สวัสดีค่ะเรามีเรื่องจะระบายและต้องการคำปรึกษาจากทุกๆคน ที่เข้ามาในกระทู้นี้
เป็นเรื่องของเรากับแฟนค่ะ ซึ่งเราสองคนคบกันมา เกินกว่า 2 ปีค่ะ
เริ่มต้นนั้น
ในตอนแรกๆที่คบกันเรากับแฟนโดนกีดกันจากที่บ้านเยอะมากค่ะ แต่แฟนเราอดทนสู้มาก
เราเลยรักเขามาก และดีใจที่เขายอมอดทนผ่านปัญหาทุกๆอย่างไปกับเรา
ทุกอย่างดีมาก จนเวลาผ่านไป 3 เดือนจากที่โพสเพลง แท็กในไอจี ทักไลน์เยอะๆ ลงรูป โทรหา
ทุกๆอย่างก็เริ่มน้อยลงเป็นขั้นบรรไดเลย แถมยังเป็นช่วงปิดเทอม เราต้องช่วยญาติทำบัญชีเป็นช่วงปิดงบ
งานจะยุ่งมากๆ เราก็จะมีเวลาคุยกับเขาน้อยมาก เราเหนื่อยด้วยเลยไม่อยากคิดมาก
แล้ววันนึงเราก็เห็นเขากับเพื่อนสนิทเรา แท็กหากัน แซวกันไปมาในโพสของเฟสบุ๊ค
ชวนกันไปเที่ยวเราก็งงว่า ไปสนิทกันตอนไหนถึงเราจะเป็นแฟนกับเขาได้เพราะเพื่อนเราคนนี้
แต่การที่เขาสนิทกันมากไปมันทำให้เรารู้สึกแปลกๆ เพราะเขาไปเพิ่มให้คนอื่นและน้อยลงกับเรา
เราเลยเปิดใจคุยกับเขาเรื่องของการทำงานว่าเราไม่ค่อยมีเวลาและเราไม่ชอบที่เขาคุยกับเพื่อนเรา
เราไม่ได้อยู่ด้วยเราไม่สบายใจ เพราะเพื่อนสนิทเราก็ไม่ค่อยไลน์หาเราไม่ทักมาทักไปไม่ตอบ
คนอื่นจะมองยังไง เขาก็พูดกับเราว่าเขาไม่ได้คิดอะไรเขาเหงาใครมาคุยด้วยก็คุยไปงั้น เห็นเพื่อนเรา
เลยคุยด้วย เราไม่ชอบการตอบคำถามแต่เรารักเขาเราเลยพยายามเข้าใจ
จนเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มไม่สนใจเราอย่างชัดเจน ทั้งที่เรางานยุ่งแต่เราก็หาเวลาทักไลน์โทรหา
แต่เขาว่างเขาไม่เคยมีเวลาให้เราเลยน้อยมากที่เขาจะโทรมาหรือตอบไลน์ในแต่ละวัน ......
ถ้าวันไหนโทรหากันแล้วเราพูดอะไรที่เขาไม่ชอบเขาจะตัดสายทิ้งโทรหาไม่รับไลน์ไม่ตอบไปหลายวันเลย
พอเขาอารมณ์ดีถึงจะติดต่อมา ความรักของเรากลายเป็นหวานอมขมกลืน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
วันไหนดีก็ดีได้ซักพักแล้วก็แย่ต่อ เราเดาเขาไม่ออกเลย เขาเหมือนคนที่เราไม่สามารถรู้ว่าเขาคิดอะไร
เวลาเจอกันมันก็ดีแต่พอเวลาไม่ได้เจอกันก็ทะเลาะกัน เขาไม่ค่อยอยากให้เราไปหา ถึงจะบอกว่าเขาอยู่ไหน
ไปไหน แต่เราก็ได้แต่รับรู้ดูจากเช็คอิน ไม่รู้จริงไม่จริง ยิ่งหลังๆเขาก็ติดเพื่อน ไปเที่ยวกลางคืน เราไม่รู้ว่าเขาเจอกับใครบ้าง
เจออะไรบ้าง แต่เราทำงานไม่ได้เจอใคร มีคุยก็กับที่บ้าน
ก็เริ่มมีแท็กรูปผู้หญิงจากเฟสคนนั้นคนนี้ คำตอบของเค้าคือเพื่อนไม่มีอะไร เราก็เชื่อค่ะ เรารักเค้า
เริ่มมีผู้หญิงมาคอมเม้นแปลกๆ เค้าก็บอกเพื่อน เราก็เชื่อค่ะ สุดท้ายเราคิดถึงเราเลย ไปหาเขาแต่เขาไม่อยู่บ้าน
เรารอเขานานมาก เขาก็ไม่ยอมกลับมา แล้วเราได้ยินเสียงรถเข้าบ้านเลยไปรอที่หน้าประตูแต่เป็นเพื่อนเขา
เพื่อนเขาก็ถามถึงเขาแต่เราไม่รู้ เพราะตั้งแต่มารอโทรหาเท่าไหร่ก็ไม่รับ
เราเลยให้เพื่อนเขามารอในบ้าน รอต่ออีก 2 ชั่วโมง เขาโทรมาหาเพื่อนเขาบอกให้ไปรับเขา
เพื่อนเขาเลยถามถึงเราแต่เราไม่ให้พูดว่าเราอยู่ด้วย พอวางสายไป เพื่อนเขาเลยคุยกับเรา
เพื่อนเขา : ทำไมพี่ดีจังพี่ก็สวย ทำไมยังคบกับเพื่อนผมนะคนแบบพี่น่าจะเจอคนดีกว่านี้ผมสงสารพี่จัง
เราก็ยิ้ม ไม่กล้าพูดอะไรเราก็ไม่รู้ว่าเขาทำไมเป็นแบบนี้ตอนนี้ดูไม่รักเราเลย ไม่เหมือนเดิมทำไมเราก็ทนจัง
ความรักนอกจากทำให้ตาบอดแล้วยังทำให้เราโง่แล้วไม่ยอมรับอีกด้วย เราก็รู้แต่มันรัก รัก รัก อยู่นั่น
เพื่อนเขาก็ชวนเราไปรับแฟนเราแต่เราก็ปฎิเสธไปอยากรอเขาที่บ้านมากกว่า
พอเขากลับมา เขาก็ตกใจที่เราอยู่ในบ้าน เพื่อนเขาขอตัวกลับไปก่อนตอนที่เราเจอเขาเราดีใจมากเลยนะคะ
แต่เราพยายามไม่ให้เรากอด เพราะตัวเขาเหม็นเหล้ามาก แต่เราดีใจมันคิดถึงอัดแน่นไปหมด แค่ได้กอด
เราก็พอใจไม่สนอะไรแล้ว สุดท้ายเราก็อยู่กับเขาต่อสักพักและ กลับไปทำงาน
เรามีความสุขลำพังคนเดียว มากมากเลยนะ มันมีความสุขไปหมด แต่มันก็ยังเหมือนเดิมรักแย่ๆดีๆเหมือนเดิม
สุดท้ายเราปิดงบได้เงิน เปิดเทอมพอดีเราก็กลับบ้านมาเรียนต่อ เราคิดว่าได้เจอเขาทุกวันเดี๋ยวอะไรก็ดีขึ้น
หน้าที่ของเราคือตอนเช้าเราไปปลุกเขาตื่นไปโรงเรียนพร้อมกัน ตอนกลางวันกินข้าวกัน ตอนเย็นกลับบ้านด้วยกัน
เรากลับมามีความสุขมากมากอีกครั้วที่ได้รับความรัก ได้ดูแลเขา อยู่กับเขา แต่..
เขาเป็นคนที่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะเหมือนไม่สนใจค่ะ เขาเหมือนคนที่อยากรักก็รักเหลือเกิน บทจะเฉยจะงี่เง่า
ก็งี่เง่าเจ้าอารมณ์มาก เราก็รักเขาเราก็อดทนค่ะ คิดว่าความรักจะเปลี่ยนใจคนได้ ละครมาก 55555
แต่เขาก็คือเขาค่ะ แล้วเขาก็เริ่มเงินไม่พอใช้เพราะเที่ยวหนัก เราก็สงสารค่ะ ให้เงิน
พอหลายๆครั้งเข้าก็ให้จนเขาเป็นนิสัย เขาก็เริ่มขอเราจากเกรงใจจนไม่เกรงใจ
กินอะไรก็ต้องกินดีดี แพงๆ ในห้าง ร้านใหญ่ๆ นานๆจะยอมกินอาหารทั่วไป
ถ้าไม่ได้กินก็จะไม่พอใจ เราอยากกินอะไรก็ไม่ได้ เขาต้องอยากกินเท่านั้น
ทุกครั้งเราเป็นคนออกเงินหมด แม้กระทั่งค่าน้ำมัน มีอยู่ครั้วนึงเขาบอกจะเอาเงินไปช่วยอะไรใครสักอย่าง
สุดท้ายเขาไม่ได้เอาไปช่วยเพราะคนนั้นช่วยตัวเองได้ แทนที่เขาจะเอาเงินคืนเราเขาเอาเงินไปใช้จนหมด
เขาอยากได้อะไร ต้องการเงินแค่ไหนเราตามใจให้เขาตลอดค่ะ
แต่ เขาไม่เคยเลยที่จะช่วยอะไรเราได้เวลาที่เรามีปัญหาเราต้องหาทางเองสู้เอง
ไม่เคยซื้ออะไรให้เราแม้แต่วันเกิด เคยเลี้ยงข้าวเราค่ะ แต่แค่ตอนคบแรกๆ 2 มื้อ จำได้ขึ้นใจเลย
เราเงินช็อตเขาก็ไม่สนใจนะคะ บอกเราว่าให้เราอดข้าวเอามีเงินแต่ไม่ใช้เงินค่ะไม่ให้เราด้วย .... เราก็ยังรักเขาค่ะ
พอหลังๆทะเลาะกันเขาก็ขอเลิกๆๆๆๆๆๆๆๆ เอะอะเลิกตลอด เขาทำเหมือนเราไม่มีค่ากับเขาเลยค่ะ
ไม่ไปเรียนงานไม่ทำส่ง พอใกล้จบก็มาเดือดร้อนให้เราทำงานให้ เราก็ทำค่ะ ทำจนเก่งเลย
เพราะเค้าใช้โปรแกรมง่ายๆแบบตระกูล microsoft ไม่เป็นเลยสักอันแม้แต่ world
photoshop ก็ไม่ได้อะไรไม่ได้เลย เราก็ตามงานส่งงานขออาจารย์ให้เขา โดนเรียกผู้ปกครอง
เราก็โดนเขาด่าว่าเราไม่ยอมไปปลุกเช้าๆเลยมาเรียนสายเพราะเรา ไม่ว่าอะไรที่ไม่พอใจเกิดจะเพราะเราหมด
เราก็ทนค่ะ ทนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พอตอนหลังไปบ้านเขา บ้านเขาพ่อเขาซื้อให้อยู่คนเดียว รกมากกกกกกกกกก
ไม่มีตรงไหนสะอาด จานไม่ล้างกองล้น ตู้เย็นเหม็น บ้านไม่กวาด ขยะเกลื่นกลาด เราก็กลัวสุขภาพเขาจะแย่
ทำค่ะ ทำความสะอาดบ้านแบบสะอาดหมดจดกวาดเช้าเย็น ทำให้พ่อแม่เขา ชอบเราว่าเราขยันช่วยลูกเข้าได้เยอะ
พ่อแม่เขาดีนะคะ ดีกับเรามากมากเลยด้วยไปเที่ยวไหนก็ชวนไป พาเราไปเที่ยวที่ดีดี กินอาหารดีดี ซื้อนั่นซื้อนี่ให้เรา
เวลาเราบอกปัญหาของลูกชายเขา เรื่องของในบ้านขาด หรือเรื่องเรียน เขาจะพร้อมช่วยพาไปซื้อของ ไวมาก
พักหลังเขาเริ่มป่วยบ่อย เพราะมาจากการกินเหล้าสูบบุหรี่ เขาร่างกายไม่ดี เราก็เป็นคนไปบอกพ่อแม่เขาเขาเลยได้ไปโรงพยาบาล
เพราะเขาอยู่คนเดียว เป็นไรไม่ค่อยบอกใครบอกแค่เรา เราก็ห่วงไปตามเฝ้าเยี่ยมไข้ คอยดูแล เพื่อนที่เขารักเต็มที่มากกว่าเรา
ไม่มีใครมาเยี่ยมเลยค่ะ คนนั้นคนนี้ที่เขาว่าดีไม่มีมาสักคน .... มีแต่เรากับพ่อแม่เขา
พอออกจากโรงพยาบาลเขาก็ แลจะรักเรามากขึ้นค่ะ แต่ก็แค่ไม่กี่วันก็ทำตัวแย่ๆกับเราเหมือนเดิม
เราก็อดทนทนค่ะ เราก็ยังเหมือนเดิมไปปลุกตอนเช้า เตรียมข้าวเช้าให้ กวาดบ้านถูบ้าน เตรียมชุดนักเรียน
ให้เงินเขา ทำการบ้านให้เขา ดูแลเขา จัดตารางสอน ซื้อของที่เขาอยากได้ให้ ทำให้เขาทุกอย่าง ....
แต่เขาก็ยังไม่ค่อยดีกับเรา คบกันผ่านไป 1 ปีเขาอยากเลิกอยากทำอะไรก็ทำ สุขภาพแย่อยากไปกินเหล้าอยากทำไรก็ทำ
จะเข้าโรงพยาบาลกี่ครั้งเราก็ไปเฝ้า คือเราก็ไม่รู้ว่าทุกข์มากกว่าสุข แต่ก็ยังรัก ยังดีกับเขา เพราะแค่ไอ่ความดีเล็กๆน้อยที่เขาทำ
ให้เราบ้างในบางอารมณ์ พอเดี๋ยวนี้ทะเลาะกัน เริ่มมาแล้วค่ะอารมณ์ร้ายๆ ทำร้ายร่างกาย ...
เราก็ยังทนค่ะ ...
เราทำแบบนั้นมาตลอด เราดีกับเขามาตลอด ซื่อสัตย์รักเขามีแค่เขา ทำเพื่อเขา
จนถึงเวลาฝึกงาน เราเลือกที่จะฝึกใกล้เขาตอนแรกสัญญากันว่าเขาจะไปรับส่งเรา
แต่สุดท้ายเขานอนไม่ตื่นเราก็ต้องเดินไปเอง ทำอะไรเองทุกอย่างเอง ....
เราก็น้อยใจค่ะ แต่พอเที่ยงกลับมาบ้านแล้วเห็นเขายังอยู่ก็รีบหาข้าวให้กินกลัวเขาปวดท้องกลัวเขาเป็นอะไร
เราขี่รถไม่เป็นค่ะ เลยต้องพึ่งเขาเป็นส่วนใหญ่ ... แต่ก็พึ่งไม่ค่อยได้ เราไปอ่านมาในเน็ตเขาบอกว่าการเลี้ยงสัตย์ทำให้คนใจเย็น
เราเลยไปซื้อเม่นมาให้เขาเลี้ยง เขาดูแลดีมากค่ะแต่แค่แปปเดียว เม่นก็อยู่กับกรงเน่าๆ ของกินขาดน้ำหมด ... เราสงสาร
เราเลยขอมาเลี้ยงเองเขาก็ไม่ยอม ทำร้ายร่างกายรุนแรงมาก ... สุดท้ายเราก็ต้องยอม มาเปลี่ยนกรงทำความสะอาดให้เขา
การเลี้ยงสัตว์ไม่ได้ทำให้เขาใจเย็น เราก็ให้เขาปลูกต้นไม้ค้ะ แต่ก็ทุ่มพัง ...
เราเลยตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยการลดน้ำหนัก ดูแลตัวเอง ...ได้ผลค่ะเค้าดูรักเราใส่ใจเราหวงเรา...
อะไรก็ดีขึ้นมากมาก เลิกกินเหล้า เลิกเที่ยว ไม่ขอเงินเรา ดูแลเราทุกอย่างค่อยๆเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ...
อะไรก็ดีขึ้น.... ได้แปปเดียว
เราไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวค่ะ กลับมาแล้วเราอ้วนมากกกกกกกก แบบอ้วนแบบตันๆ หนาๆ
เขาก็เปลี่ยนค่ะ กลับไปเหมือนเดิม เราก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันไหม แต่เขาไม่ยอมมีอะไรกับเราเลยเพราะว่าเราอ้วนค่ะ
ไปไหนก็บ่นว่าอ้วนขาใหญ่ บอกว่าอายคนอื่น .. เราก็อดทนพยายามลดอีกครั้ง แต่ด้วยการเรียนหนักต้องดูแลเขา
เวลาดูแลตัวเองเลยไม่มีอีกแล้ว เราก็ยิ่งอ้วนขึ้นๆๆๆ เขาก็ยังเหมือนเดิมค่ะ อารมณ์ร้ายและโมโหร้าย การทำร้ายร่างกายก็รุนแรงขึ้น
สภาพจิตใจเราเริ่มไม่โอเคค่ะ เพราะเราเคยมีหมาที่รักมากระบายได้ คอยอยู่ข้างๆเสียชีวิตลงเราเหมือนไม่มีใครเราเสียใจมาก
เพื่อนก็ไม่กล้าเล่าอายเขา เราเริ่มไม่ร้องให้จากที่ร้องให้ง่ายมาก เราเริ่มหัวใจชาเพราะมันเจ็บมันเหนื่อยกับทุกอย่าง
จนเราชาไปหมด เราเริ่มเหนื่อยกับทุกอย่างที่เราทำให้เขาค่ะ เขาที่เป็นเขารักแต่ตัวเอง ทุกอย่างเพื่อตัวเขา อะไรที่
เขาอยากทำให้เรามันนานๆจะมีที เราเริ่มเงียบลงและ เริ่มรู้สึกไม่อยากทำอะไร ...
เพราะความอดทนคนเรามันมีขีดจำกัดจริงๆ
แล้วก็มีเหตุการณ์ที่เราไม่อยากไปต่อแล้วคือเราพาเขาไปสมัครเรียนแล้วคณะที่จะเรียนเขาเกรดไม่ถึง
เขาก็โวยวายเราว่าจะทำไงจะลบยังไง จะเรียนคณะไหน ทำไมเราไม่เอานั่นนี่มา โวยวายเสียงดังใส่เรา
เราอายคนอื่นมาก พอเราพูดว่าให้ใจเย็นๆคิดดีดีก่อนเรียน เขาก็ไม่พอใจเขวี้ยงปากกาใส่หน้าเรา ...
เราอายคนอื่นมากค่ะ เราเลยลุกหนีไปเข้าห้องน้ำเรานั่งร้องให้นานมาก ว่าทำไม เขาทำแบบนี้กับเราทำไม
เขาอยากเรียนทำไมไม่เตรียมเอกสารเตรียมอะไรมา เราจะรู้ไหมต้องใช้อะไร ทำไมเราผิด ....
สุดท้ายพอเขาใจเย็นลงมาขอโทษเรา เราไม่อยากคุยมันเหมือนมันเหนื่อย เขาโมโหเราไล่เรากลับบ้าน
เราก็เดินกลับเลยค่ะ เขาก็ขี่รถตามเรามา ...โวยวายเสียงดังให้เราขึ้น เราอายคนอื่นเลย ขึ้นไป...
เขาก็พยายามง้อเราแต่มันไม่อยากอะไรแล้วเราเลยเงียบ เขาเลยโมโห ไม่สนใจเงียบหลับไปเลยพอตื่นก็มาส่งเรา
หลายๆอย่างที่เขาทำกับเรามันเหมือนเราหลอกตัวเอง เรารักเขาแต่เขารักแต่ตัวเอง
เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นต่างคนต่างไม่ยอมเขาไม่โทรเราไม่โทร เพราะเหนื่อย ความรักเหมือนมันไปต่อไม่ไหว
แล้วสุดท้ายเราก็พยายามปรับหากันเขาใช้เราทำการบ้านให้เขาบอกทำแปปเดียวแต่พอทำจริงๆ มันเยอะมาก
เราไม่ได้นอนเพราะทำงานให้เขาและพรุ่งนี้เราสอบ เราไม่ได้อ่านหนังสือสอบเลย ตอนที่คุยกันเรางอนเราหงุดหงิดเขาง้อตลอดเลย
แต่เรากะว่าพรุ่งนี้มันจะไม่เป็นแบบนี้เพราะเราหมดประโยชน์แล้ว
จริงอย่างเราคาด พอปริ้นงานเสร็จเขาโมโหเรามากบอกทนมานานแล้ว เราเลยเดินหนีไปเลย เขาขี่รถตาม
ตอนแรกก็พูดดีดีสักพักเขาก็ บอกเออเลิกก็ดีได้มีใหม่รำคาน อยู่กับเราแล้วอึดอัดเบื่อเหมือนกัน
เราก็ยังคุยกันค่ะลองไปเที่ยวกันเพื่อลองอยู่ด้วยกันอีกครั้งดู แต่เขาก็หงุดหงิดค่ะ เพราะแค่เราชวนถ่ายรูป
เขาก็ยังเป็นเขามาชวนเรากลับบ้านเราบอกไม่เอาแล้วเราไม่อยากจะกลับเราอยากพอ
เขาเลยทุ่มกระเป๋าเรากับพื้นเพราะเราไม่ยอมกลับ พังไอแพตเราหน้าจอแตก กระทืบแว่นเราแตก
เตะน้ำเน่าๆใส่เรากลางที่สาธารณะเพราะโมโห กระทืบแว่นเรา ...
แล้วก็มาขอโทษเรา...
เราเหนื่อยแล้วค่ะ ใจมันช่าไปหมดแล้ว โกาศของเราที่ให้เขามันไม่เคยมีความหมายอะไรเลย
เราเลยหายไปจากเขาได้ 4 วัน
ใครมีแฟนแบบเราบ้างคะ ...
เป็นเรื่องของเรากับแฟนค่ะ ซึ่งเราสองคนคบกันมา เกินกว่า 2 ปีค่ะ
เริ่มต้นนั้น
ในตอนแรกๆที่คบกันเรากับแฟนโดนกีดกันจากที่บ้านเยอะมากค่ะ แต่แฟนเราอดทนสู้มาก
เราเลยรักเขามาก และดีใจที่เขายอมอดทนผ่านปัญหาทุกๆอย่างไปกับเรา
ทุกอย่างดีมาก จนเวลาผ่านไป 3 เดือนจากที่โพสเพลง แท็กในไอจี ทักไลน์เยอะๆ ลงรูป โทรหา
ทุกๆอย่างก็เริ่มน้อยลงเป็นขั้นบรรไดเลย แถมยังเป็นช่วงปิดเทอม เราต้องช่วยญาติทำบัญชีเป็นช่วงปิดงบ
งานจะยุ่งมากๆ เราก็จะมีเวลาคุยกับเขาน้อยมาก เราเหนื่อยด้วยเลยไม่อยากคิดมาก
แล้ววันนึงเราก็เห็นเขากับเพื่อนสนิทเรา แท็กหากัน แซวกันไปมาในโพสของเฟสบุ๊ค
ชวนกันไปเที่ยวเราก็งงว่า ไปสนิทกันตอนไหนถึงเราจะเป็นแฟนกับเขาได้เพราะเพื่อนเราคนนี้
แต่การที่เขาสนิทกันมากไปมันทำให้เรารู้สึกแปลกๆ เพราะเขาไปเพิ่มให้คนอื่นและน้อยลงกับเรา
เราเลยเปิดใจคุยกับเขาเรื่องของการทำงานว่าเราไม่ค่อยมีเวลาและเราไม่ชอบที่เขาคุยกับเพื่อนเรา
เราไม่ได้อยู่ด้วยเราไม่สบายใจ เพราะเพื่อนสนิทเราก็ไม่ค่อยไลน์หาเราไม่ทักมาทักไปไม่ตอบ
คนอื่นจะมองยังไง เขาก็พูดกับเราว่าเขาไม่ได้คิดอะไรเขาเหงาใครมาคุยด้วยก็คุยไปงั้น เห็นเพื่อนเรา
เลยคุยด้วย เราไม่ชอบการตอบคำถามแต่เรารักเขาเราเลยพยายามเข้าใจ
จนเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มไม่สนใจเราอย่างชัดเจน ทั้งที่เรางานยุ่งแต่เราก็หาเวลาทักไลน์โทรหา
แต่เขาว่างเขาไม่เคยมีเวลาให้เราเลยน้อยมากที่เขาจะโทรมาหรือตอบไลน์ในแต่ละวัน ......
ถ้าวันไหนโทรหากันแล้วเราพูดอะไรที่เขาไม่ชอบเขาจะตัดสายทิ้งโทรหาไม่รับไลน์ไม่ตอบไปหลายวันเลย
พอเขาอารมณ์ดีถึงจะติดต่อมา ความรักของเรากลายเป็นหวานอมขมกลืน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
วันไหนดีก็ดีได้ซักพักแล้วก็แย่ต่อ เราเดาเขาไม่ออกเลย เขาเหมือนคนที่เราไม่สามารถรู้ว่าเขาคิดอะไร
เวลาเจอกันมันก็ดีแต่พอเวลาไม่ได้เจอกันก็ทะเลาะกัน เขาไม่ค่อยอยากให้เราไปหา ถึงจะบอกว่าเขาอยู่ไหน
ไปไหน แต่เราก็ได้แต่รับรู้ดูจากเช็คอิน ไม่รู้จริงไม่จริง ยิ่งหลังๆเขาก็ติดเพื่อน ไปเที่ยวกลางคืน เราไม่รู้ว่าเขาเจอกับใครบ้าง
เจออะไรบ้าง แต่เราทำงานไม่ได้เจอใคร มีคุยก็กับที่บ้าน
ก็เริ่มมีแท็กรูปผู้หญิงจากเฟสคนนั้นคนนี้ คำตอบของเค้าคือเพื่อนไม่มีอะไร เราก็เชื่อค่ะ เรารักเค้า
เริ่มมีผู้หญิงมาคอมเม้นแปลกๆ เค้าก็บอกเพื่อน เราก็เชื่อค่ะ สุดท้ายเราคิดถึงเราเลย ไปหาเขาแต่เขาไม่อยู่บ้าน
เรารอเขานานมาก เขาก็ไม่ยอมกลับมา แล้วเราได้ยินเสียงรถเข้าบ้านเลยไปรอที่หน้าประตูแต่เป็นเพื่อนเขา
เพื่อนเขาก็ถามถึงเขาแต่เราไม่รู้ เพราะตั้งแต่มารอโทรหาเท่าไหร่ก็ไม่รับ
เราเลยให้เพื่อนเขามารอในบ้าน รอต่ออีก 2 ชั่วโมง เขาโทรมาหาเพื่อนเขาบอกให้ไปรับเขา
เพื่อนเขาเลยถามถึงเราแต่เราไม่ให้พูดว่าเราอยู่ด้วย พอวางสายไป เพื่อนเขาเลยคุยกับเรา
เพื่อนเขา : ทำไมพี่ดีจังพี่ก็สวย ทำไมยังคบกับเพื่อนผมนะคนแบบพี่น่าจะเจอคนดีกว่านี้ผมสงสารพี่จัง
เราก็ยิ้ม ไม่กล้าพูดอะไรเราก็ไม่รู้ว่าเขาทำไมเป็นแบบนี้ตอนนี้ดูไม่รักเราเลย ไม่เหมือนเดิมทำไมเราก็ทนจัง
ความรักนอกจากทำให้ตาบอดแล้วยังทำให้เราโง่แล้วไม่ยอมรับอีกด้วย เราก็รู้แต่มันรัก รัก รัก อยู่นั่น
เพื่อนเขาก็ชวนเราไปรับแฟนเราแต่เราก็ปฎิเสธไปอยากรอเขาที่บ้านมากกว่า
พอเขากลับมา เขาก็ตกใจที่เราอยู่ในบ้าน เพื่อนเขาขอตัวกลับไปก่อนตอนที่เราเจอเขาเราดีใจมากเลยนะคะ
แต่เราพยายามไม่ให้เรากอด เพราะตัวเขาเหม็นเหล้ามาก แต่เราดีใจมันคิดถึงอัดแน่นไปหมด แค่ได้กอด
เราก็พอใจไม่สนอะไรแล้ว สุดท้ายเราก็อยู่กับเขาต่อสักพักและ กลับไปทำงาน
เรามีความสุขลำพังคนเดียว มากมากเลยนะ มันมีความสุขไปหมด แต่มันก็ยังเหมือนเดิมรักแย่ๆดีๆเหมือนเดิม
สุดท้ายเราปิดงบได้เงิน เปิดเทอมพอดีเราก็กลับบ้านมาเรียนต่อ เราคิดว่าได้เจอเขาทุกวันเดี๋ยวอะไรก็ดีขึ้น
หน้าที่ของเราคือตอนเช้าเราไปปลุกเขาตื่นไปโรงเรียนพร้อมกัน ตอนกลางวันกินข้าวกัน ตอนเย็นกลับบ้านด้วยกัน
เรากลับมามีความสุขมากมากอีกครั้วที่ได้รับความรัก ได้ดูแลเขา อยู่กับเขา แต่..
เขาเป็นคนที่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะเหมือนไม่สนใจค่ะ เขาเหมือนคนที่อยากรักก็รักเหลือเกิน บทจะเฉยจะงี่เง่า
ก็งี่เง่าเจ้าอารมณ์มาก เราก็รักเขาเราก็อดทนค่ะ คิดว่าความรักจะเปลี่ยนใจคนได้ ละครมาก 55555
แต่เขาก็คือเขาค่ะ แล้วเขาก็เริ่มเงินไม่พอใช้เพราะเที่ยวหนัก เราก็สงสารค่ะ ให้เงิน
พอหลายๆครั้งเข้าก็ให้จนเขาเป็นนิสัย เขาก็เริ่มขอเราจากเกรงใจจนไม่เกรงใจ
กินอะไรก็ต้องกินดีดี แพงๆ ในห้าง ร้านใหญ่ๆ นานๆจะยอมกินอาหารทั่วไป
ถ้าไม่ได้กินก็จะไม่พอใจ เราอยากกินอะไรก็ไม่ได้ เขาต้องอยากกินเท่านั้น
ทุกครั้งเราเป็นคนออกเงินหมด แม้กระทั่งค่าน้ำมัน มีอยู่ครั้วนึงเขาบอกจะเอาเงินไปช่วยอะไรใครสักอย่าง
สุดท้ายเขาไม่ได้เอาไปช่วยเพราะคนนั้นช่วยตัวเองได้ แทนที่เขาจะเอาเงินคืนเราเขาเอาเงินไปใช้จนหมด
เขาอยากได้อะไร ต้องการเงินแค่ไหนเราตามใจให้เขาตลอดค่ะ
แต่ เขาไม่เคยเลยที่จะช่วยอะไรเราได้เวลาที่เรามีปัญหาเราต้องหาทางเองสู้เอง
ไม่เคยซื้ออะไรให้เราแม้แต่วันเกิด เคยเลี้ยงข้าวเราค่ะ แต่แค่ตอนคบแรกๆ 2 มื้อ จำได้ขึ้นใจเลย
เราเงินช็อตเขาก็ไม่สนใจนะคะ บอกเราว่าให้เราอดข้าวเอามีเงินแต่ไม่ใช้เงินค่ะไม่ให้เราด้วย .... เราก็ยังรักเขาค่ะ
พอหลังๆทะเลาะกันเขาก็ขอเลิกๆๆๆๆๆๆๆๆ เอะอะเลิกตลอด เขาทำเหมือนเราไม่มีค่ากับเขาเลยค่ะ
ไม่ไปเรียนงานไม่ทำส่ง พอใกล้จบก็มาเดือดร้อนให้เราทำงานให้ เราก็ทำค่ะ ทำจนเก่งเลย
เพราะเค้าใช้โปรแกรมง่ายๆแบบตระกูล microsoft ไม่เป็นเลยสักอันแม้แต่ world
photoshop ก็ไม่ได้อะไรไม่ได้เลย เราก็ตามงานส่งงานขออาจารย์ให้เขา โดนเรียกผู้ปกครอง
เราก็โดนเขาด่าว่าเราไม่ยอมไปปลุกเช้าๆเลยมาเรียนสายเพราะเรา ไม่ว่าอะไรที่ไม่พอใจเกิดจะเพราะเราหมด
เราก็ทนค่ะ ทนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พอตอนหลังไปบ้านเขา บ้านเขาพ่อเขาซื้อให้อยู่คนเดียว รกมากกกกกกกกกก
ไม่มีตรงไหนสะอาด จานไม่ล้างกองล้น ตู้เย็นเหม็น บ้านไม่กวาด ขยะเกลื่นกลาด เราก็กลัวสุขภาพเขาจะแย่
ทำค่ะ ทำความสะอาดบ้านแบบสะอาดหมดจดกวาดเช้าเย็น ทำให้พ่อแม่เขา ชอบเราว่าเราขยันช่วยลูกเข้าได้เยอะ
พ่อแม่เขาดีนะคะ ดีกับเรามากมากเลยด้วยไปเที่ยวไหนก็ชวนไป พาเราไปเที่ยวที่ดีดี กินอาหารดีดี ซื้อนั่นซื้อนี่ให้เรา
เวลาเราบอกปัญหาของลูกชายเขา เรื่องของในบ้านขาด หรือเรื่องเรียน เขาจะพร้อมช่วยพาไปซื้อของ ไวมาก
พักหลังเขาเริ่มป่วยบ่อย เพราะมาจากการกินเหล้าสูบบุหรี่ เขาร่างกายไม่ดี เราก็เป็นคนไปบอกพ่อแม่เขาเขาเลยได้ไปโรงพยาบาล
เพราะเขาอยู่คนเดียว เป็นไรไม่ค่อยบอกใครบอกแค่เรา เราก็ห่วงไปตามเฝ้าเยี่ยมไข้ คอยดูแล เพื่อนที่เขารักเต็มที่มากกว่าเรา
ไม่มีใครมาเยี่ยมเลยค่ะ คนนั้นคนนี้ที่เขาว่าดีไม่มีมาสักคน .... มีแต่เรากับพ่อแม่เขา
พอออกจากโรงพยาบาลเขาก็ แลจะรักเรามากขึ้นค่ะ แต่ก็แค่ไม่กี่วันก็ทำตัวแย่ๆกับเราเหมือนเดิม
เราก็อดทนทนค่ะ เราก็ยังเหมือนเดิมไปปลุกตอนเช้า เตรียมข้าวเช้าให้ กวาดบ้านถูบ้าน เตรียมชุดนักเรียน
ให้เงินเขา ทำการบ้านให้เขา ดูแลเขา จัดตารางสอน ซื้อของที่เขาอยากได้ให้ ทำให้เขาทุกอย่าง ....
แต่เขาก็ยังไม่ค่อยดีกับเรา คบกันผ่านไป 1 ปีเขาอยากเลิกอยากทำอะไรก็ทำ สุขภาพแย่อยากไปกินเหล้าอยากทำไรก็ทำ
จะเข้าโรงพยาบาลกี่ครั้งเราก็ไปเฝ้า คือเราก็ไม่รู้ว่าทุกข์มากกว่าสุข แต่ก็ยังรัก ยังดีกับเขา เพราะแค่ไอ่ความดีเล็กๆน้อยที่เขาทำ
ให้เราบ้างในบางอารมณ์ พอเดี๋ยวนี้ทะเลาะกัน เริ่มมาแล้วค่ะอารมณ์ร้ายๆ ทำร้ายร่างกาย ...
เราก็ยังทนค่ะ ...
เราทำแบบนั้นมาตลอด เราดีกับเขามาตลอด ซื่อสัตย์รักเขามีแค่เขา ทำเพื่อเขา
จนถึงเวลาฝึกงาน เราเลือกที่จะฝึกใกล้เขาตอนแรกสัญญากันว่าเขาจะไปรับส่งเรา
แต่สุดท้ายเขานอนไม่ตื่นเราก็ต้องเดินไปเอง ทำอะไรเองทุกอย่างเอง ....
เราก็น้อยใจค่ะ แต่พอเที่ยงกลับมาบ้านแล้วเห็นเขายังอยู่ก็รีบหาข้าวให้กินกลัวเขาปวดท้องกลัวเขาเป็นอะไร
เราขี่รถไม่เป็นค่ะ เลยต้องพึ่งเขาเป็นส่วนใหญ่ ... แต่ก็พึ่งไม่ค่อยได้ เราไปอ่านมาในเน็ตเขาบอกว่าการเลี้ยงสัตย์ทำให้คนใจเย็น
เราเลยไปซื้อเม่นมาให้เขาเลี้ยง เขาดูแลดีมากค่ะแต่แค่แปปเดียว เม่นก็อยู่กับกรงเน่าๆ ของกินขาดน้ำหมด ... เราสงสาร
เราเลยขอมาเลี้ยงเองเขาก็ไม่ยอม ทำร้ายร่างกายรุนแรงมาก ... สุดท้ายเราก็ต้องยอม มาเปลี่ยนกรงทำความสะอาดให้เขา
การเลี้ยงสัตว์ไม่ได้ทำให้เขาใจเย็น เราก็ให้เขาปลูกต้นไม้ค้ะ แต่ก็ทุ่มพัง ...
เราเลยตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยการลดน้ำหนัก ดูแลตัวเอง ...ได้ผลค่ะเค้าดูรักเราใส่ใจเราหวงเรา...
อะไรก็ดีขึ้นมากมาก เลิกกินเหล้า เลิกเที่ยว ไม่ขอเงินเรา ดูแลเราทุกอย่างค่อยๆเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ...
อะไรก็ดีขึ้น.... ได้แปปเดียว
เราไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวค่ะ กลับมาแล้วเราอ้วนมากกกกกกกก แบบอ้วนแบบตันๆ หนาๆ
เขาก็เปลี่ยนค่ะ กลับไปเหมือนเดิม เราก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันไหม แต่เขาไม่ยอมมีอะไรกับเราเลยเพราะว่าเราอ้วนค่ะ
ไปไหนก็บ่นว่าอ้วนขาใหญ่ บอกว่าอายคนอื่น .. เราก็อดทนพยายามลดอีกครั้ง แต่ด้วยการเรียนหนักต้องดูแลเขา
เวลาดูแลตัวเองเลยไม่มีอีกแล้ว เราก็ยิ่งอ้วนขึ้นๆๆๆ เขาก็ยังเหมือนเดิมค่ะ อารมณ์ร้ายและโมโหร้าย การทำร้ายร่างกายก็รุนแรงขึ้น
สภาพจิตใจเราเริ่มไม่โอเคค่ะ เพราะเราเคยมีหมาที่รักมากระบายได้ คอยอยู่ข้างๆเสียชีวิตลงเราเหมือนไม่มีใครเราเสียใจมาก
เพื่อนก็ไม่กล้าเล่าอายเขา เราเริ่มไม่ร้องให้จากที่ร้องให้ง่ายมาก เราเริ่มหัวใจชาเพราะมันเจ็บมันเหนื่อยกับทุกอย่าง
จนเราชาไปหมด เราเริ่มเหนื่อยกับทุกอย่างที่เราทำให้เขาค่ะ เขาที่เป็นเขารักแต่ตัวเอง ทุกอย่างเพื่อตัวเขา อะไรที่
เขาอยากทำให้เรามันนานๆจะมีที เราเริ่มเงียบลงและ เริ่มรู้สึกไม่อยากทำอะไร ...
เพราะความอดทนคนเรามันมีขีดจำกัดจริงๆ
แล้วก็มีเหตุการณ์ที่เราไม่อยากไปต่อแล้วคือเราพาเขาไปสมัครเรียนแล้วคณะที่จะเรียนเขาเกรดไม่ถึง
เขาก็โวยวายเราว่าจะทำไงจะลบยังไง จะเรียนคณะไหน ทำไมเราไม่เอานั่นนี่มา โวยวายเสียงดังใส่เรา
เราอายคนอื่นมาก พอเราพูดว่าให้ใจเย็นๆคิดดีดีก่อนเรียน เขาก็ไม่พอใจเขวี้ยงปากกาใส่หน้าเรา ...
เราอายคนอื่นมากค่ะ เราเลยลุกหนีไปเข้าห้องน้ำเรานั่งร้องให้นานมาก ว่าทำไม เขาทำแบบนี้กับเราทำไม
เขาอยากเรียนทำไมไม่เตรียมเอกสารเตรียมอะไรมา เราจะรู้ไหมต้องใช้อะไร ทำไมเราผิด ....
สุดท้ายพอเขาใจเย็นลงมาขอโทษเรา เราไม่อยากคุยมันเหมือนมันเหนื่อย เขาโมโหเราไล่เรากลับบ้าน
เราก็เดินกลับเลยค่ะ เขาก็ขี่รถตามเรามา ...โวยวายเสียงดังให้เราขึ้น เราอายคนอื่นเลย ขึ้นไป...
เขาก็พยายามง้อเราแต่มันไม่อยากอะไรแล้วเราเลยเงียบ เขาเลยโมโห ไม่สนใจเงียบหลับไปเลยพอตื่นก็มาส่งเรา
หลายๆอย่างที่เขาทำกับเรามันเหมือนเราหลอกตัวเอง เรารักเขาแต่เขารักแต่ตัวเอง
เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นต่างคนต่างไม่ยอมเขาไม่โทรเราไม่โทร เพราะเหนื่อย ความรักเหมือนมันไปต่อไม่ไหว
แล้วสุดท้ายเราก็พยายามปรับหากันเขาใช้เราทำการบ้านให้เขาบอกทำแปปเดียวแต่พอทำจริงๆ มันเยอะมาก
เราไม่ได้นอนเพราะทำงานให้เขาและพรุ่งนี้เราสอบ เราไม่ได้อ่านหนังสือสอบเลย ตอนที่คุยกันเรางอนเราหงุดหงิดเขาง้อตลอดเลย
แต่เรากะว่าพรุ่งนี้มันจะไม่เป็นแบบนี้เพราะเราหมดประโยชน์แล้ว
จริงอย่างเราคาด พอปริ้นงานเสร็จเขาโมโหเรามากบอกทนมานานแล้ว เราเลยเดินหนีไปเลย เขาขี่รถตาม
ตอนแรกก็พูดดีดีสักพักเขาก็ บอกเออเลิกก็ดีได้มีใหม่รำคาน อยู่กับเราแล้วอึดอัดเบื่อเหมือนกัน
เราก็ยังคุยกันค่ะลองไปเที่ยวกันเพื่อลองอยู่ด้วยกันอีกครั้งดู แต่เขาก็หงุดหงิดค่ะ เพราะแค่เราชวนถ่ายรูป
เขาก็ยังเป็นเขามาชวนเรากลับบ้านเราบอกไม่เอาแล้วเราไม่อยากจะกลับเราอยากพอ
เขาเลยทุ่มกระเป๋าเรากับพื้นเพราะเราไม่ยอมกลับ พังไอแพตเราหน้าจอแตก กระทืบแว่นเราแตก
เตะน้ำเน่าๆใส่เรากลางที่สาธารณะเพราะโมโห กระทืบแว่นเรา ...
แล้วก็มาขอโทษเรา...
เราเหนื่อยแล้วค่ะ ใจมันช่าไปหมดแล้ว โกาศของเราที่ให้เขามันไม่เคยมีความหมายอะไรเลย
เราเลยหายไปจากเขาได้ 4 วัน