ยินดีต้อนรับสู่เรื่องเล่าของกาลเวลาคะ ....
เป็นครั้งเเรกที่ตัดสินใจเขียนเรื่องราวนี้ขึ้นมา.......
ถ้ามีข้อผิดพลาดติชมอะไรก็คอมเมนต์ได้ตามสบายเลยนะคะ.....
ก่อนที่จะเข้าไปฟังเรื่องเล่าของกาลเวลา ..... อย่าลืมหลับตาลงสักพัก ทำใจให้ว่าง เเล้วมาฟังเรื่องเล่ากันเลยคะ
กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว เมื่อครั้งที่โลกของเรายังคงดำเนินด้วยความสงบสุข ... ยังมีเด็กสาวคนหนึ่งอาศัยอยู่ในหอนาฬิกาที่เก่าเเก่ .. ...
หอนาฬิกาที่ถูกทิ้งร้างไว้ที่ในสักแห่งบนโลก... เธอเป็นผู้เฝ้ามองความเคลื่อนไหวบนโลกที่เปลี่ยนไปทุกนาที..นอกจากนี้เเล้วเธอยังมีหน้าที่ที่เหมือนกับคนที่อยู่ในหอนาฬิกาทั่วไป คือ การปรับเวลาของเข็มนาฬิกาให้เดินตรงเวลา... แต่สิ่งที่เธอปรับนั้นไม่ใช่เวลาของหอแห่งนี้ เเต่เป็นเวลาของทั้งโลกต่างหาก ... เด็กสาวใช้เวลาทั้งวันเฝ้ามองเหตุการณ์ข้างนอก มีเพียงเวลาเช้าตรู่ เเละ พลบค่ำเท่านั้นที่ เธอจะสามารถออกจากหอนาฬิกาเพื่อไปเยี่ยมเยียนพระจันทร์ และ พระอาทิตย์ เท่านั้น
ในหอนาฬิกาของเธอนั้นมีชั้นวางของที่เต็มไปด้วยกองหนังสือมากมาย ที่เธอได้รับจากบุคคลปริศนาที่นำมาวางไว้ที่หน้าหอนาฬิกาทุกๆต้นเดือน ดังนั้นหลังจากเธอปรับเข็มนาฬิกาให้เข้าที่เเละเบื่อกับการเฝ้ามองโลกแล้ว เด็กสาวก็จะขยันกับการขัดเงานาฬิกาพกที่เธอพกติดตัวเสมอ
นาฬิกาพกที่ถูกสร้างขึ้นโดยช่าางทำนาฬิกาธรรมดาในหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่เมื่อครั้งที่เธอยังเป็นเด็ก และมันถูกมอบให้กับเด็กสาวเมื่อเธอเกิดมาครบหนึ่งเดือน ช่างทำนาฬิกาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เขาให้กับพ่อเเม่ของเธอ หากเเต่มีเเค่คำอวยพรที่เธออายุครบหนึ่งเดือนเท่านั้น
นาฬิกาพกเรือนนั้นถูกมอบให้กับเด็กสาวเมื่อเธออายุครบเจ็ดปี เเละเธอก็พกมันติดตัวเสมอ จนกระทั่งเธออายุครบสิบเจ็ดปี เรื่องราวทั้งหมดจึงเริ่มขึ้น ..... พ่อเเละเเม่ของเธอเรื่มพบกับเรื่องราวประหลาดใจของลูกสาวคนเดียวของพวกเขา เพราะหลังจากนั้นหลายปี เด็กสาวก็ไม่มีท่าทีที่จะโตขึ้นเลย เหมือนกับเธอทุกหยุดเวลาไว้ให้อายุสิบเจ็ดปีเหมือนเดิม นั้นทำให้เด็กสาวเริ่มตกเป็นที่สนใจของชาวบ้านในละเเวกนั้นซึ่งมีทั้งความสนใจ ความกลัว เเละ รังเกียจ ที่ประหลาดกว่าคนอื่น พ่อเเละเเม่ของเด็กสาวพยายามทุกวิธีทางที่จะทำให้เธอหายจากสภาวะเเบบนี้ เเต่ก็ไม่มีทางใดที่จะแก้ได้
จนในที่สุด ในวันที่อากาศร้อนกว่าทุกวัน ก็มีนักเดินทางคนหนึ่งเดินมาเคาะประตูที่บ้านของเด็กสาว เขาเเนะนำตัวกับพ่อและแแม่ของเธอ ก่อนจะหันมามองเธอ ซึ่งกำลังยุ่งกับการเตรียมน้ำชาต้อนรับเเขก นักเดินทางสนทนาบางอย่างกับพ่อและเเม่ของเด็กสาว ไม่นานนัก เเม่ของเธอก็บอกเด็กสาวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เเม่ของเธอเก็บไว้ในหีบ พร้อมกับมอบกระเป๋าผ้าที่เธอถักเอง พ่อและแม่พูดกับเธอเกี่ยวกับคำสั่งของใครสักคน เเละ บอกให้เธอเดินทางไปกับนักเดินทางที่รออยู่นอกบ้าน พ่อของเด็กสาวมอบรูปวาดใบหนึ่งเเก่เธอ พร้อมกับบอกให้เธอเก็บมันไว้ให้ดี ก่อนจะพาเด็กสาวไปพบกับนักเดินทางที่รออยู่ด้านนอก พวกเขากอดเด็กสาว พร้อมกับคำบอกลาก่อนจะส่งเธอให้กับนักเดินทาง ซึ่งตอนนี้กำลังเตรียมม้าให้พร้อมกับการเดินทาง นักเดินทางค้อมหัวให้กับเด็กสาวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปบอกลากับพ่อเเละเเม่ของเธอ พร้อมกับจูงม้าให้เยื้องย้างออกจากลานหน้าบ้านเธอไปอย่างช้าๆ เด็กสาวหันไปมองบ้านของเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สักพักสายลมเเรงจะพ้ดผ่านหน้าของเธอไปจนเธอต้องหลับตาอีกครั้ง เเต่เมื่อเธอลืมตาอีกครั้ง ภาพทหมู่บ้านของเธอก็เลือนหายไปเหลือเพียงเเค่ทุ่งหญ้าร้างที่มีเพียงต้นไม้ใหญ่ๆไม่กี่ต้นเเทน ... เด็กสาวหันไปมองนักเดินทางที่ตอนนี้นั่งควบม้าอยู่ข้างหลังเธอ เเต่เธอก็พบกับเเววตาที่เธอไม่สามารถอ่านออกได้
เเละนั้น คือ จุดเริ่มต้นการเดินทางที่ทำให้เธอกลายเป็นผู้รักษากาลเวลา....... ตั้งเเต่นั้นเป็นต้นมา.......
TO BE CONTINUTE. . . . . . . . .
เรื่องราวของกาลเวลา.... บทที่ 1
เป็นครั้งเเรกที่ตัดสินใจเขียนเรื่องราวนี้ขึ้นมา.......
ถ้ามีข้อผิดพลาดติชมอะไรก็คอมเมนต์ได้ตามสบายเลยนะคะ.....
ก่อนที่จะเข้าไปฟังเรื่องเล่าของกาลเวลา ..... อย่าลืมหลับตาลงสักพัก ทำใจให้ว่าง เเล้วมาฟังเรื่องเล่ากันเลยคะ
กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว เมื่อครั้งที่โลกของเรายังคงดำเนินด้วยความสงบสุข ... ยังมีเด็กสาวคนหนึ่งอาศัยอยู่ในหอนาฬิกาที่เก่าเเก่ .. ...
หอนาฬิกาที่ถูกทิ้งร้างไว้ที่ในสักแห่งบนโลก... เธอเป็นผู้เฝ้ามองความเคลื่อนไหวบนโลกที่เปลี่ยนไปทุกนาที..นอกจากนี้เเล้วเธอยังมีหน้าที่ที่เหมือนกับคนที่อยู่ในหอนาฬิกาทั่วไป คือ การปรับเวลาของเข็มนาฬิกาให้เดินตรงเวลา... แต่สิ่งที่เธอปรับนั้นไม่ใช่เวลาของหอแห่งนี้ เเต่เป็นเวลาของทั้งโลกต่างหาก ... เด็กสาวใช้เวลาทั้งวันเฝ้ามองเหตุการณ์ข้างนอก มีเพียงเวลาเช้าตรู่ เเละ พลบค่ำเท่านั้นที่ เธอจะสามารถออกจากหอนาฬิกาเพื่อไปเยี่ยมเยียนพระจันทร์ และ พระอาทิตย์ เท่านั้น
ในหอนาฬิกาของเธอนั้นมีชั้นวางของที่เต็มไปด้วยกองหนังสือมากมาย ที่เธอได้รับจากบุคคลปริศนาที่นำมาวางไว้ที่หน้าหอนาฬิกาทุกๆต้นเดือน ดังนั้นหลังจากเธอปรับเข็มนาฬิกาให้เข้าที่เเละเบื่อกับการเฝ้ามองโลกแล้ว เด็กสาวก็จะขยันกับการขัดเงานาฬิกาพกที่เธอพกติดตัวเสมอ
นาฬิกาพกที่ถูกสร้างขึ้นโดยช่าางทำนาฬิกาธรรมดาในหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่เมื่อครั้งที่เธอยังเป็นเด็ก และมันถูกมอบให้กับเด็กสาวเมื่อเธอเกิดมาครบหนึ่งเดือน ช่างทำนาฬิกาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เขาให้กับพ่อเเม่ของเธอ หากเเต่มีเเค่คำอวยพรที่เธออายุครบหนึ่งเดือนเท่านั้น
นาฬิกาพกเรือนนั้นถูกมอบให้กับเด็กสาวเมื่อเธออายุครบเจ็ดปี เเละเธอก็พกมันติดตัวเสมอ จนกระทั่งเธออายุครบสิบเจ็ดปี เรื่องราวทั้งหมดจึงเริ่มขึ้น ..... พ่อเเละเเม่ของเธอเรื่มพบกับเรื่องราวประหลาดใจของลูกสาวคนเดียวของพวกเขา เพราะหลังจากนั้นหลายปี เด็กสาวก็ไม่มีท่าทีที่จะโตขึ้นเลย เหมือนกับเธอทุกหยุดเวลาไว้ให้อายุสิบเจ็ดปีเหมือนเดิม นั้นทำให้เด็กสาวเริ่มตกเป็นที่สนใจของชาวบ้านในละเเวกนั้นซึ่งมีทั้งความสนใจ ความกลัว เเละ รังเกียจ ที่ประหลาดกว่าคนอื่น พ่อเเละเเม่ของเด็กสาวพยายามทุกวิธีทางที่จะทำให้เธอหายจากสภาวะเเบบนี้ เเต่ก็ไม่มีทางใดที่จะแก้ได้
จนในที่สุด ในวันที่อากาศร้อนกว่าทุกวัน ก็มีนักเดินทางคนหนึ่งเดินมาเคาะประตูที่บ้านของเด็กสาว เขาเเนะนำตัวกับพ่อและแแม่ของเธอ ก่อนจะหันมามองเธอ ซึ่งกำลังยุ่งกับการเตรียมน้ำชาต้อนรับเเขก นักเดินทางสนทนาบางอย่างกับพ่อและเเม่ของเด็กสาว ไม่นานนัก เเม่ของเธอก็บอกเด็กสาวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เเม่ของเธอเก็บไว้ในหีบ พร้อมกับมอบกระเป๋าผ้าที่เธอถักเอง พ่อและแม่พูดกับเธอเกี่ยวกับคำสั่งของใครสักคน เเละ บอกให้เธอเดินทางไปกับนักเดินทางที่รออยู่นอกบ้าน พ่อของเด็กสาวมอบรูปวาดใบหนึ่งเเก่เธอ พร้อมกับบอกให้เธอเก็บมันไว้ให้ดี ก่อนจะพาเด็กสาวไปพบกับนักเดินทางที่รออยู่ด้านนอก พวกเขากอดเด็กสาว พร้อมกับคำบอกลาก่อนจะส่งเธอให้กับนักเดินทาง ซึ่งตอนนี้กำลังเตรียมม้าให้พร้อมกับการเดินทาง นักเดินทางค้อมหัวให้กับเด็กสาวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปบอกลากับพ่อเเละเเม่ของเธอ พร้อมกับจูงม้าให้เยื้องย้างออกจากลานหน้าบ้านเธอไปอย่างช้าๆ เด็กสาวหันไปมองบ้านของเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สักพักสายลมเเรงจะพ้ดผ่านหน้าของเธอไปจนเธอต้องหลับตาอีกครั้ง เเต่เมื่อเธอลืมตาอีกครั้ง ภาพทหมู่บ้านของเธอก็เลือนหายไปเหลือเพียงเเค่ทุ่งหญ้าร้างที่มีเพียงต้นไม้ใหญ่ๆไม่กี่ต้นเเทน ... เด็กสาวหันไปมองนักเดินทางที่ตอนนี้นั่งควบม้าอยู่ข้างหลังเธอ เเต่เธอก็พบกับเเววตาที่เธอไม่สามารถอ่านออกได้
เเละนั้น คือ จุดเริ่มต้นการเดินทางที่ทำให้เธอกลายเป็นผู้รักษากาลเวลา....... ตั้งเเต่นั้นเป็นต้นมา.......
TO BE CONTINUTE. . . . . . . . .