Reply 1988 by PM


เป็นซีรีส์ที่มีความงดงามทั้งฉาก เสื้อผ้า เนื้อหา เพลงประกอบ ฯลฯ เรียกได้ว่าอะไรๆก็ดูดีไปเสียหมด ใช้วัฒนธรรมแบบบ้านๆนำมาตีแผ่วิถีชีวิตของคนในซอยเล็กๆ ในเรื่องเราจะเห็นเรื่องราวของโรงเรียน การใช้ชีวิตของวัยรุ่น มิตรภาพของเพื่อน การสนทนาของแม่บ้าน อาหารสารพัดเมนูรวมทั้งวัฒนธรรมการกินและประเพณีในวันสำคัญ ซึ่งถ่ายทอดจนคนดูเข้าใจได้อย่างลึกซึ้ง

กีฬาโอลิมปิค ถูกนำมาดำเนินเรื่องในช่วงต้น โดยใช้ตัวละครเข้าร่วมในพิธีเปิด เธอพิสูจน์ให้เห็นถึงความพยายามแม้จะเรียนได้เกือบที่โหล่ แต่ก็พยายามจนได้รับการคัดเลือกให้ถือป้ายประเทศที่ร่วมแข่งขันได้ในที่สุด ขอปรบมือให้นะ ด็อกซอน
วัฒนธรรมการแบ่งปันอาหารก็ดูจะคล้ายคลึงกับบ้านเราจากอาหารอย่างเดียว เผลอแป้บเดียวก็มีเมนูจากข้างบ้านวางเต็มโต๊ะ เป็นเสน่ห์ที่หาได้ยากในเมืองใหญ่
ตัวละครที่มีความเป็นธรรมชาติ มันคือบุคลิกแบบคนธรรมดาทั่วไป ไม่ว่าจะกินจะเดินจะนอน โดยทั้งหมดมันจึงทำให้ตัวละครมีเสน่ห์และน่าค้นหา ชวนให้หลงรักได้อย่างง่ายดาย




ด็อกซอนลูกคนกลางของครอบครัว ผู้ซึ่งไม่เคยมีเค้กวันเกิดมักจะถูกให้จัดรวมกับวันเกิดของพี่สาว ซึ่งฉากนั้นก็ทำให้หลายๆคนน้ำตาซึ้งไปตามๆกัน ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจจากครอบครัว ไข่ดาว น่องไก่ ล้วนเป็นสิ่งที่เธอหมายปองเช่นคนทั่วๆไปแต่กลับถูกปฏิเสธ พ่อกับแม่กลับเลือกสิ่งดีๆให้พี่สาวและน้องชายแทน หลายๆครอบครัวคงต้องมีจุดด่างพล้อยบ้าง

ในตอนท้ายของแต่ละตอนมักจบลงด้วยคำพูดที่สวยงาม ผมเลยจดไว้ทุกครั้ง ดังต่อไปนี้

"สิ่งที่ช่วยให้เราผ่านพ้นอุปสรรคไปได้
ไม่ใช่ความเก่งของเราหรอก
แต่เป็นคนที่จับมือเราไม่มีวันปล่อย
นั่นคือครอบครัวของเรา
สิ่งที่คอยทำร้ายเราอยู่นอกบ้าน
บางครั้งครอบครัวอาจทำให้เรามีบาดแผล
แต่คนที่คอยอยู่ข้างเราจนวันสุดท้าย
ก็มีเพียงครอบครัว"
ซองด็อกซอน กล่าวไว้ใน Reply1988 ตอนที่1


"อย่าให้ความจริงร้ายๆ มาทำลายความสุขเล็กๆน้อยๆ
บางครั้งเราก็ต้องใช้ภาพลวงตาเพื่อความสุขบ้าง"
ซองด็อกซอน กล่าวไว้ใน Reply 1988 ตอนที่ 2

"เด็กที่มีความเป็นผู้ใหญ่มักจะไม่ค่อยพูด
เพราะเขาเข้าสู่โลกของผู้ใหญ่ไปแล้ว
และรับมือกับภาพมายารอบตัวได้
แต่กระนั้นเด็กก็คือเด็ก
ความเข้าใจผิดจะคงอยู่นาน
ภาพลวงตาทำให้เราหลีกหนีความเข้าใจผิดนั้นได้ชั่วคราว"
ซองด็อกซอน กล่าวไว้ใน Reply 1988 ตอนที่ 2

"ไม่มีอะไรทีน่าเบื่อและเอียนไปกว่า
สิ่งที่อยู่เคียงคู่กันมานาน
แต่แทนที่จะพูดว่าเอียนหรือน่าเบื่อ
ให้เรียกว่าเคยชินและสบายใจดีกว่า
ความรู้สึกเคยชินจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อ
อยู่กับสิ่งๆนึงมายาวนาน
และมีเฉพาะกับคนที่รู้สึกสบายใจด้วย
ที่รู้จักผมจริง พร้อมจะกอดผม และปลอบใจผม
บางครั้งเราอาจจะเบื่อจนเอียน
จนไม่อยากแม้แต่จะมองมัน
แต่บนโลกนี้คนที่ปกป้องผมได้
มีแต่คนของผมเท่านั้น
คนที่ผมคุ้นชินและสบายใจ
คนที่เป็นคนของผมมานาน
คนที่ไม่อาจปฏิเสธไม่ให้รักได้
คนที่ไม่อาจห้ามใจไม่ให้รักได้
ยังใงเสียก็ต้องรัก"
คิมจองฮวัน กล่าวไว้ใน Reply 1988 ตอนที่4

เมื่อมีความรักเข้ามาเกี่ยว
เรามักไม่ห่วงศักดิ์ศรี
หรืออาจทิ้งมันไปเลย
บรรดาแม่ทุกคนจึงแข็งแกร่ง
เขาว่ากันว่าพระเจ้าสร้างแม่มา
เพราะพระเจ้าไม่ได้อยู่ทุกที่
เมื่อคนๆนึงถึงวัยที่เป็นแม่คนได้
แม่ของเขาก็ยังเป็นผู้ปกป้อง
และยังคงเป็นแม่อยู่
และนั่นคือสิ่งที่มีพลังที่สุด
แม่ถึงได้แข็งแกร่งเสมอ
โบรา กล่าวไว้ใน Repply 1988 ตอนที่5

เมื่อคนเราอยู่ในวัยที่จะปลอบใจแม่ได้
เท่ากับคนๆนั้น โตพอที่จะพูดขอบคุณ
และบอกรักได้แล้ว
ถ้าอยากทำให้แม่มีความสุข
แค่บอกว่าผมต้องการแม่
แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ
คิมจองฮวัน กล่าวไว้ใน Reply 1988 ตอนที่5

ของขวัญชิ้นใหญ่ที่กาลเวลาทิ้งไว้ให้เรา
คือความทรงจำที่เรารักใครสักคน
เราถึงต้องลบความอายทิ้งไป
และสารภาพรักกับคนที่เรารัก
ก่อนที่มันจะสายเกินไป
ด็อกซอน กล่าวไว้ ในReply 1988 ตอนที่ 7

ความรู้สึกคนเราพูดออกมาเป็นคำพูดได้
คำๆเดียวก็สร้างความอบอุ่นได้มากมาย
ท่ามกลางอากาศหนาว บนโลกที่แสนเลวร้าย
สิ่งที่ทำให้จดจำความอบอุ่นในชีวิต และทำให้ชีวิตมีค่า
ไม่ใช่คำคมหรือคำพูดที่สวยหรู
แต่เป็นคำพูดที่อบอุ่นที่เติมเต็มความรู้สึกได้
ซอนด็อกซอน กล่าวไว้ใน Reply1988 ตอนที่ 8

"เส้นจำกัดบอกว่าได้สุดที่ตรงนี้
การรักษาขอบเขตหมายถึงการรักษาความคุ้นเคย
และการเคารพโลก ที่รักษากฏกติกาอยู่เสมอ
และรักษาความสัมพันธ์ไว้คงเดิม
และหมายถึงว่าถ้าไม่เคยล้ำเส้นกัน
ก็จะไม่มีวันได้สัมผัสโลก กฏกติกาและความสัมพันธ์
นอกกรอบที่วางเอาไว้
ถ้าอยากมีความสัมพันธ์ใหม่ ถ้าอยากมีความรัก
เราต้องข้ามเส้นนั้นไป
ถ้าไม่ยอมข้ามเส้นนั้นไป
เส้นมันจำกัดว่าไปกันได้ไกลแค่ไหน
และแน่นอนโลกนี้มีเส้นที่เราไม่ควรล้ำเข้าไป"
ซอนด็อกซอน กล่าวไว้ใน Reply 1988 ตอนที่ 9

"การรักใครสักคน ไม่ใช่แค่อยากให้สิ่งของ
แต่ต้องหามาให้ได้ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน
การรักใครสักคนมันยาก
การรักใครสักคน มันไม่ใช่แค่ชอบการมีเขาอยู่ใกล้ๆ
แต่มันหมายถึงเราชอบที่จะปรับตัวให้เข้ากับเรา
และการรักใครสักคน หมายถึงว่า
ไม่ว่าคนๆนั้นจะทำให้เจ็บหรือเศร้าแค่ไหน
แม้เราอยากจะเกลียดเขาแค่ไหน
แต่ก็ไม่มีทางเกลียดได้ลงเลย
การรักใครสักคนไม่ใช่ว่าเราไม่เกลียดคนๆนั้น
มันหมายถึงว่าเราเกลียดไม่ลงต่างหาก"
โบรา กล่าวไว้ใน Reply 1988 ตอนที่ 12

http://doosubthai.com/%E0%B8%8B%E0%B8%B5%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B5-reply-1988-%E0%B8%8B%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B8%A2/
http://www.kodhit.com/reply-1988
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่