อยากแบ่งปันประสบการณ์ค่ะเนื่องการกิน

สวัสดีค่ะ หนูจอแนะนำตัวก่อนตอนนี้หนูอายุ19ปีแล้ว หนูเป็นโรคเบาหวาน type1ค่ะ เรื่องที่หนูอยากจะเล่าคือ หนูป่วยเป็นโรค eating Disorder ตอนประมาณมอสองค่ะ ตอนแรกเลยเป็นอนอแรคเซีย น้ำหนัก 36 สูง 163 ค่ะ ตอนนั้นหนูก็ไปพบจิตแพทย์รักษา แต่ก็ยังไม่มันจะหาย หนูก็เข้าโรงพยาบาลไปรักษาเรื่องโรคเบาหวานที่รพก่อนค่ะ. ตอนนั้น สิ่งที่เริ่มเป็นใหม่คือ กินเยอะค่ะ กินเยอะผิดปกติ ขนาดอิ่มแล้วก็ยังกิน อันนี้เห็นหลายๆกระทู้เขียนกัน แต่กรณีของหนูคือหนูเป็นเบาหวานค่ะ มันเหมือนเป็นโรคทราโกงน้ำหนักได้คือ ถ้ากินมากๆจนร่างกายเข้าสู่สภาวะคีโตนแล้ว คุณจะหอบเหนื่อย เมื่อไม่ได้รับอินซูลิน ต่อให้กินอาหารมากเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนขึ้นค่ะ จะผอมลงด้วยเพราะเมื่อคุณมีคีโตนในร่างกายมันจะไปย่อยสลายไขมันค่ะ สิ่งที่ปรากฏออกมาภายนอกคือ อาจมีหอบ ฉี่บ่อย และมีกลิ่นเฉพาะตัวค่ะ ตอนนั้นหนูยอมแลกกับการผอมค่ะ เหมือนเอาร่างกายไปตายผ่อนส่งค่ะ หนูรู้สึกเป็นอย่างนี้มาตลอดค่ะ กังวลเรื่อง อ้วน. เรื่องสุขภาพมากเกินไป ตอนนี้หนูอยู่มหาลัยปี1ค่ะ เร่ยนด้านสายสุขภาพ น้ำหนักตอนนี้ 48-49 ค่ะ ยังชั่งน้ำหนักบ่อยและมีปัญหาการกินค่ะ และมันเริ่มมาพีคตอนช่วงสองสามสัปดาห์ก่อนค่ะ ช่วงนั้นกินเยอะมาก ตยมื้อเย็นนะคะ กินข้าวไข่เจียว กินโตเกียว กินเครป กินโรตี กินน้ำหวาน กินบะหมี่แห้ง กินไก่ทอด กินช็อกโกแลต ในมื้อเดียว เดินไม่ได้ ห่วงนอนหลับไป ไม่ยอมเจาะเลือดฉีดยา ฉี่ทั้งคืน ตื่นมาไม่สดใสแต่ท้องยุบค่ะ นนไม่ลงแต่เพิ่มไม่มาก แต่น้ำตาลในเลือดเราสูงมาก ตอนนี้เริ่มมีปัญหาที่ตาแล้วค่ะระยะเริ่ม เราเคยดูแลตัวเองได้ดีมากๆช่วงหนึ่งแล้วก็มาสติแตกค่ะ จากค่า a1c 4.5 เพิ่มเป็น 11เลยค่ะ แต่หนูก็ยังเป็นอยู่รักษาไม่หายสักที อาทิตย์หน้าหนูจะไปหาหมอเบาหวานและหมอจิตเวชด้วยค่ะ. แต่ไม่รู้ว่าหนูจะหายมั้ย มันเป็นความทุกข์มากๆค่ะ ช่วงนี้ใกล้สอบก็ชอบหาอะไรกินพออิ่มมากๆก็ไม่ได้อ่านหนังสือค่ะ สมองเบลอๆเพราะอดนอน และสมองร่างกายถูกแช่ไว้ในน้ำตาลมากๆ กลัวตายก็กลัวค่ะ แต่ก็นั่นแหละ เหมือนสุภาษิตว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา สิ่งที่เราเห็นชัดเจนกว่าคือตัวเลขน้ำหนักซึ่งพอไม่มีสติอะไรก็ฉุดไม่อยู่ค่ะ. เรื่องการเรียนก็กังวลมากๆค่ะ เรามีเพื่อนที่กำลังลดนำ้หนักด้วยค่ะ เขาชอบมาถามความรู้เรื่องลดน้ำหนักจากเรา ซึ่งเราพอมีความรู้ค่ะ เราบอกเรื่องที่เรารู้แต่เราก็ทำไม่ได้ค่ะ เราบอกเพื่อนว่าอย่าไปกังวลเรื่องน้ำหนัก แต่เราก็ยังกังวล ไขมันเปลี่ยนเป็นกล้ามเนื้อได้ โดยน้ำหนักไม่ต้องลดเรารู้แต่ก็ยังกังวล ต่อหน้าเพื่อนเรากินน้อยค่ะ พยายามกินของที่มีประโยชน์ แต่พออยู่คนเดียวนี่ไม่ได้เลย ซัดแหลก อยากขอกำลังใจค่ะ หนูจะพยายามเป็นเด็กดีรักษาตัว เตือนตัวเองไว้เสมอว่า ถ้าเราไม่รักตัวเองใครจะรักเรา ค่ะ ขอบคุณที่อ่านนะคะ ถึงตอนนี้หนูจะยังทำไม่ได้ แต่จะพยายามค่ะ