รักที่พัง

สวัสดีค่ะ  เรื่องราวของเราก็คือ เราคบกับผู้ชายคนนึง เป็นรุ่นเดียวกันเราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันนะ เราอยู่อีกตึก เขาอยู่อีกตึก เราเจอกันทุกวันไม่ว่าจะตอนเช้า เที่ยง เเละเย็น พอพักเที่ยง เขากินข้าวเสร็จเขาก็ชอบมานั่งคุยกับเพื่อนเรา มาคุยกับเรา เรารู้สึกดีมากที่มีเขาอยู่ด้วย (เเต่เเม่เขารู้นะว่าเขาคบกับเรา เเต่เเม่ของเขาไม่อยากให้เขามีเเฟน เราเข้าใจเเม่ เพราะว่าเป็นห่วงลูก อยากให้เรียน) เเละเขามานั่งกับเราไปเรื่อยๆ ก่อนจะปิดเทอมซัก2เดือน เขามาบอกเราว่า เขาเคยนอกใจเรา เขามีใครอีกคนโดยที่เราไม่รู้เลย เขาโกหกได้เนียนมาก จนเราไม่รู้เรื่องอะไร เขาปิดเรามาเดือนกว่าๆ วันนั้นเราเสียใจมาก (เราร้องไห้บ่อยมากเเต่เขาก็ปลอบเรานะ) ที่เเฟนเรานอกใจ เเต่สุดท้ายเราก็ให้อภัยเขาเเละคบกันต่อไป เราคบกันไปเรื่อยๆ คุยตามปกติ พอปิดเทอมมาเกือบเดือน เเม่ของเขาให้เขาไปเรียนพิเศษ เราก็ไม่อะไรมาก เเละตอนเรียนเขาก็หายไปทั้งวัน มาออนอีกทีดึกๆ เป็นเเบบนี้อยู่นานมาก จนเราอยู่คนเดียวได้เเล้ว เเละวันหนึ่ง เขาหายไป ไม่ตอบเเชทเรา ไม่อ่านเเชท เเต่เขาออนนะ เราก็คิดว่าเขาไม่ว่างหรอก เราคิดในเเง่ดีก่อน เเต่พอผ่านไปเกือบ1หนึ่ง เรารู้เเล้วเเหละว่าเขาจะต้องทิ้งเรา เราทำใจเเล้ว เเต่เราไม่ได้ทักอะไรเขาเลยนะ เเชทเก่าเขาก็ไม่อ่านเลย เเละพอเวลาผ่านไป3วัน เราเบือกที่จะบอกเลิกเขา รอเขาออน สุดท้ายเขาก็ออนเเล้วก็ไม่ตอบเราเหมือนเดิม เเต่เขาดูสตอรี่เรานะ เราลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา ไม่ว่าจะเป็นรูป โพสต์ต่างๆที่เคยมีเขา เพื่อนเรารู้นะว่าเราเลิก เพื่อนเราเข้าใจ มันบอกว่า"ไม่ต้องไปเเคร์มัน ยังไงเราต้องอยู่ได้ มันไม่เห็นค่า ก็อย่าไปยุ่งกับมัน"มันทำให้เรามยิ้มทั้งๆที่เราร้องไห้ เเละมันทำให้เราเลิกร้องไห้  เราดีใจที่มีเพื่อนเเบบนี้


เเละสุดท้ายอยากจะฝากถึงคนที่มีเเฟนนะคะ อย่าทำให้เเฟนตัวเองรอ ไปไหนให้บอกกัน ถ้าอยากจะเลิกก็บอกกันดีๆไม่ต้องมาปิดบังอะไร เเละที่สำคัญคนรอมันเหนื่อยมาก