คือตามหัวข้อเลยค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราแท็กผิดขออภัยด้วยค่ะเพิ่งเคยเล่น คือเราไม่เจอแม่มาหลายปีแล้ว อยากตามหาแม่แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง รูปแม่เราเราก็ไม่มี
คือเมื่อหลายสิบปีก่อน ตอนประมาณเรา7-8ขวบทีแรกเราอยู่ที่ฉะเชิงเทรา แล้วอยู่ๆวันนันแม่กับพ่อก็พาเราขับมอไซร์มานครสวรรค์
เราก็ไม่รู้หรอกทำไมแต่เราต้องย้ายมาเรียนที่นี้ ส่วนพ่อก็กลับไปทำงาน ที่ฉะเชิงเทรา เราอยู่บ้านยายที่นครสวรรค์กับแม่ อยู่ได้สักพักวันนั้นเราไป รร กลับมาเราไม่เจอแม่ที่บ้านเลยถามยายว่าแม่ไปไหน น้าเราก็ถามยายว่า อ้าวอุ้ยมันไปแล้วเรอะ คือตอนนั้นเรารู้สึกโลกทั้งใบเราพังลงมา แม่ไปไหนทำไมทิ้งเราไว้แบบนี้เราอยากหาแม่ ประมาณ3-4วันแม่โทรมา แต่บอกก่อนเลยว่าตอนนั้นบ้านยายเราไม่มีโทรศัพท์ เราต้องวิ่งไปรับโทรศัพท์บ้านข้างๆเขามีโทรศัพท์บ้าน ต้องวิ่งไปตามท้องนาก็ไกลพอสมควรถึงจะเป็นบ้านข้างๆแต่ห่างกัน เราวิ่งไปถึงแม่โทรเข้ามาอีกรอบพอดี เขาบอกกับเราแค่ว่า เขาอยู่ กทม มารับจ้างเลี้ยงคนแก่ เราก็ได้แต่บอกให้เขามารับเรา เราร้องไห้ทุกคืน (ขอเล่าที่เราจำได้จริงๆนะข้ามบ้างนะค่ะขออภัย) พอไม่นานพ่อเราก็กลับมาหาเรามาเยี่ยมตอนนั้นเราอยู่ ป1.เราจำได้ว่าวันนั้นก่อนพ่อจะกลับ เราจะตามพ่อกลับด้วยแต่เราเผลอหลับ ตื่นมาเราไม่เจอพ่อเราเสียใจมาก เราต้องอดทนเด็กตัวแค่นี้ต้องมาอยู่กับใครที่ไม่คุ้นที่แม้จะเป็นญาติเราว่าช่วงเวลานั้นมันเหงาทรมารอยากหาพ่อหาแม่ แต่เราทำได้แค่อดทน จนวันนึงพ่อเราพร้อมรับเราไปอยู่ด้วยอันที่จริงเขาอยากเอาเรากลับ ฉะเชิงเทราต้องนานแล้วแต่เขารอให้เรา จบ ป1 เพื่อที่จะไม่ยุ้งยาก ภาพแรกที่เรากลับมาบ้านมันไม่ใช่บ้านหลังเดิมแต่มันเป็นห้องเช่า เล็กๆ ภายในนั้นมันไม่มีทีวีตู้เย็นไม่มีอะไรเลยที่เราเคยมี ในบ้านมีแค่ หม้อหุงข้าวหมอนผ้าห่ม เราถามพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อบอกว่าตอนนั้นที่พาเราไปนครสวรรค์เพราะหนีหนี้ จนพ่อกลับมาก็ย้ายมานี้เอาของอะไรมาไม่ได้เขาไล่พ่อ ช่วงที่เราไม่อยู่พ่อทำงานใช้หนี้จนหมด
ตอนนั้นเราฟังก็ตกใจ เราถามหาแม่ พ่อบอกแค่ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอแม่ แม่นั่งวินมอไซร์หนีพี่เรา พี่เราขับรถตาม แต่ตามไม่ทันรถยางแตก ตอนนั้นเราฟังเราเสียใจมากค่ะ มีอยู่ครั้งนึงพ่อเราพาเราขับรถตามหาแม่ ในอำเภอนึง ในจังหวัดสมุทรปราการ อำเภอนั้นคือที่พี่เราตามแม่ทันก่อนรถจะยางแตก แต่ก็ไม่เจอหรอกค่ะ จนผ่านมาหลายปี เราอยู่ประมาณ ป4-ป5 ตอนนั้นเป็นช่วงปีใหม่ พ่อพาเราขับรถกลับบ้านที่อุทัยธานี ระหว่างทางใกล้ถึงอยุธยา พ่อเราไปเห็น ผญ ข้างทางเหมือนแม่เลย
พ่อเรา: (ชื่อเรา) เหมือนแม่เลยลูก
เรา: ไม่ใช่หรอกพ่อ
พ่อเรารีบขับรถกลับไปดู
ใช่ค่ะใช่แม่จริงๆ ตอนนั้นแม่พูดกับเราว่าแม่มันเลวเนอะลูกเนอะ ตอนนั้นเราอึ้งค่ะพูดอะไรไม่ออก ได้แค่ยิ้ม
............
หลังจากนั้นพี่สาวเราก็เจอแม่ขายของอยู่ในตลาด แถวบางพลีน้อย พาเราไปเจอแม่เราดีใจมาก ตอนนั้นเราอยู่ ป6 โชคดีปีนั้นวันแม่ รร.ให้แม่มา แม่เราก็มา ปีนั้นเรามีความสุขมากเลยค่ะ
ปล.เหมือนเราจะเล่าข้ามด้วยเอาเป็นว่าเรานึกอะไรออกเราจะพิมพ์นะค่ะ ต้องขอโทษด้วย เราจำช่วงเวลาที่แน่นอนไม่ได้
ไม่มีใครอ่าน ไม่เป็นไรเราแค่หวังว่าแม่จะมาอ่านมาเจอเราคิดถึงแม่ค่ะอยากเจอ
เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ
อยากเจอแม่
คือเมื่อหลายสิบปีก่อน ตอนประมาณเรา7-8ขวบทีแรกเราอยู่ที่ฉะเชิงเทรา แล้วอยู่ๆวันนันแม่กับพ่อก็พาเราขับมอไซร์มานครสวรรค์
เราก็ไม่รู้หรอกทำไมแต่เราต้องย้ายมาเรียนที่นี้ ส่วนพ่อก็กลับไปทำงาน ที่ฉะเชิงเทรา เราอยู่บ้านยายที่นครสวรรค์กับแม่ อยู่ได้สักพักวันนั้นเราไป รร กลับมาเราไม่เจอแม่ที่บ้านเลยถามยายว่าแม่ไปไหน น้าเราก็ถามยายว่า อ้าวอุ้ยมันไปแล้วเรอะ คือตอนนั้นเรารู้สึกโลกทั้งใบเราพังลงมา แม่ไปไหนทำไมทิ้งเราไว้แบบนี้เราอยากหาแม่ ประมาณ3-4วันแม่โทรมา แต่บอกก่อนเลยว่าตอนนั้นบ้านยายเราไม่มีโทรศัพท์ เราต้องวิ่งไปรับโทรศัพท์บ้านข้างๆเขามีโทรศัพท์บ้าน ต้องวิ่งไปตามท้องนาก็ไกลพอสมควรถึงจะเป็นบ้านข้างๆแต่ห่างกัน เราวิ่งไปถึงแม่โทรเข้ามาอีกรอบพอดี เขาบอกกับเราแค่ว่า เขาอยู่ กทม มารับจ้างเลี้ยงคนแก่ เราก็ได้แต่บอกให้เขามารับเรา เราร้องไห้ทุกคืน (ขอเล่าที่เราจำได้จริงๆนะข้ามบ้างนะค่ะขออภัย) พอไม่นานพ่อเราก็กลับมาหาเรามาเยี่ยมตอนนั้นเราอยู่ ป1.เราจำได้ว่าวันนั้นก่อนพ่อจะกลับ เราจะตามพ่อกลับด้วยแต่เราเผลอหลับ ตื่นมาเราไม่เจอพ่อเราเสียใจมาก เราต้องอดทนเด็กตัวแค่นี้ต้องมาอยู่กับใครที่ไม่คุ้นที่แม้จะเป็นญาติเราว่าช่วงเวลานั้นมันเหงาทรมารอยากหาพ่อหาแม่ แต่เราทำได้แค่อดทน จนวันนึงพ่อเราพร้อมรับเราไปอยู่ด้วยอันที่จริงเขาอยากเอาเรากลับ ฉะเชิงเทราต้องนานแล้วแต่เขารอให้เรา จบ ป1 เพื่อที่จะไม่ยุ้งยาก ภาพแรกที่เรากลับมาบ้านมันไม่ใช่บ้านหลังเดิมแต่มันเป็นห้องเช่า เล็กๆ ภายในนั้นมันไม่มีทีวีตู้เย็นไม่มีอะไรเลยที่เราเคยมี ในบ้านมีแค่ หม้อหุงข้าวหมอนผ้าห่ม เราถามพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อบอกว่าตอนนั้นที่พาเราไปนครสวรรค์เพราะหนีหนี้ จนพ่อกลับมาก็ย้ายมานี้เอาของอะไรมาไม่ได้เขาไล่พ่อ ช่วงที่เราไม่อยู่พ่อทำงานใช้หนี้จนหมด
ตอนนั้นเราฟังก็ตกใจ เราถามหาแม่ พ่อบอกแค่ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอแม่ แม่นั่งวินมอไซร์หนีพี่เรา พี่เราขับรถตาม แต่ตามไม่ทันรถยางแตก ตอนนั้นเราฟังเราเสียใจมากค่ะ มีอยู่ครั้งนึงพ่อเราพาเราขับรถตามหาแม่ ในอำเภอนึง ในจังหวัดสมุทรปราการ อำเภอนั้นคือที่พี่เราตามแม่ทันก่อนรถจะยางแตก แต่ก็ไม่เจอหรอกค่ะ จนผ่านมาหลายปี เราอยู่ประมาณ ป4-ป5 ตอนนั้นเป็นช่วงปีใหม่ พ่อพาเราขับรถกลับบ้านที่อุทัยธานี ระหว่างทางใกล้ถึงอยุธยา พ่อเราไปเห็น ผญ ข้างทางเหมือนแม่เลย
พ่อเรา: (ชื่อเรา) เหมือนแม่เลยลูก
เรา: ไม่ใช่หรอกพ่อ
พ่อเรารีบขับรถกลับไปดู
ใช่ค่ะใช่แม่จริงๆ ตอนนั้นแม่พูดกับเราว่าแม่มันเลวเนอะลูกเนอะ ตอนนั้นเราอึ้งค่ะพูดอะไรไม่ออก ได้แค่ยิ้ม
............
หลังจากนั้นพี่สาวเราก็เจอแม่ขายของอยู่ในตลาด แถวบางพลีน้อย พาเราไปเจอแม่เราดีใจมาก ตอนนั้นเราอยู่ ป6 โชคดีปีนั้นวันแม่ รร.ให้แม่มา แม่เราก็มา ปีนั้นเรามีความสุขมากเลยค่ะ
ปล.เหมือนเราจะเล่าข้ามด้วยเอาเป็นว่าเรานึกอะไรออกเราจะพิมพ์นะค่ะ ต้องขอโทษด้วย เราจำช่วงเวลาที่แน่นอนไม่ได้
ไม่มีใครอ่าน ไม่เป็นไรเราแค่หวังว่าแม่จะมาอ่านมาเจอเราคิดถึงแม่ค่ะอยากเจอ
เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ