คือบอกก่อนว่าไม่เชิงปัญหาเรื่องเงินนะคะ คือเงินอะพอใช้ แต่ต้องหาเหนื่อยมาก เรารู้สึกหดหู่ทุกๆวันที่ต้องใช้ชีวิต เวลาเราไปไหนมาไหนเจอขอทาน หรืออ่านข่าวเจอข่าวฆ่าข่มขืน ฯลฯ เราจะเบื่อโลกมาก อยากตาย ไม่อยากเห็นข่าวอะไรแบบนี้ เราไม่อยากใช้ชีวิตบนโลกใบนี้อีกแล้ว เรารู้สึกกลัวไปหมดเวลาจะต้องกลับบ้านดึกๆเพราะบางทีเรามีธุระจำเป็น ปกติเราจะไม่กลับดึก

แต่เรามีแม่ต้องดูแล เรายังตายไม่ได้เราคิดแบบนี้ แต่ถ้าวันใดวันนึงแม่จากเราไปก่อน เราไม่อยากจะใช้ชีวิตต่อไปแล้วอะค่ะ ทุกวันนี้ที่เราทำทุกอย่างก็เพื่อแม่ ถ้าเราตายไปแม่จะอยู่ไม่ได้แน่ๆ เราเลยอยู่ ใครที่อ่านอาจจะหัวเราะในความไร้สาระของเรานะ แต่เราทุกข์ใจจริงๆค่ะ มันแย่มาก เราอยากนอน ไม่อยากตื่นออกไปทำงาน ไม่อยากเห็นสภาพแวดล้อมรอบตัว มันหดหู่จนไม่อยากใช้ชีวิตต่ออะค่ะ แต่เพื่อแม่เราเลยต้องทำงาน ต้องสู้ เวลาเราผ่านสะพานข้ามแม่น้ำ เราจะจินตนาการตลอดว่าถ้าตกลงไป จะทรมานนานไหมกว่าจะตาย เราจินตนาการเวลาเราผูกคอตายว่าจะเจ็บปวดเท่าไหนกว่าจะตาย

เรามาระบายเฉยๆค่ะ เรารู้ว่าเราต้องอยู่เพื่อแม่ แม้ทุกๆวันที่ต้องตื่นมาพบเจอสภาพแวดล้อมภายนอก จะทำให้เราหดหู่และรู้สึกไม่ไหวแค่ไหนก็ตาม เราไม่มีสามี ไม่มีลูก ชีวิตเรามีแต่แม่จริงๆ พ่อเราก็เสียไปแล้วค่ะ

เราทราบดีว่าเราอาจจะเป็นโรคซึมเศร้า แต่เราก็ไม่แน่ใจว่าจะถึงขั้นพบหมอมั้ย

ยังไงก็ขอบคุณที่รับฟังนะคะ