สวัสดีค่ะเราเป็นเด็กจบใหม่นี่ก็จบมา3เดือนแล้ว ต้องเล่าย้อนก่อนว่าอะไรเป็นสาเหตุ
———-
คือเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่ไม่ได้บอกที่บ้านเลยเพราะตอนนั้นที่เริ่มรักษาเราอยู่มหาลัยและกลัวมาพ่อแม่จะไม่เข้าใจเพราะเขาค่อนข้างมั่นใจหรืออะไรก็ไม่รู้ว่าเขาเลี้ยงลูกมาดีลูกไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน แต่พอเริ่มรักษามาตั้งแต่ปี2 เราใช้ชีวิตยากมากค่ะ นอนไม่หลับเห็นภาพหลอน เหมือนเงาอะไรต่างๆ หรือบางทีพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเรียนไม่รู้เรื่อง ทำอะไรก็ดูผิดแปลกไปจากช่วงปี1 จนเพื่อนต้องพูดซ้ำๆย้ำซ้ำๆจนทะเลาะกับเพื่อนค่ะเรื่องงานกลุ่มเอย เรื่องกิจกรรมหรืออบรมของมหาลัยที่คณะจัด จนทะเลาะเขาแบนเรา ด้วยความเครียดจากเรื่องเพื่อนในกลุ่ม เรื่องเรียนไม่รู้เรื่อง วันนั้นเลยเป็นจุดที่ทำให้เราคิดสั้นค่ะ เรากินยาเกินขนาด ยาทุกตัวที่อยู่ในห้อง ทุกอย่างมืดมนไร้แสงสว่างมองไม่เห็นทางข้างหน้า สุดท้ายเราทักบอกพี่ว่า ฝากดูแลน้องแมวแทนด้วยนะ กับคนคุยเราที่เขาเอะใจว่าเราแปลกๆไป จนสุดท้ายเราหลับค่ะ ตื่นมาอีกทีน้องคนคุยอยู่ข้างๆในหอ แล้วบอกเราว่าเดี๋ยวพาไปหาหมอ จากนั้นก็ได้ยินเสียงแม่ปลุกค่ะ หลังจากนั้นก็ตื่นมาในโรงพยาบาล ทุกคนรู้หมดเลยหลังจากนั้นอาจารย์ในคณะเพื่อนในคณะ หลังจากนั้นไม่รู้หมอคุยกับแม่อิท่าไหนแม่เลยตัดสินใจมาบอกเราว่า อีกแค่ปีเดียวอดทนให้แม่ได้ไหม แค่ปีเดียวเองเรียนให้จบเถอะค่อยพัก หลังจากนั้นเราก็พยายามเรียน+คิดสั้นหรือพยายามฆ่าตัวตายมาตลอดจนจบนั้นแหละค่ะ
——-
ตัดมาปัจจุบันค่ะ แม่บอกให้เราพักอยู่บ้านไปก่อนค่อยหางาน หลังจากนั้นดันจริงค่ะ ให้นอนอยู่ข้านจริงๆ ไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากปากซอยร้านค้าในหมู่บ้าน จะไปไหนต้องขอตลอดถ้าไม่ให้เท่ากับอดไปค่ะ นอกจากจะมีเพื่อนหรือแฟนมารับ(ซึ่งก็ไม่มีเพื่อนมีแต่นางดันเป็นอินโทเวิร์ดไม่ออกจากบ้าน) พอจะไปไหนเช่นไปเอาใบเกรดที่มหาลัยก็พาไป(บ้านห่างจากมหาลัย30กิโล) ทั้งๆที่ตัวเองติดสอนเด็กที่โรงเรียนเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เลยขอไปสมัคางานแกก็ไม่ให้ไปบอกว่าให้อ่านหนังสือสอบราชการเราก็ไปค่ะทั้งตำรวจ กพ อะไรของราชการเราสอบหมด จนตอนนี้เราเป็นหนักกว่าเดิมค่ะ แต่ไม่แสดงอาการใดใดเก็บไว้เพราะแม่บอกว่าขอสักปี แต่ตอนนี้เครียดไม่ไหวแล้วทั้งปัญหาต่างๆ ที่ขนาดแค่นอนอยู่บ้านเฉยๆยังดาหน้ากันมาไม่หยุดโดยเฉพาะเรื่องเงิน ซึ่งเราไม่อยากเป็นภาระที่บ้านอีกแล้วด้วย ควรทำไงดีคะ
อยากทำงานแต่แม่พ่อไม่ให้ไป
———-
คือเราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่ไม่ได้บอกที่บ้านเลยเพราะตอนนั้นที่เริ่มรักษาเราอยู่มหาลัยและกลัวมาพ่อแม่จะไม่เข้าใจเพราะเขาค่อนข้างมั่นใจหรืออะไรก็ไม่รู้ว่าเขาเลี้ยงลูกมาดีลูกไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน แต่พอเริ่มรักษามาตั้งแต่ปี2 เราใช้ชีวิตยากมากค่ะ นอนไม่หลับเห็นภาพหลอน เหมือนเงาอะไรต่างๆ หรือบางทีพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเรียนไม่รู้เรื่อง ทำอะไรก็ดูผิดแปลกไปจากช่วงปี1 จนเพื่อนต้องพูดซ้ำๆย้ำซ้ำๆจนทะเลาะกับเพื่อนค่ะเรื่องงานกลุ่มเอย เรื่องกิจกรรมหรืออบรมของมหาลัยที่คณะจัด จนทะเลาะเขาแบนเรา ด้วยความเครียดจากเรื่องเพื่อนในกลุ่ม เรื่องเรียนไม่รู้เรื่อง วันนั้นเลยเป็นจุดที่ทำให้เราคิดสั้นค่ะ เรากินยาเกินขนาด ยาทุกตัวที่อยู่ในห้อง ทุกอย่างมืดมนไร้แสงสว่างมองไม่เห็นทางข้างหน้า สุดท้ายเราทักบอกพี่ว่า ฝากดูแลน้องแมวแทนด้วยนะ กับคนคุยเราที่เขาเอะใจว่าเราแปลกๆไป จนสุดท้ายเราหลับค่ะ ตื่นมาอีกทีน้องคนคุยอยู่ข้างๆในหอ แล้วบอกเราว่าเดี๋ยวพาไปหาหมอ จากนั้นก็ได้ยินเสียงแม่ปลุกค่ะ หลังจากนั้นก็ตื่นมาในโรงพยาบาล ทุกคนรู้หมดเลยหลังจากนั้นอาจารย์ในคณะเพื่อนในคณะ หลังจากนั้นไม่รู้หมอคุยกับแม่อิท่าไหนแม่เลยตัดสินใจมาบอกเราว่า อีกแค่ปีเดียวอดทนให้แม่ได้ไหม แค่ปีเดียวเองเรียนให้จบเถอะค่อยพัก หลังจากนั้นเราก็พยายามเรียน+คิดสั้นหรือพยายามฆ่าตัวตายมาตลอดจนจบนั้นแหละค่ะ
——-
ตัดมาปัจจุบันค่ะ แม่บอกให้เราพักอยู่บ้านไปก่อนค่อยหางาน หลังจากนั้นดันจริงค่ะ ให้นอนอยู่ข้านจริงๆ ไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากปากซอยร้านค้าในหมู่บ้าน จะไปไหนต้องขอตลอดถ้าไม่ให้เท่ากับอดไปค่ะ นอกจากจะมีเพื่อนหรือแฟนมารับ(ซึ่งก็ไม่มีเพื่อนมีแต่นางดันเป็นอินโทเวิร์ดไม่ออกจากบ้าน) พอจะไปไหนเช่นไปเอาใบเกรดที่มหาลัยก็พาไป(บ้านห่างจากมหาลัย30กิโล) ทั้งๆที่ตัวเองติดสอนเด็กที่โรงเรียนเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เลยขอไปสมัคางานแกก็ไม่ให้ไปบอกว่าให้อ่านหนังสือสอบราชการเราก็ไปค่ะทั้งตำรวจ กพ อะไรของราชการเราสอบหมด จนตอนนี้เราเป็นหนักกว่าเดิมค่ะ แต่ไม่แสดงอาการใดใดเก็บไว้เพราะแม่บอกว่าขอสักปี แต่ตอนนี้เครียดไม่ไหวแล้วทั้งปัญหาต่างๆ ที่ขนาดแค่นอนอยู่บ้านเฉยๆยังดาหน้ากันมาไม่หยุดโดยเฉพาะเรื่องเงิน ซึ่งเราไม่อยากเป็นภาระที่บ้านอีกแล้วด้วย ควรทำไงดีคะ