มันอาจจะดูน่าขำนะที่เรามาตั้งกระทู้ถามคนอื่นแทนที่เราจะถามความรู้สึกตัวเองแต่เราคิดจนสับสนไปหมดแล้วหน่ะสิ งั้นเรามาเริ่มเล่าให้ฟังเลยดีกว่า...
คือเราเลิกกับแฟนเก่าช่วงเดือนตุลาคม ( คนที่เคยตั้งกระทู้ถึงก่อนหน้านี้ ) เค้าเป็นคนบอกเลิกเราด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่สามารถรักเราอีกต่อไปได้แล้ว ไม่อยากดันทุรังความสัมพันธ์ตอนนั้นด้วยเพราะยอมรับเลยว่าตอนนั้นความสัมพันธ์ค่อนข้างแย่ แล้วก็เครียดเรื่องเรียนด้วย เขาเลยเลือกตัดเราออกจากตรงนั่นเพราะคงไม่อยากแบกรับอะไรหลายๆอย่าง
หลังจากเลิกกันก็ยังติดต่อกับอยู่เรื่อยๆ มีบอกคิดถึง บอกรัก มีความหวังดีๆมาให้เสมอ วันเกิดเราช่วงเดือนพฤศจิกาเขาก็ยังส่งตังค์มาให้เรา ส่งของกินส่งเลโก้มาให้เรา แล้วมีครั้งนึงที่ได้มีโอกาสคุยกันอยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมาว่า "จะแปลกมั้ยถ้าเรากลับมาคบกัน " ตอนนั้นเราอึ้งไปนานมากบอกความรู้สึกไม่ถูก เราตอบกลับไปว่าเราไม่ได้คิดเรื่องนั้นมานานแล้วเพราะยิ่งหาคำตอบยิ่งหาเหตุผลเรายิ่งเจ็บ แล้วเราอยากปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตถ้าตอนนั้นเรายังต้องการกันอยู่ พอเจอข้อความที่เขาตอบกลับมาเรายิ่งแทบบ้า " เราไม่ปล่อยมือกันง่ายขนาดนั้นหรอก " แค่ประโยคสั้นๆมันทำให้เรายึดติดจนถึงทุกวันนี้
แต่ในช่วงที่เราโสดก็มีคนแวะเวียนเข้ามาบ้าง ช่วงไหนที่เรามีคนคุยเราก็จะไม่ติดต่อหรือยุ่งกับคนเก่าเลยเพราะเราค่อนข้างให้เกียรติคนคุยและให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก จนช่วง 23 กุมภาเราได้รู้จักกับพี่คนนึงแล้วเขาก็ขอเราเป็นคนคุยเราก็ไม่ได้ติดอะไรมากเราเลยตอบตกลงไป ในช่วงที่เราคุยกันเรียนรู้กันก็มีทะเลาะกันค่อนข้างที่จะบ่อยมากเราไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนส่วนใหญ่พี่เขาจะเป็นคนงอนเราเรื่องเล็กๆน้อยๆตลอดแต่เราก็ยอมรับว่าเราผิดจริงๆ เราค่อนข้างที่จะชิวแล้วก็ไม่คิดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่ค่อยถือสาอะไรสักเท่าไหร่ พอมาอยู่กับพี่เขาเลยดูไม่ค่อยใส่ใจรึเปล่ามีหลายอย่างมากที่เราต้องปรับกับพี่คนนี้ มีหลายครั้งที่เราเกือบเลิกคุยกันแต่ก็ปรับจนได้มาคบกันช่วงต้นเดือนเมษา เราเป็นคนขอคบพี่เขาเองเพราะเรารู้สึกมั่นใจและรู้สึกว่าเรารู้จักเขามากพอแล้ว แต่พอคบกันไม่กี่วันก็ทะเลาะกันครั้งใหญ่เพราะเขาไม่ไว้ใจเราคิดว่าเราไปคุยกับคนอื่น(ในเชิงชู้สาว) แต่ที่จริงเราไม่เคยคุยกับใครในเชิงนั้นเลยตั้งแต่รู้จักกัน เราทะเลาะเรื่องนี้ค่อนข้างบ่อยเรานอยมากเพราะเราคิดว่าถ้าคบกับเรื่องไม่ไว้ใจจะจบลง ตอนนั้นเราคิดที่จะเลิกด้วยซ้ำเเต่เราก็กลับมาปรับความเข้าใจกันได้เหมือนเดิมเหมือนทุกๆครั้งที่เราทะเลาะกันและหลายๆอย่างในช่วงเวลาที่เรารู้จักกันมันทำในเรารู้สึกเฟลหรือไม่โอเคกับพี่เขาอยู่หลายอย่าง เช่นคำพูด การกระทำ พี่เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนเวลาทะเลาะกันพี่ดขามีเผลอใส่อารมณ์ใส่เราบางซึ่งเราไม่โอเคเลย แล้วก็ชอบทักการแต่งตัวรสนิยมของเราว่านู้นนี่นั้นทำให้เรารู้สึกเฟลมากเพราะไม่เคยมีใครทักเราแบบนี้ ยอมนับเลยว่าอายุของเรากับพี่เขาห่างกันมากมีหลายอย่างที่แตกต่างกันแต่เราก็ไม่เคยทักหรือตำหนิเลยสักครั้ง
มันเลยทำให้เราคิดว่าทำไมที่ผ่านมาเราแทบจะไม่เคยรู้สึกเฟลแบบนี้เลย หรือเราคู่ควรกับความสัมพันธ์แบบนี้แล้วหรอมันใช่ ความรักความรุ้สึกที่เราตามหารึเปล่า ทำไมกับคนก่อนเรารุ้สึกดีกว่านี้ตื่นเต้นกว่านี้ ความรู้สึกมันแทบคนละขั้ว เราแอบนอยตัวเองที่พอกลับไปย้อนแชทของคนเก่าดูมันมีแต่ข้อความหวานๆฮีลใจดีๆ พลังบวกเติมไปหมดแค่เป็นคนนั้นเราก็สามารถพิมพ์ข้อความแบบนี้ได้เลยโดนไม่ต้องพยายามหรือคิดอะไรมากเพราะมันออกมาจากความรู้สึกล้วนๆ แต่พอดีพี่คนนี้เราแทบทำให้ไม่ได้เลยเราไม่เคยรู้สึกด้อยค่าตัวเองเท่านี้มาก่อน เพราะแค่คำว่า " เคยใส่ใจกันบ้างมั้ย " " หนูไม่ใส่ใจพี่เลย " " หนูไม่เคยฟังพี่เลย " และอีกหลายๆคำทำให้เรารุ้สึกว่าเราทำหน้าที่แฟนแย่ขนาดนั้นเลยหรอทำไมเป็นที่รู้สึกผิดอยู่ตลอด แต่ถ้ามองในอีกมุมหนึ่งพี่คนนี้ทำให้เรามองเห็นอนาคตของเราสองคนมากกว่าถึงไม่รู้ว่าจะไปถึงมั้ยแต่พี่เขาก็พูดถึงเรื่องอนาคตวางแผนไว้ตลอด แต่กลับไปที่คนเก่าเราแทบจะไม่ได้มองอนาคตร่วมกันเลบ แต่มุ่งเน้นทำหน้าที่ตัวเองให้ดีในตอนนี้ซะมากกว่าเขาสอนให้เรารักตัวเองอยู่ตลอดและมีอีกเรื่องมี่เราไม่สามารถเล่าได้เราเลยเรื่องที่จะเดินออกมาและอยู่กับสิ่งที่ถูกต้องดีกว่า แต่เรายังไม่มั่นใจว่าเราเดินออกมาสุดรึยังทำไม่ทุกครั้งที่เห็นเรายังรู้สึกหวั่นไหว แล้วถ้าเรายังลืมคนเก่าไม่ได้หรือไม่ได้รักพี่คนนี้จริงทำไมทุกครั้งที่ทะเลาะกันหรือเหมือนจะเลิกกันเราถึงเสียใจมากเหมือนที่เราเสียใจตอนโดนบอกเลิกเลย เรากลัวเสียพี่เขาไปเราแคร์พี่เขามากๆ แต่ทำไมบางครั้งเรายังรู้สึกสับสนอยู่เราควรจัดการยังไงดีคะ
สรุปเราลืมแฟนเก่าได้รึยัง ?
คือเราเลิกกับแฟนเก่าช่วงเดือนตุลาคม ( คนที่เคยตั้งกระทู้ถึงก่อนหน้านี้ ) เค้าเป็นคนบอกเลิกเราด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่สามารถรักเราอีกต่อไปได้แล้ว ไม่อยากดันทุรังความสัมพันธ์ตอนนั้นด้วยเพราะยอมรับเลยว่าตอนนั้นความสัมพันธ์ค่อนข้างแย่ แล้วก็เครียดเรื่องเรียนด้วย เขาเลยเลือกตัดเราออกจากตรงนั่นเพราะคงไม่อยากแบกรับอะไรหลายๆอย่าง
หลังจากเลิกกันก็ยังติดต่อกับอยู่เรื่อยๆ มีบอกคิดถึง บอกรัก มีความหวังดีๆมาให้เสมอ วันเกิดเราช่วงเดือนพฤศจิกาเขาก็ยังส่งตังค์มาให้เรา ส่งของกินส่งเลโก้มาให้เรา แล้วมีครั้งนึงที่ได้มีโอกาสคุยกันอยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมาว่า "จะแปลกมั้ยถ้าเรากลับมาคบกัน " ตอนนั้นเราอึ้งไปนานมากบอกความรู้สึกไม่ถูก เราตอบกลับไปว่าเราไม่ได้คิดเรื่องนั้นมานานแล้วเพราะยิ่งหาคำตอบยิ่งหาเหตุผลเรายิ่งเจ็บ แล้วเราอยากปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตถ้าตอนนั้นเรายังต้องการกันอยู่ พอเจอข้อความที่เขาตอบกลับมาเรายิ่งแทบบ้า " เราไม่ปล่อยมือกันง่ายขนาดนั้นหรอก " แค่ประโยคสั้นๆมันทำให้เรายึดติดจนถึงทุกวันนี้
แต่ในช่วงที่เราโสดก็มีคนแวะเวียนเข้ามาบ้าง ช่วงไหนที่เรามีคนคุยเราก็จะไม่ติดต่อหรือยุ่งกับคนเก่าเลยเพราะเราค่อนข้างให้เกียรติคนคุยและให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก จนช่วง 23 กุมภาเราได้รู้จักกับพี่คนนึงแล้วเขาก็ขอเราเป็นคนคุยเราก็ไม่ได้ติดอะไรมากเราเลยตอบตกลงไป ในช่วงที่เราคุยกันเรียนรู้กันก็มีทะเลาะกันค่อนข้างที่จะบ่อยมากเราไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนส่วนใหญ่พี่เขาจะเป็นคนงอนเราเรื่องเล็กๆน้อยๆตลอดแต่เราก็ยอมรับว่าเราผิดจริงๆ เราค่อนข้างที่จะชิวแล้วก็ไม่คิดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่ค่อยถือสาอะไรสักเท่าไหร่ พอมาอยู่กับพี่เขาเลยดูไม่ค่อยใส่ใจรึเปล่ามีหลายอย่างมากที่เราต้องปรับกับพี่คนนี้ มีหลายครั้งที่เราเกือบเลิกคุยกันแต่ก็ปรับจนได้มาคบกันช่วงต้นเดือนเมษา เราเป็นคนขอคบพี่เขาเองเพราะเรารู้สึกมั่นใจและรู้สึกว่าเรารู้จักเขามากพอแล้ว แต่พอคบกันไม่กี่วันก็ทะเลาะกันครั้งใหญ่เพราะเขาไม่ไว้ใจเราคิดว่าเราไปคุยกับคนอื่น(ในเชิงชู้สาว) แต่ที่จริงเราไม่เคยคุยกับใครในเชิงนั้นเลยตั้งแต่รู้จักกัน เราทะเลาะเรื่องนี้ค่อนข้างบ่อยเรานอยมากเพราะเราคิดว่าถ้าคบกับเรื่องไม่ไว้ใจจะจบลง ตอนนั้นเราคิดที่จะเลิกด้วยซ้ำเเต่เราก็กลับมาปรับความเข้าใจกันได้เหมือนเดิมเหมือนทุกๆครั้งที่เราทะเลาะกันและหลายๆอย่างในช่วงเวลาที่เรารู้จักกันมันทำในเรารู้สึกเฟลหรือไม่โอเคกับพี่เขาอยู่หลายอย่าง เช่นคำพูด การกระทำ พี่เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนเวลาทะเลาะกันพี่ดขามีเผลอใส่อารมณ์ใส่เราบางซึ่งเราไม่โอเคเลย แล้วก็ชอบทักการแต่งตัวรสนิยมของเราว่านู้นนี่นั้นทำให้เรารู้สึกเฟลมากเพราะไม่เคยมีใครทักเราแบบนี้ ยอมนับเลยว่าอายุของเรากับพี่เขาห่างกันมากมีหลายอย่างที่แตกต่างกันแต่เราก็ไม่เคยทักหรือตำหนิเลยสักครั้ง
มันเลยทำให้เราคิดว่าทำไมที่ผ่านมาเราแทบจะไม่เคยรู้สึกเฟลแบบนี้เลย หรือเราคู่ควรกับความสัมพันธ์แบบนี้แล้วหรอมันใช่ ความรักความรุ้สึกที่เราตามหารึเปล่า ทำไมกับคนก่อนเรารุ้สึกดีกว่านี้ตื่นเต้นกว่านี้ ความรู้สึกมันแทบคนละขั้ว เราแอบนอยตัวเองที่พอกลับไปย้อนแชทของคนเก่าดูมันมีแต่ข้อความหวานๆฮีลใจดีๆ พลังบวกเติมไปหมดแค่เป็นคนนั้นเราก็สามารถพิมพ์ข้อความแบบนี้ได้เลยโดนไม่ต้องพยายามหรือคิดอะไรมากเพราะมันออกมาจากความรู้สึกล้วนๆ แต่พอดีพี่คนนี้เราแทบทำให้ไม่ได้เลยเราไม่เคยรู้สึกด้อยค่าตัวเองเท่านี้มาก่อน เพราะแค่คำว่า " เคยใส่ใจกันบ้างมั้ย " " หนูไม่ใส่ใจพี่เลย " " หนูไม่เคยฟังพี่เลย " และอีกหลายๆคำทำให้เรารุ้สึกว่าเราทำหน้าที่แฟนแย่ขนาดนั้นเลยหรอทำไมเป็นที่รู้สึกผิดอยู่ตลอด แต่ถ้ามองในอีกมุมหนึ่งพี่คนนี้ทำให้เรามองเห็นอนาคตของเราสองคนมากกว่าถึงไม่รู้ว่าจะไปถึงมั้ยแต่พี่เขาก็พูดถึงเรื่องอนาคตวางแผนไว้ตลอด แต่กลับไปที่คนเก่าเราแทบจะไม่ได้มองอนาคตร่วมกันเลบ แต่มุ่งเน้นทำหน้าที่ตัวเองให้ดีในตอนนี้ซะมากกว่าเขาสอนให้เรารักตัวเองอยู่ตลอดและมีอีกเรื่องมี่เราไม่สามารถเล่าได้เราเลยเรื่องที่จะเดินออกมาและอยู่กับสิ่งที่ถูกต้องดีกว่า แต่เรายังไม่มั่นใจว่าเราเดินออกมาสุดรึยังทำไม่ทุกครั้งที่เห็นเรายังรู้สึกหวั่นไหว แล้วถ้าเรายังลืมคนเก่าไม่ได้หรือไม่ได้รักพี่คนนี้จริงทำไมทุกครั้งที่ทะเลาะกันหรือเหมือนจะเลิกกันเราถึงเสียใจมากเหมือนที่เราเสียใจตอนโดนบอกเลิกเลย เรากลัวเสียพี่เขาไปเราแคร์พี่เขามากๆ แต่ทำไมบางครั้งเรายังรู้สึกสับสนอยู่เราควรจัดการยังไงดีคะ