ผมอายุ21 ปีนะครับเคยมีความรักอยู่ 3 ครั้ง คน ที่ 1 ผมทุ่มเทให้เค้าอย่างสุดตัวช่วงนั้นอายุ 18 เป็นรักแรกเป็นรักที่ไม่เคยหวังสิ่งใด ผมรู้จักเค้าตั้งแต่เรียนปวส
จนจบไปผมทุ่มเทให้กับเค้าทุกอย่าง ตอนนั้นผมยอมรับผมทำตัวแย่มาก ผมเรียนวิทยลัยเทคนิคมาสองแห่งก็ไม่จบ มาเข้าเรียน รร พาณิชย์แห่งหนึ่งตอนอายุ18 ในชั้นปวช 1 ภาคปกติจึงทำให้ผมเจอเค้า เค้าเป็นรุ่นพี่ผมสองปีผมทุ่มเทให้ทุกอย่างแบบชนิดขายวิญญาณให้ ทางบ้านผมค่อนข้างมีฐานะพอสมควรเพราะมีกิจการส่วนตัวที่กาญจนบุรี เวลาเค้าไม่มีเงินก็จะมายืมผมซึ่งผมก็บอกไม่เป็นไรผมให้ เวลาเค้ามีเรื่องผมก็จะออกตัวให้เสมอมา มีครั้งที่ร้ายแรงที่สุดคือเค้าโทรมาบอกผม ว่า เค้ามีเรื่องกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งผมไม่รู้สาเหตุเกิดจากอะไรด้วยความรัก ผมเลยจับ 400 คู่ใจผมขับไป ตจว บิดชนิดที่ว่าไม่กลัวตายแต่ที่ร้ายก็คือผม แอบซื้ออาวุธไม่มีทะเบียนมา 1 กระBอก เหมือนดวงซวยที่ผมต้องเจอด่านแต่ตอนนั้นผมก็ขับผ่าไปได้อย่างหวุดหวิด เพื่อไปช่วยเค้าเพราะเป็นห่วง มารู้ทีหลังว่าเค้าไปปากดีใส่ คนอื่นก่อนและออกตัวแทนคนอื่น ผมแทบบ้าเมื่อรู้แบบนั้น ผมคิดตอนนั้นว่าผมทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร ผมแทบก้มลงคุกเข่าไปกราบเท้า เธอ ทำไมต้องเอาอนาคตไปเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้ด้วย ทางบ้านผมจากที่เคยถือหางมาตลอดพอทราบถึงพฤติกรรมตัวผม ผมเหมือนเป็นสนัขหัวเน่า ไม่มีใครเชื่อใจและไว้วางใจอีกเลยจากคนที่เคยอยู่อย่างมีหน้าตาในวิทยลัยผมแทบกลายเป็นคนไม่มีตัวตน ตอนแรกผมแทบรับไม่ได้แทบเป็นบ้าพังห้องเละหมดเลย แต่ผมก็ทำใจได้ แต่ก็คงลืมเค้าไม่ลง คนที่ 2 คบกันได้ไม่ถึง 7 เดือนเอง เค้าเหมือนเป็นคนดีที่เห็นค่าในตัวผม ช่วยผมทุกอย่างไม่หวังอะไรตอบแทนจากผมเลยซึ่งผมรู้สึกผิดมากที่ทำไมผมถึงไม่เจอเค้าก่อนแต่ก็เหมือนธรรมดา ชีวิตทีต้องใช้เงิน ทางบ้านไม่ถือหางผมแล้วเค้าแค่ส่งให้ผมเรียนอย่างเดียวก็บุญหัวผมแล้ว ( บ้านผมเลี้ยงลูกแต่ละคนประเภทว่าค่าของคนอยู่ที่ผลของงานน่ะครับ ) ผมจึงคิดเสมอว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของผมผมพลาดเรื่องเรียนไม่ได้และการเพื่อพิสูนจ์ให้ทางบ้านเห็นว่าผมกลับใจแล้วจริง ๆ แฟนคนที่ 2 ของผมเค้านั่งเครื่องมาหาผมทุกเดือนผมเองก็บอกเสมอว่า อย่ามาเลยเปลืองเงินเปล่าๆ เค้าไม่มีให้ตัวเองนะตอนนี้เค้ามีหน้าที่แค่เรียนเท่านั้น จนผ่านไปสักพัก เค้าก็เริ่มพูดประมาณว่า ให้ผมเลิกเรียนเถอะแล้วออกมาทำงานกับเค้า ซึ่งทำให้ผมตกใจมากเพราะหลังจากเหตุการณ์ คนแรกทำให้ผมชั่งใจแล้วว่าจะคุ้มไหม ผมเลยเล่าเรื่องทั้งหมดเพื่อให้เธอเข้าใจ แต่เธอกลับไม่เข้าใจและโกรธผมหาว่าผมไม่รักเธอ สุดท้ายเค้าก็แอบไปมีคนอื่น และทิ้งผมไป ผมเองก็ได้แต่โทษตัวเองเสมอว่า ทำไมที่ผ่านมาผมทำอะไรอยู่ที่ผ่านมาทำไมผมถึงทำตัวเองให้เป็นแบบนี้ผมเศร้าใจมาก และพอมาถึง คนที่ 3 เค้าเดินเข้ามาในชีวิตผม ผมบอกกับเค้าไปว่า อย่าเลยขนาดตัวผมเองยังเอาตัวไม่รอดไม่พ้นทางบ้านแล้วผมจะเอาอะไรไปดูแลเค้า เค้าก็ทำทีเป็นให้ลองคบ พอคบได้แค่ 2 วันเค้าก็มาบ่นเรื่องอดีตของผมว่าให้ผมเล่าให้หมด บางอย่างผมก็ไม่อยากเล่ายิ่งเล่าแต่ละครั้งมันก็ยิ่งเจ็บ เค้าก็มาแนว โมโหผม ด่าพ่อด่าแม่ผม พูดคำหยาบคายต่าง ๆ นา ๆ ใส่ผม ผมจึงรีบถอนตัวชิงตัดบอกเลิกไปเลย ตั้งแต่ตอนนั้น จากเหตุการณ์คนแรกที่ทำให้ผม กลายเปลี่ยนเป็นคนละคน จากคนใจร้อน ก็กลายเป็นคนใจเย็นจนชา จากคนดูถูกคนอื่นผมก็กลายเป็นคน ที่ สงบสเงี่ยมเจียมตัวจากคนที่เคยบ้าอำนาจผมก็กลายเป็นคนยังไงก็ได้ ทุกวันนี้ผมโดนเด็ก ม ต้น หัวเกรียน ๆ ด่าหรือบ่น ผมก็นิ่งผมก็เงียบ แล้วก็เดินหลีกหนีไป ทั้งๆ ที่แต่ก่อนเด็ก แถวนั้นแทบให้ความเคราพผมเสมอ ตั้งแต่ ระดับปวช ยัน ปวส ชีวิตผมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่ มองเห็นรถ ธรรมดาแต่ก่อนพูดว่าเศษเหล็ก พอผมมอง รถ เวฟ คันเดียวที่ทางบ้านผมโยนให้ใช้ไว้ใช้งานผมก็น้ำตาไหลแล้วคิดในใจว่าเศษเหล็กคันนี้แหละที่พาผมไปเรียน ที่พาผมไปกินข้าว เศษเหล็กคันนี้แหละที่พาผมไปหาอนาคต จนผมสงสัยว่าที่เรื่องเเฟนคนที่ 3 ผมผิดไหมที่เค้าหาว่าผมไปให้ความหวังเค้า เค้าหาว่าผมไปหลอกลวงเค้า ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ เค้าเป็นคนเดินเข้ามาหาผมเองและผมเตือนเค้าแล้วว่าผมไม่ชอบคนเจ้าชู้นะ ผมไม่ชอบคนไม่มีเหตุผลนะ ผมไม่ชอบคนพูดจาหยาบคายนะ ทุกวันนี้ผมเหมือนเป็นคนไม่มีหัวใจ ใครจะพูดอะไรก็พูดไป ใครจะดูถูกยังไงก็ดูถูกไป นึกซะว่าใช้กรรมเก่า และอย่าก่ออีก ผมผิดไหมครับที่ผมทิ้งแฟนคนที่ 3 ไป เพียงแค่ผมอยากให้เค้าไปเจอคนที่ดีกว่า ไม่อยากให้มาอยู่กับคนที่เดินช้าอย่างผม เพราะผมคงตามเค้าไม่ทัน แต่เค้ากลับมาด่าว่า ผมเหมือนหมูเหมือนหมา ไม่ฟังอะไรเลย ผมเองก็ผู้ชาย ทุกวันนี้ผมคิดว่าถ้าผมยังเอาตัวไม่รอดผมก็ไม่อยากมีใครหรอกครับ อยากปรึษาเพือน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ในพันทิปน่ะครับว่าผมควรจะเดินไปทางไหนดี ใจผมอยากจบ ปริญญา พ่อแม่จะได้ภมิใจ และมาสานงานต่อ ปัจจุบันผม อายุ 21 ปี เดือนหน้า จบปวช รับวุฒิที่โรงแรมมีชื่อแห่งหนึ่งน่ะครับ
คนที่ 1 ผมไม่เคยมีอะไรด้วย
คนที่ 2 เคยมีอะไรด้วย
คนที่ 3 แค่แตะเนื้อต้องตัวผมยังไม่เคย
ผมเป็นคนเลวไหม
จนจบไปผมทุ่มเทให้กับเค้าทุกอย่าง ตอนนั้นผมยอมรับผมทำตัวแย่มาก ผมเรียนวิทยลัยเทคนิคมาสองแห่งก็ไม่จบ มาเข้าเรียน รร พาณิชย์แห่งหนึ่งตอนอายุ18 ในชั้นปวช 1 ภาคปกติจึงทำให้ผมเจอเค้า เค้าเป็นรุ่นพี่ผมสองปีผมทุ่มเทให้ทุกอย่างแบบชนิดขายวิญญาณให้ ทางบ้านผมค่อนข้างมีฐานะพอสมควรเพราะมีกิจการส่วนตัวที่กาญจนบุรี เวลาเค้าไม่มีเงินก็จะมายืมผมซึ่งผมก็บอกไม่เป็นไรผมให้ เวลาเค้ามีเรื่องผมก็จะออกตัวให้เสมอมา มีครั้งที่ร้ายแรงที่สุดคือเค้าโทรมาบอกผม ว่า เค้ามีเรื่องกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งผมไม่รู้สาเหตุเกิดจากอะไรด้วยความรัก ผมเลยจับ 400 คู่ใจผมขับไป ตจว บิดชนิดที่ว่าไม่กลัวตายแต่ที่ร้ายก็คือผม แอบซื้ออาวุธไม่มีทะเบียนมา 1 กระBอก เหมือนดวงซวยที่ผมต้องเจอด่านแต่ตอนนั้นผมก็ขับผ่าไปได้อย่างหวุดหวิด เพื่อไปช่วยเค้าเพราะเป็นห่วง มารู้ทีหลังว่าเค้าไปปากดีใส่ คนอื่นก่อนและออกตัวแทนคนอื่น ผมแทบบ้าเมื่อรู้แบบนั้น ผมคิดตอนนั้นว่าผมทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร ผมแทบก้มลงคุกเข่าไปกราบเท้า เธอ ทำไมต้องเอาอนาคตไปเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้ด้วย ทางบ้านผมจากที่เคยถือหางมาตลอดพอทราบถึงพฤติกรรมตัวผม ผมเหมือนเป็นสนัขหัวเน่า ไม่มีใครเชื่อใจและไว้วางใจอีกเลยจากคนที่เคยอยู่อย่างมีหน้าตาในวิทยลัยผมแทบกลายเป็นคนไม่มีตัวตน ตอนแรกผมแทบรับไม่ได้แทบเป็นบ้าพังห้องเละหมดเลย แต่ผมก็ทำใจได้ แต่ก็คงลืมเค้าไม่ลง คนที่ 2 คบกันได้ไม่ถึง 7 เดือนเอง เค้าเหมือนเป็นคนดีที่เห็นค่าในตัวผม ช่วยผมทุกอย่างไม่หวังอะไรตอบแทนจากผมเลยซึ่งผมรู้สึกผิดมากที่ทำไมผมถึงไม่เจอเค้าก่อนแต่ก็เหมือนธรรมดา ชีวิตทีต้องใช้เงิน ทางบ้านไม่ถือหางผมแล้วเค้าแค่ส่งให้ผมเรียนอย่างเดียวก็บุญหัวผมแล้ว ( บ้านผมเลี้ยงลูกแต่ละคนประเภทว่าค่าของคนอยู่ที่ผลของงานน่ะครับ ) ผมจึงคิดเสมอว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของผมผมพลาดเรื่องเรียนไม่ได้และการเพื่อพิสูนจ์ให้ทางบ้านเห็นว่าผมกลับใจแล้วจริง ๆ แฟนคนที่ 2 ของผมเค้านั่งเครื่องมาหาผมทุกเดือนผมเองก็บอกเสมอว่า อย่ามาเลยเปลืองเงินเปล่าๆ เค้าไม่มีให้ตัวเองนะตอนนี้เค้ามีหน้าที่แค่เรียนเท่านั้น จนผ่านไปสักพัก เค้าก็เริ่มพูดประมาณว่า ให้ผมเลิกเรียนเถอะแล้วออกมาทำงานกับเค้า ซึ่งทำให้ผมตกใจมากเพราะหลังจากเหตุการณ์ คนแรกทำให้ผมชั่งใจแล้วว่าจะคุ้มไหม ผมเลยเล่าเรื่องทั้งหมดเพื่อให้เธอเข้าใจ แต่เธอกลับไม่เข้าใจและโกรธผมหาว่าผมไม่รักเธอ สุดท้ายเค้าก็แอบไปมีคนอื่น และทิ้งผมไป ผมเองก็ได้แต่โทษตัวเองเสมอว่า ทำไมที่ผ่านมาผมทำอะไรอยู่ที่ผ่านมาทำไมผมถึงทำตัวเองให้เป็นแบบนี้ผมเศร้าใจมาก และพอมาถึง คนที่ 3 เค้าเดินเข้ามาในชีวิตผม ผมบอกกับเค้าไปว่า อย่าเลยขนาดตัวผมเองยังเอาตัวไม่รอดไม่พ้นทางบ้านแล้วผมจะเอาอะไรไปดูแลเค้า เค้าก็ทำทีเป็นให้ลองคบ พอคบได้แค่ 2 วันเค้าก็มาบ่นเรื่องอดีตของผมว่าให้ผมเล่าให้หมด บางอย่างผมก็ไม่อยากเล่ายิ่งเล่าแต่ละครั้งมันก็ยิ่งเจ็บ เค้าก็มาแนว โมโหผม ด่าพ่อด่าแม่ผม พูดคำหยาบคายต่าง ๆ นา ๆ ใส่ผม ผมจึงรีบถอนตัวชิงตัดบอกเลิกไปเลย ตั้งแต่ตอนนั้น จากเหตุการณ์คนแรกที่ทำให้ผม กลายเปลี่ยนเป็นคนละคน จากคนใจร้อน ก็กลายเป็นคนใจเย็นจนชา จากคนดูถูกคนอื่นผมก็กลายเป็นคน ที่ สงบสเงี่ยมเจียมตัวจากคนที่เคยบ้าอำนาจผมก็กลายเป็นคนยังไงก็ได้ ทุกวันนี้ผมโดนเด็ก ม ต้น หัวเกรียน ๆ ด่าหรือบ่น ผมก็นิ่งผมก็เงียบ แล้วก็เดินหลีกหนีไป ทั้งๆ ที่แต่ก่อนเด็ก แถวนั้นแทบให้ความเคราพผมเสมอ ตั้งแต่ ระดับปวช ยัน ปวส ชีวิตผมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่ มองเห็นรถ ธรรมดาแต่ก่อนพูดว่าเศษเหล็ก พอผมมอง รถ เวฟ คันเดียวที่ทางบ้านผมโยนให้ใช้ไว้ใช้งานผมก็น้ำตาไหลแล้วคิดในใจว่าเศษเหล็กคันนี้แหละที่พาผมไปเรียน ที่พาผมไปกินข้าว เศษเหล็กคันนี้แหละที่พาผมไปหาอนาคต จนผมสงสัยว่าที่เรื่องเเฟนคนที่ 3 ผมผิดไหมที่เค้าหาว่าผมไปให้ความหวังเค้า เค้าหาว่าผมไปหลอกลวงเค้า ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ เค้าเป็นคนเดินเข้ามาหาผมเองและผมเตือนเค้าแล้วว่าผมไม่ชอบคนเจ้าชู้นะ ผมไม่ชอบคนไม่มีเหตุผลนะ ผมไม่ชอบคนพูดจาหยาบคายนะ ทุกวันนี้ผมเหมือนเป็นคนไม่มีหัวใจ ใครจะพูดอะไรก็พูดไป ใครจะดูถูกยังไงก็ดูถูกไป นึกซะว่าใช้กรรมเก่า และอย่าก่ออีก ผมผิดไหมครับที่ผมทิ้งแฟนคนที่ 3 ไป เพียงแค่ผมอยากให้เค้าไปเจอคนที่ดีกว่า ไม่อยากให้มาอยู่กับคนที่เดินช้าอย่างผม เพราะผมคงตามเค้าไม่ทัน แต่เค้ากลับมาด่าว่า ผมเหมือนหมูเหมือนหมา ไม่ฟังอะไรเลย ผมเองก็ผู้ชาย ทุกวันนี้ผมคิดว่าถ้าผมยังเอาตัวไม่รอดผมก็ไม่อยากมีใครหรอกครับ อยากปรึษาเพือน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ในพันทิปน่ะครับว่าผมควรจะเดินไปทางไหนดี ใจผมอยากจบ ปริญญา พ่อแม่จะได้ภมิใจ และมาสานงานต่อ ปัจจุบันผม อายุ 21 ปี เดือนหน้า จบปวช รับวุฒิที่โรงแรมมีชื่อแห่งหนึ่งน่ะครับ
คนที่ 1 ผมไม่เคยมีอะไรด้วย
คนที่ 2 เคยมีอะไรด้วย
คนที่ 3 แค่แตะเนื้อต้องตัวผมยังไม่เคย