ตอนฉันก้าวเท้าเข้าโรงเรียนลือคำหาญวารินชำราบวันแรกในชีวิตตอน ม.1 บอกเลยว่าตื่นเต้นกว่าตอนดูผลสอบอีก! กระเป๋าใหม่ รองเท้าขาวแว๊บแต่พอเดินผ่านสนามบอลไม่ถึงครึ่งวัน… รองเท้าก็ไม่ขาวแล้วจ้าา
วันแรกที่เข้าเรียน ฉันหลงห้องจ้า! เดินไปเข้าห้อง ม.1/3 ทั้งที่ตัวเองอยู่ ม.1/1 ครูกำลังสอนอยู่ดีๆ ฉันเปิดประตูเข้าไปยืนยิ้มหวาน “สวัสดีค่ะครู~” ทุกคนมองหน้ากันงงๆ
ผ่านไปไม่กี่เดือน ฉันก็เริ่มปรับตัวได้ มีเพื่อนกลุ่มแก๊งฮาแตกที่ชอบแกล้งครูกับเพื่อนข้างห้อง ตอนพักกลางวันนี่แหละคือช่วงเวลาแห่งความสุข บางวันเอาข้าวไปนั่งกินใต้ต้นไม้ บางวันก็เล่น UNO กันจนลืมเวลาเข้าเรียน
ขึ้น ม.2 ชีวิตเริ่มมันส์กว่าเดิม ครูเริ่มรู้จักชื่อเราแล้ว… ในฐานะ “คนที่เสียงดังในห้อง” ทุกครั้งที่ครูถาม “ใครคุยอีกแล้ว!” เพื่อนจะหันมามองฉันทันทีเหมือนเป็นสัญญาณประจำห้อง แต่ก็ยังรอดมาได้ทุกครั้งด้วยรอยยิ้มและคำว่า “หนูไม่ได้คุยค่ะ หนูแค่ตอบเพื่อน
พอถึง ม.3 นี่แหละ จุดเริ่มต้นของความเครียดแบบขำๆ เพราะต้องเตรียมสอบเข้าม.4 แต่ถึงจะเครียด ก็ยังมีเวลาแอบเล่นเกมกับเพื่อนจนโดนครูดุเลย
ขึ้น ม.4 โลกเปลี่ยนไปทันทีจากเด็กม.ต้นเป็นม.ปลาย ทุกคนเริ่มอยากเท่ อยากเป็นรุ่นพี่ แต่สุดท้ายก็ยังวิ่งหนีฝนใต้ร่มคนเดียวไม่ได้อยู่ดี มีวันหนึ่งฝนตกหนัก ฉันกับเพื่อนต้องใช้หนังสือบังหัว วิ่งจากอาคารหนึ่งไปอีกอาคารแล้วลื่นแต่ดีที่ไม่ล้ม5555
ม.5 เป็นปีที่เรียกว่า “พลังหมดแต่ต้องสู้” งานเยอะ งานกลุ่มแน่น แต่ก็ยังมีเวลาแอบกินขนมหลังห้อง ครูเดินมาเห็นแล้วบอกว่า “แบ่งครูบ้างสิ” สรุปเรากับครูก็นั่งกินขนมด้วยกันเฉยเลย
และแล้วก็มาถึง ม.6 ปีสุดท้ายแห่งความทรงจำ
ทุกคนเริ่มพูดถึงอนาคต การสอบ การแยกย้าย แต่เรากลับอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ วันที่หัวเราะกับเพื่อนๆ ทุกคนเริ่มมีมหาลัยเป็นของตัวเอง และอีก4เดือนสุดท้ายก่อนเราจะแยกย้ายกันในรั้วฟ้าแดงนี้ฉันอยากจะเก็บทุกความทรงจำทุกอย่างไว้ให้มากที่สุด
ชีวิต6ปีในโรงเรียนลือคำหาญวารินชำราบ
วันแรกที่เข้าเรียน ฉันหลงห้องจ้า! เดินไปเข้าห้อง ม.1/3 ทั้งที่ตัวเองอยู่ ม.1/1 ครูกำลังสอนอยู่ดีๆ ฉันเปิดประตูเข้าไปยืนยิ้มหวาน “สวัสดีค่ะครู~” ทุกคนมองหน้ากันงงๆ
ผ่านไปไม่กี่เดือน ฉันก็เริ่มปรับตัวได้ มีเพื่อนกลุ่มแก๊งฮาแตกที่ชอบแกล้งครูกับเพื่อนข้างห้อง ตอนพักกลางวันนี่แหละคือช่วงเวลาแห่งความสุข บางวันเอาข้าวไปนั่งกินใต้ต้นไม้ บางวันก็เล่น UNO กันจนลืมเวลาเข้าเรียน
ขึ้น ม.2 ชีวิตเริ่มมันส์กว่าเดิม ครูเริ่มรู้จักชื่อเราแล้ว… ในฐานะ “คนที่เสียงดังในห้อง” ทุกครั้งที่ครูถาม “ใครคุยอีกแล้ว!” เพื่อนจะหันมามองฉันทันทีเหมือนเป็นสัญญาณประจำห้อง แต่ก็ยังรอดมาได้ทุกครั้งด้วยรอยยิ้มและคำว่า “หนูไม่ได้คุยค่ะ หนูแค่ตอบเพื่อน
พอถึง ม.3 นี่แหละ จุดเริ่มต้นของความเครียดแบบขำๆ เพราะต้องเตรียมสอบเข้าม.4 แต่ถึงจะเครียด ก็ยังมีเวลาแอบเล่นเกมกับเพื่อนจนโดนครูดุเลย
ขึ้น ม.4 โลกเปลี่ยนไปทันทีจากเด็กม.ต้นเป็นม.ปลาย ทุกคนเริ่มอยากเท่ อยากเป็นรุ่นพี่ แต่สุดท้ายก็ยังวิ่งหนีฝนใต้ร่มคนเดียวไม่ได้อยู่ดี มีวันหนึ่งฝนตกหนัก ฉันกับเพื่อนต้องใช้หนังสือบังหัว วิ่งจากอาคารหนึ่งไปอีกอาคารแล้วลื่นแต่ดีที่ไม่ล้ม5555
ม.5 เป็นปีที่เรียกว่า “พลังหมดแต่ต้องสู้” งานเยอะ งานกลุ่มแน่น แต่ก็ยังมีเวลาแอบกินขนมหลังห้อง ครูเดินมาเห็นแล้วบอกว่า “แบ่งครูบ้างสิ” สรุปเรากับครูก็นั่งกินขนมด้วยกันเฉยเลย
และแล้วก็มาถึง ม.6 ปีสุดท้ายแห่งความทรงจำ
ทุกคนเริ่มพูดถึงอนาคต การสอบ การแยกย้าย แต่เรากลับอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ วันที่หัวเราะกับเพื่อนๆ ทุกคนเริ่มมีมหาลัยเป็นของตัวเอง และอีก4เดือนสุดท้ายก่อนเราจะแยกย้ายกันในรั้วฟ้าแดงนี้ฉันอยากจะเก็บทุกความทรงจำทุกอย่างไว้ให้มากที่สุด