หนึ่งภาพใช้เวลาถ่าย 1 วินาที
แต่ 1 ภาพถ่ายอาจจะมีความหมายต่อหนึ่งชีวิต
“ ชั่วนิรันดร์”
สมุดโน้ตปกหนังสีดำถูกปิดลง นิ้วเรียวสวยยังคงอ้อยอิ่งลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา
สายลมอ่อนๆพัดผ่านขณะยืนทอดสายตา เหม่อมองพื้นป่าไม้บ้านเรือนเบื้องล่าง
ที่ทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา จุดชมวิวบนกระท่อมนะปางช้างแห่งนี้มันเป็นหนึ่งในความทรงจำ
ของพอร์ชและคนรัก ‘ เหนือ ’
“พ่อจ๋ามาอยู่นี่เอง”
“ฮื่อ!มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” พอร์ชสดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกสวมกอดจากด้านหลังก่อนจะเอี้ยวตัว
หันมองหญิงสาวผมยาวสลวยที่กำลังส่งยิ้มประจบมาให้ ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาจะว่ามันรวดเร็ว
ก็ใช่ จะว่ามันเนิ่นนานก็ถูก ‘เหนือ… แตงอ่อนลูกของเราโตเป็นสาวสวยแล้วนะ’
เสียงกระซิบภายในจิตใจดังขึ้น
“ ทำไมไม่บอกพ่อจะได้ไปรับ”
“ แตงอ่อนอยากให้พ่อเซอไพรส์นะคะ”
คำบอกเล่าทำเอาพอร์ชอมยิ้มโยกหัวลูกสาวไปมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะสังเกตเห็นว่าลูกไม่ได้มาคนเดียว ยังมีเพื่อนตามมาอีกสองคน
พอร์ชส่งยิ้มหวานอ่อนให้เหนือที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนๆของลูกสาว อย่างที่เคยทำทุกครั้ง
เหนือที่จะคอยไปกับเขาทุกที่และอยู่ข้างกันตลอดเวลา
แต่ …!! หนนี้เหมือนมีบางอย่างแตกต่างไป?
“พ่อจ๋า นี่ลดา นี่บอย ส่วนคนสุดท้ายเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งในชมรมณ์
ชื่อ เหนือ คะ” ชั่ววินาทีที่ลมหายใจสะดุด เหมือนถูกตรึงวิญญาณ
เหนือหรือ ไม่ใช่ภาพฝัน ไม่ใช่ภาพมโน หากมีชีวิต พอร์ชรู้สึกไม่อยากเชื่อ
เขาแทบไม่รู้ตัวว่าได้เดินไปหยุดตรงหน้าอีกฝ่ายเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด
วางมือทาบทับบนหน้าอกฟังเสียงสัญญาณชีพจรจากคนตรงหน้า
“ มีชีวิตจริงๆสินะเหนือ ” เสียงพึมพำ ดังเล็ดลอดลำคอก่อนสติจะดับวูบบบลง
แตงอ่อนกำลังแกว่งยาดมบริเวณจมูกคนหมดสติ
รุ่นพี่อีกสองคนนั่งข้างๆคอยมองอย่างเป็นห่วง เหนือก้มมองคนหมดสติในอ้อมกอด
เส้นผมที่มีสีดอกเลาเทาๆแทรกประปลายในสีดำ
ดวงหน้าดูเด็กกว่าอายุมาก รอยยิ้มอ่อนหวานที่เมื่อกี้เจ้าตัวส่งมาให้ ทำเอาใจเต้นระส่ำ
จนถึงตอนนี้ ทั้งที่อีกคนเป็นผู้ชาย แถมอายุยังห่างกันมาก ความรู้สึกนี้เหนือเองใช่จะไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร และเมื่ออีกคนเริ่มขยับตัวเปิดเปลือกตาขึ้นมาสบตา
มันสื่อถึงความดีใจก่อนจะหม่นวูบ!! อย่างหน้าใจหาย มันบ่งบอกอะไรบางอย่างได้ดี
แต่เหนือไม่คิดจะปล่อยคนตรงหน้าไป คนที่มักยืนอยู่ในความฝันอันเลือนรางของทุกคำคืน
และมาปรากฏตัวแจ่มชัดในตอนนี้ เหนือกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นบอกผ่านความรู้สึก
ด้วยภาษาทางกาย ก่อนส่งยิ้มที่คิดว่าอบอุ่นที่สุดไปให้คนในอ้อมกอด
จบแล้วววว
อุ่นๆหัวใจด้วยฟีคชั่น เหนือ&พอร์ช จบในตอน
แต่ 1 ภาพถ่ายอาจจะมีความหมายต่อหนึ่งชีวิต
“ ชั่วนิรันดร์”
สมุดโน้ตปกหนังสีดำถูกปิดลง นิ้วเรียวสวยยังคงอ้อยอิ่งลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา
สายลมอ่อนๆพัดผ่านขณะยืนทอดสายตา เหม่อมองพื้นป่าไม้บ้านเรือนเบื้องล่าง
ที่ทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา จุดชมวิวบนกระท่อมนะปางช้างแห่งนี้มันเป็นหนึ่งในความทรงจำ
ของพอร์ชและคนรัก ‘ เหนือ ’
“พ่อจ๋ามาอยู่นี่เอง”
“ฮื่อ!มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” พอร์ชสดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกสวมกอดจากด้านหลังก่อนจะเอี้ยวตัว
หันมองหญิงสาวผมยาวสลวยที่กำลังส่งยิ้มประจบมาให้ ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาจะว่ามันรวดเร็ว
ก็ใช่ จะว่ามันเนิ่นนานก็ถูก ‘เหนือ… แตงอ่อนลูกของเราโตเป็นสาวสวยแล้วนะ’
เสียงกระซิบภายในจิตใจดังขึ้น
“ ทำไมไม่บอกพ่อจะได้ไปรับ”
“ แตงอ่อนอยากให้พ่อเซอไพรส์นะคะ”
คำบอกเล่าทำเอาพอร์ชอมยิ้มโยกหัวลูกสาวไปมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะสังเกตเห็นว่าลูกไม่ได้มาคนเดียว ยังมีเพื่อนตามมาอีกสองคน
พอร์ชส่งยิ้มหวานอ่อนให้เหนือที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนๆของลูกสาว อย่างที่เคยทำทุกครั้ง
เหนือที่จะคอยไปกับเขาทุกที่และอยู่ข้างกันตลอดเวลา
แต่ …!! หนนี้เหมือนมีบางอย่างแตกต่างไป?
“พ่อจ๋า นี่ลดา นี่บอย ส่วนคนสุดท้ายเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งในชมรมณ์
ชื่อ เหนือ คะ” ชั่ววินาทีที่ลมหายใจสะดุด เหมือนถูกตรึงวิญญาณ
เหนือหรือ ไม่ใช่ภาพฝัน ไม่ใช่ภาพมโน หากมีชีวิต พอร์ชรู้สึกไม่อยากเชื่อ
เขาแทบไม่รู้ตัวว่าได้เดินไปหยุดตรงหน้าอีกฝ่ายเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด
วางมือทาบทับบนหน้าอกฟังเสียงสัญญาณชีพจรจากคนตรงหน้า
“ มีชีวิตจริงๆสินะเหนือ ” เสียงพึมพำ ดังเล็ดลอดลำคอก่อนสติจะดับวูบบบลง
แตงอ่อนกำลังแกว่งยาดมบริเวณจมูกคนหมดสติ
รุ่นพี่อีกสองคนนั่งข้างๆคอยมองอย่างเป็นห่วง เหนือก้มมองคนหมดสติในอ้อมกอด
เส้นผมที่มีสีดอกเลาเทาๆแทรกประปลายในสีดำ
ดวงหน้าดูเด็กกว่าอายุมาก รอยยิ้มอ่อนหวานที่เมื่อกี้เจ้าตัวส่งมาให้ ทำเอาใจเต้นระส่ำ
จนถึงตอนนี้ ทั้งที่อีกคนเป็นผู้ชาย แถมอายุยังห่างกันมาก ความรู้สึกนี้เหนือเองใช่จะไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร และเมื่ออีกคนเริ่มขยับตัวเปิดเปลือกตาขึ้นมาสบตา
มันสื่อถึงความดีใจก่อนจะหม่นวูบ!! อย่างหน้าใจหาย มันบ่งบอกอะไรบางอย่างได้ดี
แต่เหนือไม่คิดจะปล่อยคนตรงหน้าไป คนที่มักยืนอยู่ในความฝันอันเลือนรางของทุกคำคืน
และมาปรากฏตัวแจ่มชัดในตอนนี้ เหนือกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นบอกผ่านความรู้สึก
ด้วยภาษาทางกาย ก่อนส่งยิ้มที่คิดว่าอบอุ่นที่สุดไปให้คนในอ้อมกอด
จบแล้วววว