สวัสดีครับ
วันนี้เรื่องจะมาขอคำปรึกษาจากชาวพันทิปหน่อยครับ
คือผมชอบคนๆ หนึ่งมากๆ เรารู้จักกันตอนต้นเดือนเมษานี้เอง
เรายังรู้จักกันไม่ถึงเดือน แต่ผมกลับควมคุมการกระทำของตัวเองไม่อยู่หลายต่อหลายครั้ง
ทั้งตอนคิดถึงมากๆ จนตื่นมากลางดึก แล้วส่งข้อความให้เขายาวๆ
มีความพยายามชวนคุยมากเกินไป
และที่เป็นปัญหาคือ ผมไปดักเจอเขา ในที่ๆ เขาออกกำลังกายเป็นประจำอ่ะครับ
ความคิดของผมตอนนั้นคือ อยากเจอ คิดถึง เป็นห่วง และก็คิดว่า ถ้าเราไปเจอเขา เขาคงจะดีใจ เพราะว่าเขาก็เคยบอกชอบเราอยู่
แต่สุดท้ายผลของการกระทำนี้คือ เขาบอกว่าทำแบบนี้มันน่ากลัว ผมก็เลยขอโทษเขาไป
ทำให้ผมรู้สึกสับสนมากๆ ผมกลัวว่าจะไม่ได้คุยกับเขาอีก
และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยว่า รู้จักกันยังไม่ทันจะถึงเดือนเลย ทำไมไปชอบเขาขนาดนั้น งงตัวเองมากๆ
แต่ถึงอย่างนั้น คนที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้ ตั้งแต่เกิดมา เขาเป็นคนที่ 2
เพราะก่อนหน้านี้ ผมแช่แข็งหัวใจตัวเองไปร่วมสิบปี เนื่องจากอกหักครั้งแรก มาพร้อมๆ กับปัญหาอะไรหลายๆ อย่าง
แต่อยู่ๆ เขาก็เข้ามาในชีวิต มาละลายหัวใจที่โดนแช่แข็ง ให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง
มันทำให้เขากลายเป็นคนที่พิเศษสุดๆ สำหรับผมในตอนนี้ไปแล้ว
แล้วก็ดันไปมโนเอาเองว่า เราก็กลายเป็นคนพิเศษสำหรับเขาแล้วเหมือนกัน เพราะเขาเคยบอกว่าชอบเรา
ทุกอย่างนี้มันเกิดขึ้นเร็วมากๆ
เขาเป็นคนที่โตกว่าผมสิบปี และเขาบอกว่าเขาชอบคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ เนื่องจากตัวเขาเองมีความเป็นเด็กอยู่มาก
แรกๆ ที่คุยกัน เขาบอกว่าผมดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ นั่นทำให้เขาชอบผม ทำให้ผมมโนไปเองว่าเขาชอบผม "มาก" เหมือนกัน
หลังจากนั้น ความรู้สึกต่างๆ มันถาโถมเข้ามารุนแรงมาก
ทำให้ควบคุมอะไรไม่ได้เลย ทั้งความคิดและการกระทำ รวมไปถึงตอนนี้ด้วย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการตั้งกระทู้นี้ มันเกิดจากความคิด หรือความรู้สึก
ผมไม่แน่ใจว่าความเป็นตัวของตัวเองคืออะไร ตอนที่ถูกความรู้สึกรุมกระหน่ำ หรือตอนที่ก่อนเราจะได้เจอเขา
ผมเลยอยากจะขอความช่วยเหลือจากชาวพันทิปหน่อยครับ ว่ามันจะมีวิธีจัดการกับการกระทำจากความรู้สึกแบบนี้ยังไง
ขอบคุณมากครับ
ใครมีปัญหาเรื่องเวลาชอบใครมากๆ แล้วทำบางอย่างให้เขากลัวบ้างไหมครับ
วันนี้เรื่องจะมาขอคำปรึกษาจากชาวพันทิปหน่อยครับ
คือผมชอบคนๆ หนึ่งมากๆ เรารู้จักกันตอนต้นเดือนเมษานี้เอง
เรายังรู้จักกันไม่ถึงเดือน แต่ผมกลับควมคุมการกระทำของตัวเองไม่อยู่หลายต่อหลายครั้ง
ทั้งตอนคิดถึงมากๆ จนตื่นมากลางดึก แล้วส่งข้อความให้เขายาวๆ
มีความพยายามชวนคุยมากเกินไป
และที่เป็นปัญหาคือ ผมไปดักเจอเขา ในที่ๆ เขาออกกำลังกายเป็นประจำอ่ะครับ
ความคิดของผมตอนนั้นคือ อยากเจอ คิดถึง เป็นห่วง และก็คิดว่า ถ้าเราไปเจอเขา เขาคงจะดีใจ เพราะว่าเขาก็เคยบอกชอบเราอยู่
แต่สุดท้ายผลของการกระทำนี้คือ เขาบอกว่าทำแบบนี้มันน่ากลัว ผมก็เลยขอโทษเขาไป
ทำให้ผมรู้สึกสับสนมากๆ ผมกลัวว่าจะไม่ได้คุยกับเขาอีก
และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยว่า รู้จักกันยังไม่ทันจะถึงเดือนเลย ทำไมไปชอบเขาขนาดนั้น งงตัวเองมากๆ
แต่ถึงอย่างนั้น คนที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้ ตั้งแต่เกิดมา เขาเป็นคนที่ 2
เพราะก่อนหน้านี้ ผมแช่แข็งหัวใจตัวเองไปร่วมสิบปี เนื่องจากอกหักครั้งแรก มาพร้อมๆ กับปัญหาอะไรหลายๆ อย่าง
แต่อยู่ๆ เขาก็เข้ามาในชีวิต มาละลายหัวใจที่โดนแช่แข็ง ให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง
มันทำให้เขากลายเป็นคนที่พิเศษสุดๆ สำหรับผมในตอนนี้ไปแล้ว
แล้วก็ดันไปมโนเอาเองว่า เราก็กลายเป็นคนพิเศษสำหรับเขาแล้วเหมือนกัน เพราะเขาเคยบอกว่าชอบเรา
ทุกอย่างนี้มันเกิดขึ้นเร็วมากๆ
เขาเป็นคนที่โตกว่าผมสิบปี และเขาบอกว่าเขาชอบคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ เนื่องจากตัวเขาเองมีความเป็นเด็กอยู่มาก
แรกๆ ที่คุยกัน เขาบอกว่าผมดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ นั่นทำให้เขาชอบผม ทำให้ผมมโนไปเองว่าเขาชอบผม "มาก" เหมือนกัน
หลังจากนั้น ความรู้สึกต่างๆ มันถาโถมเข้ามารุนแรงมาก
ทำให้ควบคุมอะไรไม่ได้เลย ทั้งความคิดและการกระทำ รวมไปถึงตอนนี้ด้วย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการตั้งกระทู้นี้ มันเกิดจากความคิด หรือความรู้สึก
ผมไม่แน่ใจว่าความเป็นตัวของตัวเองคืออะไร ตอนที่ถูกความรู้สึกรุมกระหน่ำ หรือตอนที่ก่อนเราจะได้เจอเขา
ผมเลยอยากจะขอความช่วยเหลือจากชาวพันทิปหน่อยครับ ว่ามันจะมีวิธีจัดการกับการกระทำจากความรู้สึกแบบนี้ยังไง
ขอบคุณมากครับ