เรามีเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ รู้จักกันมา 2-3 ปีแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยได้คุยกันซักเท่าไหร่ ตอนนั้นเราแอบกลัวเค้าด้วยซ้ำค่ะเพราะเค้าดูเป็นคนเงียบๆ
แต่ไม่นานมานี้เราได้คุยกับเค้ามากขึ้น วันไหนก็ไม่รู้ที่เราเริ่มรู้สึกว่าเค้าน่ารัก(แบบที่เคยรู้สึกกับผู้ชาย) เราเขิน เราอยากเจอ อยากคุย พอเค้าคุยด้วยก็ยิ้ม เรามีความสุขมาก จริงๆเราไม่อยากให้เค้ารู้เท่าไหร่เพราะกลัวว่าเค้าจะเปลี่ยนไปค่ะ พอเห็นเพื่อนคนนี้คุยกับคนอื่นคล้ายๆที่คุยกับเรา เราจะรู้สึกเฟลมาก บางครั้งเราก็ไม่กล้าคุยกับเค้า เราอาย และเรากลัวว่าเค้าจะเกลียดเรา เรากลัวจริงๆนะคะ เราอัดอั้นใจมากๆ เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี เรารู้สึกว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆค่ะ ไอความรู้สึกที่เราพูดมาทั้งหมดเราก็คิดนะคะว่าเราคงชอบเค้า แต่ติดที่ว่าเพื่อนเราเป็นผู้หญิงค่ะ และเราก็เป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชาย แบบชอบผู้ชายจริงๆค่ะ เราเลยไม่แน่ใจว่าเราชอบเค้าจริงๆไหม หรือเราบ้าไปแล้ว เพราะเราไม่ใช่เลสเบี้ยน ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยชอบผู้หญิงเลย เราไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้ใช่ความรู้สึกที่เราชอบเค้ารึเปล่า เรากลัวหลายๆอย่างค่ะ เรากลัวว่าคนอื่นจะหาว่าเราบ้า เรากลัวว่าเพื่อนคนนี้จะเกลียดเรา เพราะเพื่อนเราก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน บางครั้งเราคิดถึงอนาคตยังไงก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีค่ะ พ่อเราคงจะไม่โอเค แต่พอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เราจะร้องไห้ตลอดเลยค่ะ จริงๆเราคิดไว้แล้วค่ะว่าเราควรจะเลิกรู้สึก ก่อนที่เราจะรู้สึกไปมากกว่านี้ ความรู้สึกมันเริ่มที่เรา มันก็ควรจบที่เราค่ะที่มาตั้งกระทู้เพราะเราอยากจะรู้จริงๆว่าเรามีโอกาสที่จะชอบเค้าไหมคะ เราสับสนมากๆจริงๆ ใจนึงเราก็รู้สึกเหมือนเค้าเป็นผู้ชาย อีกใจนึงก็คิดว่าเราไม่เคยชอบผู้หญิงและคงไม่มีวันชอบด้วย แล้วไอความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร เราปรึกษาใครไม่ได้เลย เพราะจะไม่มีคนเชื่อแน่ๆ ขนาดเรายังสับสนกับตัวเองเลยค่ะ เราอึดอัดจริงๆ
ปล.เรารู้สึกได้ว่ามีเพื่อนเราอีกคนก็แอบชอบเค้าเหมือนกันค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกแย่กับความรู้สึกตัวเองมากๆ เราอยากขอโทษเพื่อนที่ทำให้ลำบากใจ
แต่ก็พูดไม่ได้อยู่ดีค่ะ เราคิกว่าไม่พูดจะดีต่อเพื่อนเรามากกว่า เราเลยขอมาระบายในนี้แล้วกันนะคะ
เราสับสนกับความรู้สึกของตัวเองค่ะ ว่าเราชอบเค้ารึเปล่า
แต่ไม่นานมานี้เราได้คุยกับเค้ามากขึ้น วันไหนก็ไม่รู้ที่เราเริ่มรู้สึกว่าเค้าน่ารัก(แบบที่เคยรู้สึกกับผู้ชาย) เราเขิน เราอยากเจอ อยากคุย พอเค้าคุยด้วยก็ยิ้ม เรามีความสุขมาก จริงๆเราไม่อยากให้เค้ารู้เท่าไหร่เพราะกลัวว่าเค้าจะเปลี่ยนไปค่ะ พอเห็นเพื่อนคนนี้คุยกับคนอื่นคล้ายๆที่คุยกับเรา เราจะรู้สึกเฟลมาก บางครั้งเราก็ไม่กล้าคุยกับเค้า เราอาย และเรากลัวว่าเค้าจะเกลียดเรา เรากลัวจริงๆนะคะ เราอัดอั้นใจมากๆ เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี เรารู้สึกว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆค่ะ ไอความรู้สึกที่เราพูดมาทั้งหมดเราก็คิดนะคะว่าเราคงชอบเค้า แต่ติดที่ว่าเพื่อนเราเป็นผู้หญิงค่ะ และเราก็เป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชาย แบบชอบผู้ชายจริงๆค่ะ เราเลยไม่แน่ใจว่าเราชอบเค้าจริงๆไหม หรือเราบ้าไปแล้ว เพราะเราไม่ใช่เลสเบี้ยน ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยชอบผู้หญิงเลย เราไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้ใช่ความรู้สึกที่เราชอบเค้ารึเปล่า เรากลัวหลายๆอย่างค่ะ เรากลัวว่าคนอื่นจะหาว่าเราบ้า เรากลัวว่าเพื่อนคนนี้จะเกลียดเรา เพราะเพื่อนเราก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน บางครั้งเราคิดถึงอนาคตยังไงก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีค่ะ พ่อเราคงจะไม่โอเค แต่พอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เราจะร้องไห้ตลอดเลยค่ะ จริงๆเราคิดไว้แล้วค่ะว่าเราควรจะเลิกรู้สึก ก่อนที่เราจะรู้สึกไปมากกว่านี้ ความรู้สึกมันเริ่มที่เรา มันก็ควรจบที่เราค่ะที่มาตั้งกระทู้เพราะเราอยากจะรู้จริงๆว่าเรามีโอกาสที่จะชอบเค้าไหมคะ เราสับสนมากๆจริงๆ ใจนึงเราก็รู้สึกเหมือนเค้าเป็นผู้ชาย อีกใจนึงก็คิดว่าเราไม่เคยชอบผู้หญิงและคงไม่มีวันชอบด้วย แล้วไอความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร เราปรึกษาใครไม่ได้เลย เพราะจะไม่มีคนเชื่อแน่ๆ ขนาดเรายังสับสนกับตัวเองเลยค่ะ เราอึดอัดจริงๆ
ปล.เรารู้สึกได้ว่ามีเพื่อนเราอีกคนก็แอบชอบเค้าเหมือนกันค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกแย่กับความรู้สึกตัวเองมากๆ เราอยากขอโทษเพื่อนที่ทำให้ลำบากใจ
แต่ก็พูดไม่ได้อยู่ดีค่ะ เราคิกว่าไม่พูดจะดีต่อเพื่อนเรามากกว่า เราเลยขอมาระบายในนี้แล้วกันนะคะ