ตอนเเรกผมเป็นคนนึงที่เหมือนทุกๆคนนั่นล่ะครับ มีความฝัน มีเป้าหมาย มีความหวัง
เเต่เเล้วจู่ๆวันนึงเมื่อเป้าหมายนั้นหายไปเเบบกระทันหัน
มันทำให้ผมรู้สึกเฟล รู้สึกเบื่อโลก ไปวัดก็เซ็งๆ
อ้ะ ผมลืมบอกไปผมเพิ่งเป็นวัยทำงานได้ไม่นานมานี้เอง ตอนทำงานผมก็สนุกกับมันบ้างนะเหมือนมันเเก้เบื่อให้วันๆนึงได้ช่วงเวลานึง
เเต่พอเลิกงงานกลับมาที่ห้องก็เบื่อ ก็เฟล นอนไปไม่กี่ ชม ก็ตื่นมานั่งเบื่อโลก เกมที่เคยชอบเล่นก็รู้สึกเบื่อซะอย่างไม่มีเหตุผผล
เฟสบุ้คเลื่อนซะจนไม่มีอะไรให้ดูเเล้ว หาอะไรทำเเก้เบื่อก็เเล้วเเต่ก็เเก้เบื่อได้เพียงเเปปนึงเเล้วก็กลับมาเบื่อกลับมาเฟลใหม่
ไปวัดทำบุญมาก็สุขใจได้เเเปปนึง หนังสือที่อ่านที่ชอบก็เบื่อ
เพื่อนก็บอกให้ลองหาเป้าหมายใหม่ดูก็ลองหาเเล้วเเต่ก็ไม่เจออะไรที่ต้องการขึ้นมาใหม่เลย
หรือว่าเป็นเพราะผมโสดไม่มีใคร เลยทำให้ชีวิตดูน่าเบื่อไหม?
เเล้วเวลาเกิดอาการเเบบนี้พวกคุณผ่านมันไปได้ยังไงครับ
เเก้กันยังไงดีครับ อยู่ๆเเรงเป้าหมาย ความฝัน ความหวังก็หายไปอย่างกระทันหันเลยเฟล เลยเบื่อโลก
เเต่เเล้วจู่ๆวันนึงเมื่อเป้าหมายนั้นหายไปเเบบกระทันหัน
มันทำให้ผมรู้สึกเฟล รู้สึกเบื่อโลก ไปวัดก็เซ็งๆ
อ้ะ ผมลืมบอกไปผมเพิ่งเป็นวัยทำงานได้ไม่นานมานี้เอง ตอนทำงานผมก็สนุกกับมันบ้างนะเหมือนมันเเก้เบื่อให้วันๆนึงได้ช่วงเวลานึง
เเต่พอเลิกงงานกลับมาที่ห้องก็เบื่อ ก็เฟล นอนไปไม่กี่ ชม ก็ตื่นมานั่งเบื่อโลก เกมที่เคยชอบเล่นก็รู้สึกเบื่อซะอย่างไม่มีเหตุผผล
เฟสบุ้คเลื่อนซะจนไม่มีอะไรให้ดูเเล้ว หาอะไรทำเเก้เบื่อก็เเล้วเเต่ก็เเก้เบื่อได้เพียงเเปปนึงเเล้วก็กลับมาเบื่อกลับมาเฟลใหม่
ไปวัดทำบุญมาก็สุขใจได้เเเปปนึง หนังสือที่อ่านที่ชอบก็เบื่อ
เพื่อนก็บอกให้ลองหาเป้าหมายใหม่ดูก็ลองหาเเล้วเเต่ก็ไม่เจออะไรที่ต้องการขึ้นมาใหม่เลย
หรือว่าเป็นเพราะผมโสดไม่มีใคร เลยทำให้ชีวิตดูน่าเบื่อไหม?
เเล้วเวลาเกิดอาการเเบบนี้พวกคุณผ่านมันไปได้ยังไงครับ