เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครเกรงใจเลยค่ะ เราอยากทำตัวให้มีคนเกรงใจเราขึ้นบ้าง คิดถึงเราบ้างประมาณนี้ค่ะ ส่วนตัวเราเหมือนจะเป็นกลุ่มคนประเภท HSP ซึ่งการที่เราโดนคนไม่เกรงใจบ่อยๆ ในใจเราเราน้อยใจมากๆค่ะ เราเก็บอาการจากที่ทำงานโดยการเงียบ และคุยเฉพาะเรื่องงาน แต่ก็ยังเหมือนเดิม พอเรากลับบ้านมา เราจะนึกน้อยใจตลอด ว่าทำไมกันนะ ถึงทำแบบนี้ ทั้งที่เราวิ่งเต้นทำนั่นนี่ให้กลัวเขาเหนื่อย เรายืนทำงานคนเดียวหัวหมุน แต่นั่งไม่คิดจะช่วยเราเลย บางทีเราทำคนเดียว2-3 ชม.เลย มันส่งผลกระทบกับจิตใจเรามากเลยค่ะ เราคิดเล็กคิดน้อยตลอด บางทีกลับบ้านมา ถ้าแม่เราพูดเสียงดังเราจะหงุดหงิด จนร้องไห้ตลอดเลย ช่วงนี้หรือใครพูดเพราะเป็นห่วงเราก็ร้อง ส่วนตัวเราไม่ได้โมโหที่บ้านเลย เราคิดว่าน่าจะเป็นเพราะที่ทำงาน แต่เราร้องไห้เพราะที่บ้านตลอดเลยค่ะ แก้ยังไงดีคะ อันนี้คือปัญหาปัจจุบันเราค่ะ แต่ที่ว่าที่ไม่ค่อยมีคนเกรงคือมันหลายคนหลายครั้งมาก ก่อนเคยทำงานโรงงาน แล้วดันได้ทำในออฟฟิศ หน้าที่มันมีอำนาจมากกว่าคนในแผนก บางคนเขาฟังเรานะคะ แต่บางคนไม่ฟังไม่สนใจ ทั้งด่า ทั้งบ่น ทั้งที่เราก็ทำตามหน้าที่ ตอนนั้นอายุ19 เลยคิดไปว่า เรายังเด็กช่วงนั้น พอมาเจอที่ตอนนี้ เรารู้สึกน่าจะเป็นที่ตัวเราเอง ที่ไม่ค่อยน่าเกรงใจ ช่วงทำงานแรกๆ เขายกหน้าที่ที่1ให้เรา มันหน้าที่ที่มันยังไม่มีรายได้ เขาบอกว่า ให้เราทำไปเลย แล้วเงินทั้งหมดเราก็เอาไป เราทำหน้าที่ตรงนี้ประมาณปีครึ่ง พอมีคนมาจ่ายเงิน เราได้น้อยที่สุดเลย ทั้งที่เราทำมาเองตลอด พวกเขาทำแทนเราไม่ถึง10ครั้ง ตอนนั้นคิดว่าเป็นประสบการ์ณ เรื่องเงินมันไม่เข้าใครออกใคร เราไม่มีลูก เขามีลูกคงลำบากกว่าบาง คิดไปแบบนั้น แล้วมาหลังๆ เริ่มออกไปด้านนอก เป็นชั่วโมง เร็วสุดก็40นาที เรามองเวลาค่ะ มองตลอด ทำงานไป กลั้นฮึบไว้ตลอด ว่าทำไมถึงปล่อยให้เราทำคนเดียวแบบนี้ ชอบออกไปช่วงบ่าย แล้วมีช่วงเช้าอีก 2-3 ชม. ที่มาถึงที่ทำงานแล้ว แต่นั่งแต่งหน้า ไม่ช่วยเลย งานจิปาถะ ก็ไม่ทำ ทิ้งให้เราทำ ชอบพูดว่ายกหน้าที่ให้ เวลากินอะไรเสร็จ ไม่เคยจะทิ้ง ชอบกองๆไว้ เราเคยไม่เก็บนะคะ เขาก็ไม่เก็บ จนมันเยอะมาก สุดท้ายเราก็ต้องเก็บ แต่พอกลับกันกับเรา เราวิ่งเต้นช่วยตลอด หยิบนั่นวางนี่ วิ่งให้ กลัวเขาจะเหนื่อย มันน้อยใจตลอด เราไมไม่คิดถึงเราบ้าง ทั้งที่เราทำขนาดนี้
ลาสุดอยากข้าว แต่เราไม่ได้อยากกินด้วยนะคะ เขาใช้เราไปเอาให้ค่ะ คนนี้เป็นพนักงานใหม่ ชอบนั่งกระดิกขา ไม่ก็กอดอกดูเราทำงาน ช่วงเดือนแรกไม่เป็นค่ะ เราดีมาก ช่วงแรกมีคนช่วยเราแน่ๆ สรุปเป็นคล้ายกัน กินน้ำเอาไปกองๆไว้ เรารับไม่ได้แต่ไม่อยากจะพูดแล้ว เพราะเขาเคยพูดว่า ขอบคุณมากที่บอก ไม่บอกไม่รู้เลย เรารู้สึกไม่ชอบเลย แล้วเวลาเราลืมอะไร บ่นเราเยอะมาก กลับกันพอเป็นเขาทำบ้าง นั่งเงียบไม่พูด มันเลยแบบว่า คิดเล็กคิดน้อย แต่ยังออกไม่ได้ค่ะ แถวบ้านหางานยากมาก เราทนแบบทนมาก จนตอนนี้เรากลับบ้านมานั่งสงสัย จนร้องไห้แทบทุกวัน ไม่รู้จะเป็นซึมเศร้าหรือโรคประสาท แล้วมีเพื่อนคนนึง ทักมายืมเงินค่ะ เราไม่มี แต่เรามีสินเชื่อเงินสด เราบอกเขาว่าเราเอาเงินตรงนี้ให้เขานะ แต่พอหลังจากให้ยืมก้อนนี้ เขาทักมาให้เรากดให้อีก โดยใช้คำว่ากู้ ให้เพื่อนของเขาอีกที เขาว่าเขาไม่ได้ยืมเรา เขากู้ เราอึ้งมาก ก็เครดิตเรา มันเสียมาทำยังไง ตอนนั้นเขาพูดย้ำเยอะมากว่ากู้ๆๆๆๆ จนเรารู้สึกแบบไม่เกรงใจเราเลย เราช่วยเพราะเต็มใจ ตั้งใจช่วยตลอด ทำไมเขาถึงไม่เกรงใจเราบ้างเลย ทุกวันนี้ก็ยังทักมา เคยคิดมาก+ขึ้นไปอีก จนเราหมดพลังแล้วค่ะ กลับบ้านมา เราแทบไม่ได้นั่งคิดข้าวกับที่บ้าน เพราะไม่อยากได้ยินเสียงคนพูดกัน อยากพัก อยากหยุด อยากลาออก แต่มันทำตามใจไม่ได้เลย ควรทำยังไงดีคะ พอมีวิธีรับมือไหมคะ