ขอเกริ่นก่อนว่า ตั้งแต่เด็กจนโต บ้านเราเป็นครอบครัวที่อบอุ่นคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่หลังๆเรารู้สึกว่าแม่เปลี่ยนไปมาก ยิ่งอายุเยอะยิ่งเปลี่ยนไปมากๆๆ ก่อนหน้านี้แม่เราเป็น super woman. ในสายตาเราเลยค่ะ น่านับถือสุดๆ. เราเองก็เป็นเด็กดีมาตลอดค่ะ ไม่เคยเหลวไหล เรียนดี ตอนนี้ทำงานอายุจะเลขสามแล้ว เงินเดือนก็มั่นคง มีตังให้พ่อแม่ใช้ไม่ลำบาก มีแฟนที่เอาใจใส่เรามาก เคยคิดว่าชีวิตเรานี่ดีจังเลย... กระทั่งช่วงหลังมานี้
ถ้าแม่เรารู้ว่าเราออกค่าอะไรให้แฟน แม่จะว่าเราว่าโง่ ไปโดนเค้าหลอกทำไม มีอะไรก็ให้เค้าหมด ทำไมแม่เลี้ยงลูกมาโง่แบบนี้ (เรากะแฟนก็ต้องพลัดๆกันออกอ่ะค่ะ จะรับฝ่ายเดียวคงไม่ใช่)
หรือที่ทองราคาขึ้นเอาๆ เราเลยบอกแม่ว่า แม่ๆ เอาทองสินสอด (แม่เรายกคืนให้เราค่ะ) กะทองที่หนูฝากไว้ไปขายกันเหอะ กำไรเยอะเลย โดนด่าเปิง บอกว่าโดน ผช หลอกอีกแล้ว ทำไมไม่รู้จักเก็บ สมบัติแม่ให้ไปนี่ไปให้เค้าหมดเลยใช่ไหม (แม่เราให้เงินมาตอนเราแต่งงาน เราได้เอาเงินนั้นซื้อเป็นทองคำคืนให้แม่ไปทั้งหมดเลยค่ะ) สุดท้ายเราเบื่อจะทะเลาะ เลยบอกแม่ว่าไม่ต้องละ ไม่ขายแล้ว
เราจองตั๋วไปเที่ยวช่วงตรุษจีน เลยไม่ได้กลับบ้าน (เราไม่รู้จิงๆว่าตรุษจีน คือเราจองตั๋วโปรนานมากแล้ว) แม่น้อยใจ ฟูมฟายว่าเราไม่เคยให้ความสำคัญกะครอบครัว
และที่ทำให้พีค คือเมื่อวานเราไปหาแม่ที่บ้าน แม่ก็ดูสบายดี มีเสียงแหบเล็กน้อย (ทุกวันนี้เราอยู่ที่พักของที่ทำงานค่ะ กลับบ้านแฟนอาทิดละครั้ง ถ้างานเยอะมากก็ไม่กลับ แฟนมาหาแทน ถ้าอาทิดไหนเรากลับบ้านแฟนเราต้องไปหาแม่ด้วยค่ะ ยอมรับว่าเหนื่อยมาก บ้านคนละทิศกัน แต่ถ้าไม่ไปแม่ก็จะบ่นๆๆๆ ว่าๆเราลืมแม่ น้อยใจ ทุกวันนี้บางทีเหนื่อยสายตัวแทบขาด งานเยอะมาก แต่แม่ก็น้อยใจตลอด ต้องหอบงานไปทำบ้านแม่) วันนี้โทรไปคุย เราเพิ่งกลับจากดูหนัง แม่น้อยใจอีกละ ทำจะร้องไห้ บอกว่าแม่ป่วยลูกไม่เคยจะมาดู ไม่เคยถามไถ่ ทำไมมีลูกดีขนาดนี้ (ประชด) เรานี่สะอึกจิงๆค่ะ รู้สึกเหมือนฟิวขาด สวนไปว่าแม่เป็นไรมากป่ะเนี่ย แม่ก็บ่นอีกยาว เราเลยตัดบทว่าพอเหอะ หนูมันไม่มีไรดีพอสักอย่าง...
ทำเสดก็มาเศร้าเอง อยากระบายเอง นี่เราควรจะทำตัวยังไงกันแน่คะเนี่ย
ปล. เรารู้สึกว่างานมันเยอะมากๆ (ใช้คุ้มเงินเดือนค่ะ) เคยคิดจะลาออก แต่ก็เศร้าเพราะเป็นงานที่รัก ทำได้ดี เคยคุยกะที่บ้านแม่ก็บอกไม่ต้องออกหรอก แม่เข้าใจ แต่ทุกวันนี้เหนื่อยงานแล้วยังต้องเหนื่อยใจเรื่องที่บ้านอีกค่ะ กลายเป็นว่าเราไม่อยากกลับบ้านเลยจิงๆ กลับไปก็ต้องโดนบ่นตลอดๆ
ทำยังไงถึงดีพอในสายตาแม่คะ
ถ้าแม่เรารู้ว่าเราออกค่าอะไรให้แฟน แม่จะว่าเราว่าโง่ ไปโดนเค้าหลอกทำไม มีอะไรก็ให้เค้าหมด ทำไมแม่เลี้ยงลูกมาโง่แบบนี้ (เรากะแฟนก็ต้องพลัดๆกันออกอ่ะค่ะ จะรับฝ่ายเดียวคงไม่ใช่)
หรือที่ทองราคาขึ้นเอาๆ เราเลยบอกแม่ว่า แม่ๆ เอาทองสินสอด (แม่เรายกคืนให้เราค่ะ) กะทองที่หนูฝากไว้ไปขายกันเหอะ กำไรเยอะเลย โดนด่าเปิง บอกว่าโดน ผช หลอกอีกแล้ว ทำไมไม่รู้จักเก็บ สมบัติแม่ให้ไปนี่ไปให้เค้าหมดเลยใช่ไหม (แม่เราให้เงินมาตอนเราแต่งงาน เราได้เอาเงินนั้นซื้อเป็นทองคำคืนให้แม่ไปทั้งหมดเลยค่ะ) สุดท้ายเราเบื่อจะทะเลาะ เลยบอกแม่ว่าไม่ต้องละ ไม่ขายแล้ว
เราจองตั๋วไปเที่ยวช่วงตรุษจีน เลยไม่ได้กลับบ้าน (เราไม่รู้จิงๆว่าตรุษจีน คือเราจองตั๋วโปรนานมากแล้ว) แม่น้อยใจ ฟูมฟายว่าเราไม่เคยให้ความสำคัญกะครอบครัว
และที่ทำให้พีค คือเมื่อวานเราไปหาแม่ที่บ้าน แม่ก็ดูสบายดี มีเสียงแหบเล็กน้อย (ทุกวันนี้เราอยู่ที่พักของที่ทำงานค่ะ กลับบ้านแฟนอาทิดละครั้ง ถ้างานเยอะมากก็ไม่กลับ แฟนมาหาแทน ถ้าอาทิดไหนเรากลับบ้านแฟนเราต้องไปหาแม่ด้วยค่ะ ยอมรับว่าเหนื่อยมาก บ้านคนละทิศกัน แต่ถ้าไม่ไปแม่ก็จะบ่นๆๆๆ ว่าๆเราลืมแม่ น้อยใจ ทุกวันนี้บางทีเหนื่อยสายตัวแทบขาด งานเยอะมาก แต่แม่ก็น้อยใจตลอด ต้องหอบงานไปทำบ้านแม่) วันนี้โทรไปคุย เราเพิ่งกลับจากดูหนัง แม่น้อยใจอีกละ ทำจะร้องไห้ บอกว่าแม่ป่วยลูกไม่เคยจะมาดู ไม่เคยถามไถ่ ทำไมมีลูกดีขนาดนี้ (ประชด) เรานี่สะอึกจิงๆค่ะ รู้สึกเหมือนฟิวขาด สวนไปว่าแม่เป็นไรมากป่ะเนี่ย แม่ก็บ่นอีกยาว เราเลยตัดบทว่าพอเหอะ หนูมันไม่มีไรดีพอสักอย่าง...
ทำเสดก็มาเศร้าเอง อยากระบายเอง นี่เราควรจะทำตัวยังไงกันแน่คะเนี่ย
ปล. เรารู้สึกว่างานมันเยอะมากๆ (ใช้คุ้มเงินเดือนค่ะ) เคยคิดจะลาออก แต่ก็เศร้าเพราะเป็นงานที่รัก ทำได้ดี เคยคุยกะที่บ้านแม่ก็บอกไม่ต้องออกหรอก แม่เข้าใจ แต่ทุกวันนี้เหนื่อยงานแล้วยังต้องเหนื่อยใจเรื่องที่บ้านอีกค่ะ กลายเป็นว่าเราไม่อยากกลับบ้านเลยจิงๆ กลับไปก็ต้องโดนบ่นตลอดๆ