จากเด็กมีเซ้นส์ สู่ผู้ป่วย PTSD ในวันนี้

สวัสดีค่ะเรานามสมมติว่ารินนะคะ ปีนี้เราอายุ 20 แล้วค่ะ เกริ่นก่อนเลยเราเป็นคนมีเซ้นท์ตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นผีคืออะไร ฉันไม่รู้จัก แม่เราบอกว่าเราพัฒนาการช้ามากพูดช้ากว่าเด็กปกติ ตอนเด็กๆแม่จะชอบทิ้งเราให้ตากับยายเลี้ยง แม่ไปทำงาน ส่วนพ่อไปเป็นทหาร เรามีฐานะที่ไม่ค่อยดีค่ะ ตามประสาคนแก่แถวภาคอีสาน ตากับยายจะชอบทิ้งเราให้เล่นดินอยู่หน้าบ้าน จากนั้นแกก็จะหาอะไรทำ คือไม่อยากให้เวลาเสียเปล่านั่นเองค่ะ ตอนเด็กเราจำได้ว่าจะมีคนมาชวนเราคุยตลอด ซึ่งเป็นตาคนนึง ตาคนนี้ใจดีมาก จะมาหาเราทุกวัน ตอนคุยกันเราไม่ต้องเปล่งเสียง แค่คิดหรือนึกในใจว่าอยากทำอะไรอยากได้อะไรเขาก็จะเข้าใจ เพราะเหตุนี้เราเลยไม่ได้พูดเปล่งเสียงออกมาเลยค่ะ แล้วเราก็เข้าใจว่า แค่คิดก็สื่อสารถึงคนอื่นได้แล้ว พอแม่จับเราเข้าอนุบาล 2 เป็นเวลา 2 ปี เราค่อยรู้ว่า มนุษย์สื่อสารด้วยการพูด ด้วยความเป็นเด็กเราเลยไม่ได้คิดมาก
เหตุการณ์ต่อมา แม่กับพ่อพาเราไปสวนยางด้วย ก็คือสวนยางพารานั่นเองค่ะ เพราะตากับยายมีธุระไม่ว่างเลี้ยง แม่ก็ปล่อยเราเล่นดินที่กลางสวนยาง แล้วพ่อกับแม่ก็ไปหยอดนํ้ากรด ที่แถวกลางสวนจะมีต้นไม้ต้นนึง เรามาทราบทีหลังว่าเป็นต้นมะม่วง ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก อยากปีนต้นไม้เล่น แต่จังหวะเงยหน้ามองต้นไม้ เราเห็นเป็นผู้หญิงใส่ชุดสีขาว วิ่งขึ้นต้นไม้แล้วกระโดดลงมาห้อยคอซํ้าอยู่อย่างนั้น เราก็สงสัยในใจ เลยเดินไปหาแม่ ถามว่าทำไมคนนนี้ห้อยคอ แม่เราเป็นคนกลัวผีมาก จึงตัดบทว่า มันไม่มีอะไรหรอก เราก็ได้แต่มองเขาทำซํ้า
ไม่กี่วันผ่านมา มีพระที่มาเดินธุดงค์แล้วท่านแวะเข้าในหมู่บ้าน หลวงพ่อแกบอกประมาณว่า ที่ลูกสาวบ้านหลังนี้เห็น มันเป็นจริง เขาจะไม่ทำร้ายเราหรอก แค่เป็นที่ของเขา ท่านสวดแล้วเดินไปต่อเลยค่ะ หลังจากนั้นแม่เรายิ่งกลัวผีมากกว่าเดิม
เดี๋ยวมาต่อepหน้านะคะ ถ้าแมส อิอิ