ปลายปี ๒๕๕๘ ที่ผ่านมา โหม๋เราเด็กหาดใหญ่ เฟรชชี่น้องใหม่ ผู้แยกย้ายกันคนละทิศละทาง กว่าจะนัดรวมตัวจัดทริปกันได้ ก็ไม่ค่อยยากลำบากเท่าใดนัก ๕๕๕๕
ต้องขอเกริ่นเลยก่อนนะคะว่า กระทู้นี้หาความสบายได้น้อย แต่รับรองว่าไม่ได้ลำบากเกินไป ผู้ร่วมทริปนี้มีทั้งหมด ๕ ชีวิต ๕ สถาบัน (ใครว่ามัธยมพอแยกกันแล้วจะรวมกันยาก) ผู้ไม่เคยเที่ยวเชียงใหม่ด้วยตัวเองเลยสักคน แต่ยังไงก็เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ต้องสู้ ต้องกล้า ต้องซ่า แต่ไม่บ้าบิ่นนะคะ
การเดินทางจะแบ่งเป็น จากหาดใหญ่-กรุงเทพ และ จากกรุงเทพ-เชียงใหม่ เนอะเจ้า
คืนที่๑๙ ถึง เช้าวันที่ ๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๘
จขกท เป็นผู้พิงพำนักอยู่ไกลเพื่อนเลยค่ะ มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้เกือบสุดประเทศนู้น เพื่อนคนอื่นๆตั้งที่มั่นใกล้กรุงกันทั้งนั้นเลย ตัวเลือกแรกและตัวเลือกเดียวที่จะประหยัดและเซฟเงินในกระเป๋าที่สุด บวกกับความไฟแรงกล้า ในการเดินทางก็ต้องเป็นรถไฟและฟรีเท่านั้น แต่ถ้าจะให้ฉันกระโดดขึ้นรถไฟฟรีคนเดียวเนี่ยนะ ครั้งแรกด้วย ระยะทางไกลด้วย ระยะเวลาก็ยาวนานด้วย ฉันคงต้องร้องเพลง โบกมือลา ลาแล้วจ่ะ ลาแล้วจ่ะ ฮึดส่ะ แต่คู้นนนผู้ชมฮะ(วิบัติเพื่ออรรถรส) มีเพื่อนของอิฉันคนนึงปิดเทอมเร็ว นางเลยกลับมาตุภูมิก่อนวันที่เรานัดกัน นางเลยเป็นคู่หูดูโอ้ในการนั่งรถไฟ(ฟรี)ไปบางกอกครั้งแรกของเราสอง
19 ธันวาคม ได้มาถึง จองตั๋วรถไฟฟรีไว้แล้วเมื่อตอนเที่ยง ในตั๋วบอกรถถึง15.29 น. ด้วยความที่พวกเดี๊ยนตรงต่อเวลาก็มาถึงสถานี15.30น. จากนั้นก็ไปถามประชาสัมพันธ์ว่าขบวน172 ชานชาลาไหน พี่พนักงานบอกว่าอ๋อคุงนุ้งรถมาตอน17.20น.คร๊ พวกเราก็โอเคนะ ด้วยการที่ไม่ได้คาดหวังอะไรบวกกับทำใจมาแล้ว ก็รอดั้ย เดินเล่นโรบินสัน เมื่อเวลา 17.20น.เราก็พาร่างมายืนที่หน้าตู้ประชาสัมพันธ์อีกครั้งพร้อมกับคำถามที่ว่า พี่คะขบวน172จอดชานชาลาไหนคะ พี่พนักงานตอบกลับมา อ๋อ นุ้งคร๊ะ เดี๋ยวรถไฟจะมาตอน17.35น.น๊คร๊ ชานชาลา3 เราก็โอเคนะ พาร่างมายืนอยู่ชานชาลา3รอรถ เพื่อจะได้เลือกที่นั่งได้
17.45 น.รถไฟขบวน172เทียบชานชาลา3 นั่นล่ะฮะท่านผู้ชมพวกเราเห็นหัวขบวนวิ่งมาด้วยความเร็วเครื่องจักรดีเซล ขบวนหัวรถจักรไร้ซึ่งผู้คน คิดกับเพื่อนเฮ้ยไม่มีคนเลยหวะ สบรัยละ พาร่างของตัวเองและเพื่อนเล่อะวิ่งไปด้วยความเร็วครึ่งนึงของจักรดีเซล ลมปะทะหน้าพากลิ่นห้องสุขาพาให้พิศวง แล้วโดดขึ้นขบวนแรกที่อยู่หน้าตู้นอนปรับอากาศชั้น1
ทันทีที่ได้เหยียบย่างขึ้นไปนั้น สายตาสี่คู่จ้องมองในโบกี้รถไฟที่ว่างเปล่า ไม่มีผู้คน ไม่มีกระทั่งที่นั่ง เสียงจากข้างล่างดังมาว่า "ตู้นี้ส่งของ ชั้น3ขบวนหลังสุดโว้ย" หลางงงง สูดดดด ว้อยยย
วิ่งสิครับ
[CR] [CR] Reunion ทริปประหยัด หาดใหญ่-เชียงใหม่ ๕ คน ๕ สถาบัน ๘ คืน ๗ วัน งบ ๔,๐๐๐ บาท
ปลายปี ๒๕๕๘ ที่ผ่านมา โหม๋เราเด็กหาดใหญ่ เฟรชชี่น้องใหม่ ผู้แยกย้ายกันคนละทิศละทาง กว่าจะนัดรวมตัวจัดทริปกันได้ ก็ไม่ค่อยยากลำบากเท่าใดนัก ๕๕๕๕
ต้องขอเกริ่นเลยก่อนนะคะว่า กระทู้นี้หาความสบายได้น้อย แต่รับรองว่าไม่ได้ลำบากเกินไป ผู้ร่วมทริปนี้มีทั้งหมด ๕ ชีวิต ๕ สถาบัน (ใครว่ามัธยมพอแยกกันแล้วจะรวมกันยาก) ผู้ไม่เคยเที่ยวเชียงใหม่ด้วยตัวเองเลยสักคน แต่ยังไงก็เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ต้องสู้ ต้องกล้า ต้องซ่า แต่ไม่บ้าบิ่นนะคะ
การเดินทางจะแบ่งเป็น จากหาดใหญ่-กรุงเทพ และ จากกรุงเทพ-เชียงใหม่ เนอะเจ้า
คืนที่๑๙ ถึง เช้าวันที่ ๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๘
จขกท เป็นผู้พิงพำนักอยู่ไกลเพื่อนเลยค่ะ มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้เกือบสุดประเทศนู้น เพื่อนคนอื่นๆตั้งที่มั่นใกล้กรุงกันทั้งนั้นเลย ตัวเลือกแรกและตัวเลือกเดียวที่จะประหยัดและเซฟเงินในกระเป๋าที่สุด บวกกับความไฟแรงกล้า ในการเดินทางก็ต้องเป็นรถไฟและฟรีเท่านั้น แต่ถ้าจะให้ฉันกระโดดขึ้นรถไฟฟรีคนเดียวเนี่ยนะ ครั้งแรกด้วย ระยะทางไกลด้วย ระยะเวลาก็ยาวนานด้วย ฉันคงต้องร้องเพลง โบกมือลา ลาแล้วจ่ะ ลาแล้วจ่ะ ฮึดส่ะ แต่คู้นนนผู้ชมฮะ(วิบัติเพื่ออรรถรส) มีเพื่อนของอิฉันคนนึงปิดเทอมเร็ว นางเลยกลับมาตุภูมิก่อนวันที่เรานัดกัน นางเลยเป็นคู่หูดูโอ้ในการนั่งรถไฟ(ฟรี)ไปบางกอกครั้งแรกของเราสอง
19 ธันวาคม ได้มาถึง จองตั๋วรถไฟฟรีไว้แล้วเมื่อตอนเที่ยง ในตั๋วบอกรถถึง15.29 น. ด้วยความที่พวกเดี๊ยนตรงต่อเวลาก็มาถึงสถานี15.30น. จากนั้นก็ไปถามประชาสัมพันธ์ว่าขบวน172 ชานชาลาไหน พี่พนักงานบอกว่าอ๋อคุงนุ้งรถมาตอน17.20น.คร๊ พวกเราก็โอเคนะ ด้วยการที่ไม่ได้คาดหวังอะไรบวกกับทำใจมาแล้ว ก็รอดั้ย เดินเล่นโรบินสัน เมื่อเวลา 17.20น.เราก็พาร่างมายืนที่หน้าตู้ประชาสัมพันธ์อีกครั้งพร้อมกับคำถามที่ว่า พี่คะขบวน172จอดชานชาลาไหนคะ พี่พนักงานตอบกลับมา อ๋อ นุ้งคร๊ะ เดี๋ยวรถไฟจะมาตอน17.35น.น๊คร๊ ชานชาลา3 เราก็โอเคนะ พาร่างมายืนอยู่ชานชาลา3รอรถ เพื่อจะได้เลือกที่นั่งได้
17.45 น.รถไฟขบวน172เทียบชานชาลา3 นั่นล่ะฮะท่านผู้ชมพวกเราเห็นหัวขบวนวิ่งมาด้วยความเร็วเครื่องจักรดีเซล ขบวนหัวรถจักรไร้ซึ่งผู้คน คิดกับเพื่อนเฮ้ยไม่มีคนเลยหวะ สบรัยละ พาร่างของตัวเองและเพื่อนเล่อะวิ่งไปด้วยความเร็วครึ่งนึงของจักรดีเซล ลมปะทะหน้าพากลิ่นห้องสุขาพาให้พิศวง แล้วโดดขึ้นขบวนแรกที่อยู่หน้าตู้นอนปรับอากาศชั้น1
ทันทีที่ได้เหยียบย่างขึ้นไปนั้น สายตาสี่คู่จ้องมองในโบกี้รถไฟที่ว่างเปล่า ไม่มีผู้คน ไม่มีกระทั่งที่นั่ง เสียงจากข้างล่างดังมาว่า "ตู้นี้ส่งของ ชั้น3ขบวนหลังสุดโว้ย" หลางงงง สูดดดด ว้อยยย
วิ่งสิครับ