รอย...

"ไม่มีหมอกหยอกเหงาเช้ากรกฎาเพียงแต่ว่าน้ำตาไหลในคืนฝันหนาวเหน็บเจ็บถึงเช้าเท่าเท่ากันเพียงพ้นวันฉันเห็นทราบภาพบางใคร คล้ายรอยต่อประวัติศาสตร์ขาดสะบั้นความคิดบิดความฝันห้ำหั่นไห้ความจริงใจคล้ายไม่

สายลมไกวพัดวนปนสายฝน ละอองพรมพริ้วไหวใจเหน็บหนาว น้ำตารื้นปนน้ำฝนหล่นพร่างพราว สะท้านร้าวเหงาลึก ผนึกจม... เจ็บในทรวงตรมไหม้ใจอ้างว้าง แฝงเจือจางน้ำตาร่วงทรวงขื่นขม เหงายิ่งนัก เศร้าโศก วิโยคตร

https://youtu.be/cOlUVixMJlA?t=5 น้ำค้าง หล่นพร่างพรม…….คราสายลม พัดผันผ่าน หัวอกไหวสะท้าน...........ใจนงคราญอาลัยหา น้ำค้าง ใสดังแก้ว...........แสนเพริศแพร้ว ยอดพฤกษา รักขมตรมอุรา....

ลมพัดแผ่วแทรกผ่านสะท้านไหว เหมือนเสียงใจใครหนึ่งซึ่งเงียบงัน ดวงดาวพราวพรายอยู่ไม่รู้วัน ยังส่องฝันอันลี้ลับประดับฟ้า คืนค่ำคล้ำหม่นบนหนทางยาว ใจคนร้าวเงียบเหงาเฝ้าคอยหา เหมือนแรงคิดติดค้างในกายา ยัง

ดาวร่วงหล่นพ้นฟ้าในค่ำหนึ่ง ความคิดถึงแผ่วเบาเฝ้าผลาญฝัน เสียงลมเหงาเคล้าใจให้ไหวสั่น เมื่อภาพนั้นย้อนกลับในนิทรา เธอจากไปไกลลับดั่งสายหมอก แต่ใจบอกทุกคืนไม่หายหา ยังฝากรักไว้ใต้แสงจันทรา ให้ดวงฟ้ารู

วัยเด็กนั้นฉันวิ่งล้มนอนกลิ้ง โลกทั้งสิ่งยังเล็กดั่งสนามหญ้า จับจักจั่น วิ่งไล่ลม พรมเวลา ฟ้าก็ว่ากว้างใหญ่ให้เราเล่น ขีดเส้นดินเป็นบ้านตามความฝัน เอียงแก้มยันรับแดดอุ่นละมุนเห็น เสียงหัวเราะปลิวไกลไ