เรื่องของผมมีอยู่ว่า...
ผมแอบชอบรุ่นน้องคนนึงครับ เธอออยู่ม.1 แถมเป็นเพื่อนในกลุ่มของรุ่นน้องผมอีกคนอีก ส่วนผมน่ะหรอ...ม.4ครับ แรกๆ ผมก็แค่ชอบผิวเผิน ไม่ได้อะไรมากมายครับ แต่มีอยู่วันนึง เป็นวันปัจฉิมนิเทศของพี่ม.6และน้องม.3 ตอนนั้นผมกำลังถ่ายภาพให้เพื่อนผมอยู่ พอผมถ่ายภาพเสร็จ ผมก็ไปถ่ายอย่างอื่นในงานเรื่อยๆ ขณะเดียวกัน มีกลุ่มรุ่นน้องของผม เดินมาขอถ่ายรูปกับผม (หนึ่งในนั้นมีน้องคนนั้นด้วย) ตอนนั้นคือผมก็รู้สึกงงๆมากนะว่า "น้องเขารู้จักกูได้ไงวะ" พอกลับถึงบ้าน ผมนั่งหาเฟสน้องเขาจะเฟสรุ่นน้องผม และเมื่อผมหาเจอ สิ่งที่ผมงงอีกรอบคือ "กูเป็นเพื่อนกับน้องเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ว๊าาา" ทั้งๆที่ผมก็ไม่ค่อยจะแอดใครนะ ส่วนมากจะมีแต่คนแอดผมมาซึ่งผมรับหมด และเมื่อผมหาเฟสเขาเจอ สิ่งที่ผมกำลังจะทำตอนนั้นคือ "จะขอรูปจากน้องเขา" แต่ความเป็นจริงคือ "ทำไมกูไม่กล้าขอวะ" ผมจึงตัดสินใจ ไปขอรูปจากรุ่นน้องผมก่อน พอขอมากป๊าบบ "ไฟล์ไม่ครบ เอาไงดี" สุดท้าย ก็คือขอรูปจากน้องเขาก็ได้ และวันนั้นผมก็ยังสงสัยตัวเองว่า "แค่ขอรูป เป็นไรมากป่าว" สุดท้ายน้องเขาก็ให้ไฟล์ภาพมา ในวันต่อมา ผมไม่รู้ว่าผมนึกสนุกอะไร ผมทักแชทไปถามชื่อน้องเขา แล้วถามว่าน้องรู้จักพี่ได้ไง (เมื่อรู้จักชื่อน้องเขาแล้ว ผมขอใช้ตัวย่อว่าน้องA.ละกันนะครับ) เขาก็บอกว่า "เห็นพี่ตั้งแต่ตอนเปิดเทอมแล้ว เห็นว่าหล่อๆดี แต่ยังไม่รู้จัก พอผ่านมาซักพักหนูก็มารู้จักพี่จากเพื่อนหนูอีกที" (ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ น้องA.พูดมาอย่างนี้จริงๆ) พอเริ่มคุยกันมากขึ้น ก็เหมือนยิ่งคุยกันถูกคอ พอเริ่มคุยกันถูกคอ ผมก็เริ่มรู้สึกดีกับน้องเขา ยิ่งน้องเขามีปัญหาหรือสงสัยอะไรแล้วมาถามผม ผมก็คอยให้คำปรึกษาอย่างดี จนบางทีผมรู้สึกว่า "ผมชอบน้องเขามาก" ผมชอบจนผมลืมไปเลยว่าผมเองเคยเป็นคนยังไง คือผมกลายเป็นคนโลกสวย50%โดยปริยาย คราวก่อนผมนั่งสอบอัตนัย ซึ่งเป็นวิชาภาษาไทย ให้เขียนกลอนกาพย์ยานี11 แนวไหนก็ได้ มา2บท ผมไม่รู้นึกยังไง เขียนกลอนรักทั้ง2บท ภายใน3นาที คือมันเป็นอะไรที่แบบว่า "ผมอึ้งแป๊บนะ" ถามว่าทุกวันนี้ผมยังคุย ยังหยอกล้อ ยังให้คำปรึกษาอะไรกับน้องเขาเหมือนเดิมมั้ย "ยังเหมือนเดิมทุกอย่างนะครับ" แต่สิ่งที่ผมรู้สึกอึดอัดใจมากในตอนนี้คือ "ผมควรบอกน้องA.ไปตรงๆมั้ยว่าผมชอบน้องมากๆ" มากจนผมระบายเต็มหน้ากระทู้แล้วเนี่ยยยยย
เวลาเราแอบชอบใครสักคน เราควร "บอก" หรือ "ไม่บอก" ดีครับ
ผมแอบชอบรุ่นน้องคนนึงครับ เธอออยู่ม.1 แถมเป็นเพื่อนในกลุ่มของรุ่นน้องผมอีกคนอีก ส่วนผมน่ะหรอ...ม.4ครับ แรกๆ ผมก็แค่ชอบผิวเผิน ไม่ได้อะไรมากมายครับ แต่มีอยู่วันนึง เป็นวันปัจฉิมนิเทศของพี่ม.6และน้องม.3 ตอนนั้นผมกำลังถ่ายภาพให้เพื่อนผมอยู่ พอผมถ่ายภาพเสร็จ ผมก็ไปถ่ายอย่างอื่นในงานเรื่อยๆ ขณะเดียวกัน มีกลุ่มรุ่นน้องของผม เดินมาขอถ่ายรูปกับผม (หนึ่งในนั้นมีน้องคนนั้นด้วย) ตอนนั้นคือผมก็รู้สึกงงๆมากนะว่า "น้องเขารู้จักกูได้ไงวะ" พอกลับถึงบ้าน ผมนั่งหาเฟสน้องเขาจะเฟสรุ่นน้องผม และเมื่อผมหาเจอ สิ่งที่ผมงงอีกรอบคือ "กูเป็นเพื่อนกับน้องเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ว๊าาา" ทั้งๆที่ผมก็ไม่ค่อยจะแอดใครนะ ส่วนมากจะมีแต่คนแอดผมมาซึ่งผมรับหมด และเมื่อผมหาเฟสเขาเจอ สิ่งที่ผมกำลังจะทำตอนนั้นคือ "จะขอรูปจากน้องเขา" แต่ความเป็นจริงคือ "ทำไมกูไม่กล้าขอวะ" ผมจึงตัดสินใจ ไปขอรูปจากรุ่นน้องผมก่อน พอขอมากป๊าบบ "ไฟล์ไม่ครบ เอาไงดี" สุดท้าย ก็คือขอรูปจากน้องเขาก็ได้ และวันนั้นผมก็ยังสงสัยตัวเองว่า "แค่ขอรูป เป็นไรมากป่าว" สุดท้ายน้องเขาก็ให้ไฟล์ภาพมา ในวันต่อมา ผมไม่รู้ว่าผมนึกสนุกอะไร ผมทักแชทไปถามชื่อน้องเขา แล้วถามว่าน้องรู้จักพี่ได้ไง (เมื่อรู้จักชื่อน้องเขาแล้ว ผมขอใช้ตัวย่อว่าน้องA.ละกันนะครับ) เขาก็บอกว่า "เห็นพี่ตั้งแต่ตอนเปิดเทอมแล้ว เห็นว่าหล่อๆดี แต่ยังไม่รู้จัก พอผ่านมาซักพักหนูก็มารู้จักพี่จากเพื่อนหนูอีกที" (ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ น้องA.พูดมาอย่างนี้จริงๆ) พอเริ่มคุยกันมากขึ้น ก็เหมือนยิ่งคุยกันถูกคอ พอเริ่มคุยกันถูกคอ ผมก็เริ่มรู้สึกดีกับน้องเขา ยิ่งน้องเขามีปัญหาหรือสงสัยอะไรแล้วมาถามผม ผมก็คอยให้คำปรึกษาอย่างดี จนบางทีผมรู้สึกว่า "ผมชอบน้องเขามาก" ผมชอบจนผมลืมไปเลยว่าผมเองเคยเป็นคนยังไง คือผมกลายเป็นคนโลกสวย50%โดยปริยาย คราวก่อนผมนั่งสอบอัตนัย ซึ่งเป็นวิชาภาษาไทย ให้เขียนกลอนกาพย์ยานี11 แนวไหนก็ได้ มา2บท ผมไม่รู้นึกยังไง เขียนกลอนรักทั้ง2บท ภายใน3นาที คือมันเป็นอะไรที่แบบว่า "ผมอึ้งแป๊บนะ" ถามว่าทุกวันนี้ผมยังคุย ยังหยอกล้อ ยังให้คำปรึกษาอะไรกับน้องเขาเหมือนเดิมมั้ย "ยังเหมือนเดิมทุกอย่างนะครับ" แต่สิ่งที่ผมรู้สึกอึดอัดใจมากในตอนนี้คือ "ผมควรบอกน้องA.ไปตรงๆมั้ยว่าผมชอบน้องมากๆ" มากจนผมระบายเต็มหน้ากระทู้แล้วเนี่ยยยยย