เราเองเสียพ่อไปตอนอายุ 2 ขวบ ด้วยอุบัติเหตุ ตอนนั้นแม่ไม่เชื่อจนได้เห็นศพพ่อด้วยตัวเอง คุณเองยังมีเวลาได้เตรียมใจ
สมัยเด็กๆ ตอนนั้นคิดแต่ว่าทำไมเพื่อนๆ คนอื่น มีแม่ให้ขอเงิน และมีพ่อให้ขอเงินได้อีกคน แต่เรามีแม่แค่คนเดียว
สมัยวัยรุ่น เวลามีปัญหาเรื่องผู้ชาย เราก็คิดแต่ว่า ถ้าพ่อเรายังอยู่ พ่อคงไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนมาทำให้เราเสียใจ
สมัยโตเป็นผู้ใหญ่ เราก็ยังคงคิดถึงพ่อว่า ถ้าพ่อยังอยู่ พ่อจะมีคำแนะนำ หรือคอยให้คำปรึกษาในปัญหาต่างๆ อย่างไรบ้างนะ
ในใจก็มโนถึงพ่อไปเรื่อยเปื่อย โน่น นี่ นั่น (ไม่ได้นึกน้อยใจที่ไม่มีพ่อ แต่นึกน้อยใจที่พ่อไม่เคยมาเข้าฝันเลย T_T)
อยู่มาวันหนึ่ง เมื่อปี 2553 เรามีโอกาสได้ฟังรุ่นน้องคนหนึ่ง พูดถึงพ่อของตัวเอง เธอเป็นลูกนายตำรวจ ตั้งแต่เล็กจนโต
จะมีคนขับรถ คอยรับ-ส่ง บ้านที่โรงเรียน ชีวิตสุขสบาย ครอบครัวอบอุ่น จนถึงมหาลัยปี 3 พ่อเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ
เธอตั้งรับกับชีวิตไม่ทัน ความสุขที่เคยมีมันหายไป แต่น้องก็ยังมีสติมากพอที่จะประคองให้ตัวเองเรียนจบมาได้
พอเราได้ฟังแล้ว เราน้ำตาไหลไม่รู้ตัว ไม่ได้ไหลเพราะความสงสารน้องนะคะ
แต่ไหล เพราะเรารู้สึกหลุดพ้นจากความรู้สึกที่เราไม่เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อเลย
เราคิดได้เองว่า การที่เราไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับพ่อเลย
มันเจ็บและทุกข์ทรมานน้อยกว่าคนที่มีแต่ความทรงจำดีๆ นะ
จนถึงวันนี้ เราหลุดพ้นความรู้สึกนั้นแล้วค่ะ เราได้แต่หวังว่า เมื่อน้องมะลิโตขึ้น น้องจะมีวิธี
หรือค้นหาวิธีที่จะหลุดพ้นความรู้สึกนี้ด้วยตัวน้องเอง....
เราเชื่อว่าคุณจะผ่านมันไปได้ เพราะคุณเข้มแข็ง และน้องเองก็เข้มแข็ง...สู้ๆ ค่ะ
ฝากถึงคุณโบว์ (แวนด้า) และน้องมะลิ
สมัยเด็กๆ ตอนนั้นคิดแต่ว่าทำไมเพื่อนๆ คนอื่น มีแม่ให้ขอเงิน และมีพ่อให้ขอเงินได้อีกคน แต่เรามีแม่แค่คนเดียว
สมัยวัยรุ่น เวลามีปัญหาเรื่องผู้ชาย เราก็คิดแต่ว่า ถ้าพ่อเรายังอยู่ พ่อคงไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนมาทำให้เราเสียใจ
สมัยโตเป็นผู้ใหญ่ เราก็ยังคงคิดถึงพ่อว่า ถ้าพ่อยังอยู่ พ่อจะมีคำแนะนำ หรือคอยให้คำปรึกษาในปัญหาต่างๆ อย่างไรบ้างนะ
ในใจก็มโนถึงพ่อไปเรื่อยเปื่อย โน่น นี่ นั่น (ไม่ได้นึกน้อยใจที่ไม่มีพ่อ แต่นึกน้อยใจที่พ่อไม่เคยมาเข้าฝันเลย T_T)
อยู่มาวันหนึ่ง เมื่อปี 2553 เรามีโอกาสได้ฟังรุ่นน้องคนหนึ่ง พูดถึงพ่อของตัวเอง เธอเป็นลูกนายตำรวจ ตั้งแต่เล็กจนโต
จะมีคนขับรถ คอยรับ-ส่ง บ้านที่โรงเรียน ชีวิตสุขสบาย ครอบครัวอบอุ่น จนถึงมหาลัยปี 3 พ่อเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ
เธอตั้งรับกับชีวิตไม่ทัน ความสุขที่เคยมีมันหายไป แต่น้องก็ยังมีสติมากพอที่จะประคองให้ตัวเองเรียนจบมาได้
พอเราได้ฟังแล้ว เราน้ำตาไหลไม่รู้ตัว ไม่ได้ไหลเพราะความสงสารน้องนะคะ
แต่ไหล เพราะเรารู้สึกหลุดพ้นจากความรู้สึกที่เราไม่เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อเลย
เราคิดได้เองว่า การที่เราไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับพ่อเลย
มันเจ็บและทุกข์ทรมานน้อยกว่าคนที่มีแต่ความทรงจำดีๆ นะ
จนถึงวันนี้ เราหลุดพ้นความรู้สึกนั้นแล้วค่ะ เราได้แต่หวังว่า เมื่อน้องมะลิโตขึ้น น้องจะมีวิธี
หรือค้นหาวิธีที่จะหลุดพ้นความรู้สึกนี้ด้วยตัวน้องเอง....
เราเชื่อว่าคุณจะผ่านมันไปได้ เพราะคุณเข้มแข็ง และน้องเองก็เข้มแข็ง...สู้ๆ ค่ะ