(ระบาย+ขอคำปรึกษา) ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตแล้วค่ะ อดทนไม่ไหวแล้ว

ค่อนข้างยาวนิดนึงนะคะเพราะว่ามีหลายเรื่องมาก เราถูกเลี้ยงมาแบบมีคนอื่นคอยทำนั่นทำนี่ให้ตลอดเหมือนแบบทำอะไรเองไม่เป็น โดนกดดันเรื่องการเรียนตั้งแต่เด็กๆย้อนกลับไปเมื่อตอนเรากำลังจะขึ้นม.ปลายเราลงสายศิลป์อังกฤษ-คอมพิวเตอร์ไปแล้วที่บ้านเราบอกว่าไร้สาระให้เปลี่ยนเป็นเรียนภาษาญี่ปุ่นแทน เราบอกว่าเราไม่อยากเรียนเพราะว่าหัวเราไม่ดีเรียนไม่ไหว แล้วเค้าก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ที่หัวดีกว่าเราอะไรแบบนี้น่ะค่ะ สุดท้ายเราก็ลงเรียนอันที่เราไม่ชอบแล้วเรียนไม่ไหวไปผลออกมาคือเราสอบม.ปลายไม่ติดเพราะเราเลือกสายการเรียนตามที่ๆบ้านบังคับสุดท้ายเราก็ต้องเสียเงินยัดเข้าเพื่อให้ได้เรียนต่อม.ปลาย พอมามหาลัยเราสอบติดที่มหาลัยที่อยากจะเข้าแต่ว่าอยู่ต่างจังหวัด พอถึงวันสอบสัมภาษณ์เราก็ไปยืนไปต่อแถวจนสัมภาษณ์ผ่านอะไรเรียบร้อย พอเรากลับมากรุงเทพเค้าก็บอกให้เราเรียนที่ม.เอกชนเเถวบ้านแทน เราก็เสียใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมาก พอกำลังจะเลือกคณะเราเลือกคณะที่เราอยากจะเลือกแล้วแม่เราเห็นก็บอกว่าเรียนอีกคณะนึงละกัน เพราะว่าหลักสูตรการเรียนมันคล้ายๆกัน เราไม่อยากเรียนแต่เราก็ยอมลงเรียนเพราะแม่บังคับให้เราเรียนสาขานี้ พอเราเรียนเราไม่มีความสุขเลยเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเรียนตั้งแต่แรก พอเรียนไปนานๆเข้างานเยอะขึ้น เราก็อยู่ติดกับคอมพิวเตอร์เริ่มเก็บตัวเพราะเราต้องทำงานทำการบ้านส่ง แล้วเป็นงานที่ต้องใช้สมาธิที่าบ้านเราก็หาว่าเราติดเกมติดคอมพิวเตอร์ไม่สนใจโลกภายนอก พอเรามีเวลาพักเราออกไปเทียวข้างนอกเค้าก็หาว่าเราออกเที่ยวอยู่นั่นล่ะไม่เคยอยู่ติดบ้าน เราบอกที่บ้านเรื่องเราอยากจะซิ่วออกมาเพราะเราเรียนไม่ไหวแล้ว เราไม่มีความสุขที่บ้านเราก็ไม่ให้ซิ่วออกมา น้าเราก็หาเรื่องจับผิดเราสารพัดทะเลาะกันเกือบทุกวัน เราเลิกเรียนเย็นกลับบ้านมาทำการบ้านดูหนังน้าเรามาก็หาว่าเราขี้เกียจไม่ยอมทำงานบ้านแล้วก็ใช้ให้เราไปกวาดบ้านถูบ้านทั้งที่เราก็เหนื่อยการบ้านก็ยังไม่เสร็จ ทุกวันนี้เราจะไปไหนทำอะไรก็ต้องขออนุญาตทุกครั้งทั้งที่เราก็อายุ20แล้ว ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้ไปต้องอยู่กับที่บ้านตลอด ไปไหนที่บ้านก็จะคอยไปรับไปส่งโทรจิกโทรตามเราตลอดจนตอนนี้เราไม่กล้าไปไหนกับเพื่อนเพราะว่าอายเพราะที่บ้านทำเหมือนเราเป็นเด็กไม่รู้จักโตต้องคอยดูแลตลอด ทั้งที่เราก็ไปไหนมาไหนเองได้ เรากลับบ้านดึกสุดไม่เกินทุ่มนึงไม่ว่าเราจะไปไหนเราก็จะต้องกลับถึงบ้านทุ่มนึงตลอด อีกอย่างนึงคือเราเบื่อแล้วก็ลำคาญน้าที่บ้านเรามาก น้าสองคนนี้ไม่แต่งงานออกจากบ้านเราไปแล้วแกสองคนก็อายุเยอะแล้วก็ปากร้าย ชอบจับผิด หาเรื่องว่าเราตลอด บางครั้งก็พูดให้เรากับแม่ทะเลาะกันด้วย เราอดทนกับน้าสองคนนี้มานานมากแล้วทุกวันนี้มันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนความส่วนตัวเราแทบจะไม่มี ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็โดนจับผิดหรือไม่ก็เอาไปเปรียบเทียบกับพี่ตลอด เราเครียดมากร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ ทั้งเรื่องที่บ้าน เรื่องเรียนแล้วก็เรื่องอื่นๆ เราคิกมาตลอดว่าคนที่เข้าใจเรามากที่สุดก็คือครอบครัวแต่จริงๆแล้วไม่มีใครเข้าใจเราเลย ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เราเป็น ไม่มีใครถามว่าสิ่งที่เค้าบังคับสิ่งที่เค้าทำให้เราๆต้องการไหม เราอยากย้ายออกมาจากบ้านมาอยู่ข้างนอก อยู่หอคนเดียว เพราะเราทนกับเรื่องอะไรแบบนี้ไม่ไหวแล้วมันมากเกินกว่าที่เราจะรับได้ เราอยากมีอิสระคิดเองทำอะไรเองในแบบที่เราอยากจะทำ แล้วเนาก็โตพอที่จะแยกแยะเรื่องที่ควรและไม่ควรได้ที่บ้านเราบอกไว้ใจเราแต่ลับหลังน้าเราก็เอาไปพูดกับคนในบ้านเสียๆหายๆว่าเราใจแตก ชอบออกเที่ยวบ่อย และอีกสารพัด เราคิดอย้างเดียวตอนนี้ว่าอยากจะออกไปจากบ้านที่มีน้าสองคนนีอยู่ เเต่อีกใจนึงก็สงสารแม่เพราะแม่เป็นคนกลางระหว่างเรากับน้าอีกสองคน กลัวท่านจะไม่สบายใจไม่อยากให้ท่านเครียด แต่เราเองก็ทนอยู่ต่อไปไม่ไหวเหมือนกัน เราควรทำยังไงดี?