[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ความเดิมตอนที่แล้ว
http://pantip.com/topic/33340745
บทที่ 1 เมื่อความฝันกับความจริงมันช่างห่างไกลกันเหลือเกิน
ณ ร้านกาแฟใจกลางเมืองที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจาง ๆ ของกาแฟและอาหารรสเลิศ ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเป็นกันเอง เหมาะที่จะใช้เป็นสถานที่นัดพบเพื่อนฝูง ครอบครัว หรือแม้กระทั่งคู่รักที่พบปัญหาโลกแตกที่ว่า “จะกินอะไรกันดี ที่ไหนดีนะ” มาจิบกาแฟดื่มชาและคุยกะหนุงกะหนิงกันไปพลาง ๆ นั้น แน่นอนว่าลูกค้าทุกโต๊ะกำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุข เว้นแต่เพียงลูกค้าโต๊ะหนึ่งที่ดูผิดแผกแตกต่างไปจากใครเขา เพราะลูกค้าโต๊ะนั้นนั่งอยู่คนเดียว หูแนบติดกับไอโฟน กำลังสนทนากับปลายสายดูท่าทางเคร่งเครียดด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง
หญิงสาวอายุอานามน่าจะราวยี่สิบตอนปลาย รูปร่างตามแบบหญิงไทยมาตรฐาน ผิวสีน้ำผึ้ง ใส่แว่น ดูเป็นคนคงแก่เรียน นอกนั้นแล้วดูจะไม่มีอะไรโดดเด่น เธอกำลังนั่งหน้านิ่งคิ้วขมวดประหนึ่งได้เผชิญปริศนาชวนป๋วยปีแป่กอที่ยากจะหาคำตอบได้
“เราเลิกกันเถอะ เราเลิกกันเถอะ เราเลิกกันเถอะ” คำพูดจากปากชายผู้ซึ่งเป็นที่รักที่ลอยมาตามสาย ยังคงดังก้องสะท้อนกลับไปมาอยู่ในเซลล์สมอง ณัชชาคิดว่าเธอคงหูฝาดไปด้วยความหิวกระหาย “ใช่สิ ฉันต้องฟังอะไรผิดไปแน่” ณัชชาคิด
“พี่ชาย พี่ชาย พูดว่าอะไรนะคะ”
“พี่ว่า เราเลิกกันเถอะ”
“พี่ชายล้อนัดเล่นใช่ไหมคะ แหม ชอบหลอกให้นัดตกใจอยู่เรื่อย เล่นมุขแบบนี้อย่านึกว่านัดจะหลงกลพี่ชายง่าย ๆ นะคะ นัดงอนแล้วจริง ๆ ด้วย” หญิงสาวพยายามปรับน้ำเสียงของตนให้ปั้นปึ่งเหมือนไม่ใส่ใจอะไร แต่ทำไมนะ เสียงจากปลายสายของพี่ชายสุดที่รักช่างชวนให้ตะหงิดใจเหลือเกิน
“ทำไมน้ำเสียงของพี่ชายถึงได้ดูไร้เยื่อใย และเหมือนจะหงุดหงิดเรานะ” ณัชชาสงสัย ทั้งที่วันนี้เป็นวันครบรอบปีของการคบหาดูใจระหว่างณัชชาและชาติชายแท้ ๆ แต่ดูท่าคงจะไม่ต้องฉลองอะไรเสียแล้ว
“พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าเป็นความผิดของพี่ แต่พี่ตัดสินใจดีแล้ว เราไปกันไม่ได้จริง ๆ แค่นี้นะ และสุขสันต์วันครบรอบเป็นแฟนของเรา พี่หวังว่านัดจะได้เจอคนที่ดีกว่าพี่และมีความสุขแน่นอน” ชาติชายชิงพูดเร็วปรื๋อและตัดสายไปอย่างไม่ไยดี
“พี่ชาย พี่ชายคะ พี่ชายพูดกับนัดให้รู้เรื่องก่อน” ณัชชาจนปัญญาที่จะต่อรองประนีประนอมถามหาเหตุผล เธอพยายามติดต่อชายคนรักกลับทันทีด้วยความกระวนกระวายใจ แต่ทุกครั้งที่พยายามต่อสาย กลับกลายเป็นว่าชาติชายผู้ได้กลายสถานภาพเป็นอดีตแฟนอย่างเป็นทางการได้ตัดสายทิ้ง หนัก ๆ เข้าดูเหมือนปลายทางจะมีเสียงผู้หญิงหวาน ๆ กล่าวซ้ำ ๆ ว่า “เลขหมายที่ท่านเรียกยังไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว ณัชชาได้รู้จักกับชาติชายผ่านงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนที่รู้จักคนหนึ่ง หลังจากวันนั้น ชาติชายก็ได้ติดต่อเธอทางแอพพลิเคชั่นที่เรียกว่า “ไลน์” และสานสัมพันธ์เรื่อยมา
จนกระทั่งวันหนึ่งณัชชาสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขา จึงได้ถามเพื่อขอความชัดเจน และณัชชาก็ได้รับข้อความกลับมาว่า “งั้นมาเป็นแฟนกันเลยมา”
ช่วงที่โลกยังเป็นสีชมพูอยู่นั้น สิ่งที่ณัชชาได้รับ มีแต่คำหวาน คำที่ได้อ่าน ได้ยิน ได้ฟังแล้ว ชวนให้ชุ่มชื่นหัวใจยิ่งนัก
“น้องนัดเป็นสาวมหัศจรรย์”
“ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ พี่เป็นห่วง”
“ฝันดีนะครับ”
“น้องนัดน่ารัก รับขนมจีบซาลาเปาไหมครับ”
“พี่ทำหัวใจหล่นหายไปที่ไหนก็ไม่รู้ น้องนัดเห็นบ้างหรือเปล่าครับ”
แต่บัดนี้ ช่วงเวลาแห่งความฝันได้พังทลายลงต่อหน้าต่อตา เมื่อนึกถึงความหลังอันหอมหวานณัชชาก็ได้แต่นั่งอึ้งกิมกี่ อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ทั้งที่อุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตัวมาเป็นอย่างดี จะให้มาหมดสวยร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักให้อับอายอย่างนั้นหรือ ไม่มีทาง พอตั้งสติได้ เธอจึงลงมือกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักของเธอทันที
“ยายก้อย แกว่างไหม คืนนี้ไปแดนซ์กันเถอะ”
เจ้าบ่าวของณัชชา: บทที่ 1 เมื่อความฝันกับความจริงมันช่างห่างไกลกันเหลือเกิน
ณ ร้านกาแฟใจกลางเมืองที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจาง ๆ ของกาแฟและอาหารรสเลิศ ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเป็นกันเอง เหมาะที่จะใช้เป็นสถานที่นัดพบเพื่อนฝูง ครอบครัว หรือแม้กระทั่งคู่รักที่พบปัญหาโลกแตกที่ว่า “จะกินอะไรกันดี ที่ไหนดีนะ” มาจิบกาแฟดื่มชาและคุยกะหนุงกะหนิงกันไปพลาง ๆ นั้น แน่นอนว่าลูกค้าทุกโต๊ะกำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุข เว้นแต่เพียงลูกค้าโต๊ะหนึ่งที่ดูผิดแผกแตกต่างไปจากใครเขา เพราะลูกค้าโต๊ะนั้นนั่งอยู่คนเดียว หูแนบติดกับไอโฟน กำลังสนทนากับปลายสายดูท่าทางเคร่งเครียดด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง
หญิงสาวอายุอานามน่าจะราวยี่สิบตอนปลาย รูปร่างตามแบบหญิงไทยมาตรฐาน ผิวสีน้ำผึ้ง ใส่แว่น ดูเป็นคนคงแก่เรียน นอกนั้นแล้วดูจะไม่มีอะไรโดดเด่น เธอกำลังนั่งหน้านิ่งคิ้วขมวดประหนึ่งได้เผชิญปริศนาชวนป๋วยปีแป่กอที่ยากจะหาคำตอบได้
“เราเลิกกันเถอะ เราเลิกกันเถอะ เราเลิกกันเถอะ” คำพูดจากปากชายผู้ซึ่งเป็นที่รักที่ลอยมาตามสาย ยังคงดังก้องสะท้อนกลับไปมาอยู่ในเซลล์สมอง ณัชชาคิดว่าเธอคงหูฝาดไปด้วยความหิวกระหาย “ใช่สิ ฉันต้องฟังอะไรผิดไปแน่” ณัชชาคิด
“พี่ชาย พี่ชาย พูดว่าอะไรนะคะ”
“พี่ว่า เราเลิกกันเถอะ”
“พี่ชายล้อนัดเล่นใช่ไหมคะ แหม ชอบหลอกให้นัดตกใจอยู่เรื่อย เล่นมุขแบบนี้อย่านึกว่านัดจะหลงกลพี่ชายง่าย ๆ นะคะ นัดงอนแล้วจริง ๆ ด้วย” หญิงสาวพยายามปรับน้ำเสียงของตนให้ปั้นปึ่งเหมือนไม่ใส่ใจอะไร แต่ทำไมนะ เสียงจากปลายสายของพี่ชายสุดที่รักช่างชวนให้ตะหงิดใจเหลือเกิน
“ทำไมน้ำเสียงของพี่ชายถึงได้ดูไร้เยื่อใย และเหมือนจะหงุดหงิดเรานะ” ณัชชาสงสัย ทั้งที่วันนี้เป็นวันครบรอบปีของการคบหาดูใจระหว่างณัชชาและชาติชายแท้ ๆ แต่ดูท่าคงจะไม่ต้องฉลองอะไรเสียแล้ว
“พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าเป็นความผิดของพี่ แต่พี่ตัดสินใจดีแล้ว เราไปกันไม่ได้จริง ๆ แค่นี้นะ และสุขสันต์วันครบรอบเป็นแฟนของเรา พี่หวังว่านัดจะได้เจอคนที่ดีกว่าพี่และมีความสุขแน่นอน” ชาติชายชิงพูดเร็วปรื๋อและตัดสายไปอย่างไม่ไยดี
“พี่ชาย พี่ชายคะ พี่ชายพูดกับนัดให้รู้เรื่องก่อน” ณัชชาจนปัญญาที่จะต่อรองประนีประนอมถามหาเหตุผล เธอพยายามติดต่อชายคนรักกลับทันทีด้วยความกระวนกระวายใจ แต่ทุกครั้งที่พยายามต่อสาย กลับกลายเป็นว่าชาติชายผู้ได้กลายสถานภาพเป็นอดีตแฟนอย่างเป็นทางการได้ตัดสายทิ้ง หนัก ๆ เข้าดูเหมือนปลายทางจะมีเสียงผู้หญิงหวาน ๆ กล่าวซ้ำ ๆ ว่า “เลขหมายที่ท่านเรียกยังไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว ณัชชาได้รู้จักกับชาติชายผ่านงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนที่รู้จักคนหนึ่ง หลังจากวันนั้น ชาติชายก็ได้ติดต่อเธอทางแอพพลิเคชั่นที่เรียกว่า “ไลน์” และสานสัมพันธ์เรื่อยมา
จนกระทั่งวันหนึ่งณัชชาสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขา จึงได้ถามเพื่อขอความชัดเจน และณัชชาก็ได้รับข้อความกลับมาว่า “งั้นมาเป็นแฟนกันเลยมา”
ช่วงที่โลกยังเป็นสีชมพูอยู่นั้น สิ่งที่ณัชชาได้รับ มีแต่คำหวาน คำที่ได้อ่าน ได้ยิน ได้ฟังแล้ว ชวนให้ชุ่มชื่นหัวใจยิ่งนัก
“น้องนัดเป็นสาวมหัศจรรย์”
“ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ พี่เป็นห่วง”
“ฝันดีนะครับ”
“น้องนัดน่ารัก รับขนมจีบซาลาเปาไหมครับ”
“พี่ทำหัวใจหล่นหายไปที่ไหนก็ไม่รู้ น้องนัดเห็นบ้างหรือเปล่าครับ”
แต่บัดนี้ ช่วงเวลาแห่งความฝันได้พังทลายลงต่อหน้าต่อตา เมื่อนึกถึงความหลังอันหอมหวานณัชชาก็ได้แต่นั่งอึ้งกิมกี่ อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ทั้งที่อุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตัวมาเป็นอย่างดี จะให้มาหมดสวยร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักให้อับอายอย่างนั้นหรือ ไม่มีทาง พอตั้งสติได้ เธอจึงลงมือกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักของเธอทันที
“ยายก้อย แกว่างไหม คืนนี้ไปแดนซ์กันเถอะ”