เราอึดอัดกับความรู้สึกนี้มากค่ะ อยากถามเพื่อนๆ ในพันทิป ว่าถ้าเป็นเราคุณจะทำยังไง
ขอเกริ่นก่อนนะคะ ว่าพ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งเเต่เราเด็กๆ และแม่เราก็มีแฟนใหม่ (เป็นทอม) ตอนแรกแม่บอกแค่ว่าเป็นเพื่อนกัน เราก็เชื่อ เพราะตอนนั้นยังเด็ก แต่พอเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ เราก็รู้ว่าเขาเป็นมากกว่าเพื่อน ซึ่งเราก็ไม่ได้รังเกียจนะคะ แต่บางครั้งเราก็รู้สึกอึดอัด เราไม่กล้าบอกใครว่าแม่เรามีแฟนเป็นทอม ตอนประชุมผู้ปกครอง เราอยู่ ม.1 แม่เราก็พาแฟนเขาไปด้วย เพื่อนๆก็ถามว่า ใครหรอคนที่มากับแม่ เราก็ไม่กล้าพูด เราก็ได้แต่บอกว่า พี่เรา (เขาเด็กกว่าแม่เรา) แต่เวลาอยู่บ้านเราก็คุยกับเขาปกตินะคะ
มีอยู่วันหนึ่งเราหลับ และตื่นมาเขาบอกว่าหอมแก้มเรา เรารู้สึกไม่ชอบมากๆ และเราก็เริ่มไม่คุยกับเขาตั้งเเต่นั้นมา เราเริ่มไม่พูด พอเห็นเขาเราก็จะเดินหนี จนแม่เราเริ่มสังเกตเห็นว่าเราแปลกไป เขา็ไม่ได้พูดอะไรนะคะ แต่หลังจากนั้นความไม่ชอบของเราก็มากขึ้น
เพราะมีวันหนึ่งทอมคนนี้ก็เกิดประสาทหลอนขึ้นมา (เพราะยาเสพติด) แต่โชคดีที่วันนั้นมีคนอยู่บ้านเยอะเลยช่วยกันห้ามไว้ทัน ทุกคนดึงประตูห้องไว้ไม่ให้มันออกมา แม่เราวิ่งออกมาจากห้องทัน เเละไปเรียกพี่เรามาช่วยกันดึงประตูไว้ มันเอามีดมาเฉาะที่ประตูจนเกือบจะทะลุ แม่เราเลยโทรตามญาติของเขาให้มาช่วยดู พอญาติเขามาถึงมันก็เริ่มสงบลง แล้วเขาก็พามันกลับบ้าน ตอนที่มันออกมาจากห้อง มันมองเราตาขวางเลยค่ะ แล้วเหมือนจะเข้าหาเรา แต่ญาติเขาดึงตัวกลับไป
เหตุการณ์นี้ทำให้จากคำว่าไม่ชอบกลายเป็นเกลียดไปเลยค่ะ เราคิดว่าถ้าวันนั้นแม่เราออกมาไม่ทัน จะเป็นยังไง และแม่ก็เอาเสื้อผ้ามันเก็บไปให้ญาติเขาทำเหมือนว่าไม่ต้องมายุ่งกันอีก แต่เปล่าเลยค่ะ ไม่ถึงอาทิตย์มันก็กลับมา และแม่ก็บอกกับเราว่าเขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ใช้มันอีก เราก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ ว่าทำไมแม่ถึงต้องให้มันกลับมาอยู่กับเราอีก เรากลัวว่าเเม่เราจะเป็นอะไร กังวลไปทุกอย่าง แต่ตังเเต่ตอนนั้น เราก็ไม่เคยพูดกับเขาอีกเลย
จนหลายปีผ่านไป เหตุการณ์นี้เราจำฝังใจมาก จนถึงทุกวันนี้ ย้อนไปเกือบ 4 ปีที่แล้ว วันนั้นเรากำลังไปหมาลัย (ตอนนี้อยู่ปี 1) ทุกๆเช้าแม่เราจะวางเงินไว้ตรงบันได แต่วันนี้เเม่เรายังไม่เอาลงมาวางให้ เราก็เลยตะโกนเรียกแม่ว่าตังอ่ะแม่ หนูสายแล้ว สักพักเราได้ยินแม่บอกขึ้นมาเอา และเราขึ้นไปเห็นเงินวางอยู่หน้าประตู เราก็หยิบและรีบไป เพราะมีสอบ ไม่ได้เอะใจอะไรเลย จนพอสอบเสร็จเที่ยงกว่าๆ เราก็มีนัดกับเพื่อนเราว่าจะเข้าไปฟังการทำงานผ่านอินเตอร์เน็ต ช่วงนั้นมันบูมเลยอยากรู้ เพื่อนมาชวนก็เลยไปฟัง ระหว่างประเวลาประมาณ บ่าย 3 เเม่เราก็ส่งข้อความมาว่า "อย่าเพิ่งกลับบ้านนะลูก" เท่านั้นแหละ เรารีบโทรหาแม่เลย ถามว่าแม่เป็นอะไร เราได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ เรานี่ใจไม่ดีละ แม่ไม่ยิมตอบอะไรเราเลย เราก็เลยรีบออกมาจากที่ไปอบรม เพื่อนเราบอกว่าให้อยู่ต่อก่อน จะรีบไปไหน เราสวนกลับทันที นั้นแม่กูนะ มันก็เงียบ ละเราก็รีบกลับบ้านทันที แต่กว่าจะถึงก็เย็นมากแล้ว เพราะบ้านเราไกลพอสมควร กลับมาถึงสิ่งที่เราเห็นคือ แม่เราตัวเขียวช้ำไปหมด ตาแม่เราบวม เขียว ( มันกลับไปเล่นยาเสพติด ) เราเห็นสภาพแม่เรา และเราหมดแรงไปเลย เราทรุดลงแล้วก็กอดแม่ ร้องไห้แบบพูดไม่รู้เรื่อง เราเสียใจมากที่ต้องมาเห็นแม่ตัวเองในสภาพนี้ เราเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก จุกไปหมด ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดเท่านี้จริงๆ เรากอดแม่แน่นมาก เราสงสารแม่ อยากจะฆ่ามันมาก เราถามว่ามันไปไหน แม่บอกว่า แม่ให้มันออกจากบ้านไปแล้ว เราก็ไม่ยอม บอกให้ไปแจ้งความ แม่เราก็พูดว่าไม่เป็นไรลูก แม่จะไม่ยุ่งกับมันอีก เราเจ็บใจมาก ที่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย สภาพแม่เราย้ำแย่มาก และเราเป็นลูกอ่ะ มันเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก หลังจากนั้นก็พาแม่ไปโรงบาล แม่ต้องใช้ผ้าปิดตา เพราะมันบวมมาก และเรา็ไม่เห็นมันอีกเลย
แต่มันไม่ได้จบแค่นั้น ผ่านไปเดือนกว่าๆ วันนั้นเราจะเรียกแม่ขอยืมอะไรสักอย่าง แต่เราไม่รู้ว่าแม่อยู่ข้างล่าง เราก็เลยเปิดประตูเข้าไปในห้องแม่ เราช็อคมาก เพราะเราเห็นอีนั่น มันนอนอยู่ เราเลยรีบออกมา แต่เราไม่ได้ถามแม่นะ ว่าหมายความว่ายังไง หลังจากนั้น 2-3 วัน เราก็รู้และว่าแม่กลับไปให้อภัยมันแน่นอน พอเรารู้ว่ามีมันในบ้าน เวลาเราปิดประตูห้อง เราจะปิดดังมาก (ตั้งใจกระเเทกประชดมัน) จนแม่เราก็เริ่มรู้ว่าเรารู้แล้ว เขาเลยพูดว่าเป็นอะไร ทำอะไรให้มันดีๆหน่อย เราก็ไม่พูด และเข้าห้องมา สักพักก็มีกระดาษเสียบมาใต้ประตู เป็นจดหมายจากแม่ เขียนประมาณว่า แม่อยากให้ตัวเราให้อภัยเขา ที่เขากลับมาใช้มัน เพราะเขาเครียดเรื่องครอบครัวของเขา เขาเลยกลับไปใช้ และที่เเม่กลับไปให้อภัยเขาเพราะว่าสิ่งดีๆที่เขาทำให้แม่ก็เยอะ แม่เลยอยากให้เราให้อภัยเขาด้วย แม่เราขอร้องว่าให้เราอภัยให้เขา ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ พอเราอ่านจบ เราไม่มีความรู้สึกอะไรนอกจากเกลียดเหมือนเดิม เราไม่มีวันให้อภัยมันเด็ดขาด แต่เรารักแม่เรามาก เรารู้ว่าแม่รู้สึกยังไง แม่รักมันมาก เพราะมันอยู่กับแม่เรามานานเกือบ 10 ปี ด้วยตัวเราที่รักแม่มาก เราเข้าใจ เราไม่อยากให้แม่ต้องลำบากใจ เราเลยเลือกที่จะไม่สนใจมัน ทุกวันนี้ เราก็ยังอยู่บ้านเดียวกับมัน เราอึดอัดนะ แต่ก็ไม่อยากทำให้แม่ต้องอึดอัด เลยเลือกที่จะเป็นแบบนี้ เราอยู่แต่ในห้อง ไม่เจอหน้ามัน แม่เราก็แทบไม่เจอ เราไม่อยากเห็น ทุกวันนี้เราก็ยังเห็นภาพแม่เราโดนทำร้ายตลอดเวลา เวลาคิดน้ำตาก็ไหล เจ็บใจที่ทำไรไม่ได้เลย
ถ้าเพื่อนเจอเหตุการณ์แบบนี้ จะทำไงกันคะ
ถ้าอ่านยากขออภัยด้วยนะคะ พิมพ์ในมือถือ
อึดอัดกับความรู้สึกนี้มาก
ขอเกริ่นก่อนนะคะ ว่าพ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งเเต่เราเด็กๆ และแม่เราก็มีแฟนใหม่ (เป็นทอม) ตอนแรกแม่บอกแค่ว่าเป็นเพื่อนกัน เราก็เชื่อ เพราะตอนนั้นยังเด็ก แต่พอเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ เราก็รู้ว่าเขาเป็นมากกว่าเพื่อน ซึ่งเราก็ไม่ได้รังเกียจนะคะ แต่บางครั้งเราก็รู้สึกอึดอัด เราไม่กล้าบอกใครว่าแม่เรามีแฟนเป็นทอม ตอนประชุมผู้ปกครอง เราอยู่ ม.1 แม่เราก็พาแฟนเขาไปด้วย เพื่อนๆก็ถามว่า ใครหรอคนที่มากับแม่ เราก็ไม่กล้าพูด เราก็ได้แต่บอกว่า พี่เรา (เขาเด็กกว่าแม่เรา) แต่เวลาอยู่บ้านเราก็คุยกับเขาปกตินะคะ
มีอยู่วันหนึ่งเราหลับ และตื่นมาเขาบอกว่าหอมแก้มเรา เรารู้สึกไม่ชอบมากๆ และเราก็เริ่มไม่คุยกับเขาตั้งเเต่นั้นมา เราเริ่มไม่พูด พอเห็นเขาเราก็จะเดินหนี จนแม่เราเริ่มสังเกตเห็นว่าเราแปลกไป เขา็ไม่ได้พูดอะไรนะคะ แต่หลังจากนั้นความไม่ชอบของเราก็มากขึ้น
เพราะมีวันหนึ่งทอมคนนี้ก็เกิดประสาทหลอนขึ้นมา (เพราะยาเสพติด) แต่โชคดีที่วันนั้นมีคนอยู่บ้านเยอะเลยช่วยกันห้ามไว้ทัน ทุกคนดึงประตูห้องไว้ไม่ให้มันออกมา แม่เราวิ่งออกมาจากห้องทัน เเละไปเรียกพี่เรามาช่วยกันดึงประตูไว้ มันเอามีดมาเฉาะที่ประตูจนเกือบจะทะลุ แม่เราเลยโทรตามญาติของเขาให้มาช่วยดู พอญาติเขามาถึงมันก็เริ่มสงบลง แล้วเขาก็พามันกลับบ้าน ตอนที่มันออกมาจากห้อง มันมองเราตาขวางเลยค่ะ แล้วเหมือนจะเข้าหาเรา แต่ญาติเขาดึงตัวกลับไป
เหตุการณ์นี้ทำให้จากคำว่าไม่ชอบกลายเป็นเกลียดไปเลยค่ะ เราคิดว่าถ้าวันนั้นแม่เราออกมาไม่ทัน จะเป็นยังไง และแม่ก็เอาเสื้อผ้ามันเก็บไปให้ญาติเขาทำเหมือนว่าไม่ต้องมายุ่งกันอีก แต่เปล่าเลยค่ะ ไม่ถึงอาทิตย์มันก็กลับมา และแม่ก็บอกกับเราว่าเขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ใช้มันอีก เราก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ ว่าทำไมแม่ถึงต้องให้มันกลับมาอยู่กับเราอีก เรากลัวว่าเเม่เราจะเป็นอะไร กังวลไปทุกอย่าง แต่ตังเเต่ตอนนั้น เราก็ไม่เคยพูดกับเขาอีกเลย
จนหลายปีผ่านไป เหตุการณ์นี้เราจำฝังใจมาก จนถึงทุกวันนี้ ย้อนไปเกือบ 4 ปีที่แล้ว วันนั้นเรากำลังไปหมาลัย (ตอนนี้อยู่ปี 1) ทุกๆเช้าแม่เราจะวางเงินไว้ตรงบันได แต่วันนี้เเม่เรายังไม่เอาลงมาวางให้ เราก็เลยตะโกนเรียกแม่ว่าตังอ่ะแม่ หนูสายแล้ว สักพักเราได้ยินแม่บอกขึ้นมาเอา และเราขึ้นไปเห็นเงินวางอยู่หน้าประตู เราก็หยิบและรีบไป เพราะมีสอบ ไม่ได้เอะใจอะไรเลย จนพอสอบเสร็จเที่ยงกว่าๆ เราก็มีนัดกับเพื่อนเราว่าจะเข้าไปฟังการทำงานผ่านอินเตอร์เน็ต ช่วงนั้นมันบูมเลยอยากรู้ เพื่อนมาชวนก็เลยไปฟัง ระหว่างประเวลาประมาณ บ่าย 3 เเม่เราก็ส่งข้อความมาว่า "อย่าเพิ่งกลับบ้านนะลูก" เท่านั้นแหละ เรารีบโทรหาแม่เลย ถามว่าแม่เป็นอะไร เราได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ เรานี่ใจไม่ดีละ แม่ไม่ยิมตอบอะไรเราเลย เราก็เลยรีบออกมาจากที่ไปอบรม เพื่อนเราบอกว่าให้อยู่ต่อก่อน จะรีบไปไหน เราสวนกลับทันที นั้นแม่กูนะ มันก็เงียบ ละเราก็รีบกลับบ้านทันที แต่กว่าจะถึงก็เย็นมากแล้ว เพราะบ้านเราไกลพอสมควร กลับมาถึงสิ่งที่เราเห็นคือ แม่เราตัวเขียวช้ำไปหมด ตาแม่เราบวม เขียว ( มันกลับไปเล่นยาเสพติด ) เราเห็นสภาพแม่เรา และเราหมดแรงไปเลย เราทรุดลงแล้วก็กอดแม่ ร้องไห้แบบพูดไม่รู้เรื่อง เราเสียใจมากที่ต้องมาเห็นแม่ตัวเองในสภาพนี้ เราเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก จุกไปหมด ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดเท่านี้จริงๆ เรากอดแม่แน่นมาก เราสงสารแม่ อยากจะฆ่ามันมาก เราถามว่ามันไปไหน แม่บอกว่า แม่ให้มันออกจากบ้านไปแล้ว เราก็ไม่ยอม บอกให้ไปแจ้งความ แม่เราก็พูดว่าไม่เป็นไรลูก แม่จะไม่ยุ่งกับมันอีก เราเจ็บใจมาก ที่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย สภาพแม่เราย้ำแย่มาก และเราเป็นลูกอ่ะ มันเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก หลังจากนั้นก็พาแม่ไปโรงบาล แม่ต้องใช้ผ้าปิดตา เพราะมันบวมมาก และเรา็ไม่เห็นมันอีกเลย
แต่มันไม่ได้จบแค่นั้น ผ่านไปเดือนกว่าๆ วันนั้นเราจะเรียกแม่ขอยืมอะไรสักอย่าง แต่เราไม่รู้ว่าแม่อยู่ข้างล่าง เราก็เลยเปิดประตูเข้าไปในห้องแม่ เราช็อคมาก เพราะเราเห็นอีนั่น มันนอนอยู่ เราเลยรีบออกมา แต่เราไม่ได้ถามแม่นะ ว่าหมายความว่ายังไง หลังจากนั้น 2-3 วัน เราก็รู้และว่าแม่กลับไปให้อภัยมันแน่นอน พอเรารู้ว่ามีมันในบ้าน เวลาเราปิดประตูห้อง เราจะปิดดังมาก (ตั้งใจกระเเทกประชดมัน) จนแม่เราก็เริ่มรู้ว่าเรารู้แล้ว เขาเลยพูดว่าเป็นอะไร ทำอะไรให้มันดีๆหน่อย เราก็ไม่พูด และเข้าห้องมา สักพักก็มีกระดาษเสียบมาใต้ประตู เป็นจดหมายจากแม่ เขียนประมาณว่า แม่อยากให้ตัวเราให้อภัยเขา ที่เขากลับมาใช้มัน เพราะเขาเครียดเรื่องครอบครัวของเขา เขาเลยกลับไปใช้ และที่เเม่กลับไปให้อภัยเขาเพราะว่าสิ่งดีๆที่เขาทำให้แม่ก็เยอะ แม่เลยอยากให้เราให้อภัยเขาด้วย แม่เราขอร้องว่าให้เราอภัยให้เขา ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ พอเราอ่านจบ เราไม่มีความรู้สึกอะไรนอกจากเกลียดเหมือนเดิม เราไม่มีวันให้อภัยมันเด็ดขาด แต่เรารักแม่เรามาก เรารู้ว่าแม่รู้สึกยังไง แม่รักมันมาก เพราะมันอยู่กับแม่เรามานานเกือบ 10 ปี ด้วยตัวเราที่รักแม่มาก เราเข้าใจ เราไม่อยากให้แม่ต้องลำบากใจ เราเลยเลือกที่จะไม่สนใจมัน ทุกวันนี้ เราก็ยังอยู่บ้านเดียวกับมัน เราอึดอัดนะ แต่ก็ไม่อยากทำให้แม่ต้องอึดอัด เลยเลือกที่จะเป็นแบบนี้ เราอยู่แต่ในห้อง ไม่เจอหน้ามัน แม่เราก็แทบไม่เจอ เราไม่อยากเห็น ทุกวันนี้เราก็ยังเห็นภาพแม่เราโดนทำร้ายตลอดเวลา เวลาคิดน้ำตาก็ไหล เจ็บใจที่ทำไรไม่ได้เลย
ถ้าเพื่อนเจอเหตุการณ์แบบนี้ จะทำไงกันคะ
ถ้าอ่านยากขออภัยด้วยนะคะ พิมพ์ในมือถือ