53
ความลับในเตาผิงไฟ
โดย ฮาร์โมนิก้า
อนาสเตเซียก้าวลงจากรถสปอร์ตแล้วหยุดยืนมองคฤหาสน์หลังนั้นที่อยู่เหนือสุดของเนาซ่า
เขตที่ดินส่วนตัวที่เธอลงทุนปลูกต้นไม้ใหญ่จนคล้ายเป็นป่าผืนเดียวบนเกาะปาโรสรายล้อมสวนและสนาม
กว้างใหญ่ ตรงกลางใกล้กับหน้าผาเป็นคฤหาสน์สีขาวรูปทรงเรขาคณิต บ้านที่เธอซื้อต่อมาจากดาราสาวชื่อดัง
แม้เคยเป็นบ้านที่ให้ความสุขสงบแบบสุกๆ ดิบๆ ต่อเธอ แต่เธอก็รักบ้านหลังนี้มาก
เวลานี้เธอกลับต้องเดินเข้าไปในบ้านหลังนี้อย่างแขก ในฐานะอเล็กซิส ที่ผ่านมาแวะมาเยี่ยมนิโคลาโยสแบบ
ไม่ได้นัดล่วงหน้า มันเสียมารยาทแต่เธอเจตนามาหาเขาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว หากเขาไม่อยู่ที่นี่เธอจะได้ถือโอกาส
แอบค้นดูเอกสารหรือหาหลักฐานอะไรในบ้านหลังนี้ได้
หญิงสาวสวมรองเท้าส้นสูงและชุดเดรสสั้นเกาะอกสีฟ้าเทา เธอกดกริ่งหน้าประตูและยืนรอเพียงครู่พ่อบ้านคนใหม่
ที่ไม่ใช่อีเนียสก็มาเปิด
“สวัสดีครับคุณอนาโตลาคิส” คำทักทายนั้นบ่งให้รู้ว่าพ่อบ้านผู้นี้รู้ว่าเธอเป็นใคร “ไม่ทราบคิริโยสนิคกี้ทราบมั้ยครับ
ว่าคุณจะมา”
“เซอร์ไพร้ซ์ค่ะ” อนาสเตเซียฝืนทำตัวเป็นอเล็กซิสและตอบไปด้วยน้ำเสียงของคนรักสนุก ร่าเริง “จะไม่ให้ฉัน
เข้าไปงั้นหรือ”
“ขออภัยครับ เชิญทางนี้เลยครับคิเรียอนาโตลาคิส” พ่อบ้านกล่าวแล้วเดินนำเธอไปทางห้องรับแขก
“คิริโยสนิโคลาโยสอยู่ที่ไหนหรือ”
“ล่าสุดผมเห็นท่านที่ห้องนั่งเล่น เชิญคุณที่ห้องรับแขกก่อนครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียนท่านให้ว่าคุณมา”
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เพิ่งสิบเอ็ดโมงเช้าเอง คอยก่อนก็ได้ คุณพ่อบ้านไปเอาเครื่องดื่มมาให้ฉันดีกว่า หิวน้ำเหลือเกิน”
อนาสเตเซียในคราบอเล็กซิสรีบบอก
“จะดื่มอะไรหรือครับ”
หญิงสาวคิด อะไรที่ใช้เวลานานหน่อยนะ “ขอกาแฟแล้วกัน แล้วก็ถ้ามีอะไรให้กินเล่นก็ช่วยจัดมาด้วยนะ ฉันหิวจัง”
“ได้ครับ” พ่อบ้านพูดแล้วเดินออกจากห้องรับแขกไป
อนาสเตเซียรีบเดินตรงไปที่ประตูห้องอีกด้านที่เปิดออกสู่ระเบียงบ้าน ตั้งใจจะเดินเลาะระเบียงบ้านออกไปดูตามห้อง
ต่างๆ เป้าหมายของเธอคือห้องทำงานที่คิดว่านิโคลาโยสน่าจะติดต่อเจรจาหรือทำอะไรในนั้นมากที่สุด หากแต่เมื่อ
เดินผ่านห้องนั่งเล่นหลักของบ้าน เธอเห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างในนั้นและมองเข้าไป
นิโคลาโยสกำลังจุดไฟเตาผิง
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ตอนสิบเอ็ดโมงเช้าในช่วงต้นฤดูร้อนที่แผดเผาแรง และอากาศที่ค่อนข้างร้อน
พอควร
ชายหนุ่มบ้าไปแล้วหรืออย่างไรจึงจุดไฟเตาผิงในอากาศที่ร้อนแบบนี้ แต่เขากำลังจุดไฟเผาบางอย่างจริงๆ ใช้เหล็ก
เขี่ยไฟเขี่ยเข้าไปในเตาเพื่อเร่งไฟให้เผาไหม้ดุ้นฟืนหรืออะไรบางอย่างในนั้น
เสียงเคาะประตูห้องพร้อมกับที่นิโคลาโยสสะดุ้งสุดตัว เขารีบสำรวมท่าทีแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู พ่อบ้านยืนอยู่
หน้าห้องพร้อมถาดกาแฟ คงจะแจ้งให้เขาทราบว่าเธอมา
อนาสเตเซียรีบกลับไปที่ห้องรับแขกโดยเร็วให้ทันพ่อบ้าน และลงนั่งไขว่ห้างบนโซฟาหยิบแม็กกาซีนบนโต๊ะมาอ่าน
ด้วยท่าทีสบายใจทั้งที่ในใจกำลังขบคิดว่านิโคลาโยสกำลังซ่อนอะไรไว้ในเตาผิงไฟนั้นกันแน่
“สวัสดีอเล็กซิส” เสียงนิโคลาโยสดังขึ้น หลังจากที่พ่อบ้านนำกาแฟมาเสริฟให้เธอได้ไม่นาน “นึกยังไงครับมาไม่บอก
ให้รู้ตัวเลย”
“พอดีมีธุระที่ปาโรสน่ะค่ะ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่มีโอกาสโทรหา ทราบว่าคุณก็อยู่ที่ปาโรสด้วยเลยไปหาที่โรงแรม
พนักงานบอกว่าคุณอยู่ที่นี่เลยลองขับมาดูเล่นๆ ไม่คิดเท่าไหร่ว่าจะเจอตัว”
“ทำไมถึงคิดว่าจะไม่เจอล่ะครับ”
“แหม นักธุรกิจดาวรุ่งอย่างคุณ ถ้าเจอตัวง่ายๆ คงแปลกไปหน่อยสิคะ” หญิงสาวแกล้งหยอด “ว่าแต่ฉันหิวจัง จะขอกิน
กลางวันที่บ้านนี้ได้มั้ยคะ”
“อืม! พ่อครัวป่วยเสียด้วย ผมว่าไปกินที่โรงแรมผมดีกว่า ที่นั่นสะดวกและอร่อยกว่านะ”
“ทำไมหรือคะ ที่นี่นอกจากเรื่องพ่อครัวแล้วมีอะไรอีกหรือที่ไม่สะดวก” เธอแกล้งหยอกก่อนเลิกคิ้วอย่างมีจริต “หรือว่า
ภรรยาคุณอยู่ที่นี่ด้วย ทำไมล่ะคะ จนป่านนี้คุณยังไม่ได้แนะนำให้ฉันรู้จักภรรยาใหม่ของคุณเลย”
“เธอไม่สบายอยู่ครับ ไว้สบายดีแล้วผมค่อยจัดงานต้อนรับและแนะนำให้คุณรู้จักเป็นทางการดีกว่า”
“ดูเหมือนใครๆ ในบ้านนี้ก็จะพากันไม่สบายไปหมดเลยนะคะ” เธอแหย่และเมื่อเห็นสีหน้าเขาขึงไปจึงรู้ว่าควรเปลี่ยนเรื่อง
พูด “กินที่โรงแรมคุณก็ได้ค่ะ ไปกันเลยหรือคะ หรือคุณต้องไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“ผมไปชุดนี้เลยนั่นล่ะครับ เชิญ”
“ฉันขับรถมานะคะ”
“ไปรถคุณก็ได้ เดี๋ยวผมค่อยให้รถที่โรงแรมกลับมาส่งผม”
อนาสเตเซียรู้สึกได้ว่าเขาพยายามกันเธอออกจากบ้านหลังนี้โดยเร็ว และเธอเชื่อว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเตาผิงในห้องนั่งเล่น
นั้นแน่นอน “แล้วแต่คุณค่ะ”
นิโคลาโยสให้หญิงสาวขับไปถึงโรงแรมของเขาที่ปิโซ่ลิวาร์ดี้แล้วพาเดินเข้าไปที่ห้องอาหารของโรงแรม เขาสั่งอาหารให้เสร็จ
แล้วกลับมองนาฬิกาแล้วขอตัว
“ขอโทษนะอเล็กซ์ ผมลืมไปว่ามีโทรศัพท์ด่วนที่ต้องรอรับ ใช้เวลาไม่นาน คุณกินไปก่อนเลยไม่ต้องรอผม อีกไม่เกินชั่วโมง
ผมจะกลับมากินกับคุณ”
อนาสเตเซียนั่งนิ่งมองเขาเดินมาหอมแก้มซ้ายขวาแล้วรีบเดินออกจากห้องอาหารไปอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอรู้ว่าเขามีบางอย่าง
ที่สำคัญและต้องการกลับไปดูในห้องนั่งเล่นนั้นไม่ใช่ในห้องทำงานที่โรงแรมนี้ แต่เธอจะตามไปได้อย่างไรในเมื่อเวลานี้เขาคง
ระวังตัวแจ และลูกน้องของเขาที่นี่ก็กำลังรอรับรองมื้อกลางวันให้เธออยู่
ปมรัก รอยอดีต Book III เงาใจ บทที่ 53 ความลับในเตาผิงไฟ
ความลับในเตาผิงไฟ
โดย ฮาร์โมนิก้า
อนาสเตเซียก้าวลงจากรถสปอร์ตแล้วหยุดยืนมองคฤหาสน์หลังนั้นที่อยู่เหนือสุดของเนาซ่า
เขตที่ดินส่วนตัวที่เธอลงทุนปลูกต้นไม้ใหญ่จนคล้ายเป็นป่าผืนเดียวบนเกาะปาโรสรายล้อมสวนและสนาม
กว้างใหญ่ ตรงกลางใกล้กับหน้าผาเป็นคฤหาสน์สีขาวรูปทรงเรขาคณิต บ้านที่เธอซื้อต่อมาจากดาราสาวชื่อดัง
แม้เคยเป็นบ้านที่ให้ความสุขสงบแบบสุกๆ ดิบๆ ต่อเธอ แต่เธอก็รักบ้านหลังนี้มาก
เวลานี้เธอกลับต้องเดินเข้าไปในบ้านหลังนี้อย่างแขก ในฐานะอเล็กซิส ที่ผ่านมาแวะมาเยี่ยมนิโคลาโยสแบบ
ไม่ได้นัดล่วงหน้า มันเสียมารยาทแต่เธอเจตนามาหาเขาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว หากเขาไม่อยู่ที่นี่เธอจะได้ถือโอกาส
แอบค้นดูเอกสารหรือหาหลักฐานอะไรในบ้านหลังนี้ได้
หญิงสาวสวมรองเท้าส้นสูงและชุดเดรสสั้นเกาะอกสีฟ้าเทา เธอกดกริ่งหน้าประตูและยืนรอเพียงครู่พ่อบ้านคนใหม่
ที่ไม่ใช่อีเนียสก็มาเปิด
“สวัสดีครับคุณอนาโตลาคิส” คำทักทายนั้นบ่งให้รู้ว่าพ่อบ้านผู้นี้รู้ว่าเธอเป็นใคร “ไม่ทราบคิริโยสนิคกี้ทราบมั้ยครับ
ว่าคุณจะมา”
“เซอร์ไพร้ซ์ค่ะ” อนาสเตเซียฝืนทำตัวเป็นอเล็กซิสและตอบไปด้วยน้ำเสียงของคนรักสนุก ร่าเริง “จะไม่ให้ฉัน
เข้าไปงั้นหรือ”
“ขออภัยครับ เชิญทางนี้เลยครับคิเรียอนาโตลาคิส” พ่อบ้านกล่าวแล้วเดินนำเธอไปทางห้องรับแขก
“คิริโยสนิโคลาโยสอยู่ที่ไหนหรือ”
“ล่าสุดผมเห็นท่านที่ห้องนั่งเล่น เชิญคุณที่ห้องรับแขกก่อนครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียนท่านให้ว่าคุณมา”
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เพิ่งสิบเอ็ดโมงเช้าเอง คอยก่อนก็ได้ คุณพ่อบ้านไปเอาเครื่องดื่มมาให้ฉันดีกว่า หิวน้ำเหลือเกิน”
อนาสเตเซียในคราบอเล็กซิสรีบบอก
“จะดื่มอะไรหรือครับ”
หญิงสาวคิด อะไรที่ใช้เวลานานหน่อยนะ “ขอกาแฟแล้วกัน แล้วก็ถ้ามีอะไรให้กินเล่นก็ช่วยจัดมาด้วยนะ ฉันหิวจัง”
“ได้ครับ” พ่อบ้านพูดแล้วเดินออกจากห้องรับแขกไป
อนาสเตเซียรีบเดินตรงไปที่ประตูห้องอีกด้านที่เปิดออกสู่ระเบียงบ้าน ตั้งใจจะเดินเลาะระเบียงบ้านออกไปดูตามห้อง
ต่างๆ เป้าหมายของเธอคือห้องทำงานที่คิดว่านิโคลาโยสน่าจะติดต่อเจรจาหรือทำอะไรในนั้นมากที่สุด หากแต่เมื่อ
เดินผ่านห้องนั่งเล่นหลักของบ้าน เธอเห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างในนั้นและมองเข้าไป
นิโคลาโยสกำลังจุดไฟเตาผิง
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ตอนสิบเอ็ดโมงเช้าในช่วงต้นฤดูร้อนที่แผดเผาแรง และอากาศที่ค่อนข้างร้อน
พอควร
ชายหนุ่มบ้าไปแล้วหรืออย่างไรจึงจุดไฟเตาผิงในอากาศที่ร้อนแบบนี้ แต่เขากำลังจุดไฟเผาบางอย่างจริงๆ ใช้เหล็ก
เขี่ยไฟเขี่ยเข้าไปในเตาเพื่อเร่งไฟให้เผาไหม้ดุ้นฟืนหรืออะไรบางอย่างในนั้น
เสียงเคาะประตูห้องพร้อมกับที่นิโคลาโยสสะดุ้งสุดตัว เขารีบสำรวมท่าทีแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู พ่อบ้านยืนอยู่
หน้าห้องพร้อมถาดกาแฟ คงจะแจ้งให้เขาทราบว่าเธอมา
อนาสเตเซียรีบกลับไปที่ห้องรับแขกโดยเร็วให้ทันพ่อบ้าน และลงนั่งไขว่ห้างบนโซฟาหยิบแม็กกาซีนบนโต๊ะมาอ่าน
ด้วยท่าทีสบายใจทั้งที่ในใจกำลังขบคิดว่านิโคลาโยสกำลังซ่อนอะไรไว้ในเตาผิงไฟนั้นกันแน่
“สวัสดีอเล็กซิส” เสียงนิโคลาโยสดังขึ้น หลังจากที่พ่อบ้านนำกาแฟมาเสริฟให้เธอได้ไม่นาน “นึกยังไงครับมาไม่บอก
ให้รู้ตัวเลย”
“พอดีมีธุระที่ปาโรสน่ะค่ะ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่มีโอกาสโทรหา ทราบว่าคุณก็อยู่ที่ปาโรสด้วยเลยไปหาที่โรงแรม
พนักงานบอกว่าคุณอยู่ที่นี่เลยลองขับมาดูเล่นๆ ไม่คิดเท่าไหร่ว่าจะเจอตัว”
“ทำไมถึงคิดว่าจะไม่เจอล่ะครับ”
“แหม นักธุรกิจดาวรุ่งอย่างคุณ ถ้าเจอตัวง่ายๆ คงแปลกไปหน่อยสิคะ” หญิงสาวแกล้งหยอด “ว่าแต่ฉันหิวจัง จะขอกิน
กลางวันที่บ้านนี้ได้มั้ยคะ”
“อืม! พ่อครัวป่วยเสียด้วย ผมว่าไปกินที่โรงแรมผมดีกว่า ที่นั่นสะดวกและอร่อยกว่านะ”
“ทำไมหรือคะ ที่นี่นอกจากเรื่องพ่อครัวแล้วมีอะไรอีกหรือที่ไม่สะดวก” เธอแกล้งหยอกก่อนเลิกคิ้วอย่างมีจริต “หรือว่า
ภรรยาคุณอยู่ที่นี่ด้วย ทำไมล่ะคะ จนป่านนี้คุณยังไม่ได้แนะนำให้ฉันรู้จักภรรยาใหม่ของคุณเลย”
“เธอไม่สบายอยู่ครับ ไว้สบายดีแล้วผมค่อยจัดงานต้อนรับและแนะนำให้คุณรู้จักเป็นทางการดีกว่า”
“ดูเหมือนใครๆ ในบ้านนี้ก็จะพากันไม่สบายไปหมดเลยนะคะ” เธอแหย่และเมื่อเห็นสีหน้าเขาขึงไปจึงรู้ว่าควรเปลี่ยนเรื่อง
พูด “กินที่โรงแรมคุณก็ได้ค่ะ ไปกันเลยหรือคะ หรือคุณต้องไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“ผมไปชุดนี้เลยนั่นล่ะครับ เชิญ”
“ฉันขับรถมานะคะ”
“ไปรถคุณก็ได้ เดี๋ยวผมค่อยให้รถที่โรงแรมกลับมาส่งผม”
อนาสเตเซียรู้สึกได้ว่าเขาพยายามกันเธอออกจากบ้านหลังนี้โดยเร็ว และเธอเชื่อว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเตาผิงในห้องนั่งเล่น
นั้นแน่นอน “แล้วแต่คุณค่ะ”
นิโคลาโยสให้หญิงสาวขับไปถึงโรงแรมของเขาที่ปิโซ่ลิวาร์ดี้แล้วพาเดินเข้าไปที่ห้องอาหารของโรงแรม เขาสั่งอาหารให้เสร็จ
แล้วกลับมองนาฬิกาแล้วขอตัว
“ขอโทษนะอเล็กซ์ ผมลืมไปว่ามีโทรศัพท์ด่วนที่ต้องรอรับ ใช้เวลาไม่นาน คุณกินไปก่อนเลยไม่ต้องรอผม อีกไม่เกินชั่วโมง
ผมจะกลับมากินกับคุณ”
อนาสเตเซียนั่งนิ่งมองเขาเดินมาหอมแก้มซ้ายขวาแล้วรีบเดินออกจากห้องอาหารไปอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอรู้ว่าเขามีบางอย่าง
ที่สำคัญและต้องการกลับไปดูในห้องนั่งเล่นนั้นไม่ใช่ในห้องทำงานที่โรงแรมนี้ แต่เธอจะตามไปได้อย่างไรในเมื่อเวลานี้เขาคง
ระวังตัวแจ และลูกน้องของเขาที่นี่ก็กำลังรอรับรองมื้อกลางวันให้เธออยู่