คือพ่อกับเเม่เราเลิกกันตั้งเเต่เราเด็กๆเราก็ไม่รู้ว่าอะไรเเม่ชอบเเช่งพ่อด่าพ่อตลอดพ่อแทบไม่เคยด่ากลับค่ะนอกจากว่าวันนั้นโดนเเม่ด่าเยอะจริงๆเราก็รู้ว่าเราไม่ควรจะอะไรเราไม่ดึงดราม่านะคะเเต่สิ่งที่อยู่ในหัวสมองเราตอนนี้คือมีเเต่ความเเค้นที่พร้อมจะต้องชำระกับเเม่เพราะทุดวันนี้เราอยู่กับพ่อพ่อเเทบไม่เคยด่าเเม่เลยเราโกรธมากค่ะเราทนมานานวันนี้เรารู้สึกว่าเราต้องเอาคืนสักทีพราะเเม่เเช่งพ่อเเต่ละทีไม่น้อยเลยเเล้วเเต่ละเรื่องต้องใช้คำว่าอัปปรี
ทั้งนั้นค่ะไม่ไหวเเล้วจริงๆคนบริสุทธิ์ไม่ควรต้องโดนด่าค่ะ เเม่มีอาการทางจิตหน่อยๆค่ะเเล้วก็หาหมออยู่ เเต่เราก็รับไม่ได้ค่ะ เพราะเเม่ไม่ได้บ้า เเค่อาการทางจิดเล็กน้อยตัวเราก็เป็นค่ะ เเละให้อภัยเเม่ต่อไปไม่ไหวเเล้วควรทำไงดีคะ เราไม่ได้รักพ่อหรือเเม่น้อยกว่ากันเเต่เราทำตามความถูกต้องค่ะ พ่อคือพ่อเราคนที่เขาพูดถึงคือคนที่มีบุญคุณเค้าไม่มีสิทธิค่ะ
แม่ชอบเเช่งพ่อพ่อเเทบไม่เคยด่าเเม่กลับเลยเเค้นเเทนพ่อมากค่ะ