ตอนนี้อายุ 20 ปลาย พ่อแม่มีลูก3 คน ผญ หมดเลย เราคนกลาง น้องไปทำงานอยู่หอ พี่แต่งงานไปแล้ว เราตั้งแต่จบมา ทำงานใกล้บ้าน อยู่กับบ้าน พี่สาวที่แต่งงาน เรียนจบมาก้อยู่บ้าน แล้ว ไปอยู่หอบ้าง เราเปนเดก้เรียนเก่งพ่อแม่ถูมิใจแต่เดก แต่ตอนนี้ ทำงานบริอษัทดีดีตลอดและออกมา เจอมรสุมชีวิตอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเอง แต่อันนี้พ่อแม่ไม่รู้ หรืออาจจะรู้ แต่ก็มีธุรกิจส่วนตัวพอเลี้ยงตัวซึ่งจริงๆเป็นอาชีพเสริมที่ทำตอนทำงานบริษัท เลยยังไม่เข้าทำงาน แต่พ่อแม่ก้หวังให้ทำงานบริษัท
เข้าเรื่องคือ ว่าเราเหมือนแม่กับเราไม่ค่อยลงรอยกัน จริงๆเรารักแม่นะ เราทำงานแถวบ้านเพราะมันก็นึกถึงว่าพวกเค้าาจะไม่มีคนอยู่ (น้องก็ทำงานอยู่หอ พี่ก็แต่งงานไป เราไม่มีห้องส่วนตัว แต่พี่มี แต่ตอนนี้แต่งออกไป ห้องเลยว่าง) เวลาเค้าพูด เค้าชอบใช้คำแรง เสียดสี น้ำเสียงซึ่งเราไม่ชอบ บางทีพูดเสียดสี เพื่อให้ได้สิ่งที่เค้าต้องการ ซึ่งเค้าไม่รู้ตัว จริงๆเราเป็นคนรักอิสระ มาพูดว่าเรา เสียดสี เราโกรธแล้วเราพูดกลับด้วยแรงๆและเสียงดังเหมือนกัน แต่เนื้อหาที่พูดเปนสิ่งที่มีเหตุผล แค่เจตนาอยากให้รู้ให้เข้าใจ หลายครั้งที่เค้าโกรธทที่เรากล้าพูดกลับความจริง วิจารณ์เค้าว่าเค้าอคติ มองเราในแง่ร้าย เค้าก้ไม่พอใจ เค้าจะทำเปนไม่ฟังสิ่ง ที่เราพูดหรือพยายามอธิบาย เราเลยคิดว่าเค้าเปฯคนไม่มีเหตุผลมาก และคิด ว่าทำไมต้องพูดเเรงๆแบบนั้น งานที่บ้านเปนหน้าที่เรา เพราะเราอยู่บ้าน เราอาจเรื่องเปื่อยๆ บ้างทำเสร็จช้าบ้าง แต่อะไรๆก้เรา พี่น้องคนอื่นมาแป๊บๆ ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเขา เราออกข้างนอก ไปห้างใกล้ๆบ้านเพราะ บางทีก้ทำให้คิดอะไรออก ออกไป ก็ทำงานบ้านเสร็จแล้ว ไม่ได้ไปทำตัวไม่ดีอะไร และก็บางทีท้อแท้ก็ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างแถวนี้ แค่ให้ออกไปข้างนอก ก็ว่าว่าออกเที่ยว เราก้บอกนี่เรียกว่าเที่ยวหรอ เค้าชอบใช้คำถามแบบน่าเจ็บใจ ไปไหนมาของมัน (ทำเสียงสงสัย เหมือนับผิด) มันไปอยู่ที่ไหนของมัน มีที่ไหนให้อยู่นานๆ พ่อเราก็นั่งอยู่ ทำให้พ่อคิดไปอีก เราไม่อยากตอบว่าไปไหนด้วยซ้ำ เพราะ เราไม่มีสิทธิ์ไปไหนเลยหรอ ไม่คิดจะเข้าใจลูกบ้างเลยหรอ พอตอบความจริง ก็ว่า หรือไม่เชื่อ เช่น วันนึงไปวัดมา แต่ไปนานบ่ายสอง - 1 ทุ่ม เลยตอบ มาถามอีก ไปคนเดียวเนี่ยะนะ ทำเหมือนไม่เชื่อ ซึ่งมันแย่มาก ถามว่าไปกะใครแล้วไปไมได้หรอ
เคยมีคนคุย สองปีก่อน เค้าจะมาหาเราจาก กทม มาได้ อาทิต เว้นอาทิต เราออกไป หรือไปสถานต่างๆ เราคุยกันเหมือนเพื่อน มันเปนช่วงเรียนรู้ ไม่ได้มีไรเสียหายเพราะ ก็บอกว่า ถ้าเราออกจากบ้านไม่ต้องมา บีบคั้นเรามาก เพราะนัดแล้ว เราผิดนัดไม่ได้ เพราะเค้ามาไกล เราเลยรู้สึกว่าการที่เราคบใคร ออกแบบ วิถีชีวิตยังไม่ได้เลย จะไปไนเมื่อไหร่ บางทีพยายามบาลานซ์กับที่บ้าน อยู่บ้านบ้าง ซึ่งรุ้สึกว่าเค้าอึดอัด เพราะถ้าไปไปเจอ ก็ไม่มีพื้นที่ตรงไหนได้เรียนรู้ ก้น แล้ว เราก็เกรงใจเค้าด้วย เพราะเค้ามาไกล
เนื่องจากเราไม่มีห้องส่วนตัว เคยคุยโทรศัพ์ ล็อกห้อง เค้าจะเข้าห้อง ทุบประตูปังๆ ตะโกนว่าทำไมต้องล็อก เราแทบบปิดเสียงเข้าไม่ทัน เรารู้สึกแย่มากกับการกระทำนี้ของเค้า เค้าน่านะเคาราพเความเปนส่วนตัวของลูก บ้าง เรารู้สึก ชีวิตเรา ทำไมเราเหมือนดิ้นอยู่ในขวดแคบๆ
สุดท้ายเค้าก้จากไปด้วยเหตุผลที่ว่าเราเด็ก
แล้ว เคยทะเลาะกับพี่ เสียงดัง เราก็เถียงว่าพี่ เเม่เปนคนไม่ชอบให้ว่าพี่ ถึงแม้เรื่องราวเปนไงก็ตาม เเม่ด่าเรา E * ควาย และก็ระเเวงเราขโมยเงินอีกเพราะเค้าชอบวางกระป๋าเงิน ไป ซึ่งแต่ก่อนเค้าไม่เคยคิดอย่างนี้กับเรา สาเหตุเพราะบางทีเค้าฝากซื้อของเราก็จะไปหยิบเงินเค้าเอง ซึ่งอันนี้ปกติอยู่แล้วกะที่บ้าน เพราะมันส่วนที่เค้าฝาก ทั้งหมดที่เล่ามา รายละเอียดอาจไม่ครบ แต่กับพี่สาวจะพูดดีไม่ค่อยว่า แต่ถ้ามีปัญกากับพี่ แม่จะออมชอมกว่ามีปัญหากับเรา
ขออีกเรื่อง ล่าสุด เค้าถามทำไมไม่เอาผ้าไปตาก เราบอกคนเอาของมาส่ง เลยไปดู เราบอกให้วางไว้ แม่ประชดเอาผ้าไปตาก แล้วก้บ่น แม่ออกไปข้างนอกก็เหน็บว่า ไหนล่ะของมาส่งเยอะแยะ เลย ซึ่งเรา รู้สึกแย่ ว่า นี่คิดว่าเราโกหกหรอ ความจริง เราของเข้าไปเก็บในห้องเก็บของเรียบร้อยแล้ว เราเลยตะโกนออกไปว่า เมื่อกีพูดว่าอะไร ไม่คิดบ้างหรอว่าเราเอาของไปเก็บแล้ว หรือ เค้าก้เงียบ เราเลยบอกว่า นี่ไง นี่คือตัวอย่างของการอคติ มองลูกในแง่ร้าย แล้วเค้าก้ทำไม่พอใจ บึ้งตึงไม่พูดด้วย ถ้ามีเหตุเลยมาพูด
ทุกวันนี้ก็เจออะไรแบบนี้เรื่อยๆ มันทำให้เราถอดใจออกมา จากเดิมที่เราไม่กล้าไปทำงานแบบอยู่หอ ตอนนนี้มีโอกาสคงไป หรือไป ตปท ก็คงไป และก็มองดูใจตัวเอง ว่าเลือดเยนขึ้นรึเปล่า รู้สึกแย่นะ ตอยนี้เหมือนพยายามทำดี แต่ ก็เหมือนไม่เหลืออะไรเลย บั่นทอนจิตใจเราให้ท้อแท้ทุกวันนี้ ทั้งๆที่อยู่บ้าน หรือว่าเราทำไรผิดไป ควรทำยังไง
แม่อคติกับเรา เหมือนโดนควบคุม ตีกรอบตลอดเวลา วางตัวอย่างไรดี
เข้าเรื่องคือ ว่าเราเหมือนแม่กับเราไม่ค่อยลงรอยกัน จริงๆเรารักแม่นะ เราทำงานแถวบ้านเพราะมันก็นึกถึงว่าพวกเค้าาจะไม่มีคนอยู่ (น้องก็ทำงานอยู่หอ พี่ก็แต่งงานไป เราไม่มีห้องส่วนตัว แต่พี่มี แต่ตอนนี้แต่งออกไป ห้องเลยว่าง) เวลาเค้าพูด เค้าชอบใช้คำแรง เสียดสี น้ำเสียงซึ่งเราไม่ชอบ บางทีพูดเสียดสี เพื่อให้ได้สิ่งที่เค้าต้องการ ซึ่งเค้าไม่รู้ตัว จริงๆเราเป็นคนรักอิสระ มาพูดว่าเรา เสียดสี เราโกรธแล้วเราพูดกลับด้วยแรงๆและเสียงดังเหมือนกัน แต่เนื้อหาที่พูดเปนสิ่งที่มีเหตุผล แค่เจตนาอยากให้รู้ให้เข้าใจ หลายครั้งที่เค้าโกรธทที่เรากล้าพูดกลับความจริง วิจารณ์เค้าว่าเค้าอคติ มองเราในแง่ร้าย เค้าก้ไม่พอใจ เค้าจะทำเปนไม่ฟังสิ่ง ที่เราพูดหรือพยายามอธิบาย เราเลยคิดว่าเค้าเปฯคนไม่มีเหตุผลมาก และคิด ว่าทำไมต้องพูดเเรงๆแบบนั้น งานที่บ้านเปนหน้าที่เรา เพราะเราอยู่บ้าน เราอาจเรื่องเปื่อยๆ บ้างทำเสร็จช้าบ้าง แต่อะไรๆก้เรา พี่น้องคนอื่นมาแป๊บๆ ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเขา เราออกข้างนอก ไปห้างใกล้ๆบ้านเพราะ บางทีก้ทำให้คิดอะไรออก ออกไป ก็ทำงานบ้านเสร็จแล้ว ไม่ได้ไปทำตัวไม่ดีอะไร และก็บางทีท้อแท้ก็ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างแถวนี้ แค่ให้ออกไปข้างนอก ก็ว่าว่าออกเที่ยว เราก้บอกนี่เรียกว่าเที่ยวหรอ เค้าชอบใช้คำถามแบบน่าเจ็บใจ ไปไหนมาของมัน (ทำเสียงสงสัย เหมือนับผิด) มันไปอยู่ที่ไหนของมัน มีที่ไหนให้อยู่นานๆ พ่อเราก็นั่งอยู่ ทำให้พ่อคิดไปอีก เราไม่อยากตอบว่าไปไหนด้วยซ้ำ เพราะ เราไม่มีสิทธิ์ไปไหนเลยหรอ ไม่คิดจะเข้าใจลูกบ้างเลยหรอ พอตอบความจริง ก็ว่า หรือไม่เชื่อ เช่น วันนึงไปวัดมา แต่ไปนานบ่ายสอง - 1 ทุ่ม เลยตอบ มาถามอีก ไปคนเดียวเนี่ยะนะ ทำเหมือนไม่เชื่อ ซึ่งมันแย่มาก ถามว่าไปกะใครแล้วไปไมได้หรอ
เคยมีคนคุย สองปีก่อน เค้าจะมาหาเราจาก กทม มาได้ อาทิต เว้นอาทิต เราออกไป หรือไปสถานต่างๆ เราคุยกันเหมือนเพื่อน มันเปนช่วงเรียนรู้ ไม่ได้มีไรเสียหายเพราะ ก็บอกว่า ถ้าเราออกจากบ้านไม่ต้องมา บีบคั้นเรามาก เพราะนัดแล้ว เราผิดนัดไม่ได้ เพราะเค้ามาไกล เราเลยรู้สึกว่าการที่เราคบใคร ออกแบบ วิถีชีวิตยังไม่ได้เลย จะไปไนเมื่อไหร่ บางทีพยายามบาลานซ์กับที่บ้าน อยู่บ้านบ้าง ซึ่งรุ้สึกว่าเค้าอึดอัด เพราะถ้าไปไปเจอ ก็ไม่มีพื้นที่ตรงไหนได้เรียนรู้ ก้น แล้ว เราก็เกรงใจเค้าด้วย เพราะเค้ามาไกล
เนื่องจากเราไม่มีห้องส่วนตัว เคยคุยโทรศัพ์ ล็อกห้อง เค้าจะเข้าห้อง ทุบประตูปังๆ ตะโกนว่าทำไมต้องล็อก เราแทบบปิดเสียงเข้าไม่ทัน เรารู้สึกแย่มากกับการกระทำนี้ของเค้า เค้าน่านะเคาราพเความเปนส่วนตัวของลูก บ้าง เรารู้สึก ชีวิตเรา ทำไมเราเหมือนดิ้นอยู่ในขวดแคบๆ
สุดท้ายเค้าก้จากไปด้วยเหตุผลที่ว่าเราเด็ก
แล้ว เคยทะเลาะกับพี่ เสียงดัง เราก็เถียงว่าพี่ เเม่เปนคนไม่ชอบให้ว่าพี่ ถึงแม้เรื่องราวเปนไงก็ตาม เเม่ด่าเรา E * ควาย และก็ระเเวงเราขโมยเงินอีกเพราะเค้าชอบวางกระป๋าเงิน ไป ซึ่งแต่ก่อนเค้าไม่เคยคิดอย่างนี้กับเรา สาเหตุเพราะบางทีเค้าฝากซื้อของเราก็จะไปหยิบเงินเค้าเอง ซึ่งอันนี้ปกติอยู่แล้วกะที่บ้าน เพราะมันส่วนที่เค้าฝาก ทั้งหมดที่เล่ามา รายละเอียดอาจไม่ครบ แต่กับพี่สาวจะพูดดีไม่ค่อยว่า แต่ถ้ามีปัญกากับพี่ แม่จะออมชอมกว่ามีปัญหากับเรา
ขออีกเรื่อง ล่าสุด เค้าถามทำไมไม่เอาผ้าไปตาก เราบอกคนเอาของมาส่ง เลยไปดู เราบอกให้วางไว้ แม่ประชดเอาผ้าไปตาก แล้วก้บ่น แม่ออกไปข้างนอกก็เหน็บว่า ไหนล่ะของมาส่งเยอะแยะ เลย ซึ่งเรา รู้สึกแย่ ว่า นี่คิดว่าเราโกหกหรอ ความจริง เราของเข้าไปเก็บในห้องเก็บของเรียบร้อยแล้ว เราเลยตะโกนออกไปว่า เมื่อกีพูดว่าอะไร ไม่คิดบ้างหรอว่าเราเอาของไปเก็บแล้ว หรือ เค้าก้เงียบ เราเลยบอกว่า นี่ไง นี่คือตัวอย่างของการอคติ มองลูกในแง่ร้าย แล้วเค้าก้ทำไม่พอใจ บึ้งตึงไม่พูดด้วย ถ้ามีเหตุเลยมาพูด
ทุกวันนี้ก็เจออะไรแบบนี้เรื่อยๆ มันทำให้เราถอดใจออกมา จากเดิมที่เราไม่กล้าไปทำงานแบบอยู่หอ ตอนนนี้มีโอกาสคงไป หรือไป ตปท ก็คงไป และก็มองดูใจตัวเอง ว่าเลือดเยนขึ้นรึเปล่า รู้สึกแย่นะ ตอยนี้เหมือนพยายามทำดี แต่ ก็เหมือนไม่เหลืออะไรเลย บั่นทอนจิตใจเราให้ท้อแท้ทุกวันนี้ ทั้งๆที่อยู่บ้าน หรือว่าเราทำไรผิดไป ควรทำยังไง