เคยไม๊คิดถึงใครบางคนแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

ในอีกด้านหนึ่งของความรู้สึก
การคิดถึงใครคนนึง มันทำให้เรารู้สึกดี
รู้สึกมีความสุข และสามารถยิ้มออกมา
โดยไม่รู้ตัวได้เวลาอยู่คนเดียว
แต่ในขณะเดียวกัน..
ทำไมยิ่งคิดถึง กลับยิ่งโหยหา และเศร้าในใจ
จนจู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง

การคิดถึงใครสักคนนึง แล้วคนที่เรารักอยุ่กับเรา
ไกลแสนไกล วันเวลามันชั่งยาวนานเหลือเกิน
มันทรมาน อยากไปหา อยากเห็นหน้าของเขา
อยากเห็นอิริยาบถของเขา ว่าเขาเป็นอยู่อย่างไรบ้าง

ถึงแม้ว่าการพูดคุยในแต่ละวันที่มี จะเป็นตัวหล่อเลี้ยงใจ
ในทุกย่างก้าวของชีวิตเรา แต่มันก็คงไม่อุ่นใจเท่าได้เจอ
ได้พบเห็นเขาอยู่ต่อหน้า ด้วยหน้าที่ที่แต่ละคนมีให้รับผิดชอบ
มันทำให้บางครั้ง เราไม่สามารถที่จะไปหาเขาได้อย่างใจนึก
ด้วยเรื่องราวและเหตุผล แต่บางทีความรู้สึกของความรักที่มี

มันก็อยู่นำหน้าความมีเหตุผล ถ้าเรามีปุ่มกดหยุดความรู้สึกได้
ไปช่วงขณะหนึ่งเหมือนหุ่นยนต์ได้ก็คงจะดี นับวันความรุ้สึกมันยิ่งมีมากขึ้น
รักมากขึ้น ผูกพันธ์มากขึ้น บางทีก็แอบเผลองอแงไปบ้าง
อาจจะละเลยเวลาส่วนตัวของเขา ที่เดินเข้าไป
ทำไมเวลาคิดถึงคนที่รักต้องเป็นแบบนี้