การยึดมั่นถือมั่นเป็นทุกข์ ทำไมถึงไม่ปล่อยวาง

กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ผมปรารถนาเอาไว้ว่าจะตั้งกระทู้ที่แชร์ แบ่งปัน แลกเปลี่ยน ข้อคิดในเชิงพุทธศาสนา วันละ1กระทู้ จนถึงวันเกิดของผม ขอความร่วมมือในการตอบกระทู้อย่างสร้างสรรด้วยครับ

จากกระทู้เมื่อวาน ที่ผมพูดถึงเรื่องญาติ จนผมเอามาคิดนะว่าทำไมคนแก่บ้านเราถึงไม่รู้จักปล่อยวาง ซึ่งปล่อยวางคงไม่ใช่วางเฉยๆไม่หือไม่อือ ไม่ทำอะไร แต่หมายถึงการมีสติพิจารณา มองเห็นตามจริงในสิ่งที่เป็น บางครั้งเราก็คิดนะว่าทำไมเขาถึงชอบคิดเอาแต่ความทุกข์ใส่ตัว เช่นเปรียบเทียบลูกหลานกับคนอื่น หวงสมบัติของเรา(คือเป็นมรดกชื่อเป็นของครอบครัวเรา มาหวงแทนจนเราเอาไปทำอะไรไม่ได้) หรือดุด่าว่ากล่าวในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ซึ่งเราก็แค่ไม่พอใจแต่ไม่ได้อะไรกับเค้า แต่รู้สึกสงสารที่เค้าชอบเอาความทุกข์มาใส่ตัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

ซึ่งคนเราในปัจจุบันผมก็คิดนะว่าทำไมชอบเอาความทุกข์ใส่ตัว ซึ่งหากเปล่าวางก็ไม่ทุกข์แล้ว ยกตัวอย่างง่ายๆขับรถไปทำงานโดนหมาตัดหน้า ก็ด่าไป หงุดหงิดไป ทำงานทั้งวัน ทั้งๆที่หมามันก็วิ่งผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังมายึดติดกับเรื่องทุกข์ซ้ำๆอีก ทั้งๆที่ปล่อยวางไป มันก็จบแล้วแท้ๆ