จริงมั้ยที่ว่าความรักทำให้เราเหมือนเด็กอยู่เสมอ..

ไม่ได้หมายถึงว่าหน้าเด็กไรงี้นะครับ  ปัจจุบัน จขกท. อายุ 23 เพิ่งเรียนจบเมื่อกลางปี ตอนนี้เริ่มทำงานมา 3-4 เดือนแล้ว ยังไม่มีแฟน..

แต่มีรุ่นน้องที่เราไปจีบคุยด้วย อายุ 18 คุยกันมา 4 เดือนกว่าแล้ว ช่วงแรกก็คุยกันดีแหละครับ น้องเขาเพิ่งเลิกกับแฟน ส่วนเราก็โสด..

แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนแรกๆ ทะเลาะกันทุกวัน.. เราก้รักน้องเค้านะ แต่น้องเค้าไม่เข้าใจ ชอบคิดว่าเราไม่สนใจไล่เรากลับไปหาแฟนเก่า..

ส่วนน้องเขาก็ยังตัดแฟนเก่าไม่ขาดเหมือนกัน(เพราะว่าเรียนห้องเดียวกันเจอกันทุกวัน) ส่วนเราโตขนาดนี้แล้วก็ไม่อยากจะมีใครอีกแล้ว

สารพัดเรื่องที่จับมาเป็นประเด็นทะเลาะ เราก้น้อยใจเดะ เราทำงานเก็บเงินทำทุกอย่างก้เพื่อน้องเขาอ่ะ แต่เขาทำเหมือนอยากไล่เราไป

พอมีปัญหาเราก้นอนร้องไห้ทุกคืนเลย แต่น้องเขาไม่รู้หรอกว่าเราเป็นแค่ไหนง่ะ 555++ ตอนนี้เลยบอกไปว่าขอยุติความสัมพันธ์ไว้ก่อน

ยิ่งคบยิ่งเหนื่อย ต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน  เรารู้สึกแปลกใจตัวเองจริงๆ ทั้งที่เพิ่งเรียนจบ เริ่มทำงานเก็บเงิน น่าจะคิดถึงอนาคตที่สดใสสิ

มีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำและอยากจะทำ ทำไมต้องมางอแงน้อยใจกับเรื่องเด็กๆอะไรแบบนี้.. ที่สำคัญคือเราเป็นผู้ชาย 555555555

ไม่น่าจะต้องมาน้อยใจเหมือนเด็กม.ปลายที่เพิ่งมีป๊อปปี้เลิฟอะไรแบบนี้เลย รุ้สึกปัญญาเอ๋อ งงตัวเอง เพื่อนๆคิดว่าไง มีใครเป็นแบบนี้บ้าง