ปกติแล้วผมไม่เคยคิดที่จะตั้งกระทู้ในพันทิปเลย ได้แต่เข้าไปเผือกเรื่องชาวบ้านมากกว่า แต่ว่ามันคงหมดหนหางแล้ววจริงๆT-T
เรื่องมันมีอยู่ว่า
ผมกับเพื่อน 3 คนไปเที่ยวกันที่ภูกระดึง เมื่อวันที่ 27 ธ.ค.คือพวกผมเป็นคนสุพรรณ แต่เพื่อนผมอีกคนดันเรียนที่ มทส. พวกเราก็เลยตกลงกันว่าเราจะมารอรถที่ บขส.โคราช เพื่อที่จะเดินทางไปที่ผานกเค้า ซึ่งเลือดเที่ยวรถประมาณ 00: 00 น. ซึ่งจะไปถึงผานกเค้าเช้าพอดี แล้วผมก็เจอผู้หญิง เทอคนนั้นคือใคร? ผมไม่รู้จักหรอก เทอมากับเพื่อนอีกคน เทอเป็นผู้หญิงตัดผมสั้นๆ ดัดฟันด้วยย ตอนแรกก็มองน่ารักดีแต่ไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่ จนรถออกไปถึงผานกเค้าเวลาประมาณตี 3 กว่า (แม่งงผิดคาด) ก็ล้างหน้าแปรงฟัน กินข้าว จนเวลาตี 4 กว่าๆ พวกผมก็นั่งรถ 2 แถวเพื่อไปลงที่อุทยาน
พอถึงอุทยานพวกผมก็นั่งจับเจ่ารอ 555 เพราะอุทยานเปิด 07.00 พอเวลาประมาณ 6 โมงเช้านิดๆ พวกผมก็มาต่อคิวเพื่อซื้อตั๋ว บร่ะเจ้า คนโคตรเยอะเลยยย พวกผมเอาเต็นท์ไปเองผมเลยมาต่อแถวตรงป้ายที่เขียนว่า “ชำระค่าพื้นที่กลางเต๊นท์” แล้วเทอคนนั้นอีกแล้วว มาสะกิดผมพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักๆ แล้วถามผมว่า “ตรงนี้ใช่ที่ชำระค่าเต็นท์ที่จองทางอินเตอร์เน็ตรึป่าววค่ะ” ผมก็ตอบว่า “ผมก็ไม่ทราบครับ” ก็คนมาครั้งแรกนี่เนอะ
หลังจากนั้นผมก็ไม่เจอเทอเลยย จนถึงเวลาที่เค้าเปิดให้ขึ้นภู ผมก็ไปเจอเทอกับเพื่อน ผมก็เจอเทออีกครั้ง จำไม่ได้อีกแหละว่า ซำไหน ครั้งนี้เทอก็มอบรอยยิ้มให้ผมอีกครั้ง ยอมรับเลยตอนนั้นใจหวั่นๆ 555 (ใจง่ายมากกก) จนขึ้นภู เช้ามืดวันที่ 28 ก็ออกเดินทางไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่น ก็เหมือนจะเจอเทออีกครั้ง คนไรยิ้มสวยเป็นบ้า
พวกผมใช้ชีวิตบนภูเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน วันลงภู วันที่ 29 ผมลงเวลาประมาณ 11 โมงกว่า ถึงข้างล่างก็ประมาณ บ่าย สอง กว่าๆ ก็ขึ้นรถมาถึงผานกเค้า รถเข้าโคราชมาถึงพอดี (ไปต่อรถที่โคราช) ผมก็รีบซื้อตั่ว ไอ้คนข้างหน้าก็ถามลีลาเหลือเกิน เราก็กลัวจะไม่ทันรถ สุดท้ายก็ทัน พอขึ้นรถไป เทออีกแล้วยังยิ้มสวยเหมือนเดิมนะ คราวนี้เทอนั่งใกล้กับพวกผมมาก เทอนั่งยุเบาะหน้าของพวกผม พวกผมมีมากัน 3 คนเลยให้เพื่อนนั่งคู่กันไป ผมแยกมานั่งคนเดียว รถวิ่งไปซักพักเทอก็เอนเบาะลงนอน โดนหัวเข่าเพื่อนผม เพื่อนผมนี่ร้อง โอ๊ะเลยย เค้าก็ลุกมาขอโทษนะ555 รถก็วิ่งไปปกติ ผมก็แกล้งถามเพื่อนให้เทอคนนั้นได้ยินอ่าแหละ ว่า “เจ็บเข่ามั๊ย” เพื่อนผมก็บอกว่า “เจ็บดิ” เทอก็ลุกขึ้นมายิ้มให้นะ 5555 ผมก็ถามต่อว่า”เจ็บเพราะขึ้นภูหรออ” เพื่อนผมก็ตอบว่า “หึเพื่อเก้าอี้เมื่อกี๊” เทอคนนั้น ก้หันมาถามว่า “นั่งได้มั๊ย “ 5555 เป็นห่วงด้วยย
คือตอนนั้นบอกเลยย มีใจแต่ไม่กล้า
รถวิ่งออกมาประมาณครึ่งชั่วโมงได้มั้ง รถเสีย ต้องเปลี่ยนรถ ก็เลยต้องมานั่งรอรถกันข้างล่าง ระหว่างรอรถ เทอก็เอากรรไกรตัดเล็บขึ้นมาตัดเล็บ (คนอะไรพกกรรไกรตัดเล็บมาปีนเขา 555) จนรถมาก็ต้องนั่งรถจากอีกเที่ยว เพื่อที่จะไปลงที่ บขส.ชุมแพ เพื่อไปต่อรถอีกคัน ผมขึ้นรถเป็นพวกท้ายๆ เลยต้องยืนแทน 555 ต้องบอกว่าบังเอิญอีกแล้ววว ผมต้องมายืนตรงที่เทอนั่งพอดี จนถึง บขส.ชุมแพ ก็ย้ายรถไปนั่งอีกคัน ก็ได้นั่งที่นั่งเดิมอ่าครับ จากนั้นก็ไม่มีอะไรมาก 5555 จนถึง บขส.โคราช ต่างคนก็ต่างลงรถ ผมใส่เสื้อแขนสั้นอยู่ ซึ่งตอนนั้นอากาศค่อนข้างหนาวว หลังจากได้สัมภาระ ผมก็หยิบสัมภาระมาเปืดเพื่อที่จะเอาเสื้อแขนยาวว ระหว่างนั้น บร่ะเจ้า !!!! เทอมองมาที่ผม แต่คราวนี้ทำมเทอไม่ยิ้ม ผมก็ยิ้มกลับไปเทอก็ไม่ยิ้มตอบ หลังจากนั้นผมก็ก้มลงไปหยิบเสื้อมาใส่ คิดว่าเดี๋ยวจะไปขอเฟสเทอไว้หน่อยยย เงยหน้าขึ้นมา เพื่อนก็เรียกก เทอก้หายไปไหนไม่รู้ สรุปคือหาเทอไม่เจอแล้ววว ผมก็ไปซื้อตั๋วกลับ สุพรรณ ได้รอบ 00:00 ตอนนั้นก็เวลาประมาณ 2 ทุ่มกว่า หลังซื้อตั๋วเสร็จ ผมนี่เดินรอบ บขส.โคราชเลยย ใจก็หวังว่าเทออาจจะยังอยู่แถวๆนั้น แต่ก็ไม่เจอ เศร้าแปป
แต่ผมก็ไม่ได้อยู่เฉยๆนะพยามใช้เฟสบุ๊ค หาจากตรงการแท็ก ภูกระดึง ก็ไม่เจอ instagram ก็ไม่เจออทางไหนก็ไม่เจอ จนปัญญาแล้ววครับ ถ้าตอนนั้นผมกล้ามากกว่านี้คงไม่ต้องมานั่งพิมพ์อยู่อย่างงี้ ผ่านมาจะ 4 วันล่ะ ยังคิดถึงเทออยู่เลยย เพื่อนๆเคยเป็นไหมครับ??? คิดถึงใครคนหนึ่งทั้งที่ไม่รู้จักกัน เพียงแค่เห็นหน้า เพียงแค่ร่วมเดินทางด้วยกัน
ก็ได้แต่หวังว่าเทอจะมาเห็น หวังว่าเทอจะชอบอ่านพันทิปนะครับ
เคยไหม ? ที่คุณจะคิดถึงใครซักคนที่คุณไม่รู้จัก
เรื่องมันมีอยู่ว่า
ผมกับเพื่อน 3 คนไปเที่ยวกันที่ภูกระดึง เมื่อวันที่ 27 ธ.ค.คือพวกผมเป็นคนสุพรรณ แต่เพื่อนผมอีกคนดันเรียนที่ มทส. พวกเราก็เลยตกลงกันว่าเราจะมารอรถที่ บขส.โคราช เพื่อที่จะเดินทางไปที่ผานกเค้า ซึ่งเลือดเที่ยวรถประมาณ 00: 00 น. ซึ่งจะไปถึงผานกเค้าเช้าพอดี แล้วผมก็เจอผู้หญิง เทอคนนั้นคือใคร? ผมไม่รู้จักหรอก เทอมากับเพื่อนอีกคน เทอเป็นผู้หญิงตัดผมสั้นๆ ดัดฟันด้วยย ตอนแรกก็มองน่ารักดีแต่ไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่ จนรถออกไปถึงผานกเค้าเวลาประมาณตี 3 กว่า (แม่งงผิดคาด) ก็ล้างหน้าแปรงฟัน กินข้าว จนเวลาตี 4 กว่าๆ พวกผมก็นั่งรถ 2 แถวเพื่อไปลงที่อุทยาน
พอถึงอุทยานพวกผมก็นั่งจับเจ่ารอ 555 เพราะอุทยานเปิด 07.00 พอเวลาประมาณ 6 โมงเช้านิดๆ พวกผมก็มาต่อคิวเพื่อซื้อตั๋ว บร่ะเจ้า คนโคตรเยอะเลยยย พวกผมเอาเต็นท์ไปเองผมเลยมาต่อแถวตรงป้ายที่เขียนว่า “ชำระค่าพื้นที่กลางเต๊นท์” แล้วเทอคนนั้นอีกแล้วว มาสะกิดผมพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักๆ แล้วถามผมว่า “ตรงนี้ใช่ที่ชำระค่าเต็นท์ที่จองทางอินเตอร์เน็ตรึป่าววค่ะ” ผมก็ตอบว่า “ผมก็ไม่ทราบครับ” ก็คนมาครั้งแรกนี่เนอะ
หลังจากนั้นผมก็ไม่เจอเทอเลยย จนถึงเวลาที่เค้าเปิดให้ขึ้นภู ผมก็ไปเจอเทอกับเพื่อน ผมก็เจอเทออีกครั้ง จำไม่ได้อีกแหละว่า ซำไหน ครั้งนี้เทอก็มอบรอยยิ้มให้ผมอีกครั้ง ยอมรับเลยตอนนั้นใจหวั่นๆ 555 (ใจง่ายมากกก) จนขึ้นภู เช้ามืดวันที่ 28 ก็ออกเดินทางไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่น ก็เหมือนจะเจอเทออีกครั้ง คนไรยิ้มสวยเป็นบ้า
พวกผมใช้ชีวิตบนภูเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน วันลงภู วันที่ 29 ผมลงเวลาประมาณ 11 โมงกว่า ถึงข้างล่างก็ประมาณ บ่าย สอง กว่าๆ ก็ขึ้นรถมาถึงผานกเค้า รถเข้าโคราชมาถึงพอดี (ไปต่อรถที่โคราช) ผมก็รีบซื้อตั่ว ไอ้คนข้างหน้าก็ถามลีลาเหลือเกิน เราก็กลัวจะไม่ทันรถ สุดท้ายก็ทัน พอขึ้นรถไป เทออีกแล้วยังยิ้มสวยเหมือนเดิมนะ คราวนี้เทอนั่งใกล้กับพวกผมมาก เทอนั่งยุเบาะหน้าของพวกผม พวกผมมีมากัน 3 คนเลยให้เพื่อนนั่งคู่กันไป ผมแยกมานั่งคนเดียว รถวิ่งไปซักพักเทอก็เอนเบาะลงนอน โดนหัวเข่าเพื่อนผม เพื่อนผมนี่ร้อง โอ๊ะเลยย เค้าก็ลุกมาขอโทษนะ555 รถก็วิ่งไปปกติ ผมก็แกล้งถามเพื่อนให้เทอคนนั้นได้ยินอ่าแหละ ว่า “เจ็บเข่ามั๊ย” เพื่อนผมก็บอกว่า “เจ็บดิ” เทอก็ลุกขึ้นมายิ้มให้นะ 5555 ผมก็ถามต่อว่า”เจ็บเพราะขึ้นภูหรออ” เพื่อนผมก็ตอบว่า “หึเพื่อเก้าอี้เมื่อกี๊” เทอคนนั้น ก้หันมาถามว่า “นั่งได้มั๊ย “ 5555 เป็นห่วงด้วยย
คือตอนนั้นบอกเลยย มีใจแต่ไม่กล้า
รถวิ่งออกมาประมาณครึ่งชั่วโมงได้มั้ง รถเสีย ต้องเปลี่ยนรถ ก็เลยต้องมานั่งรอรถกันข้างล่าง ระหว่างรอรถ เทอก็เอากรรไกรตัดเล็บขึ้นมาตัดเล็บ (คนอะไรพกกรรไกรตัดเล็บมาปีนเขา 555) จนรถมาก็ต้องนั่งรถจากอีกเที่ยว เพื่อที่จะไปลงที่ บขส.ชุมแพ เพื่อไปต่อรถอีกคัน ผมขึ้นรถเป็นพวกท้ายๆ เลยต้องยืนแทน 555 ต้องบอกว่าบังเอิญอีกแล้ววว ผมต้องมายืนตรงที่เทอนั่งพอดี จนถึง บขส.ชุมแพ ก็ย้ายรถไปนั่งอีกคัน ก็ได้นั่งที่นั่งเดิมอ่าครับ จากนั้นก็ไม่มีอะไรมาก 5555 จนถึง บขส.โคราช ต่างคนก็ต่างลงรถ ผมใส่เสื้อแขนสั้นอยู่ ซึ่งตอนนั้นอากาศค่อนข้างหนาวว หลังจากได้สัมภาระ ผมก็หยิบสัมภาระมาเปืดเพื่อที่จะเอาเสื้อแขนยาวว ระหว่างนั้น บร่ะเจ้า !!!! เทอมองมาที่ผม แต่คราวนี้ทำมเทอไม่ยิ้ม ผมก็ยิ้มกลับไปเทอก็ไม่ยิ้มตอบ หลังจากนั้นผมก็ก้มลงไปหยิบเสื้อมาใส่ คิดว่าเดี๋ยวจะไปขอเฟสเทอไว้หน่อยยย เงยหน้าขึ้นมา เพื่อนก็เรียกก เทอก้หายไปไหนไม่รู้ สรุปคือหาเทอไม่เจอแล้ววว ผมก็ไปซื้อตั๋วกลับ สุพรรณ ได้รอบ 00:00 ตอนนั้นก็เวลาประมาณ 2 ทุ่มกว่า หลังซื้อตั๋วเสร็จ ผมนี่เดินรอบ บขส.โคราชเลยย ใจก็หวังว่าเทออาจจะยังอยู่แถวๆนั้น แต่ก็ไม่เจอ เศร้าแปป
แต่ผมก็ไม่ได้อยู่เฉยๆนะพยามใช้เฟสบุ๊ค หาจากตรงการแท็ก ภูกระดึง ก็ไม่เจอ instagram ก็ไม่เจออทางไหนก็ไม่เจอ จนปัญญาแล้ววครับ ถ้าตอนนั้นผมกล้ามากกว่านี้คงไม่ต้องมานั่งพิมพ์อยู่อย่างงี้ ผ่านมาจะ 4 วันล่ะ ยังคิดถึงเทออยู่เลยย เพื่อนๆเคยเป็นไหมครับ??? คิดถึงใครคนหนึ่งทั้งที่ไม่รู้จักกัน เพียงแค่เห็นหน้า เพียงแค่ร่วมเดินทางด้วยกัน
ก็ได้แต่หวังว่าเทอจะมาเห็น หวังว่าเทอจะชอบอ่านพันทิปนะครับ