ตามหัวข้อเลยครับ....
เข้าเรื่องเลยน่ะครับ อาจจะยาวหน่อย ขออภัยด้วยน่ะครับ
คือผมกับแฟนคบกันมา 3ปี กับอีกหกเดือนในวันที่ 14 มีนาคม ที่จะถึงนี้ครับ เราเริ่มคบกันตั้งแต่อยู่ ป.ตรี ปี 1 เทอมสอง จนถึงตอนนี้ผมกับเธออยู่ปี 4 เทอม 2 ล่ะครับ ผมกับเธออยู่ด้วยกันมาตลอด ไม่เคยจะห่างกัน เราทั้งสองผูกพันกันมาก ในช่วงเวลาแรกๆที่คบกัน ผมไม่ค่อยจะสนใจเธอเลย ไม่เคยพาเธอไปเที่ยวไหน ผมเป็นคนติดเพื่อนมาก แต่ผมไม่เคยมีคนอื่น ผมคิดเสมอว่าผมจะรักเธอเป็นคนสุดท้าย ผมพาเธอไปแนะนำทางฝั่งพ่อและฝั่งแม่ของผม ผมบอกกับทางญาติฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่ว่าผมเรียนจบผมจะแต่งงานกับคนนี้ ผมคิดว่าเธอคือคนที่ใช่แล้วสำหรับผม เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมคิดว่าผมจะไม่หาผู้หญฺิงอื่นอีก จนเวลาผ่านล่วงเลยไปจนเราเรียนอยู่ปี 4 ในช่วงเทอมสอง เธอต้องฝึกงาน ผมเรียนอยู่มหาลัยในสงขลา เธอไปฝึกงานที่หาดใหญ่ ทำให้เวลาช่วงนี้เราห่างกัน ในทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราทั้งสองจะกลับมาดีกันได้ทุกครั้ง เพราะเราอยู่ด้วยกัน เราเจอกันทุกวัน ไม่มีครั้งไหนที่เธอโกรธแล้วผมจะไม่ง้อ บางครั้งที่เธอโกรธผมมีเหตุผมของผมที่จะอธิบาย แต่เธอไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ผมก๊ไม่เคยหยุดที่จะง้อ ถึงผมคิดว่าผมจะมีเหตุผลในการทำ แต่ผมก็ยอมที่จะง้อ บางครั้งที่ผมโกรธเธอผมจะงอลเธอได้ไม่เกิน 1 ชม ผมก๊จะเปนเหมือนเดิม เพราะผมไม่อยากทะเลาะกับเธอ ผมไม่มีความสุข แต่ส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายผิดซะมาก บางครั้งผมนอนไปแล้วเธอยังนอนร้องไห้อยู่อีก โดยที่ผมไม่รู้ ผมผิดกับเธอมากจริงๆ ถ้าผมรู้ผมคงไม่หลับเฉยๆแล้วให้คนที่ผมรักนอนร้องอยู่แน่นอน ตลอดเวลาแรกๆที่คบกันผมไม่ค่อยสนใจเธอ ไม่ค่อยพาเธอออกไปเที่ยวไหน หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน และอีกอย่างผมยุ่งกับสิ่งผิดกฏหมายคือน้ำท่อม เธอบอกตั้งแต่ก่อนคบกันว่าเธอไม่ชอบคนที่ยุ่งกับยาเสพติด เธอขอผมหลายเรื่องแต่ผมก็ทำให้เธอผิดหวังตลอด แต่ยังไงผมก็รักเธอมาก จนมากระทั่งช่วงหลังๆ ก่อนเธอไปฝึกงาน ผมรู้สึกว่าผมอยากที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอ ผมเริ่มชวนเธอออกไปเที่ยว ผมเริ่มให้ความสนใจเธอมากขึ้น ผมหยุดกินน้ำท่อม มีกินบ้างเวลาที่เพื่อนบังคับ เพื่อขอให้กินสักแก้ว ไอความที่เราใจอ่อนเพื่อนขอเลยคิดว่าคงไม่เป็นไร เลยกินเข้าไป แต่ก็ไม่ได้ทุกวัน แทบจะไม่กินเลย และมาหยุดขาดได้ช่วงเธอไปฝึกงานเพราะผมตั้งใจที่จะผมพยายามเพื่อเธอจริงๆ จนกระทั่งถึงวันที่เธอกลับไปอยู่บ้าน บ้านของเธออยู่หาดใหญ่น่ะครับ เธอกลับไปฝึกที่หาดใหญ่ ส่วนผมยังเรียนที่สงขลา เราห่างกัน ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอสามารถอยู่คนเดียวได้ เธอรู้สึกว่าเธอเหนื่อยกับผมมาก ผมไม่สนใจเธอไม่ปรับปรุงตัวเองสักที แต่เธอไม่รู้ว่าผมกำลังทำให้เธออยู่ เธอไม่รู้ว่าผมทำให้เธอได้แล้ว เพราะเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ช่วงนั้นเธอบอกจะขึ้นมาหาผมที่สงขลาในวันเสาร์ ในวันนั้นเป็นวันพุธผมคุยเฟสบุ๊กกับเธอ เธอบอกว่าเธออยากอยู่คนเดียว เธอเหนื่อย แล้วเธอก็บล็อกเบอร์โทร บล็อกเฟสบุ๊กผมไป บล็อกทุกทางการติดต่อ ช่วงเวลานั้นเพื่อนผม เพื่อนเธอและแม่ของผมยังช่วยคุยให้เธอกลับมา ผ่านไปได้ประมาณสองสามวันผมจำไม่ได้ เธอปลดบล็อกผม คุยแชทได้ โทหาได้ แต่ถามคำเธอตอบคำ เหมือนประมาณว่าไม่อยากคุย เธอบอกว่าตอนนี้เธอรู้สึกเฉยๆกับผม เธอบอกไม่ได้ว่ายังรักอยู่มั๊ย รู้แค่เฉยๆ เธอเจ็บมามาก จนรู้สึกชินชาไปแล้ว จนมาถึงวันนึงพี่สาวของแฟนผมเอาโทรศัพท์ของเธอไปถ่ายรุปและแอบอ่านแชทที่เธอคุยกับผม และพี่สาวเธอก็เห็นข้อความว่าเธอขอให้ผมเลิกน้ำท่อม เลยบอกให้เธอถอยออกจากผม แต่พี่สาวของเธอไม่รู้ว่าผมเลิกของไม่ดีพวกนั้นได้แล้ว ผมทำเพื่อคนที่ผมรักได้แล้ว พอเธอได้ยินพี่สาวเธอพูดอย่างงั้น เธอเลยมาบอกผมว่าพอเหอะ อย่าพยายามอีกเลย ตอนนี้ทางบ้านก็กีดกันผมแล้ว เธอส่งเพลง เราเลิกกันน่ะ มาให้ผม ตอนนั้นผมกระวนกระวายมากพอรู้ว่าต้องเสียเธอไปจริงๆ ผมร้องไห้หนักมากๆในตอนนั้น ผมพยายามยื้อเธอไว้ ผมบอกเธอว่ากลับมาคบกันเถอะน่ะ เราคบกับแบบแอบๆก็ได้ แล้วสักนึกที่ผมเรียนจบ ผมมีงานดีๆทำ ผมจะพิสูจน์ตัวเองให้ที่บ้านเธอยอมรับเอง เธอถามว่าจะทนได้หรอ (ผมมารู้ตอนหลังว่า พอเธอรู้ว่าต้องเลิกกับผมจริงๆ เธอร้องไห้หนักมาก และรู้สึกคิดถึงผมมาก แต่รักมั๊ยไม่รู้ รู้ว่าคิดถึง) ผมบอกเธอว่าให้ลองดูอีกสักตั้ง ถึงจะไม่สำเร็จแต่เราได้ต่อสู้เพื่อรักของเราแล้ว และเธอก็ตอบว่าโอเค เธอจะลองดูกับผมอีกสักตั้ง ตอนนั้นผมตะโกนลั่นบ้านเลย ผมดีใจมาก ช่วงนั้นด้วยความที่ผมคิดถึงเธอมาก ผมอยากคุยกับเธอตลอดเวลา เธอออฟไลน์เฟสไปแค่ 2 นาที ผมก็โทหา เธอหายไปเพราะไปนอน ผมก็โทหา คือเธอไม่ได้บอกผมก่อนไงว่าเธอหายไปไหน ผมก็รอให้เธอตอบอยู่แต่เธอไม่ตอบสักที ผมใจร้อนเลยโทไป ผมทำดีกับเธอทุกอย่าง เรียนเสร็จ เสา-อาทิตย์ผมก็พาเธอไปเท่ว ผมให้ความสนใจเธอเป็นพิเศษ ยังคอยบอกคิดถึงบอกรักเสมอ และยังจะถามเธอว่าเธอคิดถึง เธอรักผมมั๊ย เธอบอกไม่ และผมทำเป็นงอล เธอก็ยอมบอก แต่ผมพึ่งมารุตอนหลังว่าเธอบอกเพื่อให้ผมสบายใจ แต่ที่จริงเธอยังรู้สึกเฉยๆ เธอบอกว่ามีมั้งบ้างครั้งที่รุสึกคิดถึงจริงๆ ผมไปเซ้าซี้เธอมากเกินไป จนเธออึดอัด เพราะผมพลิกจากหลังตีนเป็นหน้ามือ เธอคงไม่ชิน จนเวลาผ่านไปได้สองสัปดาห์ นับตั้งแต่วันที่เธอให้โอกาส วันนั้นเป็นวันศุกร์ ก่อนหน้านั้นเราตกลงกันว่าวันเสาร์เธอจะมาหาผมที่สงขลา แต่วันนั้นเธอก็บอกว่าเธอรู้สึกอึดอัด เธอยังรู้สึกเฉยๆกับผม เธอรู้สึกสงสารผมเวลาที่เจอกัน เธอบอกว่าเราห่างกันอีกสักครั้งเถอะนั้น ตอนนั้นผมก็กระวนกระวายอีกครั้ง ด้วยการที่กลัวเสียเธอไป ผมพูดยื้อเธอทุกอย่าง จนกระทั่งคำสุดท้าย เธอบอกว่าขอโทษน่ะ และเธอก็บล็อกผมอีกครั้ง
ผมพึ่งมารู้ตัวเองว่าผมบุกเธอมากเกินไปจนเธออึดอัด เป็นเพราะความคิดถึงเธอมาก เป็นเพราะผมกลัวเสียเธอไป ผมเลยทำดีกับเธอทุกอย่าง แต่มันมากเกินไป ตอนนี้เวลาผ่านไปสามวัน ผมไม่ได้ยินเสียงเธอเลย ผมคิดถึงเธอมาก สามวันที่ผ่านมาผมฝันถึงเธอตลอด ทุกครั้งที่ตื่นมาจะมีคราบน้ำตาเปียกอยู่ที่แก้มเสมอ ผมอยากบอกเธอว่าผมยอมทำทุกอย่าง ผมเต็มใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ตอนนี้เพื่อนผม แม่ผม เพื่อนเธอ ก็พยายามคุยกับเธอเพื่อให้เธอกลับมา ผมทรมานมาก ผมรักเธอมาก ชีวิตผมยังให้เธอได้ แต่ผมไม่มีทางทำร้ายตัวเองแน่นอน ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบ ไม่ไม่เคยคิดเรื่องทำร้ายตัวเอง ผมยังมีแม่ที่ต้องรับผิดชอบ ผมจะทำยังไงดีเพื่อให้เธอรู้ว่าผมยอมทำทุกอย่าง ถ้าเธอให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมจะไม่ทำให้เธออึดอัดอีก ผมจะเป็นผมคนเดิมแต่ดีกว่าเดิม ผมจะให้เวลาส่วนตัวเธอ ผผมจะไม่เซ้าซี้เธออีก ผมแค่อยากได้โอกาส ผมต้องทำยังไง ตอนนี้ผมทรมานมาก ผมไม่อยากเสียเธอไป ผมรักเธอมากจริงๆ มีหลายคนที่คิดว่าคบกับใครต้องให้อีกฝ่ายยอมรับในสิ่งที่เราเป็น แต่สำหรับผม ผมยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่ผมรักได้ แต่เธอคิดว่าผมทำเมื่อตอนที่มันสายเกินไปแล้ว แต่ผมอยากบอกเธอว่าผมทำก่อนที่เธอจะบอกเลิกผมซะอีก ผมแต่งเพลงให้เธอด้วย คิดว่าจะบอกเธอในวันครบรอบ 4 ปี ผมเคยร้องให้เธอฟังเธอบอกว่าเพราะ ใครแต่ง ผมเลยบอกไปว่าแต่งเล่นๆกับเพื่อน ผมไม่อยากบอกว่าผมแต่งให้เธอ ผมอยากบอกเธอว่าถ้ายังไม่สายเกินไปกลับมาเริ่มต้นใหม่กันได้มั๊ย ผมพร้อมที่จะปรับปรุงตัวเองทุกอย่าง มันยังมีโอกาสให้ผู้ชายคนนี้อีกมั๊ย ผมต้องทำยังไงครับ.....
ขอคำปรึกษาหน่อยครับ ผมจะทำยังไงดี ผมไม่อยากเสียเธอไป
เข้าเรื่องเลยน่ะครับ อาจจะยาวหน่อย ขออภัยด้วยน่ะครับ
คือผมกับแฟนคบกันมา 3ปี กับอีกหกเดือนในวันที่ 14 มีนาคม ที่จะถึงนี้ครับ เราเริ่มคบกันตั้งแต่อยู่ ป.ตรี ปี 1 เทอมสอง จนถึงตอนนี้ผมกับเธออยู่ปี 4 เทอม 2 ล่ะครับ ผมกับเธออยู่ด้วยกันมาตลอด ไม่เคยจะห่างกัน เราทั้งสองผูกพันกันมาก ในช่วงเวลาแรกๆที่คบกัน ผมไม่ค่อยจะสนใจเธอเลย ไม่เคยพาเธอไปเที่ยวไหน ผมเป็นคนติดเพื่อนมาก แต่ผมไม่เคยมีคนอื่น ผมคิดเสมอว่าผมจะรักเธอเป็นคนสุดท้าย ผมพาเธอไปแนะนำทางฝั่งพ่อและฝั่งแม่ของผม ผมบอกกับทางญาติฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่ว่าผมเรียนจบผมจะแต่งงานกับคนนี้ ผมคิดว่าเธอคือคนที่ใช่แล้วสำหรับผม เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมคิดว่าผมจะไม่หาผู้หญฺิงอื่นอีก จนเวลาผ่านล่วงเลยไปจนเราเรียนอยู่ปี 4 ในช่วงเทอมสอง เธอต้องฝึกงาน ผมเรียนอยู่มหาลัยในสงขลา เธอไปฝึกงานที่หาดใหญ่ ทำให้เวลาช่วงนี้เราห่างกัน ในทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เราทั้งสองจะกลับมาดีกันได้ทุกครั้ง เพราะเราอยู่ด้วยกัน เราเจอกันทุกวัน ไม่มีครั้งไหนที่เธอโกรธแล้วผมจะไม่ง้อ บางครั้งที่เธอโกรธผมมีเหตุผมของผมที่จะอธิบาย แต่เธอไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ผมก๊ไม่เคยหยุดที่จะง้อ ถึงผมคิดว่าผมจะมีเหตุผลในการทำ แต่ผมก็ยอมที่จะง้อ บางครั้งที่ผมโกรธเธอผมจะงอลเธอได้ไม่เกิน 1 ชม ผมก๊จะเปนเหมือนเดิม เพราะผมไม่อยากทะเลาะกับเธอ ผมไม่มีความสุข แต่ส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายผิดซะมาก บางครั้งผมนอนไปแล้วเธอยังนอนร้องไห้อยู่อีก โดยที่ผมไม่รู้ ผมผิดกับเธอมากจริงๆ ถ้าผมรู้ผมคงไม่หลับเฉยๆแล้วให้คนที่ผมรักนอนร้องอยู่แน่นอน ตลอดเวลาแรกๆที่คบกันผมไม่ค่อยสนใจเธอ ไม่ค่อยพาเธอออกไปเที่ยวไหน หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน และอีกอย่างผมยุ่งกับสิ่งผิดกฏหมายคือน้ำท่อม เธอบอกตั้งแต่ก่อนคบกันว่าเธอไม่ชอบคนที่ยุ่งกับยาเสพติด เธอขอผมหลายเรื่องแต่ผมก็ทำให้เธอผิดหวังตลอด แต่ยังไงผมก็รักเธอมาก จนมากระทั่งช่วงหลังๆ ก่อนเธอไปฝึกงาน ผมรู้สึกว่าผมอยากที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอ ผมเริ่มชวนเธอออกไปเที่ยว ผมเริ่มให้ความสนใจเธอมากขึ้น ผมหยุดกินน้ำท่อม มีกินบ้างเวลาที่เพื่อนบังคับ เพื่อขอให้กินสักแก้ว ไอความที่เราใจอ่อนเพื่อนขอเลยคิดว่าคงไม่เป็นไร เลยกินเข้าไป แต่ก็ไม่ได้ทุกวัน แทบจะไม่กินเลย และมาหยุดขาดได้ช่วงเธอไปฝึกงานเพราะผมตั้งใจที่จะผมพยายามเพื่อเธอจริงๆ จนกระทั่งถึงวันที่เธอกลับไปอยู่บ้าน บ้านของเธออยู่หาดใหญ่น่ะครับ เธอกลับไปฝึกที่หาดใหญ่ ส่วนผมยังเรียนที่สงขลา เราห่างกัน ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอสามารถอยู่คนเดียวได้ เธอรู้สึกว่าเธอเหนื่อยกับผมมาก ผมไม่สนใจเธอไม่ปรับปรุงตัวเองสักที แต่เธอไม่รู้ว่าผมกำลังทำให้เธออยู่ เธอไม่รู้ว่าผมทำให้เธอได้แล้ว เพราะเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ช่วงนั้นเธอบอกจะขึ้นมาหาผมที่สงขลาในวันเสาร์ ในวันนั้นเป็นวันพุธผมคุยเฟสบุ๊กกับเธอ เธอบอกว่าเธออยากอยู่คนเดียว เธอเหนื่อย แล้วเธอก็บล็อกเบอร์โทร บล็อกเฟสบุ๊กผมไป บล็อกทุกทางการติดต่อ ช่วงเวลานั้นเพื่อนผม เพื่อนเธอและแม่ของผมยังช่วยคุยให้เธอกลับมา ผ่านไปได้ประมาณสองสามวันผมจำไม่ได้ เธอปลดบล็อกผม คุยแชทได้ โทหาได้ แต่ถามคำเธอตอบคำ เหมือนประมาณว่าไม่อยากคุย เธอบอกว่าตอนนี้เธอรู้สึกเฉยๆกับผม เธอบอกไม่ได้ว่ายังรักอยู่มั๊ย รู้แค่เฉยๆ เธอเจ็บมามาก จนรู้สึกชินชาไปแล้ว จนมาถึงวันนึงพี่สาวของแฟนผมเอาโทรศัพท์ของเธอไปถ่ายรุปและแอบอ่านแชทที่เธอคุยกับผม และพี่สาวเธอก็เห็นข้อความว่าเธอขอให้ผมเลิกน้ำท่อม เลยบอกให้เธอถอยออกจากผม แต่พี่สาวของเธอไม่รู้ว่าผมเลิกของไม่ดีพวกนั้นได้แล้ว ผมทำเพื่อคนที่ผมรักได้แล้ว พอเธอได้ยินพี่สาวเธอพูดอย่างงั้น เธอเลยมาบอกผมว่าพอเหอะ อย่าพยายามอีกเลย ตอนนี้ทางบ้านก็กีดกันผมแล้ว เธอส่งเพลง เราเลิกกันน่ะ มาให้ผม ตอนนั้นผมกระวนกระวายมากพอรู้ว่าต้องเสียเธอไปจริงๆ ผมร้องไห้หนักมากๆในตอนนั้น ผมพยายามยื้อเธอไว้ ผมบอกเธอว่ากลับมาคบกันเถอะน่ะ เราคบกับแบบแอบๆก็ได้ แล้วสักนึกที่ผมเรียนจบ ผมมีงานดีๆทำ ผมจะพิสูจน์ตัวเองให้ที่บ้านเธอยอมรับเอง เธอถามว่าจะทนได้หรอ (ผมมารู้ตอนหลังว่า พอเธอรู้ว่าต้องเลิกกับผมจริงๆ เธอร้องไห้หนักมาก และรู้สึกคิดถึงผมมาก แต่รักมั๊ยไม่รู้ รู้ว่าคิดถึง) ผมบอกเธอว่าให้ลองดูอีกสักตั้ง ถึงจะไม่สำเร็จแต่เราได้ต่อสู้เพื่อรักของเราแล้ว และเธอก็ตอบว่าโอเค เธอจะลองดูกับผมอีกสักตั้ง ตอนนั้นผมตะโกนลั่นบ้านเลย ผมดีใจมาก ช่วงนั้นด้วยความที่ผมคิดถึงเธอมาก ผมอยากคุยกับเธอตลอดเวลา เธอออฟไลน์เฟสไปแค่ 2 นาที ผมก็โทหา เธอหายไปเพราะไปนอน ผมก็โทหา คือเธอไม่ได้บอกผมก่อนไงว่าเธอหายไปไหน ผมก็รอให้เธอตอบอยู่แต่เธอไม่ตอบสักที ผมใจร้อนเลยโทไป ผมทำดีกับเธอทุกอย่าง เรียนเสร็จ เสา-อาทิตย์ผมก็พาเธอไปเท่ว ผมให้ความสนใจเธอเป็นพิเศษ ยังคอยบอกคิดถึงบอกรักเสมอ และยังจะถามเธอว่าเธอคิดถึง เธอรักผมมั๊ย เธอบอกไม่ และผมทำเป็นงอล เธอก็ยอมบอก แต่ผมพึ่งมารุตอนหลังว่าเธอบอกเพื่อให้ผมสบายใจ แต่ที่จริงเธอยังรู้สึกเฉยๆ เธอบอกว่ามีมั้งบ้างครั้งที่รุสึกคิดถึงจริงๆ ผมไปเซ้าซี้เธอมากเกินไป จนเธออึดอัด เพราะผมพลิกจากหลังตีนเป็นหน้ามือ เธอคงไม่ชิน จนเวลาผ่านไปได้สองสัปดาห์ นับตั้งแต่วันที่เธอให้โอกาส วันนั้นเป็นวันศุกร์ ก่อนหน้านั้นเราตกลงกันว่าวันเสาร์เธอจะมาหาผมที่สงขลา แต่วันนั้นเธอก็บอกว่าเธอรู้สึกอึดอัด เธอยังรู้สึกเฉยๆกับผม เธอรู้สึกสงสารผมเวลาที่เจอกัน เธอบอกว่าเราห่างกันอีกสักครั้งเถอะนั้น ตอนนั้นผมก็กระวนกระวายอีกครั้ง ด้วยการที่กลัวเสียเธอไป ผมพูดยื้อเธอทุกอย่าง จนกระทั่งคำสุดท้าย เธอบอกว่าขอโทษน่ะ และเธอก็บล็อกผมอีกครั้ง
ผมพึ่งมารู้ตัวเองว่าผมบุกเธอมากเกินไปจนเธออึดอัด เป็นเพราะความคิดถึงเธอมาก เป็นเพราะผมกลัวเสียเธอไป ผมเลยทำดีกับเธอทุกอย่าง แต่มันมากเกินไป ตอนนี้เวลาผ่านไปสามวัน ผมไม่ได้ยินเสียงเธอเลย ผมคิดถึงเธอมาก สามวันที่ผ่านมาผมฝันถึงเธอตลอด ทุกครั้งที่ตื่นมาจะมีคราบน้ำตาเปียกอยู่ที่แก้มเสมอ ผมอยากบอกเธอว่าผมยอมทำทุกอย่าง ผมเต็มใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ตอนนี้เพื่อนผม แม่ผม เพื่อนเธอ ก็พยายามคุยกับเธอเพื่อให้เธอกลับมา ผมทรมานมาก ผมรักเธอมาก ชีวิตผมยังให้เธอได้ แต่ผมไม่มีทางทำร้ายตัวเองแน่นอน ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบ ไม่ไม่เคยคิดเรื่องทำร้ายตัวเอง ผมยังมีแม่ที่ต้องรับผิดชอบ ผมจะทำยังไงดีเพื่อให้เธอรู้ว่าผมยอมทำทุกอย่าง ถ้าเธอให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมจะไม่ทำให้เธออึดอัดอีก ผมจะเป็นผมคนเดิมแต่ดีกว่าเดิม ผมจะให้เวลาส่วนตัวเธอ ผผมจะไม่เซ้าซี้เธออีก ผมแค่อยากได้โอกาส ผมต้องทำยังไง ตอนนี้ผมทรมานมาก ผมไม่อยากเสียเธอไป ผมรักเธอมากจริงๆ มีหลายคนที่คิดว่าคบกับใครต้องให้อีกฝ่ายยอมรับในสิ่งที่เราเป็น แต่สำหรับผม ผมยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่ผมรักได้ แต่เธอคิดว่าผมทำเมื่อตอนที่มันสายเกินไปแล้ว แต่ผมอยากบอกเธอว่าผมทำก่อนที่เธอจะบอกเลิกผมซะอีก ผมแต่งเพลงให้เธอด้วย คิดว่าจะบอกเธอในวันครบรอบ 4 ปี ผมเคยร้องให้เธอฟังเธอบอกว่าเพราะ ใครแต่ง ผมเลยบอกไปว่าแต่งเล่นๆกับเพื่อน ผมไม่อยากบอกว่าผมแต่งให้เธอ ผมอยากบอกเธอว่าถ้ายังไม่สายเกินไปกลับมาเริ่มต้นใหม่กันได้มั๊ย ผมพร้อมที่จะปรับปรุงตัวเองทุกอย่าง มันยังมีโอกาสให้ผู้ชายคนนี้อีกมั๊ย ผมต้องทำยังไงครับ.....