ทรมาน

การที่เรารักและรอคนๆหนึ่งมาหลายปี  แล้ววันนี้เราได้ยินว่าเขาโทรไปบอกคิดถึงกับคนใกล้ตัวเรา  มันทั้งเจ็บและจุกมาก พูดไม่ออก ร้องไห้ไม่ได้ ทำได้เพียงแค่แกล้งยิ้ม และทำเป้นไม่ใส่ใจ ตั้งแต่นั้นมา เราก็พยายามหลบหน้า ไม่พูดจา ไม่ทักทาย เมื่อเทียบกันแล้วเธอคนที่เขาบอกว่าคิดถึงชั่งงดงามยิ่งนัก เราเทียบอะไรเขาไม่ได้เลย เหนื่อยเหลือเกิน สงสารกัวใจที่ไม่รู้ว่าที่รอมาเพื่ออะไร เราควรที่จะต้องหยุดแล้วใช่ไหม ทำไมมันทรมารขนาดนี้ เราทำใจไม่ได้หรอกนะ ทั้งที่บอกใครๆว่าต้องพอสักที ทรมารมากขนาดไหน อยุดหลอกตัวเองได้แล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย มันน่าอายที่สุดที่บอกรักเขาไปเขาไม่ได้คิดอะไีไปมากกว่า "เพื่อนกัน" เขาบอกขนาดนั้นยังพยายามยื้อ ขอร้องให้เขาไม่ไปไหน ขอให้เขาลืมคำว่ารักไปซะและทำเหมือนว่าไม่เคยได้รับรู้มาก่อน ทรมานซิบหายเลยวะ