เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงที่เกิดขึ้นกับเรา เด็กคนนึ่งที่ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าชอบหรือถนัดอะไรและใช้ชีวิตบนความบังเอิญมาตลอด
เราชื่อ ช. อาศัยอยู่ในจังหวัด ร. มาตั้งแต่เกิด เราเป็นเด็กนักเรียนมัธยมสายวิทย์-คณิตที่เรียนจบไปตั้งแต่ปีที่แล้ว ตอนเรียนก็ไม่ได้เก่งอะไรมากได้เกรดเฉลี่ยตอนจบมา 3 นิดๆ ตอนนั้นในหัวเด็กทุกคนก็คิดแหละว่าจะเรียนต่อที่ไหนดี เราก็ยังไม่รู้หรอกว่าจะเอาที่ไหนก็สอบ GAT-PAT ไปก่อนเรา คะแนนออกมาก็ใช้ได้แหละเป็นคะแนนแอดรวมๆแล้วก็ 17000 กว่าๆ ต้อนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะยื่นอะไรดี เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเราเคยไปงาน OP House ของหลายๆมหาวิทยาลัยมาต้อนนั้นไปดูคณะวิทยาศาสตร์ของบางมดมา ต้อนนั้นเราเดินแยกกับเพื่อน เพื่อนไปดูคณะวิศวะ เราก็ว่าจะยื่นวิทยาศาสตร์แหละแต่ไม่รู้ว่าที่ไหนดี พอผ่านไปสักพักเราไปสอบที่ศิลปากร เราติด(เฮ้) คณะวิศวกรรมศาสตร์และเทคโนโลยีอุตสาหกรรม สาขาวิชาปิโตรเคมีและวัสดุพอลิเมอร์ แต่โชคดีที่นี่มันไม่ตัดสิทธิ addmissions ตอนนั้นก็หวังจะแอดเข้าวิทยาอยู่แหละ แม่เราก็บอกว่าอันนี้แหละดี เราอยู่แถวนี้หางานได้ง่าย เราก็เลยไปรายงานตัว สอบสัมภาสษณ์ และก็จ่ายเงิน(คือบ้านเราฐานะไม่ค่อยจะดี เงินตรงนี้ที่จ่ายไปก็ไม่ใช่น้อยๆสำหรับครอบครัวเรา) เอาก็เอาวะตอนนั้นในหัวคำว่า วิศวะ นี่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคณะนี้ พอผ่านไปสักเดือนสองเดือน แม่ มาบอกให้เราไปสอบอีกที่นึง เราก็ติดนะ คณะวิศวะอีกนั่นแหละแต่คนละสาขา ทีนี้แม่เราก็บอกให้ไปรายงานตัว เราบอกแม่ไปว่า เราจ่ายเงินศิลปากรไปแล้วนะแม่ แล้วมันก็ตัดแอดนะ แม่ก็บอกอีกแหละว่าอันนี้ดี แล้วเราก็จ่ายเงินอีกครั้งนึงและก็เขียนใบสละสิทธิส่งศิลปากรไป ทีนี้ตอนมาเรียนจริงๆแล้วรู้สึกว่าวิศวะมันไม่ใช่ทางของเราเลย เราเรียนไปแล้วไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลยในแต่ละวัน เราเลยรอให้หมดเทอม แล้วมาคุยกับ พ่อแม่ ว่าเราไปเรียนแล้วไม่ชอบเลย มันไม่ใช่ทาง เรียนไปก็ไม่มีความสุข แต่พ่อกับแม่ก็บอกว่าแล้วจะไปเรียนอะไร เราบอกเขาไปว่า วิทยา เขาก็บอกว่ามันหางานยากกว่าคณะนี้ ถ้าซิ่วใหม่แม่ก็ไม่มีเงินแล้ว
เราเลยคิดอยู่ว่าควรทำไงดี เราจะออกไปเรียนสิ่งที่เราอยากเรียนดีไหม หรือ เราจะเรียนอยู่ที่เดิมอยู่กับการที่ไม่มีความสุขเลยในทุกๆลมหายใจ
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงต่อ (อยากให้เป็นอุทาหรของคนหลายๆคน)
เราชื่อ ช. อาศัยอยู่ในจังหวัด ร. มาตั้งแต่เกิด เราเป็นเด็กนักเรียนมัธยมสายวิทย์-คณิตที่เรียนจบไปตั้งแต่ปีที่แล้ว ตอนเรียนก็ไม่ได้เก่งอะไรมากได้เกรดเฉลี่ยตอนจบมา 3 นิดๆ ตอนนั้นในหัวเด็กทุกคนก็คิดแหละว่าจะเรียนต่อที่ไหนดี เราก็ยังไม่รู้หรอกว่าจะเอาที่ไหนก็สอบ GAT-PAT ไปก่อนเรา คะแนนออกมาก็ใช้ได้แหละเป็นคะแนนแอดรวมๆแล้วก็ 17000 กว่าๆ ต้อนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะยื่นอะไรดี เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเราเคยไปงาน OP House ของหลายๆมหาวิทยาลัยมาต้อนนั้นไปดูคณะวิทยาศาสตร์ของบางมดมา ต้อนนั้นเราเดินแยกกับเพื่อน เพื่อนไปดูคณะวิศวะ เราก็ว่าจะยื่นวิทยาศาสตร์แหละแต่ไม่รู้ว่าที่ไหนดี พอผ่านไปสักพักเราไปสอบที่ศิลปากร เราติด(เฮ้) คณะวิศวกรรมศาสตร์และเทคโนโลยีอุตสาหกรรม สาขาวิชาปิโตรเคมีและวัสดุพอลิเมอร์ แต่โชคดีที่นี่มันไม่ตัดสิทธิ addmissions ตอนนั้นก็หวังจะแอดเข้าวิทยาอยู่แหละ แม่เราก็บอกว่าอันนี้แหละดี เราอยู่แถวนี้หางานได้ง่าย เราก็เลยไปรายงานตัว สอบสัมภาสษณ์ และก็จ่ายเงิน(คือบ้านเราฐานะไม่ค่อยจะดี เงินตรงนี้ที่จ่ายไปก็ไม่ใช่น้อยๆสำหรับครอบครัวเรา) เอาก็เอาวะตอนนั้นในหัวคำว่า วิศวะ นี่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคณะนี้ พอผ่านไปสักเดือนสองเดือน แม่ มาบอกให้เราไปสอบอีกที่นึง เราก็ติดนะ คณะวิศวะอีกนั่นแหละแต่คนละสาขา ทีนี้แม่เราก็บอกให้ไปรายงานตัว เราบอกแม่ไปว่า เราจ่ายเงินศิลปากรไปแล้วนะแม่ แล้วมันก็ตัดแอดนะ แม่ก็บอกอีกแหละว่าอันนี้ดี แล้วเราก็จ่ายเงินอีกครั้งนึงและก็เขียนใบสละสิทธิส่งศิลปากรไป ทีนี้ตอนมาเรียนจริงๆแล้วรู้สึกว่าวิศวะมันไม่ใช่ทางของเราเลย เราเรียนไปแล้วไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลยในแต่ละวัน เราเลยรอให้หมดเทอม แล้วมาคุยกับ พ่อแม่ ว่าเราไปเรียนแล้วไม่ชอบเลย มันไม่ใช่ทาง เรียนไปก็ไม่มีความสุข แต่พ่อกับแม่ก็บอกว่าแล้วจะไปเรียนอะไร เราบอกเขาไปว่า วิทยา เขาก็บอกว่ามันหางานยากกว่าคณะนี้ ถ้าซิ่วใหม่แม่ก็ไม่มีเงินแล้ว
เราเลยคิดอยู่ว่าควรทำไงดี เราจะออกไปเรียนสิ่งที่เราอยากเรียนดีไหม หรือ เราจะเรียนอยู่ที่เดิมอยู่กับการที่ไม่มีความสุขเลยในทุกๆลมหายใจ