ
แล้วบางทีนึกถึงเรื่องพวกนี้ ดันพาลจะรู้สึกรังเกียจตัวเองด้วย ทำไมก็ไม่รู้ เราหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้เหมือนกัน