ดีครับ วันนี้มีเรื่องที่จะแชร์ (ระบาย) ให้ฟัง
มันมีหลายๆสิ่งที่ทำให้เราผิดหวัง ซึ่งมันส่งผลกระทบต่ออนาคตของผม ไม่ว่าจะเป็นการเรียน การทำงาน ใช่ครับผมเป็นเด็กมหาลัยคนนึงที่โง่ ที่คิดจะฆ่าตัวตาย ผมคิดว่าอย่างงั้นนะ
มีเหตุการณ์นึง (มันเป็นปัญหา สำหรับวัยมหาลัยมันมีไม่กี่อย่างหรอกครับ ผมขอละไว้นะครับ) ทำให้ผมคิดที่จะฆ่าตัวตายครับ ซึ่งผมขอเกริ่นไว้ก่อนนะครับว่า
ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนคิดมาก แต่ก็มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงเช่นกัน มันเหมือนขัดแย้งกันใช่มั้ยครับ แต่ป่าวเลย คือผมเวลาจะทำอะไรแล้ว ผมจะค่อนข้างทุ่มเทกับมันมาก ตั้งแต่อดีตมาก็มีทั้งสำเร็จและผิดหวังปะปนกันไปครับ แต่เรื่องความคิดฆ่าตัวตาย ผมเห็นเป็นเรื่องไร้สาระนะ ชีวิตคนๆนึงมีค่ามาก คิดจะตายกับแบบเลิกกับแฟน เรียนไม่จบ บลาๆ ไร้สาระชะมัด ซึ่งก่อนเกิดเหตุการณ์ผมคิดไว้แบบนี้นะครับ
เข้ามหาลัยผมเป็นที่เรียนจัดว่าโอเคนะครับ ถึงจะไม่ได้ดีมาก เป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียง ทุกคนก็รู้จักครับ ชีวิตค่อนข้างดี มีทำกิจกรรมบ้างไรบ้าง
ชีวิตผ่านไปได้ปีนึง เหตุการณ์นั้นก็มาถึง เนื่องจากตัวผมเองเป็นคนที่ทำอะไรก็ทำให้สุดอยู่แล้ว ผมเลยไปทุ่มให้กับสิ่งนั้นครับ แน่นอนว่าการเรียนเสีย เพราะมัวแต่ไปหมกมุ่นกับเรื่องนั้น แต่กลับว่ายิ่งเราพยายามกับสิ่งๆนั้นมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำร้ายใจเรามากขึ้นเท่านั้น
ผมไม่คิดจริงๆว่าผมจะยอมแพ้ ในตอนนั้นผมยอมรับเลยว่าไม่ได้รักตัวเองเลยจริงๆ ไม่ได้ห่วงอนาคตตัวเองเลยจริงๆ สุดท้ายก็เลิกรากันไป
ผมกลับมาย้อนคิดก็น่าสมเพชตัวเองครับ พน สอบ ผมมานั่งร้องไห้ แล้วก็หลับไป ตื่นมา โทรไปหาเพื่อนครับ ถามเพื่อนว่าจะไปสอบดีมั้ย น่าสมเพชมากครับ ช่วงนั้น 5555 ผมมาถึงจุดนี้ได้ยังไง
พอผ่านช่วงนั้นมา ผมเป็นโรคซึมเศร้ามั้งครับ แต่ผมว่าผมไม่ได้เป็นนะ คือนั่งอยู่ดีๆแล้วก็ร้องไห้ เป็นคนที่ร้องไห้ง่าย ซึ่งเมื่อก่อนผมแทบจะไม่เคยร้องเลย นั่งอยู่ดีๆก็ร้องไห้ครับ 555
นอกจากนี้ยังมีของแถมเป็นไมเกรนครับ โรคยอดฮิต??? คืออะไรนิดอะไรหน่อยก็ปวดหัว แต่มันปวดมากจริงๆ คือแบบโคตรทรมาน จะนอนก็นอนไม่ได้ มันปวดแบบนอนไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องไปหาหมอ หมอก็ให้ยาซึ่งเราต้องกินให้ตรงเวลา (คิดว่าคนที่เป็นแบบผม คงต้องเคยกิน กินก่อนที่จะนอนประมาณ 2ชม )
ของแถมปิดท้ายด้วยกับวิชาที่ดรอป ซึ่งผู้อ่านคงเข้าใจว่า พอดรอปแล้ว มันก็จะไปหนักเทอมอื่นๆ ซึ่งคณะที่ผมเรียนมันก็ยากอยู่แล้ว เกิดไรขึ้นล้ะ ไมเกรน-จร้า ดรอปซะห่วงโซ่เลย ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจบภายใน 4 ปี รึป่าว 5555
ผมเคยหาวิธีแก้นะครับ ไม่ว่าจะอยู่กับเพื่อน คิดว่าเรายังมีครอบครัว มีเพื่อนอยู่นะ มีน้องหมาน่ารักๆอยู่ จากที่ไม่เคยคิดเข้าวัด ก็ได้เข้า แม้กระทั่งเปิดฟังธรรม ของท่าน ว.วชิรเมธี ก็ฟังมาหลายเรื่องอยู่ ผมคิดว่ามันสามารถช่วยเราได้นะครับ แต่สำหรับผม มันทำได้ชั่วคราว เหมือนหุ้นเลยครับ มีขึ้นมีลงเหมือนจิตใจผม
ในตอนนี้นะครับ ความคิดที่จะฆ่าตัวตาย ถามว่ามีมั้ย บอกเลยครับว่ามี เห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระมั้ย ผมว่าไม่นะครับ ผมคิดว่าคนที่เค้าคิดฆ่าตัวตาย ไม่ใช่คนสิ้นคิด ไม่ใช่คนที่ไม่รักตัวเอง แต่เค้าผิดหวังจนเหมือนสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว เขาต้องการคนที่อยู่ข้างๆครับ (จากประสบการณ์จริงจากการที่ยังมีชีวิตอยู่นะครับ 555)
ผมรู้สึกสูญสิ้นทุกอย่าง แต่ตอนนี้ก็กำลังสร้างหนทางของตัวเองไปต่อครับ ซึ่งก็ยากมาก จะเรียนยังไง จะอ่านหนังสือสอบยังไง ไม่ให้ปวดไมเกรน เพราะตอนนี้ผมไม่ได้กินยาแล้ว ควบคุมได้ในระดับนึง จากที่คิดว่าจะได้เกียรตินิยม ตอนนี้คิดแค่ว่าต้องเรียนให้จบ 5555 ชีวิต
เฮงซวยดีโนะ
บางทีผมก็คิดนะครับว่า เราตายไปแล้ว แต่มันดับกลับไม่ตายเนี่ยะ ก็แค่โน้มตัวไปข้างหน้า ปล่อยทุกสิ่งที่กังวลอกไปมันก็จบไปนานล้ะ แต่ดันทำไม่ได้เนี่ยะ ชีวิตมันก็สับสน วุ่นวายดีนะครับ 5555
ปล. เป็นกระทู้ระบายครับ เพราะตอนนี้ก็รู้สึกทรมานและยังลืมเหตุการณ์ในอดีตไม่ได้ ผ่านปีกว่าแล้ว แต่ยังจำได้ฝังใจ
มาแชร์ชีวิตเศร้าๆให้ฟังกันครับ (กระทู้ระบาย)
มันมีหลายๆสิ่งที่ทำให้เราผิดหวัง ซึ่งมันส่งผลกระทบต่ออนาคตของผม ไม่ว่าจะเป็นการเรียน การทำงาน ใช่ครับผมเป็นเด็กมหาลัยคนนึงที่โง่ ที่คิดจะฆ่าตัวตาย ผมคิดว่าอย่างงั้นนะ
มีเหตุการณ์นึง (มันเป็นปัญหา สำหรับวัยมหาลัยมันมีไม่กี่อย่างหรอกครับ ผมขอละไว้นะครับ) ทำให้ผมคิดที่จะฆ่าตัวตายครับ ซึ่งผมขอเกริ่นไว้ก่อนนะครับว่า
ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนคิดมาก แต่ก็มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงเช่นกัน มันเหมือนขัดแย้งกันใช่มั้ยครับ แต่ป่าวเลย คือผมเวลาจะทำอะไรแล้ว ผมจะค่อนข้างทุ่มเทกับมันมาก ตั้งแต่อดีตมาก็มีทั้งสำเร็จและผิดหวังปะปนกันไปครับ แต่เรื่องความคิดฆ่าตัวตาย ผมเห็นเป็นเรื่องไร้สาระนะ ชีวิตคนๆนึงมีค่ามาก คิดจะตายกับแบบเลิกกับแฟน เรียนไม่จบ บลาๆ ไร้สาระชะมัด ซึ่งก่อนเกิดเหตุการณ์ผมคิดไว้แบบนี้นะครับ
เข้ามหาลัยผมเป็นที่เรียนจัดว่าโอเคนะครับ ถึงจะไม่ได้ดีมาก เป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียง ทุกคนก็รู้จักครับ ชีวิตค่อนข้างดี มีทำกิจกรรมบ้างไรบ้าง
ชีวิตผ่านไปได้ปีนึง เหตุการณ์นั้นก็มาถึง เนื่องจากตัวผมเองเป็นคนที่ทำอะไรก็ทำให้สุดอยู่แล้ว ผมเลยไปทุ่มให้กับสิ่งนั้นครับ แน่นอนว่าการเรียนเสีย เพราะมัวแต่ไปหมกมุ่นกับเรื่องนั้น แต่กลับว่ายิ่งเราพยายามกับสิ่งๆนั้นมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำร้ายใจเรามากขึ้นเท่านั้น
ผมไม่คิดจริงๆว่าผมจะยอมแพ้ ในตอนนั้นผมยอมรับเลยว่าไม่ได้รักตัวเองเลยจริงๆ ไม่ได้ห่วงอนาคตตัวเองเลยจริงๆ สุดท้ายก็เลิกรากันไป
ผมกลับมาย้อนคิดก็น่าสมเพชตัวเองครับ พน สอบ ผมมานั่งร้องไห้ แล้วก็หลับไป ตื่นมา โทรไปหาเพื่อนครับ ถามเพื่อนว่าจะไปสอบดีมั้ย น่าสมเพชมากครับ ช่วงนั้น 5555 ผมมาถึงจุดนี้ได้ยังไง
พอผ่านช่วงนั้นมา ผมเป็นโรคซึมเศร้ามั้งครับ แต่ผมว่าผมไม่ได้เป็นนะ คือนั่งอยู่ดีๆแล้วก็ร้องไห้ เป็นคนที่ร้องไห้ง่าย ซึ่งเมื่อก่อนผมแทบจะไม่เคยร้องเลย นั่งอยู่ดีๆก็ร้องไห้ครับ 555
นอกจากนี้ยังมีของแถมเป็นไมเกรนครับ โรคยอดฮิต??? คืออะไรนิดอะไรหน่อยก็ปวดหัว แต่มันปวดมากจริงๆ คือแบบโคตรทรมาน จะนอนก็นอนไม่ได้ มันปวดแบบนอนไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องไปหาหมอ หมอก็ให้ยาซึ่งเราต้องกินให้ตรงเวลา (คิดว่าคนที่เป็นแบบผม คงต้องเคยกิน กินก่อนที่จะนอนประมาณ 2ชม )
ของแถมปิดท้ายด้วยกับวิชาที่ดรอป ซึ่งผู้อ่านคงเข้าใจว่า พอดรอปแล้ว มันก็จะไปหนักเทอมอื่นๆ ซึ่งคณะที่ผมเรียนมันก็ยากอยู่แล้ว เกิดไรขึ้นล้ะ ไมเกรน-จร้า ดรอปซะห่วงโซ่เลย ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจบภายใน 4 ปี รึป่าว 5555
ผมเคยหาวิธีแก้นะครับ ไม่ว่าจะอยู่กับเพื่อน คิดว่าเรายังมีครอบครัว มีเพื่อนอยู่นะ มีน้องหมาน่ารักๆอยู่ จากที่ไม่เคยคิดเข้าวัด ก็ได้เข้า แม้กระทั่งเปิดฟังธรรม ของท่าน ว.วชิรเมธี ก็ฟังมาหลายเรื่องอยู่ ผมคิดว่ามันสามารถช่วยเราได้นะครับ แต่สำหรับผม มันทำได้ชั่วคราว เหมือนหุ้นเลยครับ มีขึ้นมีลงเหมือนจิตใจผม
ในตอนนี้นะครับ ความคิดที่จะฆ่าตัวตาย ถามว่ามีมั้ย บอกเลยครับว่ามี เห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระมั้ย ผมว่าไม่นะครับ ผมคิดว่าคนที่เค้าคิดฆ่าตัวตาย ไม่ใช่คนสิ้นคิด ไม่ใช่คนที่ไม่รักตัวเอง แต่เค้าผิดหวังจนเหมือนสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว เขาต้องการคนที่อยู่ข้างๆครับ (จากประสบการณ์จริงจากการที่ยังมีชีวิตอยู่นะครับ 555)
ผมรู้สึกสูญสิ้นทุกอย่าง แต่ตอนนี้ก็กำลังสร้างหนทางของตัวเองไปต่อครับ ซึ่งก็ยากมาก จะเรียนยังไง จะอ่านหนังสือสอบยังไง ไม่ให้ปวดไมเกรน เพราะตอนนี้ผมไม่ได้กินยาแล้ว ควบคุมได้ในระดับนึง จากที่คิดว่าจะได้เกียรตินิยม ตอนนี้คิดแค่ว่าต้องเรียนให้จบ 5555 ชีวิต
บางทีผมก็คิดนะครับว่า เราตายไปแล้ว แต่มันดับกลับไม่ตายเนี่ยะ ก็แค่โน้มตัวไปข้างหน้า ปล่อยทุกสิ่งที่กังวลอกไปมันก็จบไปนานล้ะ แต่ดันทำไม่ได้เนี่ยะ ชีวิตมันก็สับสน วุ่นวายดีนะครับ 5555
ปล. เป็นกระทู้ระบายครับ เพราะตอนนี้ก็รู้สึกทรมานและยังลืมเหตุการณ์ในอดีตไม่ได้ ผ่านปีกว่าแล้ว แต่ยังจำได้ฝังใจ