สวัสดีครับ ผมเป็นคนคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง พูดจาไม่ค่อยจะรู้เรื่องเวลาบรรยายความรู้สึก...
ผมก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่มีปัญหาความรักอย่างคนทั่วไป...เข้าเรื่องเลยนะครับ
ผมคบกับแฟนมาเกือบจะสองปี ผมทำงานแล้ว ส่วนแฟนผมเขาเรียนอยู่ ซึ้งเราเช่าหออยู่ด้วยกัน ช่วงก่อนหน้านั้นเรารักกันมาก ดูแลกันมาตลอด ผมคอยไปรับไปส่งเค้าไปเรียน นั่งรอเขาเรียน กลับห้องพร้อมกัน ส่วนเขาบางทีก็ออกไปส่งผมที่ทำงาน ยอมตื่นเช้าเพื่อผม
ช่วงหลังๆผมยอมรับผมติดเกม เล่นเกมทุกครั้งที่กลับมาจากที่ทำงาน ผมยอมรับว่าด้วยด้วยหน้าที่การงานผมอาจจะไม่มีให้เขาอย่างที่เคย พอมีเวลาว่างผมก็เอาแต่เล่นเกม จนเขาออกมาเตือนว่าให้ผมหยุดเล่น ผมรู้ครับผมอาจจะทำให้เขาน้อยใจ ที่ไม่มีเวลาให้ วันหยุดก็ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหนด้วยกัน จนทำให้เขาเบื่อผม ผมจึงพยามปรับปรุงตัวใหม่ จากที่เคยมีเวลาว่างเล่นเกมตลอด ผมกลับเลือกที่จะเล่นให้น้อยลงเรื่อยๆเวลาอยู่กับเขา เพราะผมพยามปรับปรุงตัวอยู่ พยามทำดีอย่างวันแรกที่เคยทำ
จนช่วงเดือนหลังๆ เขาได้มีเวลาไปเที่ยวกับครอบครัว ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน จนทำให้เราได้มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง ผมก็มีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ จนวันหนึ่งผมก็สังเกตุได้ว่าเขาเริ่มที่จะเปลี่ยนไป เริ่มไม่แคร์ความรู้สึกกัน เริ่มทำตัวห่าง เริ่มไม่แคร์ความรู้สึกกัน จนเขาพูดคำมาคำหนึ่ง คือเขาบอกว่าเขาเบื่อผม เขาไม่รู้ว่ารักผมรู้หรือเปล่า เขาขอให้ผมออกไปหาห้องอยู่ใหม่ ระหว่างที่ผมหาห้องใหม่อยู่นั้น เขาก็ไล่ผมทุกวัน ผมก็ได้แต่นั่งเงียบและยอมทำตามเขาทุกอย่าง ผมพยามเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างที่เคยทำให้เขาเสียใจและน้อยใจ เพราะผมคิดว่ามันอาจจะช่วยให้เขารู้ใจตัวเองมากขึ้น ต่อให้เขาด่าผมไล่ผม ผมก็ไม่เคยเอามาใส่ใจ เพราะ ผมรู้จักเขาดีกว่าใครผมจึงไม่โกดเขาที่ทำแบบนั้น ผมได้แต่น้อยใจและเก็บไว้เงียบๆ บางที่ผมต้องรอจนเขาหลับ ผมจึงแอบมานั่งร้องไห้คนเดียวเงียบๆ ผมก็คิดว่าซึ่งอาจจะเป็นเพราะผมเองที่ใส่ใจเขาไม่มากพอ ที่ปรับปรุงตัวเองได้ช้าไป ผมยอมรับว่าผมผิด ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
จนวันที่ผมหาห้องใหม่ได้ ด้วยความที่ผมไม่เคยอยู่คนเดียว ถามว่าอยู่ยากไหม บอกเลยว่ายากครับ แต่ผมบอกกับตัวเองเสมอว่า ผมทำเพื่อเขา ผมทำในสิ่งที่เขาต้องการ ผมจึงเก็บเสื้อผ้าออกมาจากห้องเขาจนหมด ละรีบออกมา เพราะผมกลัวว่าเขาจะไม่พอใจละจะทำให้เขาโกดผมมากไปกว่านี้ ผมพยามจะรักษาความสัมพันธ์ของเราไม่ให้แย่ไปกว่านี้ ซึ่งผมก็คิดว่าถ้าเราแยกกันอยู่อะไรๆก็คงจะดีขึ้น เผื่อเวลาที่เขาไม่มีผม เขาจะคิดถึงผมมากขึ้น ผมพยามทำตัวเข็มแข็ง ไม่ให้เขาต้องมาเป็นห่วง
ผมรู้ครับว่าเราต่างคนต่างใจหาย ที่ใครคนใดคนหนึ่งหายไปจากที่ๆเคยอยู่ด้วยกัน เขาก็บอกผมว่าเขารู้แล้วว่าเขานั้นรักผม ซึ่งเป็นคำว่ารักคำแรกที่ออกมาจากปากเขาในรอบเดือน มันทำให้ผมดีใจจนบอกไม่ถูก ผมก็บอกเขาไปว่าผมจะพยามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นนะ
ผมพยามทำทุกอย่างที่เขาชอบ พาเขาไปในที่ๆเราชอบไป แต่เหมือนเขาก็ตั้งกำแพงใส่ผม ทำให้ผมเข้าไปได้ยากขึ้น ผมรู้ผมเข้าใจว่าผมทำให้เขาเสียใจให้เขาต้องเสียความรู้สึกจนทำให้เขาเฟดผมออกมา แต่ผมก็ไม่ท้อนะ เพราะผมรักเขา ผมยังยืนยันที่จะทำเพื่อเขา่อยู่ จนมาถึงวันหนึ่ง ผมอยากเจอเขามาก ผมคิดถึงเขามาก ผมได้แอบไปหาเขาโดยไม่บอกก่อน เขาบอกกับผมว่าเขาไม่ชอบ เขาอยากมีเวลาอยู่กับเพื่อนมากกว่า เขารำคานผม เขาโกดผมที่มาคอยตามเขา เขาจึงบอกเลิกผม ผมยอมรับว่าผมทำตัวไม่ถูก ได้แต่โทษตัวเองที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ผมพยามทำทุกอย่าง แต่ไม่เคยจะดีพอ หลังจากนั้นผมก็พยามง้อเขามาตลอด พยามโทรไปถามไถ่ ชวนคุยเรื่อยเปื่อย แต่เขาก็พยามจะไล่ผม ไล่ให้ผมออกไปจากชีวิตเขาเสียที เขาขอร้อง ซึ่งเป็นคำที่ให้ผมจุกจนพูดไม่ออก ทำให้แต่เก็บเสียงสั่นๆไว้ไม่ให้เขารู้ว่าเราเสียใจ ผมกลับมานั่งคิด ว่าผมทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ ผมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ผู้ชายที่คิดปรับปรุงตัว มันไม่มีสิทธิเลยหรอ ผมจึงเงียบหายไปหลาย พยามไม่ติดต่อเขา พยามเก็บตัวเงียบ และภาวนาให้เขาคิดได้ในสิ่งที่เขาพูดมา
จนวันนึงที่เป็นวันสำคัญของเราของทุกเดือน ผมได้ลองพยามโทรหาเขาอีกครั้ง แต่มันกลับดีกว่าที่คิด เขาได้ชวนผมออกไปกินข้าว ออกไปเที่ยว ซึ่งทำให้ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก มันทำให้ผมมีหวัง ว่าเราจะกลับมาเหมือนเดิม ผมจึงรีบออกไปหาเขา พาเขาไปในที่ๆเขาชอบ เราทั้งสองต่างมีความสุข
เขาบอกกับผมว่า ให้เราอยู่กันอย่างนี้ไปก่อนเผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น หลังจากวันนั้นผมก็พยามทำเพื่อเขาเหมือนเดิม ผมทิ้งทุกอย่างที่ทำให้เขาไม่ชอบ ผมเริ่มใหม่อีกครั้ง พาเขาไปกินข้าว เรามาเจอกันทุกวัน บางวันผมทำงาน ผมก็พยามหาเวลาหลังเลิกงานเผื่อมาเจอเขา ไปรับไปส่งเขาไปเรียน ทำทุกอย่าง อย่างวันแรกๆที่เราคบกัน ซื้อของให้กัน บอกรักกัน อยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้กลับมาคบกัน
จนช่วงหลังๆ ผมรู้สึกว่าเขาแปลกไป เขากลับไม่อยากเดินจับมือ สลัดมือออก ทุกครั้งที่ผมไปจับ เขาพยามตั้งกำแพงใส่ผมเหมือนเดิม อย่างที่เขาเคยทำ ทั้งที่เขาเป็นคนพูดเองให้เราเลิกตั้งกำแพงใส่กัน เขาก็ย้ำตลอดว่าเราเลิกกันแล้ว เธอไม่มีสิทธิ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขายังตามหึง ผญ. ที่อยู่รอบตัวผม ทั้งๆที่ก่อนหน้าเรายังเดินจับมือกัน อยู่ด้วยกัน ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไรต่อไปแล้ว ผมได้แต่เก็บมานั่งคิด และร้องไห้คนเดียว สิ่งที่ผมทำ ผช. คนหนึ่งที่ปรับปรุงตัวเพื่อ ผญ. คนหนึ่ง มันสายไปขนาดนั้นเลยหรอครับ
มาวันนี้เขาบอกให้ผมเลิกง้อเขา บอกให้ผมเลิกตามเขา ผมควรทำยังไงต่อไปดี...
ปล.อาจจะยาวไปบ้าง แต่ก็ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านจนจบ....
คงเป็นกระทู้แรก และเป็นกระทู้เดียวของผม
ผมก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่มีปัญหาความรักอย่างคนทั่วไป...เข้าเรื่องเลยนะครับ
ผมคบกับแฟนมาเกือบจะสองปี ผมทำงานแล้ว ส่วนแฟนผมเขาเรียนอยู่ ซึ้งเราเช่าหออยู่ด้วยกัน ช่วงก่อนหน้านั้นเรารักกันมาก ดูแลกันมาตลอด ผมคอยไปรับไปส่งเค้าไปเรียน นั่งรอเขาเรียน กลับห้องพร้อมกัน ส่วนเขาบางทีก็ออกไปส่งผมที่ทำงาน ยอมตื่นเช้าเพื่อผม
ช่วงหลังๆผมยอมรับผมติดเกม เล่นเกมทุกครั้งที่กลับมาจากที่ทำงาน ผมยอมรับว่าด้วยด้วยหน้าที่การงานผมอาจจะไม่มีให้เขาอย่างที่เคย พอมีเวลาว่างผมก็เอาแต่เล่นเกม จนเขาออกมาเตือนว่าให้ผมหยุดเล่น ผมรู้ครับผมอาจจะทำให้เขาน้อยใจ ที่ไม่มีเวลาให้ วันหยุดก็ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหนด้วยกัน จนทำให้เขาเบื่อผม ผมจึงพยามปรับปรุงตัวใหม่ จากที่เคยมีเวลาว่างเล่นเกมตลอด ผมกลับเลือกที่จะเล่นให้น้อยลงเรื่อยๆเวลาอยู่กับเขา เพราะผมพยามปรับปรุงตัวอยู่ พยามทำดีอย่างวันแรกที่เคยทำ
จนช่วงเดือนหลังๆ เขาได้มีเวลาไปเที่ยวกับครอบครัว ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน จนทำให้เราได้มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง ผมก็มีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ จนวันหนึ่งผมก็สังเกตุได้ว่าเขาเริ่มที่จะเปลี่ยนไป เริ่มไม่แคร์ความรู้สึกกัน เริ่มทำตัวห่าง เริ่มไม่แคร์ความรู้สึกกัน จนเขาพูดคำมาคำหนึ่ง คือเขาบอกว่าเขาเบื่อผม เขาไม่รู้ว่ารักผมรู้หรือเปล่า เขาขอให้ผมออกไปหาห้องอยู่ใหม่ ระหว่างที่ผมหาห้องใหม่อยู่นั้น เขาก็ไล่ผมทุกวัน ผมก็ได้แต่นั่งเงียบและยอมทำตามเขาทุกอย่าง ผมพยามเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างที่เคยทำให้เขาเสียใจและน้อยใจ เพราะผมคิดว่ามันอาจจะช่วยให้เขารู้ใจตัวเองมากขึ้น ต่อให้เขาด่าผมไล่ผม ผมก็ไม่เคยเอามาใส่ใจ เพราะ ผมรู้จักเขาดีกว่าใครผมจึงไม่โกดเขาที่ทำแบบนั้น ผมได้แต่น้อยใจและเก็บไว้เงียบๆ บางที่ผมต้องรอจนเขาหลับ ผมจึงแอบมานั่งร้องไห้คนเดียวเงียบๆ ผมก็คิดว่าซึ่งอาจจะเป็นเพราะผมเองที่ใส่ใจเขาไม่มากพอ ที่ปรับปรุงตัวเองได้ช้าไป ผมยอมรับว่าผมผิด ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
จนวันที่ผมหาห้องใหม่ได้ ด้วยความที่ผมไม่เคยอยู่คนเดียว ถามว่าอยู่ยากไหม บอกเลยว่ายากครับ แต่ผมบอกกับตัวเองเสมอว่า ผมทำเพื่อเขา ผมทำในสิ่งที่เขาต้องการ ผมจึงเก็บเสื้อผ้าออกมาจากห้องเขาจนหมด ละรีบออกมา เพราะผมกลัวว่าเขาจะไม่พอใจละจะทำให้เขาโกดผมมากไปกว่านี้ ผมพยามจะรักษาความสัมพันธ์ของเราไม่ให้แย่ไปกว่านี้ ซึ่งผมก็คิดว่าถ้าเราแยกกันอยู่อะไรๆก็คงจะดีขึ้น เผื่อเวลาที่เขาไม่มีผม เขาจะคิดถึงผมมากขึ้น ผมพยามทำตัวเข็มแข็ง ไม่ให้เขาต้องมาเป็นห่วง
ผมรู้ครับว่าเราต่างคนต่างใจหาย ที่ใครคนใดคนหนึ่งหายไปจากที่ๆเคยอยู่ด้วยกัน เขาก็บอกผมว่าเขารู้แล้วว่าเขานั้นรักผม ซึ่งเป็นคำว่ารักคำแรกที่ออกมาจากปากเขาในรอบเดือน มันทำให้ผมดีใจจนบอกไม่ถูก ผมก็บอกเขาไปว่าผมจะพยามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นนะ
ผมพยามทำทุกอย่างที่เขาชอบ พาเขาไปในที่ๆเราชอบไป แต่เหมือนเขาก็ตั้งกำแพงใส่ผม ทำให้ผมเข้าไปได้ยากขึ้น ผมรู้ผมเข้าใจว่าผมทำให้เขาเสียใจให้เขาต้องเสียความรู้สึกจนทำให้เขาเฟดผมออกมา แต่ผมก็ไม่ท้อนะ เพราะผมรักเขา ผมยังยืนยันที่จะทำเพื่อเขา่อยู่ จนมาถึงวันหนึ่ง ผมอยากเจอเขามาก ผมคิดถึงเขามาก ผมได้แอบไปหาเขาโดยไม่บอกก่อน เขาบอกกับผมว่าเขาไม่ชอบ เขาอยากมีเวลาอยู่กับเพื่อนมากกว่า เขารำคานผม เขาโกดผมที่มาคอยตามเขา เขาจึงบอกเลิกผม ผมยอมรับว่าผมทำตัวไม่ถูก ได้แต่โทษตัวเองที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ผมพยามทำทุกอย่าง แต่ไม่เคยจะดีพอ หลังจากนั้นผมก็พยามง้อเขามาตลอด พยามโทรไปถามไถ่ ชวนคุยเรื่อยเปื่อย แต่เขาก็พยามจะไล่ผม ไล่ให้ผมออกไปจากชีวิตเขาเสียที เขาขอร้อง ซึ่งเป็นคำที่ให้ผมจุกจนพูดไม่ออก ทำให้แต่เก็บเสียงสั่นๆไว้ไม่ให้เขารู้ว่าเราเสียใจ ผมกลับมานั่งคิด ว่าผมทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ ผมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ผู้ชายที่คิดปรับปรุงตัว มันไม่มีสิทธิเลยหรอ ผมจึงเงียบหายไปหลาย พยามไม่ติดต่อเขา พยามเก็บตัวเงียบ และภาวนาให้เขาคิดได้ในสิ่งที่เขาพูดมา
จนวันนึงที่เป็นวันสำคัญของเราของทุกเดือน ผมได้ลองพยามโทรหาเขาอีกครั้ง แต่มันกลับดีกว่าที่คิด เขาได้ชวนผมออกไปกินข้าว ออกไปเที่ยว ซึ่งทำให้ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก มันทำให้ผมมีหวัง ว่าเราจะกลับมาเหมือนเดิม ผมจึงรีบออกไปหาเขา พาเขาไปในที่ๆเขาชอบ เราทั้งสองต่างมีความสุข
เขาบอกกับผมว่า ให้เราอยู่กันอย่างนี้ไปก่อนเผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น หลังจากวันนั้นผมก็พยามทำเพื่อเขาเหมือนเดิม ผมทิ้งทุกอย่างที่ทำให้เขาไม่ชอบ ผมเริ่มใหม่อีกครั้ง พาเขาไปกินข้าว เรามาเจอกันทุกวัน บางวันผมทำงาน ผมก็พยามหาเวลาหลังเลิกงานเผื่อมาเจอเขา ไปรับไปส่งเขาไปเรียน ทำทุกอย่าง อย่างวันแรกๆที่เราคบกัน ซื้อของให้กัน บอกรักกัน อยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้กลับมาคบกัน
จนช่วงหลังๆ ผมรู้สึกว่าเขาแปลกไป เขากลับไม่อยากเดินจับมือ สลัดมือออก ทุกครั้งที่ผมไปจับ เขาพยามตั้งกำแพงใส่ผมเหมือนเดิม อย่างที่เขาเคยทำ ทั้งที่เขาเป็นคนพูดเองให้เราเลิกตั้งกำแพงใส่กัน เขาก็ย้ำตลอดว่าเราเลิกกันแล้ว เธอไม่มีสิทธิ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขายังตามหึง ผญ. ที่อยู่รอบตัวผม ทั้งๆที่ก่อนหน้าเรายังเดินจับมือกัน อยู่ด้วยกัน ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไรต่อไปแล้ว ผมได้แต่เก็บมานั่งคิด และร้องไห้คนเดียว สิ่งที่ผมทำ ผช. คนหนึ่งที่ปรับปรุงตัวเพื่อ ผญ. คนหนึ่ง มันสายไปขนาดนั้นเลยหรอครับ
มาวันนี้เขาบอกให้ผมเลิกง้อเขา บอกให้ผมเลิกตามเขา ผมควรทำยังไงต่อไปดี...
ปล.อาจจะยาวไปบ้าง แต่ก็ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านจนจบ....