ความคิดถึง... เราคงห้ามมันไม่ได้จริงๆ เนอะครับ

ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะจมอยู่กับความรักแบบนี้เลยครับ
ถึงจะเลิกกันไปแล้ว.. แต่ เรายังคงรู้สึกดีดีกับเขา ยังคงคิดถึงเวลาที่ผ่านมา
และยังคิดถึงเขา ได้กอด... กอดในครั้งนั้น ที่มันเป็นครั้งสุดท้าย

บางครั้งเคยคิดนะครับว่าถ้าสักวันเราเกินสวนทางกับเขาคนนั้นแล้ว
เราจะยิ้มได้ไหม... เพราะตอนนั้นที่ผมรู้ตัวแล้วว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเรากับเขาไม่
ได้เป็นอะไรกันแล้ว... คิดตลอดจะอยู่ได้ไหม สุดท้ายผมก็รู้แล้ว

ผมอยู่ได้ครับ...   แต่มันยากมากๆ คิดถึงเขาตลอด บางทีก็สงสัยเหมือนกัน
ว่าเขาจะคิดถึงเราบ้างไหม เคยแอบน้ำตาไหลไม่รู้ตัว อึดอัดมากๆ มันเหมือน
เราพยายามที่จะให้สมองยอมรับและเข้าใจ  สิ่งที่เป็นอยู่แต่ใจมันไม่ฟังอะไรสักอย่าง

อาจจะเพราะผมเองที่คิดตลอดว่านี้คงสุดท้ายแล้วนะ ไม่ต้องไปตามหาใครมาอีกแล้ว
คนนี้แหละคนสุดท้าย มันก็เหมือนเรายืนบนตึกสูงๆ พอไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง
ก็แค่ตกลงมาอาการมันก็เลยสาหัส ไม่ตายแต่เจ็บไปหมด

คิดถึงเขาทุกวันเลยครับ. ยิ่งวันไหนที่มำงานดึกๆ นี่คิดวนไปเต็มหัวเลย
อยากคุยกับเขามากๆ แต่ถ้าทักไปเขาก็คงไม่อยากคุย บางทีผมเองก็เพ้อถึงเขานะ
แต่เขาคงไม่รับรู้หรอก😭  

จะทำยังไงให้ไม่คิดถึงเขาบ้างครับ... พยายามเท่าไรไม่ได้ผลเลย