เป็นแบบนี้ มันผิดมากเลยหรอ
........
สวัสดีค่ะ..เรามีเรื่องอึดอัดมากถึงมากที่สุดอยากระบาย เผื่อใครจะมีคำแนะนำดีๆให้เราบ้าง
...เราเป็นม่าย ลูกติด2คน ในชีวิตคงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเจอสถานะแบบนี้หรอกจริงมั้ยคะ เราอยู่กับลูก ไปไหนทำอะไรกับลูกตลอด2,3ปีที่ผ่านมา จนเราได้เจอคนใหม่ เลยตกลงที่จะมีชีวิตคู่อีกครั้ง [ปัญหาเกิดตรงนี้แหละค่ะ😔]
......
แฟนใหม่เขารับสถานะเราได้ ดูแลเรากับลูกเราดีมาตลอด อยู่ด้วยกันไม่เคยมีปัญหาอะไร ช่วยกันทำงาน2คน จนเราท้องลูกของเขา และใกล้คลอด .. เราขอแฟนว่าพอคลอดแล้วจะกลับไปอยู่บ้านก่อนซัก2,3เดือน ให้เรากับลูกแข็งแรงแล้วค่อยมาอยู่บ้านแฟน เพราะเราไม่อยากให้ที่บ้านแฟนต้องยุ่งยากลำบาก คอยทำนู่นนี่ให้เรา ในช่วงเราพักหลังคลอด [คือเราเกรงใจค่ะ] แฟนก็โอเคนะคะ แต่ที่บ้านเขาไม่โอเค!เขาให้เหตุผลกับแฟนเราว่า คลอดแล้วให้มาอยู่บ้านเขา หลานเขา เขาดูได้ ไม่ลำบากอะไร แล้วเวลาแฟนเราเลิกงาน ก็ขับรถมาบ้านได้ เพราะมันใกล้กว่าบ้านเรา [แฟนทำงานอีกจังหวัดนึงค่ะ ถ้าอยู่บ้านเขามันจะใกล้ที่ทำงานเขามากกว่า บ้านแฟนจะอยู่กึ่งกลางระหว่างจังหวัด]...เราฟังแล้วเราก็โอเค เพราะก็เห็นใจแฟน ถ้าต้องขับรถมาบ้านเรา ไปกลับก็วันละ200กิโล .. สุดท้ายก็ไปอยู่บ้านแฟน ช่วงแรกก็ดีค่ะ ไม่มีอะไรให้วุ่นวายใจ แต่ก็มีเหงาๆคิดถึงลูก2คนที่บ้านบ้าง อาศัยโทรหาลูกทุกวันพอหายเหงาไปได้ จนลูกจะครบ3เดือน เราก็ต้องกลับไปทำงาน เพราะครบกำหนดลาคลอด แต่ที่บ้านแฟนจะไม่ให้ไปค่ะ เขาว่าลูกยังเล็กไป ให้อยู่เลี้ยวลูกก่อน ซัก6เดือนค่อยไปทำ ... เราก็เลยคุยกับแฟนว่า จะเอาลูกไปให้ที่บ้านเราเลี้ยงเอง เราจะได้กลับไปทำงาน ถ้าเราไม่ทำ เราก็จะไม่มีเงินส่งมาให้ทางบ้านเรา เพราะลูก2คนกำลังจะเข้าเรียนด้วย แต่ก็นั่นแหละค่ะ บ้านแฟนไม่ยอมให้เอามาให้บ้านเราเลี้ยง เราก็เลยต้องลาออก มาเลี้ยงลูก แล้วแฟนก็ให้เงินส่งไปบ้านเราทุกเดือน จนลูกได้6เดือน ที่ทำงานเก่าเราก็โทรมาตาม อยากให้เรากลับไปทำงาน เราก็เริ่มคุยกับแฟนอีกครั้ง แฟนเราไม่ว่า อยากทำก็ทำ เขาก็เห็นว่าดี ลูกก็ไม่ค่อยกวนมากแล้ว จะได้ช่วยกันหาเงิน แต่เราก็ไม่ได้ไปค่ะ เหตุผลเดิมของบ้านแฟน ให้เราอยู่เลียงลูกก่อน ซักขวบค่อยทิ้งไปทำงาน เราก็เริ่มคิดแล้วค่ะว่า..อะไรว๊ะ คนจะไปทำงานหาเงิน ทำไมไม่อยากให้ไป แล้วคนอื่นที่เขาต้องออกไปทำงานตั้งแต่ลูกยังเล็กๆล่ะ พอจะเอาไปให้บ้านเราเลี้ยง ก็ไม่ยอม มันก็เลยทำให้เราเถียงกับแฟนเรื่องนี้มาตลอด อยู่ไปเรื่อยๆยิ่งเหมือนตัวคนเดียว แฟนทำงานเข้ากะ กลับไม่เป็นเวลา เรานอนเขาทำงาน เราตื่นเขานอน ไม่มีเวลาคุยกัน มันเลยกลายเป็นความเครียดสะสมกับตัวเราเอง อยู่บ้านเขา คนที่บ้านเขาก็ไม่เคยคุยกับเราเลย มีอะไรก็พูดผ่านแฟนเรามาตลอด แบบนับได้เลยว่าเดือนนึงเขาคุยกับเราตรงๆที่ครั้ง เวลาเราบอกว่าเราจะไปไหน หรือจะกลับมาบ้านวันไหน เขาก็ทำเหมือนไม่สนใจ พอถึงวันที่เราจะกลับ เขาก็มาถามแฟนเราว่าจะไปไหนกัน ทำไมไม่บอกก่อนจะไปไหน เราก็อ้าว!ก็บอกไปก่อนแล้วนี่หว่า แบบเราก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วค่ะ งานบ้านเราก็ทำนะ กับข้าวก็ทำบ้าง[แต่ทำไว้ก็ไม่มีใครกิน อันนัโคตรเสียความรู้สึก ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ ลองมาหลายครั้งแล้ว ผลสรุปแบบเดิม คือเขาไม่กิน ถ้าไม่ใช่แม่เขาทำ]พอเราไม่ทำ ก็บ่นกับแฟนว่าเราไม่ทำไว้รอเลย กลับมาเหนื่อยๆหิวๆ ยังต้องมาทำกับข้าวให้คนอยู่บ้านกินอีก!..เราก็อ้าวววอีกรอบ ถึงกับเงิบเลยล่ะ แต่แฟนเรารู้นะ ว่าทำแล้วเขาก็ไม่กินกัน เพราะมีอะไรเราจะบอกเขาตลอด ... ยิ่งเรื่องงาน พอเราเริ่มออกหางาน เขาก็จะบ่นกับญาติๆเขา ว่าเราจะทิ้งลูกไปทำงาน ไม่ห่วงลูหรือไง แต่พอเราอยู่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียว เขาก็เอาไปพูดอีก ว่าเราไม่หางานทำ เรานี่แบบเสียความรู้สึก เสียใจ เหมือนว่าเราทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขา พยายามทำโน่นทำนี่ เพื่อแบ่งเบาภาระแฟน หาของมาขายบ้าง ทำของขายบ้าง เขาก็ยังไม่วาย ว่าเราทำให้เขาลำบาก ต้องเอาไปขายให้ [คือเราจะออกไปเอง แต่เขาให้อยู่เลี้ยงลูก เขาจะเอาไปขายเอง] มันยิ่งทำให้เรารู้สึกไม่ดีกับเขามากขึ้น ทั้งๆที่ตอนแรกเราไม่เคยคิดอคติอะไรกับเขาเลย เพราะเรารู้ว่าเราประวัติไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เลยไม่อยากทำตัวมีปัญหา แต่นั่นแหละค่ะ ใครเขาจะอยากให้ลูกชายเขามาอยู่กับแม่ม่าย เราคิดเสมอว่าเขาโอเค แต่จริงๆแล้วเขาไม่โอเคกับเราเลย เอาเราไปพูดลับหลังตลอด เรากลับมาบ้านเขาก็ว่า เราจะกลับมาทำไมนักหนา เวลาจะไปไหน ก็จะบ่นจนแฟนเราไม่ไป บางครั้งเวลาเรากลับมาบ้าน เขาก็จะไม่ให้เอาลูกมาด้วย พูดแบบว่า..จะไปไหนกันก็ไป แต่ไม่ต้องเอาลูกไป เวลาลูกเล่นอยู่กับเรา เขาก็จะมาเอาไปเล่นด้วย เอาขนมมาล่อบ้าง พาขับรถออกไปเล่นที่อื่นบ้าง พอแฟนเรากลับมา ก็จะบอกแฟนเราว่า เราไม่สนใจดูลูก จนทุกวันนี้เราท้อค่ะ ท้อมาก เราขอเลิกกับแฟนหลายครั้ง แต่แฟนไม่ยอม เราเคยถามแฟนว่า ทำไมไม่บอกแต่แรก ว่าที่บ้านเทอไม่โอเคกับเรา จะได้ไม่ต้องมาเป็นกันแบบนี้ เราก็อึดอัด ทำอะไรก็ไม่ดี เหมือนแค่ขยับตัวจะทำอะไรก็ผิดแล้ว บางเรื่องที่มันไม่ไหวจริงๆเราถึงจะคุยกับแฟน ถ้าเรายังรับได้เราจะไม่คุย เพราะแฟนเราก็คงลำบากใจเหมือนกัน
......
เราควรต้องทนต่อไปเพื่อครอบครัวของเรามั้ย เราถามคำถามนี้กับตัวเองทุกวัน เราไม่อยากให้ชีวิตครอบครัวเราพังเหมือนที่ผ่านมา เคยพูดกับที่บ้านเขาตรงๆ เขาก็เบาไปพักนึง แต่ซักพักก็กลับมาแบบเดิม เขาพยายามบีบเรา หรือเราคิดไปเอง
..ถ้าเป็นม่ายแล้วมันผิด จนเริ่มใหม่กับลูกชายเขาไม่ได้ เขาก็น่าจะบอกเราตรงๆแต่แรก เรื่องมันคงจะดีกว่านี้จริงมั้ยคะ😭😭
ปล.กระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยค่ะ อาจจะยาวไปเยอะนะคะ แต่ชีวิตจริงมันยาวและเยอะกว่านี่อีก
ผิดที่เรา หรือที่ใคร?
........
สวัสดีค่ะ..เรามีเรื่องอึดอัดมากถึงมากที่สุดอยากระบาย เผื่อใครจะมีคำแนะนำดีๆให้เราบ้าง
...เราเป็นม่าย ลูกติด2คน ในชีวิตคงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเจอสถานะแบบนี้หรอกจริงมั้ยคะ เราอยู่กับลูก ไปไหนทำอะไรกับลูกตลอด2,3ปีที่ผ่านมา จนเราได้เจอคนใหม่ เลยตกลงที่จะมีชีวิตคู่อีกครั้ง [ปัญหาเกิดตรงนี้แหละค่ะ😔]
......
แฟนใหม่เขารับสถานะเราได้ ดูแลเรากับลูกเราดีมาตลอด อยู่ด้วยกันไม่เคยมีปัญหาอะไร ช่วยกันทำงาน2คน จนเราท้องลูกของเขา และใกล้คลอด .. เราขอแฟนว่าพอคลอดแล้วจะกลับไปอยู่บ้านก่อนซัก2,3เดือน ให้เรากับลูกแข็งแรงแล้วค่อยมาอยู่บ้านแฟน เพราะเราไม่อยากให้ที่บ้านแฟนต้องยุ่งยากลำบาก คอยทำนู่นนี่ให้เรา ในช่วงเราพักหลังคลอด [คือเราเกรงใจค่ะ] แฟนก็โอเคนะคะ แต่ที่บ้านเขาไม่โอเค!เขาให้เหตุผลกับแฟนเราว่า คลอดแล้วให้มาอยู่บ้านเขา หลานเขา เขาดูได้ ไม่ลำบากอะไร แล้วเวลาแฟนเราเลิกงาน ก็ขับรถมาบ้านได้ เพราะมันใกล้กว่าบ้านเรา [แฟนทำงานอีกจังหวัดนึงค่ะ ถ้าอยู่บ้านเขามันจะใกล้ที่ทำงานเขามากกว่า บ้านแฟนจะอยู่กึ่งกลางระหว่างจังหวัด]...เราฟังแล้วเราก็โอเค เพราะก็เห็นใจแฟน ถ้าต้องขับรถมาบ้านเรา ไปกลับก็วันละ200กิโล .. สุดท้ายก็ไปอยู่บ้านแฟน ช่วงแรกก็ดีค่ะ ไม่มีอะไรให้วุ่นวายใจ แต่ก็มีเหงาๆคิดถึงลูก2คนที่บ้านบ้าง อาศัยโทรหาลูกทุกวันพอหายเหงาไปได้ จนลูกจะครบ3เดือน เราก็ต้องกลับไปทำงาน เพราะครบกำหนดลาคลอด แต่ที่บ้านแฟนจะไม่ให้ไปค่ะ เขาว่าลูกยังเล็กไป ให้อยู่เลี้ยวลูกก่อน ซัก6เดือนค่อยไปทำ ... เราก็เลยคุยกับแฟนว่า จะเอาลูกไปให้ที่บ้านเราเลี้ยงเอง เราจะได้กลับไปทำงาน ถ้าเราไม่ทำ เราก็จะไม่มีเงินส่งมาให้ทางบ้านเรา เพราะลูก2คนกำลังจะเข้าเรียนด้วย แต่ก็นั่นแหละค่ะ บ้านแฟนไม่ยอมให้เอามาให้บ้านเราเลี้ยง เราก็เลยต้องลาออก มาเลี้ยงลูก แล้วแฟนก็ให้เงินส่งไปบ้านเราทุกเดือน จนลูกได้6เดือน ที่ทำงานเก่าเราก็โทรมาตาม อยากให้เรากลับไปทำงาน เราก็เริ่มคุยกับแฟนอีกครั้ง แฟนเราไม่ว่า อยากทำก็ทำ เขาก็เห็นว่าดี ลูกก็ไม่ค่อยกวนมากแล้ว จะได้ช่วยกันหาเงิน แต่เราก็ไม่ได้ไปค่ะ เหตุผลเดิมของบ้านแฟน ให้เราอยู่เลียงลูกก่อน ซักขวบค่อยทิ้งไปทำงาน เราก็เริ่มคิดแล้วค่ะว่า..อะไรว๊ะ คนจะไปทำงานหาเงิน ทำไมไม่อยากให้ไป แล้วคนอื่นที่เขาต้องออกไปทำงานตั้งแต่ลูกยังเล็กๆล่ะ พอจะเอาไปให้บ้านเราเลี้ยง ก็ไม่ยอม มันก็เลยทำให้เราเถียงกับแฟนเรื่องนี้มาตลอด อยู่ไปเรื่อยๆยิ่งเหมือนตัวคนเดียว แฟนทำงานเข้ากะ กลับไม่เป็นเวลา เรานอนเขาทำงาน เราตื่นเขานอน ไม่มีเวลาคุยกัน มันเลยกลายเป็นความเครียดสะสมกับตัวเราเอง อยู่บ้านเขา คนที่บ้านเขาก็ไม่เคยคุยกับเราเลย มีอะไรก็พูดผ่านแฟนเรามาตลอด แบบนับได้เลยว่าเดือนนึงเขาคุยกับเราตรงๆที่ครั้ง เวลาเราบอกว่าเราจะไปไหน หรือจะกลับมาบ้านวันไหน เขาก็ทำเหมือนไม่สนใจ พอถึงวันที่เราจะกลับ เขาก็มาถามแฟนเราว่าจะไปไหนกัน ทำไมไม่บอกก่อนจะไปไหน เราก็อ้าว!ก็บอกไปก่อนแล้วนี่หว่า แบบเราก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วค่ะ งานบ้านเราก็ทำนะ กับข้าวก็ทำบ้าง[แต่ทำไว้ก็ไม่มีใครกิน อันนัโคตรเสียความรู้สึก ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ ลองมาหลายครั้งแล้ว ผลสรุปแบบเดิม คือเขาไม่กิน ถ้าไม่ใช่แม่เขาทำ]พอเราไม่ทำ ก็บ่นกับแฟนว่าเราไม่ทำไว้รอเลย กลับมาเหนื่อยๆหิวๆ ยังต้องมาทำกับข้าวให้คนอยู่บ้านกินอีก!..เราก็อ้าวววอีกรอบ ถึงกับเงิบเลยล่ะ แต่แฟนเรารู้นะ ว่าทำแล้วเขาก็ไม่กินกัน เพราะมีอะไรเราจะบอกเขาตลอด ... ยิ่งเรื่องงาน พอเราเริ่มออกหางาน เขาก็จะบ่นกับญาติๆเขา ว่าเราจะทิ้งลูกไปทำงาน ไม่ห่วงลูหรือไง แต่พอเราอยู่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียว เขาก็เอาไปพูดอีก ว่าเราไม่หางานทำ เรานี่แบบเสียความรู้สึก เสียใจ เหมือนว่าเราทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขา พยายามทำโน่นทำนี่ เพื่อแบ่งเบาภาระแฟน หาของมาขายบ้าง ทำของขายบ้าง เขาก็ยังไม่วาย ว่าเราทำให้เขาลำบาก ต้องเอาไปขายให้ [คือเราจะออกไปเอง แต่เขาให้อยู่เลี้ยงลูก เขาจะเอาไปขายเอง] มันยิ่งทำให้เรารู้สึกไม่ดีกับเขามากขึ้น ทั้งๆที่ตอนแรกเราไม่เคยคิดอคติอะไรกับเขาเลย เพราะเรารู้ว่าเราประวัติไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เลยไม่อยากทำตัวมีปัญหา แต่นั่นแหละค่ะ ใครเขาจะอยากให้ลูกชายเขามาอยู่กับแม่ม่าย เราคิดเสมอว่าเขาโอเค แต่จริงๆแล้วเขาไม่โอเคกับเราเลย เอาเราไปพูดลับหลังตลอด เรากลับมาบ้านเขาก็ว่า เราจะกลับมาทำไมนักหนา เวลาจะไปไหน ก็จะบ่นจนแฟนเราไม่ไป บางครั้งเวลาเรากลับมาบ้าน เขาก็จะไม่ให้เอาลูกมาด้วย พูดแบบว่า..จะไปไหนกันก็ไป แต่ไม่ต้องเอาลูกไป เวลาลูกเล่นอยู่กับเรา เขาก็จะมาเอาไปเล่นด้วย เอาขนมมาล่อบ้าง พาขับรถออกไปเล่นที่อื่นบ้าง พอแฟนเรากลับมา ก็จะบอกแฟนเราว่า เราไม่สนใจดูลูก จนทุกวันนี้เราท้อค่ะ ท้อมาก เราขอเลิกกับแฟนหลายครั้ง แต่แฟนไม่ยอม เราเคยถามแฟนว่า ทำไมไม่บอกแต่แรก ว่าที่บ้านเทอไม่โอเคกับเรา จะได้ไม่ต้องมาเป็นกันแบบนี้ เราก็อึดอัด ทำอะไรก็ไม่ดี เหมือนแค่ขยับตัวจะทำอะไรก็ผิดแล้ว บางเรื่องที่มันไม่ไหวจริงๆเราถึงจะคุยกับแฟน ถ้าเรายังรับได้เราจะไม่คุย เพราะแฟนเราก็คงลำบากใจเหมือนกัน
......
เราควรต้องทนต่อไปเพื่อครอบครัวของเรามั้ย เราถามคำถามนี้กับตัวเองทุกวัน เราไม่อยากให้ชีวิตครอบครัวเราพังเหมือนที่ผ่านมา เคยพูดกับที่บ้านเขาตรงๆ เขาก็เบาไปพักนึง แต่ซักพักก็กลับมาแบบเดิม เขาพยายามบีบเรา หรือเราคิดไปเอง
..ถ้าเป็นม่ายแล้วมันผิด จนเริ่มใหม่กับลูกชายเขาไม่ได้ เขาก็น่าจะบอกเราตรงๆแต่แรก เรื่องมันคงจะดีกว่านี้จริงมั้ยคะ😭😭
ปล.กระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยค่ะ อาจจะยาวไปเยอะนะคะ แต่ชีวิตจริงมันยาวและเยอะกว่านี่อีก