ครั้งหนึ่ง...เราเคยได้พบกัน

สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันธิปทุกคน นี้เป็นกระทู้แรกของผมเพื่อตามหาใครบางคน...
      หลายครั้งที่กลับมาจากโรงเรียน แล้วผมต้องมาขึ้นรถสาธารณะในการกลับบ้านนั้นคือ "รถไฟ" จนทำให้ "ชานชาลา" ที่สถานีวงเวียนใหญ่เปรียบเสมือนสถานที่ซึ่งสวยงามสักพักนึง ยามที่ผมได้มองเธอ...
      ระหว่างรอรถไฟเทียบที่ชานชาลา ยามเมื่อผมได้มีโอกาสพบเธอที่รอรถไฟเพื่อนำพาผู้คนไปยังสถานีต่างๆ เพลงนี้มักดังกึกก้องขึ้นมาในหัว "เธอเป็นคนที่ฉันตามหามาแสนนาน" แต่ทุกวัน สิ่งที่ผมทำได้มากที่สุดก็คือ...การแอบมอง
     แต่ความหวังแม้จะเป็นแสงเล็กๆ ไม่ระยิบระยับมากมาย แต่อย่างน้อยผมก็ยังคงได้มองเห็นมัน...
     แต่การกลัวความผิดหวังมันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมไม่กล้าทำในสิ่งที่ผมคิด หรือสิ่งที่ปราถนาไว้
     ทำให้ผมกลายเป็นคนไม่กล้าคนนึงที่เพียงได้แต่มาขอให้ผู้ใดที่พอรู้จักคนๆนี้ๆช่วยดลบันดาลให้เราได้พบกันอีกสักครั้งหนึ่ง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พัชชารีย์ รุ่งทวีพิพัฒน์ อัสสัมคอนแวนท์