เกริ่นก่อนเลยค่ะ ว่าเป็นเรื่องของน้องชายเราเอง
ตอนนี้น้องเราอยู่ ม.3 กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่นที่กำลังหาความสนุกสนานและเรียนรู้ชีวิต
น้องเราเป็นเด็กติดเกมค่ะ ก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆไปที่มักเป็นกัน
สำหรับเรื่องเรียน น้องเราเรียนได้เกรดดีนะคะ อันดับต้นๆของห้องเลย
ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องดีสำหรับคนอื่นๆที่มองมาอย่างผิวเผิน
แต่สำหรับตัวเรา เราแอบเป็นห่วงน้องเรา
คือเหมือนเรียนได้เกรดดีก็จริง แต่ถ้าเรามองจริงๆ เราจะเห็นว่า น้องเราติดเกมมาก
จนบางครั้งแบ่งเวลาไม่ได้ และสมาธิสั้น บางทีทำการบ้านหรืออ่านหนังสือได้แป๊บๆ
ก็โผเข้าหาคอมพิวเตอร์ พ่อแม่พี่น้องเตือนยังไงก็ยังไม่ดีขึ้น
เหมือนหายใจเข้าออกเป็นเกมอะค่ะ
ซึ่งตรงนี้เราเข้าใจดีสำหรับเด็กวัยรุ่น เพราะเราเคยผ่านมาก่อน
แต่เราอยากให้น้องเรารู้จักแยกแยะและคิดถึงอนาคตเรื่องการเรียนบ้าง
ตอนนี้เราและที่บ้านพยายามถามเค้าค่ะ ว่าอยากเรียนต่อคณะไร ชอบวิชาหรือชอบเรียนแนวไหน
เค้าก็เหมือนยังไม่รู้ตัวเอง ซึ่งอาจจะไม่แปลกเท่าไหร่
เราเคยพยายามคุยๆกับเค้าให้เค้าได้คิดว่า ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แต่ก็ยังเหมือนไม่ชัดเจน
ทีนี้อีกสิ่งที่พ่อแม่เราเป็นห่วงมากกว่าเราคือ นอกจากน้องเราจะไม่ค่อยขยันหรือขวนขวายเท่าไหร่แล้ว
น้องเรายังไม่ได้เรียนพิเศษอะไรเพิ่มด้วยค่ะ พ่อแม่เคยบังคับให้น้องเรียนพิเศษครั้งนึง
เหมือนน้องเราเรียนไปตามหน้าที่อะค่ะ ไม่ได้อยากเรียน
พ่อแม่เรามองว่า ถ้าไม่ขยันอ่านหนังสือหรือกระตือรือร้นเรื่องเรียน ก็ควรเรียนพิเศษเพื่อเพิ่มพูนความรู้
จะได้เอาไปสอบแข่งขันกับคนอื่นได้ เพราะเด็กสมัยนี้เราว่าการแข่งขันสูงมากทีเดียว
เมื่อกี๊เราเลยลองคุยกับน้องชายตอนอยู่สองคนว่า ทำไมถึงไม่อยากเรียนพิเศษล่ะ เพื่อนๆเรียนกันมั้ย
เค้าบอกว่า เพื่อนๆก็คงเรียนมั้ง เค้าก็ไม่แน่ใจ
แต่ที่เราอึ้งๆไปต่อไม่ถูกเลย คือ น้องเราตอบมาว่า ที่ไม่อยากเรียนพิเศษ เพราะขี้เกียจ
พูดทำนองว่าเรียนไปแล้วมันได้อะไรขึ้นมา
เราเงิบเลยค่ะ ไปต่อไม่ถูก
ที่เราห่วงที่สุดคือ เหมือนเค้ายังไม่รู้ตัวเองและยังไม่มีเป้าหมายอะไร
เค้าไม่มีแรงฮึดที่จะมีวินัยหรือใส่ใจกับเรื่องเรียนเท่าไหร่อะค่ะ
ตอนนี้เราเลยพยายามคุยแบบซอฟต์ๆ ไม่อยากให้เค้าต่อต้านเรา
เพราะน้องเราเจอพ่อแม่คุยค่อนข้างซีเรียสแล้ว เราเลยอยากเป็นที่ปรึกษาให้น้องได้มากกว่าจะมาซีเรียส
และที่ยากคือ บุคลิกของน้องเราค่ะ ภายนอกดูเล่นๆ สนุกไปเรื่อย แล้วก็เป็นคนนิ่งๆ
เวลาพูดอะไรไป เราเลยดูยากว่าน้องเรารู้สึกยังไงหรือคิดอะไรมั้ยค่ะ
เราจะพูด แนะนำ หรือค่อยๆตะล่อมสอนยังไงให้เค้าคิดได้บ้างคะ?
ทำยังไงให้เด็กวัยรุ่นรู้จักคิดและวางแผนในเรื่องเรียนมากขึ้นคะ?
ตอนนี้น้องเราอยู่ ม.3 กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่นที่กำลังหาความสนุกสนานและเรียนรู้ชีวิต
น้องเราเป็นเด็กติดเกมค่ะ ก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆไปที่มักเป็นกัน
สำหรับเรื่องเรียน น้องเราเรียนได้เกรดดีนะคะ อันดับต้นๆของห้องเลย
ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องดีสำหรับคนอื่นๆที่มองมาอย่างผิวเผิน
แต่สำหรับตัวเรา เราแอบเป็นห่วงน้องเรา
คือเหมือนเรียนได้เกรดดีก็จริง แต่ถ้าเรามองจริงๆ เราจะเห็นว่า น้องเราติดเกมมาก
จนบางครั้งแบ่งเวลาไม่ได้ และสมาธิสั้น บางทีทำการบ้านหรืออ่านหนังสือได้แป๊บๆ
ก็โผเข้าหาคอมพิวเตอร์ พ่อแม่พี่น้องเตือนยังไงก็ยังไม่ดีขึ้น
เหมือนหายใจเข้าออกเป็นเกมอะค่ะ
ซึ่งตรงนี้เราเข้าใจดีสำหรับเด็กวัยรุ่น เพราะเราเคยผ่านมาก่อน
แต่เราอยากให้น้องเรารู้จักแยกแยะและคิดถึงอนาคตเรื่องการเรียนบ้าง
ตอนนี้เราและที่บ้านพยายามถามเค้าค่ะ ว่าอยากเรียนต่อคณะไร ชอบวิชาหรือชอบเรียนแนวไหน
เค้าก็เหมือนยังไม่รู้ตัวเอง ซึ่งอาจจะไม่แปลกเท่าไหร่
เราเคยพยายามคุยๆกับเค้าให้เค้าได้คิดว่า ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แต่ก็ยังเหมือนไม่ชัดเจน
ทีนี้อีกสิ่งที่พ่อแม่เราเป็นห่วงมากกว่าเราคือ นอกจากน้องเราจะไม่ค่อยขยันหรือขวนขวายเท่าไหร่แล้ว
น้องเรายังไม่ได้เรียนพิเศษอะไรเพิ่มด้วยค่ะ พ่อแม่เคยบังคับให้น้องเรียนพิเศษครั้งนึง
เหมือนน้องเราเรียนไปตามหน้าที่อะค่ะ ไม่ได้อยากเรียน
พ่อแม่เรามองว่า ถ้าไม่ขยันอ่านหนังสือหรือกระตือรือร้นเรื่องเรียน ก็ควรเรียนพิเศษเพื่อเพิ่มพูนความรู้
จะได้เอาไปสอบแข่งขันกับคนอื่นได้ เพราะเด็กสมัยนี้เราว่าการแข่งขันสูงมากทีเดียว
เมื่อกี๊เราเลยลองคุยกับน้องชายตอนอยู่สองคนว่า ทำไมถึงไม่อยากเรียนพิเศษล่ะ เพื่อนๆเรียนกันมั้ย
เค้าบอกว่า เพื่อนๆก็คงเรียนมั้ง เค้าก็ไม่แน่ใจ
แต่ที่เราอึ้งๆไปต่อไม่ถูกเลย คือ น้องเราตอบมาว่า ที่ไม่อยากเรียนพิเศษ เพราะขี้เกียจ
พูดทำนองว่าเรียนไปแล้วมันได้อะไรขึ้นมา
เราเงิบเลยค่ะ ไปต่อไม่ถูก
ที่เราห่วงที่สุดคือ เหมือนเค้ายังไม่รู้ตัวเองและยังไม่มีเป้าหมายอะไร
เค้าไม่มีแรงฮึดที่จะมีวินัยหรือใส่ใจกับเรื่องเรียนเท่าไหร่อะค่ะ
ตอนนี้เราเลยพยายามคุยแบบซอฟต์ๆ ไม่อยากให้เค้าต่อต้านเรา
เพราะน้องเราเจอพ่อแม่คุยค่อนข้างซีเรียสแล้ว เราเลยอยากเป็นที่ปรึกษาให้น้องได้มากกว่าจะมาซีเรียส
และที่ยากคือ บุคลิกของน้องเราค่ะ ภายนอกดูเล่นๆ สนุกไปเรื่อย แล้วก็เป็นคนนิ่งๆ
เวลาพูดอะไรไป เราเลยดูยากว่าน้องเรารู้สึกยังไงหรือคิดอะไรมั้ยค่ะ
เราจะพูด แนะนำ หรือค่อยๆตะล่อมสอนยังไงให้เค้าคิดได้บ้างคะ?