ชีวิตแบบนี้เราจะต้องเหนื่อยไปอีกยาวไหม

เราแต่งงานมาสิบกว่าปีมีลูก 1 คน สามีทำงานประจำเราค้าขายอิสระรายได้ไม่แน่นอน ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่หาร 2 มาตั้งแต่แต่งงาน ใช้เงินคนละกระเป๋า ค่าเรียนพิเศษลูกส่วนใหญ่เราจ่าย เพราะสามีไม่เห็นด้วยให้เรียนพิเศษ แต่เราห่วงคะแนนไม่ดี  กินเที่ยวใช้เงินเราเอง  เราเลี้ยงลูกรับส่งเองมาตลอดสิบกว่าปี กลับบ้านมาทำอาชีพอื่นๆ เสริมหารายได้เพิ่มไม่มีหยุดเสาร์-ทิตย์  แต่สามีนอนไถมือถือเขาบอกเหนื่อยงาน ไม่ลงทุน ไม่ศึกษางานใหม่ๆ วันหยุดบางครั้งไปข้างนอกคนเดียวเคยบ่นไปด้วยเขาต้องจ่ายเยอะ เลยไม่อยากไปด้วยถ้าไม่จำเป็น

อายุเริ่มเยอะกันแล้ว  เราศึกษาลงทุนเพิ่มหางานเสริม แต่ก็ไม่ได้มากมาย  หลายครั้งเราน้อยใจไม่เคยได้รับเงินจากสามีในการเลี้ยงดูให้สุขสบาย ไม่เคยได้รับคำหวานๆ กอดๆ ให้ชุ่มชื่นใจ ยิ่ง พสพ ไม่มีมาสิบกว่าปีแล้วตั้งแต่ลูกเกิด ซึ่งไม่ได้สำคัญอะไร เขาเองก็บ่นเหนื่อยไม่เคยมาขอเรามีด้วย  หรืออาจจะเราไม่สวยหุ่นไม่ดี  เขาเลยหมดรมย์ แต่เขาก็ยังชอบดูรูปสาวๆสวยๆ เป็นปกติ แต่ระยะหลังๆ เขามีเปรยๆ ว่าเหงา อยากให้เราใส่ใจเขามากกว่านี้ หวานๆ กับเขาบ้างไม่ใช่ดูแลแต่ลูก เราก็ งง เราก็ต้องการแบบนั้นเหมือนกัน  แต่เขาก็ไม่ทำ  เรายิ่งน้อยใจหนักเลยที่รู้ว่าเขาคุยกับคนอื่นว่าถ้าย้อนไปได้จะไม่แต่งงาน  เหมือนที่ผ่านมาเราทำให้เขาไม่มีความสุขตกกระไดพลอยโจนมาแต่งงานงานเลยต้องรับผิดชอบ    เหมือนทุกวันนี้ต่างคนต่างอยู่คนละมุม  ต่างคนต่างทำหน้าที่ ไม่ได้มีความรักกันแบบสามีภรรยาแล้วไม่คิดถึงวัยหนุ่มสาวที่ผ่านมา  

รอเวลาลูกโตมากพอที่จะดูแลตัวเองได้คงแยกย้ายกันไปคนละทาง   ถึงตอนนั้นบั้นปลายเราก็งยังคงทำงานหาเงินคนเดียวเพื่อดำรงชีวิตไปเรื่อยๆ เพราะเงินของของเขาเราไม่กล้าใช้ไม่กล้าขอเลย