ขอบอกไว้ก่อนนะครับเรื่องต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่ผมเเต่งขึ้นเอง เรื่องราวหลายๆอย่างในชีวิตทั้งที่เคยพบเจอ หรือเรื่องเล่าที่ได้เห็น ได้ฟังจากสิ่งใดก็ตาม หลายๆเรื่องราวมารวมกันเป็นเรื่องราวที่ผมจะเเต่งขึ้นต่อไปนี้ ตัวละคร บุคคลิก สถานการณ์ เป็นสิ่งที่ถูกจำลองขึ้นมา ถ้าผิดพลาด หรือล่วงเกินเเต่ประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
..........เรื่องราวที่ผมจะเเต่งขึ้นต่อไปนี้เป็นเรื่องราวที่มีเนื้อหายาวเป็นตอนๆ บุคคลที่ผมจะกล่าวถึงเป็นตัวเอกของเรื่อง "อลิน" เด็กหญิงอายุ 14 ปี ที่มีทุกอย่างเพรียบพร้อม ครอบครัว ฐานะ หน้าตา ความรู้ เเละ เพื่อนพ้อง เเต่มีโรควูบที่ติดตัวมาตั้งเเต่เธอยังเด็ก เนื่องจากประสบกับเหตุการณ์บางอย่าง เเต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่ผมจะนำเสนอเรื่องราวของเธอ เรื่องราวที่จะเสนอ.....มันต่อจากนี้ต่างหาก
"........โลกเราล้วนสร้างให้ทุกสิ่งทุกอย่างสมดุลกัน มีน้ำก็ต้องมีไฟ มีดินก็ต้องมีลม มีดำก็ต้องมีขาว มีร้อนก็มีความเย็นเป็นเครื่องเจือจุน มีดีก็ต้องมีเลว
มีทุกข์ก็มีความสุขเป็นตัวช่วยปลอบประโลม เเละคนเราเกิดมาเป็นจุดเริ่มต้นเเละสิ่งสุดท้ายที่จะได้รับก็คือ...ความตาย"
"อลิน" รู้ว่าความตายมีอยู่จริง เเต่ไม่คิดว่ามันจะใกล้เเละรวดเร็วขนาดนี้ เมื่อค่ำที่ผ่านมาเธอได้รับข่าวร้ายจาก"ป้าทิพย์" เเม่บ้านของเธอว่า "พ่อเเละเเม่ของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตั้งเเต่รู้ข่าวเธอร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา เสียงสะอื้นที่ข้างในหัวคิดเเต่เรื่องราวที่ผ่านมา ความทรงจำเก่าๆในวัยเด็กที่ครอบครัวทำร่วมกัน..... เธอเคยโดนรถชนจนต้องเข้าicu ตอนนั้นร่างกายของเธอเเย่มากเเละมีอาการทรุดหนัก เธอมีเพียงสติจางๆ กับเปลือกตาที่อ่อนเเรงเท่านั้น ภาพที่เธอเห็นคือตอนที่พ่อของเธอนั่งเอามือนั่งกุมขมับก้มหน้าสีหน้าเคร่งเครียดเเละเเดงก่ำ ในขณะที่เเม่ของเธอร้องไห้กระสับกระส่ายขอร้องให้หมอเเละพยาบาลรักษาเธอให้หาย ภาพเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เธอนึกย้อนกลับไปกลับมาว่าเธอได้เสียคนที่รักเธอเเละคนที่เธอรักไป ยังไม่รวมถึงตอนนี้ที่เเม่ทำเเผลตอนเธอหกล้ม พ่อขับรถไปรับ-ส่งเธอที่โรงเรียนทุกวัน ยังมีเรื่องราวมากมายมหาศาลที่พวกท่านเหล่านั้นทำให้เธอ...โดยที่เธอยังไม่ได้ตอบเเทนท่านเลยเเม้เเต่น้อย
อลินเหลือบตาที่เเดงก่ำไปมองน้องชายที่ร้องไห้เช่นเดียวกับเธออยู่ข้างๆ "อลัน" น้องชายวัย 8 ขวบของเธอ เธอกับน้องชายไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ มีเเต่เรื่องราวทะเลาะกันชวนปวดหัว เเต่ก็มีอยู่หลายครั้งที่เราเเสดงออกความรักซึ่งกันเเละกัน เช่นครั้งนี้ อลินสวมมือเข้ากอดน้องชายของตัวเอง เธอสัญญากับตัวเองไว้เเล้วว่า ถึงพ่อกับเเม่เธอจะไม่อยู่เเล้วเเต่เธอก็จะรักเเละดูเเลอลันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
นานเท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้ทั้งคู่ร้องไห้จนผลอยหลับไป ทั้งสองขอให้เรื่องนี้เป็นเเค่ความฝัน ทุกอย่างต้องจบลงด้วยดี เหมือนนิทานก่อนนอนที่เเม่กับพ่อเคยเล่าให้ฟัง ที่มักจะจบลงด้วยคำว่า...ทั้งสองครองรักกันตลอดกาล,เเล้วพวกเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข....เเต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นความจริง เรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้เป็นความเจ็บปวดทางจิตใจที่ยากจะบรรยาย การจากไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับ มีเพียงเวลาเท่านั้นที่จะเยียวยาทุกสิ่ง ขอเพียงวันพรุ่งนี้พวกเธอทั้งสองจะพบกับเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้นเพื่อทดเเทนความเจ็บปวดที่พึ่งจะเกิดขึ้น
..........เเต่ความเป็นจริงเเล้วโลกเราไม่ได้สวยงามเสมอไป คนรอบกายที่สวมหน้ากากเข้าหากัน สังคมที่อยู่กันอย่างเเย่งชิง จิตใจของมนุษย์ที่ยากจะหยั่งถึง โชคชะตาที่เล่นตลกกับชีวิต ความเปลี่ยนไปของคนที่เคยยิ้มให้ เเละความโดดเดี่ยวที่มองไปก็ไม่เจอใครมีเเต่กันเเละกัน <3
........NEXT>>>>>>
(..กำลังดำเนินเรื่องตอนต่อไป...ขอบคุณที่ติดตามครัช)
ประสบการณ์ชีวิต..."อลิน" (เเต่งขึ้นเอง)
..........เรื่องราวที่ผมจะเเต่งขึ้นต่อไปนี้เป็นเรื่องราวที่มีเนื้อหายาวเป็นตอนๆ บุคคลที่ผมจะกล่าวถึงเป็นตัวเอกของเรื่อง "อลิน" เด็กหญิงอายุ 14 ปี ที่มีทุกอย่างเพรียบพร้อม ครอบครัว ฐานะ หน้าตา ความรู้ เเละ เพื่อนพ้อง เเต่มีโรควูบที่ติดตัวมาตั้งเเต่เธอยังเด็ก เนื่องจากประสบกับเหตุการณ์บางอย่าง เเต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่ผมจะนำเสนอเรื่องราวของเธอ เรื่องราวที่จะเสนอ.....มันต่อจากนี้ต่างหาก
"........โลกเราล้วนสร้างให้ทุกสิ่งทุกอย่างสมดุลกัน มีน้ำก็ต้องมีไฟ มีดินก็ต้องมีลม มีดำก็ต้องมีขาว มีร้อนก็มีความเย็นเป็นเครื่องเจือจุน มีดีก็ต้องมีเลว
มีทุกข์ก็มีความสุขเป็นตัวช่วยปลอบประโลม เเละคนเราเกิดมาเป็นจุดเริ่มต้นเเละสิ่งสุดท้ายที่จะได้รับก็คือ...ความตาย"
"อลิน" รู้ว่าความตายมีอยู่จริง เเต่ไม่คิดว่ามันจะใกล้เเละรวดเร็วขนาดนี้ เมื่อค่ำที่ผ่านมาเธอได้รับข่าวร้ายจาก"ป้าทิพย์" เเม่บ้านของเธอว่า "พ่อเเละเเม่ของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตั้งเเต่รู้ข่าวเธอร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา เสียงสะอื้นที่ข้างในหัวคิดเเต่เรื่องราวที่ผ่านมา ความทรงจำเก่าๆในวัยเด็กที่ครอบครัวทำร่วมกัน..... เธอเคยโดนรถชนจนต้องเข้าicu ตอนนั้นร่างกายของเธอเเย่มากเเละมีอาการทรุดหนัก เธอมีเพียงสติจางๆ กับเปลือกตาที่อ่อนเเรงเท่านั้น ภาพที่เธอเห็นคือตอนที่พ่อของเธอนั่งเอามือนั่งกุมขมับก้มหน้าสีหน้าเคร่งเครียดเเละเเดงก่ำ ในขณะที่เเม่ของเธอร้องไห้กระสับกระส่ายขอร้องให้หมอเเละพยาบาลรักษาเธอให้หาย ภาพเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เธอนึกย้อนกลับไปกลับมาว่าเธอได้เสียคนที่รักเธอเเละคนที่เธอรักไป ยังไม่รวมถึงตอนนี้ที่เเม่ทำเเผลตอนเธอหกล้ม พ่อขับรถไปรับ-ส่งเธอที่โรงเรียนทุกวัน ยังมีเรื่องราวมากมายมหาศาลที่พวกท่านเหล่านั้นทำให้เธอ...โดยที่เธอยังไม่ได้ตอบเเทนท่านเลยเเม้เเต่น้อย
อลินเหลือบตาที่เเดงก่ำไปมองน้องชายที่ร้องไห้เช่นเดียวกับเธออยู่ข้างๆ "อลัน" น้องชายวัย 8 ขวบของเธอ เธอกับน้องชายไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ มีเเต่เรื่องราวทะเลาะกันชวนปวดหัว เเต่ก็มีอยู่หลายครั้งที่เราเเสดงออกความรักซึ่งกันเเละกัน เช่นครั้งนี้ อลินสวมมือเข้ากอดน้องชายของตัวเอง เธอสัญญากับตัวเองไว้เเล้วว่า ถึงพ่อกับเเม่เธอจะไม่อยู่เเล้วเเต่เธอก็จะรักเเละดูเเลอลันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
นานเท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้ทั้งคู่ร้องไห้จนผลอยหลับไป ทั้งสองขอให้เรื่องนี้เป็นเเค่ความฝัน ทุกอย่างต้องจบลงด้วยดี เหมือนนิทานก่อนนอนที่เเม่กับพ่อเคยเล่าให้ฟัง ที่มักจะจบลงด้วยคำว่า...ทั้งสองครองรักกันตลอดกาล,เเล้วพวกเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข....เเต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นความจริง เรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้เป็นความเจ็บปวดทางจิตใจที่ยากจะบรรยาย การจากไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับ มีเพียงเวลาเท่านั้นที่จะเยียวยาทุกสิ่ง ขอเพียงวันพรุ่งนี้พวกเธอทั้งสองจะพบกับเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้นเพื่อทดเเทนความเจ็บปวดที่พึ่งจะเกิดขึ้น
..........เเต่ความเป็นจริงเเล้วโลกเราไม่ได้สวยงามเสมอไป คนรอบกายที่สวมหน้ากากเข้าหากัน สังคมที่อยู่กันอย่างเเย่งชิง จิตใจของมนุษย์ที่ยากจะหยั่งถึง โชคชะตาที่เล่นตลกกับชีวิต ความเปลี่ยนไปของคนที่เคยยิ้มให้ เเละความโดดเดี่ยวที่มองไปก็ไม่เจอใครมีเเต่กันเเละกัน <3
........NEXT>>>>>>
(..กำลังดำเนินเรื่องตอนต่อไป...ขอบคุณที่ติดตามครัช)