ผมว่าหลายๆคนคงเคยเจอรักแรกพบอย่างผม และนี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อหลายเดือนก่อน.....
วันอาทิตย์ 11 ตุลาคม 2558 ที่แสนสบาย ท้องฟ้าสดใส ผมลุกขึ้นจากที่นอนตอนเช้าตรู่ด้วยความตื่นเต้น วันนี้เป็นวันที่แสนวิเศษของผมหลังจากที่ผมหยุดเรื่องรักๆใคร่ๆมาพักใหญ่ๆ วันนี้ผมมีนัดเจอกับคนคนนึงครับ ซึ่งผมก็ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าเค้าจะออกมาเจอกับผม
ย้อนกลับไปเมื่อ 9 วันก่อนหน้านี้ ซึ่งเป็นวันสุดสัปดาห์ หลังจากที่ผมทำงานหนักมาทั้งวัน ไปออกกำลังกายและกลับถึงบ้านช่วงเวลาประมาณ 3 ทุ่ม กินข้าวอาบน้ำอาบท่า ขึ้นห้องนอน ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดู Facebook เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่แสนวุ่นวายจนแทบจะไม่ได้จับมือถือเลย วันนี้ก็เลยเป็นวันที่มีฟีดข่าวใหม่ๆของเพื่อนที่ไม่ได้อ่านเต็มไปหมด ผมเลื่อนลงมาเรื่อยๆ จนผมมาเจอคลิปวีดีโอที่น่าสนใจคลิปหนึ่ง ซึ่งปกติแล้วผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจคลิปวีดีโอที่แชร์มาใน Facebook ซักเท่าไหร่ แต่คลิปวีดีโอนี้เป็นคลิปที่สอน English Idiom ซึ่งช่วงเวลานั้นผมกำลังสนใจภาษาอังกฤษเป็นอย่างมาก ผมจึงคลิกเข้าไปดู หลังจากที่ผมดูคลิปวีดีโอนั้นจบเชื่อมั้ยว่าผมอมยิ้มเหมือนคนบ้ายิ้มอยู่คนเดียว เพราะอะไรน่ะหรอ สั้นๆเลยครับครูน่ารักมาก.....
วันนี้เป็นวันหยุดและผมก็ยังไม่มีแผนจะออกไปทำกิจกรรมที่ไหน ตลอดช่วงเช้าผมใช้เวลาควานหาที่มาของคลิปวีดีโอที่ผมดูเมื่อคืนจนท้ายที่สุดผมก็เจอแหล่งที่มาของคลิปวีดีโอ..... Facebook ของครู.... ผมนั่งดูคลิปวีดีโอทั้งหมดที่มีอยู่และส่งข้อความไปขอบคุณเจ้าของคลิปวีดีโอ ผมแอบหวังเล็กๆว่าครูจะตอบผมกลับมา.....
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นบนโทรศัพท์มือถือของผม.....ครูตอบผมกลับมาแล้วครับ ความรู้สึกผมตอนนั้นคือตื่นเต้นมากๆ
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่หนังเรื่อง The Martian เข้าและมีกระแสตอบรับค่อนข้างดีทีเดียว ผมรวบรวมความกล้าและส่งข้อความเพื่อชวนครูไปดูหนัง....น่าเสียดายที่ครูดันไปดูเรื่องนี้มาซะแล้ว แต่ก็ใช่ว่าผมจะหมดโอกาสนะครับ ท้ายที่สุด Hotel Sylvernia2 ก็เป็นพระเอกขี่ม้าขาว ทำให้การนัดพบของผมกับครูสำเร็จลุล่วง
วันที่ 11 ตุลาคม ผมตื่นมาพร้อมกับความมึนงงเพราะผมนอนแทบไม่หลับมาตลอดทั้งคืน เหตุเกิดจากความตื่นเต้นล้วนๆ วันนี้เป็นที่ผมกับครูจะได้เจอกันเป็นวันแรก ผมไม่รู้ว่าจะเรียกว่าการออกเดทครั้งแรกสำหรับเราได้หรือเปล่า แต่สำหรับผมมันคือการเดท เดทแรกในรอบเกือบปีเลยก็ว่าได้
ผมอาบน้ำ แต่งตัวและเซตผมเป็นเวลานานมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉีดน้ำหอมทั่วทุกซอกมุมของร่างกาย ผมใส่เสื้อสีดำ เกงเกงยีนส์ขาดสีกรมและรองเท้าผ้าใบสีเทา
12.00 น. คือเวลานัดพบ ผมไปถึงที่จามจุรีสแควร์ก่อนเวลานัดประมาณ 30 นาที นั่งรอครูอยู่ที่หน้าร้านอาหารเสวย วันนั้นคล้ายกับว่าที่จุฬาจะมีงานอะไรซักอย่าง จึงทำให้มีผู้คนเดินกันพลุกพล่าน ช่วงเวลา 30 นาทีที่ผมนั่งรอครูอยู่นั้น สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมคือ เหงื่อออกที่ฝ่ามือ หายใจไม่ทั่วท้อง หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
12.00 น. ในขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านบทความท่องเที่ยวบนพันทิพย์อยู่นั้น ตรงหน้าผมมีผู้ชายใส่เสื้อสีเขียวขี้ม้า กางเกงยีนส์สีกรมแบบสุภาพและรองเท้าผ้าใบสีดำยืนอยู่ ผมเงยหน้ามองด้วยความตกใจ.....ครูนั่นเอง ผมลุกขึ้นยีนทันที เรามองหน้ากัน ยิ้มและยืนนิ่งอยู่ซักพักเล็กๆ จนสุดท้ายเราทักทายกันด้วยการจับมือ....(มือผมอย่างเปียกอะครู)
เราอยู่กันที่หัวขบวนของรถไฟฟ้าใต้ดิน ผมยืนจับห่วงตรงระหว่างที่มีเสาคั่นกลางอยู่ ครูยืนฝั่งตรงข้ามผมและเราหันหน้าเข้าหากัน ด้วยความที่ตื่นเต้นผมจึงพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าครูแล้วก็ยิ้มด้วยความเขินอาย ผมคิดว่าครูก็คงจะตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าผม เราต่างคนต่างได้แต่ยิ้มให้กันจนมาถึงจุดหมาย สถานีอโศก
ที่ Terminal 21 หลังจากที่ซื้อตํ๋วหนังเสร็จ เรามานั่งรอกันอยู่ที่หน้าทางเข้าของโรงหนัง ซึ่ง ณ เวลานั้นเราเริ่มคุยกันบ้างแล้ว เราต่างคนต่างถามเรื่องที่เป็นเรื่องพื้นฐานของแต่ละคน มีแม่ลูกคู่หนึ่ง ผมคิดว่าลูกของเขาน่าจะเป็นลูกครึ่งและนานๆได้เจอกันซักครั้ง เขาขอให้ครูถ่ายรูปให้ ระหว่างนั้นผมแอบมองครูแล้วอมยิ้ม เอาจริงๆเลยนะครูน่ารักตรงสเป็คผมมาก
ผมไปต่อคิวรอซื้อป็อปคอร์นกับน้ำแปปซี่อีก 1 แก้วแล้วเดินเข้าไปในโรงหนัง เรานั่งอยู่ตรงกลาง แถวเกือบหลังสุดของโรงหนัง, Hotel Sylvernia เป็นหนังการ์ตูนอนิเมชั่นจึงทำให้รอบข้างเรามีเด็กๆมาดูกันเป็นจำนวนมาก
ระหว่างที่หนังกำลังฉายอยู่นั้นผมหยิบป็อปคอร์นขึ้นมา ในใจคิดว่าผมจะต้องป้อนครูและ......ผมก็ทำจนได้ (หัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอก) ครูกินป็อปคอร์นที่ผมป้อนและผมป้อนป๊อปคอร์นต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง..กระพุ้งแก้มของครูป่องออกมาทั้งสองข้าง ครูหันมาทำแก้มพองใส่ผม....หัวใจผมแทบหยุดเต้นตรงนั้น.... ตอนนี้ครูถือถังใส่ป็อปคอร์นเอาไว้ที่มือซ้าย มือขวาครูกำลังกำอะไรบางอย่างอยู่...ครูยื่นมือที่กำป็อปคอร์นไว้เต็มมือมาแบตรงปากผม ผงชีสของป็อปคอร์นเปื้อนเต็มปากผมไปหมด ขอบคุณครูที่หาวิธีแก้เผ็ดที่น่ารักมากมาเอาคืนผมนะครับ
และแล้วเรื่องที่ผมไม่คาดคิดในวันนี้มันก็เกิดขึ้น ในขณะที่เรากำลังดูหนังจนไกล้จะจบเรื่อง ครูจับมือผม.... ฟังดูอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับการเดทครั้งแรก แต่สำหรับผมมันคือเรื่องใหญ่เพราะว่ามันอาจจะเร็วไปหรือเปล่าที่ทำแบบนั้นแต่ผมก็ชอบนะครับที่ครูทำแบบนั้นกับผม
ณ สวนรถไฟ จัตตุจักร ตอนนี้ 5 โมงเย็นแล้ว เรานั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้สีเขียว ต้นไม้และสนามหญ้าที่เขียวชอุ่ม เบื้องหน้าเป็นบ่อน้ำ มีเสียงนกร้องและลมพัดเบาๆสบายๆ เวลา 1 ชั่วโมงกว่าๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราสองคนนั่งคุยและต่างเล่าเรื่องต่างๆ ของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง....
19.00 น. ตอนนี้ผมกับครูอยู่ที่ร้านส้มตำแถวมหาวิทยาลัยศรีปทุม ผมพึ่งเคยมาที่ร้านนี้เป็นครั้งแรก โดยบรรยากาศของร้านโดยรวมคือมีถุงกระดาษของแอร์เอเซียห้อยเต็มร้าน, เครื่องบินลำเล็กห้อยประดับประดาและที่เป็นจุดเด่นที่สุดคือเจ้าของร้านครับ เจ้าของร้านแต่งตัวเปรียบเสมือนตัวเองแอร์โฮสเตสกันเลยทีเดียว มาพูดถึงเรื่องอาหารกันบ้างนะครับ ส้มตำของร้านนี้ผมขอคอนเฟิร์มว่าเด็ดมาก หมูย่างและเนื้อย่างก็เด็ดใช้ได้ครับ ตบท้ายด้วยผลไม้ประจำฤดูกาล และเช็คบิลครับ
และแล้วเวลาอันแสนเศร้าก็มาถึง..... 21.00 น. ถึงเวลาทีผมต้องกลับบ้านแล้ว เราเรียกแท็กซี่จากหน้าร้านส้มตำเพื่อจะกลับไปที่บ้านของครู โดยผมจะต้องไปลงรถที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสถานีรัชดาภิเษก ระหว่างทาง เรานั่งจับมือกันตลอด...ครูใช้มืออีกข้างหนึ่งจับแก้มของผม....ลูบแก้มผมเบาๆ....วันนี้ผมมาพร้อมกับหนวดเคราบางๆ ซึ่งเป็นที่มาของ "ปลาหมึก" ชื่อใหม่ของผมที่ครูตั้งให้
ถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสถานีรัชดาภิเษกแล้ว...ได้เวลาที่ผมต้องแยกกับครูจริงๆแล้วสินะ จริงๆวันนั้นผมมีความในใจจะบอกครูด้วยนะครับ แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะพูด
"ผมชอบครูนะครับ"
เรื่องราวของผมกับครูยังไม่จบลงเท่านี้ครับ ใครที่อยากรู้ว่าผมขอครูเป็นแฟนด้วยวิธีไหน รออ่านในกระทู้ต่อไปนะครับ.....
คุณเคยเจอกับใครครั้งแรกแล้วรู้สึกคลิ๊กมากๆบ้างมั้ย?
วันอาทิตย์ 11 ตุลาคม 2558 ที่แสนสบาย ท้องฟ้าสดใส ผมลุกขึ้นจากที่นอนตอนเช้าตรู่ด้วยความตื่นเต้น วันนี้เป็นวันที่แสนวิเศษของผมหลังจากที่ผมหยุดเรื่องรักๆใคร่ๆมาพักใหญ่ๆ วันนี้ผมมีนัดเจอกับคนคนนึงครับ ซึ่งผมก็ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าเค้าจะออกมาเจอกับผม
ย้อนกลับไปเมื่อ 9 วันก่อนหน้านี้ ซึ่งเป็นวันสุดสัปดาห์ หลังจากที่ผมทำงานหนักมาทั้งวัน ไปออกกำลังกายและกลับถึงบ้านช่วงเวลาประมาณ 3 ทุ่ม กินข้าวอาบน้ำอาบท่า ขึ้นห้องนอน ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดู Facebook เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่แสนวุ่นวายจนแทบจะไม่ได้จับมือถือเลย วันนี้ก็เลยเป็นวันที่มีฟีดข่าวใหม่ๆของเพื่อนที่ไม่ได้อ่านเต็มไปหมด ผมเลื่อนลงมาเรื่อยๆ จนผมมาเจอคลิปวีดีโอที่น่าสนใจคลิปหนึ่ง ซึ่งปกติแล้วผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจคลิปวีดีโอที่แชร์มาใน Facebook ซักเท่าไหร่ แต่คลิปวีดีโอนี้เป็นคลิปที่สอน English Idiom ซึ่งช่วงเวลานั้นผมกำลังสนใจภาษาอังกฤษเป็นอย่างมาก ผมจึงคลิกเข้าไปดู หลังจากที่ผมดูคลิปวีดีโอนั้นจบเชื่อมั้ยว่าผมอมยิ้มเหมือนคนบ้ายิ้มอยู่คนเดียว เพราะอะไรน่ะหรอ สั้นๆเลยครับครูน่ารักมาก.....
วันนี้เป็นวันหยุดและผมก็ยังไม่มีแผนจะออกไปทำกิจกรรมที่ไหน ตลอดช่วงเช้าผมใช้เวลาควานหาที่มาของคลิปวีดีโอที่ผมดูเมื่อคืนจนท้ายที่สุดผมก็เจอแหล่งที่มาของคลิปวีดีโอ..... Facebook ของครู.... ผมนั่งดูคลิปวีดีโอทั้งหมดที่มีอยู่และส่งข้อความไปขอบคุณเจ้าของคลิปวีดีโอ ผมแอบหวังเล็กๆว่าครูจะตอบผมกลับมา.....
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นบนโทรศัพท์มือถือของผม.....ครูตอบผมกลับมาแล้วครับ ความรู้สึกผมตอนนั้นคือตื่นเต้นมากๆ
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่หนังเรื่อง The Martian เข้าและมีกระแสตอบรับค่อนข้างดีทีเดียว ผมรวบรวมความกล้าและส่งข้อความเพื่อชวนครูไปดูหนัง....น่าเสียดายที่ครูดันไปดูเรื่องนี้มาซะแล้ว แต่ก็ใช่ว่าผมจะหมดโอกาสนะครับ ท้ายที่สุด Hotel Sylvernia2 ก็เป็นพระเอกขี่ม้าขาว ทำให้การนัดพบของผมกับครูสำเร็จลุล่วง
วันที่ 11 ตุลาคม ผมตื่นมาพร้อมกับความมึนงงเพราะผมนอนแทบไม่หลับมาตลอดทั้งคืน เหตุเกิดจากความตื่นเต้นล้วนๆ วันนี้เป็นที่ผมกับครูจะได้เจอกันเป็นวันแรก ผมไม่รู้ว่าจะเรียกว่าการออกเดทครั้งแรกสำหรับเราได้หรือเปล่า แต่สำหรับผมมันคือการเดท เดทแรกในรอบเกือบปีเลยก็ว่าได้
ผมอาบน้ำ แต่งตัวและเซตผมเป็นเวลานานมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉีดน้ำหอมทั่วทุกซอกมุมของร่างกาย ผมใส่เสื้อสีดำ เกงเกงยีนส์ขาดสีกรมและรองเท้าผ้าใบสีเทา
12.00 น. คือเวลานัดพบ ผมไปถึงที่จามจุรีสแควร์ก่อนเวลานัดประมาณ 30 นาที นั่งรอครูอยู่ที่หน้าร้านอาหารเสวย วันนั้นคล้ายกับว่าที่จุฬาจะมีงานอะไรซักอย่าง จึงทำให้มีผู้คนเดินกันพลุกพล่าน ช่วงเวลา 30 นาทีที่ผมนั่งรอครูอยู่นั้น สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมคือ เหงื่อออกที่ฝ่ามือ หายใจไม่ทั่วท้อง หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
12.00 น. ในขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านบทความท่องเที่ยวบนพันทิพย์อยู่นั้น ตรงหน้าผมมีผู้ชายใส่เสื้อสีเขียวขี้ม้า กางเกงยีนส์สีกรมแบบสุภาพและรองเท้าผ้าใบสีดำยืนอยู่ ผมเงยหน้ามองด้วยความตกใจ.....ครูนั่นเอง ผมลุกขึ้นยีนทันที เรามองหน้ากัน ยิ้มและยืนนิ่งอยู่ซักพักเล็กๆ จนสุดท้ายเราทักทายกันด้วยการจับมือ....(มือผมอย่างเปียกอะครู)
เราอยู่กันที่หัวขบวนของรถไฟฟ้าใต้ดิน ผมยืนจับห่วงตรงระหว่างที่มีเสาคั่นกลางอยู่ ครูยืนฝั่งตรงข้ามผมและเราหันหน้าเข้าหากัน ด้วยความที่ตื่นเต้นผมจึงพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าครูแล้วก็ยิ้มด้วยความเขินอาย ผมคิดว่าครูก็คงจะตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าผม เราต่างคนต่างได้แต่ยิ้มให้กันจนมาถึงจุดหมาย สถานีอโศก
ที่ Terminal 21 หลังจากที่ซื้อตํ๋วหนังเสร็จ เรามานั่งรอกันอยู่ที่หน้าทางเข้าของโรงหนัง ซึ่ง ณ เวลานั้นเราเริ่มคุยกันบ้างแล้ว เราต่างคนต่างถามเรื่องที่เป็นเรื่องพื้นฐานของแต่ละคน มีแม่ลูกคู่หนึ่ง ผมคิดว่าลูกของเขาน่าจะเป็นลูกครึ่งและนานๆได้เจอกันซักครั้ง เขาขอให้ครูถ่ายรูปให้ ระหว่างนั้นผมแอบมองครูแล้วอมยิ้ม เอาจริงๆเลยนะครูน่ารักตรงสเป็คผมมาก
ผมไปต่อคิวรอซื้อป็อปคอร์นกับน้ำแปปซี่อีก 1 แก้วแล้วเดินเข้าไปในโรงหนัง เรานั่งอยู่ตรงกลาง แถวเกือบหลังสุดของโรงหนัง, Hotel Sylvernia เป็นหนังการ์ตูนอนิเมชั่นจึงทำให้รอบข้างเรามีเด็กๆมาดูกันเป็นจำนวนมาก
ระหว่างที่หนังกำลังฉายอยู่นั้นผมหยิบป็อปคอร์นขึ้นมา ในใจคิดว่าผมจะต้องป้อนครูและ......ผมก็ทำจนได้ (หัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอก) ครูกินป็อปคอร์นที่ผมป้อนและผมป้อนป๊อปคอร์นต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง..กระพุ้งแก้มของครูป่องออกมาทั้งสองข้าง ครูหันมาทำแก้มพองใส่ผม....หัวใจผมแทบหยุดเต้นตรงนั้น.... ตอนนี้ครูถือถังใส่ป็อปคอร์นเอาไว้ที่มือซ้าย มือขวาครูกำลังกำอะไรบางอย่างอยู่...ครูยื่นมือที่กำป็อปคอร์นไว้เต็มมือมาแบตรงปากผม ผงชีสของป็อปคอร์นเปื้อนเต็มปากผมไปหมด ขอบคุณครูที่หาวิธีแก้เผ็ดที่น่ารักมากมาเอาคืนผมนะครับ
และแล้วเรื่องที่ผมไม่คาดคิดในวันนี้มันก็เกิดขึ้น ในขณะที่เรากำลังดูหนังจนไกล้จะจบเรื่อง ครูจับมือผม.... ฟังดูอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับการเดทครั้งแรก แต่สำหรับผมมันคือเรื่องใหญ่เพราะว่ามันอาจจะเร็วไปหรือเปล่าที่ทำแบบนั้นแต่ผมก็ชอบนะครับที่ครูทำแบบนั้นกับผม
ณ สวนรถไฟ จัตตุจักร ตอนนี้ 5 โมงเย็นแล้ว เรานั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้สีเขียว ต้นไม้และสนามหญ้าที่เขียวชอุ่ม เบื้องหน้าเป็นบ่อน้ำ มีเสียงนกร้องและลมพัดเบาๆสบายๆ เวลา 1 ชั่วโมงกว่าๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราสองคนนั่งคุยและต่างเล่าเรื่องต่างๆ ของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง....
19.00 น. ตอนนี้ผมกับครูอยู่ที่ร้านส้มตำแถวมหาวิทยาลัยศรีปทุม ผมพึ่งเคยมาที่ร้านนี้เป็นครั้งแรก โดยบรรยากาศของร้านโดยรวมคือมีถุงกระดาษของแอร์เอเซียห้อยเต็มร้าน, เครื่องบินลำเล็กห้อยประดับประดาและที่เป็นจุดเด่นที่สุดคือเจ้าของร้านครับ เจ้าของร้านแต่งตัวเปรียบเสมือนตัวเองแอร์โฮสเตสกันเลยทีเดียว มาพูดถึงเรื่องอาหารกันบ้างนะครับ ส้มตำของร้านนี้ผมขอคอนเฟิร์มว่าเด็ดมาก หมูย่างและเนื้อย่างก็เด็ดใช้ได้ครับ ตบท้ายด้วยผลไม้ประจำฤดูกาล และเช็คบิลครับ
และแล้วเวลาอันแสนเศร้าก็มาถึง..... 21.00 น. ถึงเวลาทีผมต้องกลับบ้านแล้ว เราเรียกแท็กซี่จากหน้าร้านส้มตำเพื่อจะกลับไปที่บ้านของครู โดยผมจะต้องไปลงรถที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสถานีรัชดาภิเษก ระหว่างทาง เรานั่งจับมือกันตลอด...ครูใช้มืออีกข้างหนึ่งจับแก้มของผม....ลูบแก้มผมเบาๆ....วันนี้ผมมาพร้อมกับหนวดเคราบางๆ ซึ่งเป็นที่มาของ "ปลาหมึก" ชื่อใหม่ของผมที่ครูตั้งให้
ถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสถานีรัชดาภิเษกแล้ว...ได้เวลาที่ผมต้องแยกกับครูจริงๆแล้วสินะ จริงๆวันนั้นผมมีความในใจจะบอกครูด้วยนะครับ แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะพูด
"ผมชอบครูนะครับ"
เรื่องราวของผมกับครูยังไม่จบลงเท่านี้ครับ ใครที่อยากรู้ว่าผมขอครูเป็นแฟนด้วยวิธีไหน รออ่านในกระทู้ต่อไปนะครับ.....