วันนั้น ๗ ธ.ค.๕๘

เร่ื่องสั้นวันพ่อ

วันนั้น

เพทาย


วันนั้น..............

เป็นวันที่หก ที่ลูกลืมตาขึ้นมาเห็นโลกอันกว้างเท่าห้องนอนที่แม่นอนมาหลายวันแล้ว

พ่อมาเยี่ยมลูกแต่เช้า แต่ไม่มีลูกนอนอยู่ที่เตียงซึ่งเคยนอน มันว่างเปล่าเหมือนหัวใจของพ่อ

พยาบาลบอกว่าลูกตายเมื่อหกโมงครึ่งเช้านี้เอง

ฟังดูเหมือนเขาพูดกับคนอื่น เหมือนไม่ได้บอกกับพ่อ

หูได้ยินเพียงแว่ว ๆ แต่ใจไม่อยากรับรู้ ประสาทชาไปหมดทั้งร่าง

จบสิ้นกันไปแล้ว ชีวิตที่สั้นแสนสั้น
ลูกชายคนหัวปีที่ใฝ่ฝัน เฝ้ารอคอยมาเป็นเวลานาน
แต่ได้เห็นหน้ากันเพียงห้าวัน

ชีวิตกระจิดหริดนั้นบริสุทธิ์สอาดหมดจด ยังไม่เคยได้ก่อกรรมทำเวรอะไรกับใครเลย
แต่โลกไม่ต้องการ ไม่ต้อนรับ แล้วยังทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมทารุณ จนสุดที่จะทนทานไหว

จิตใจของพ่อชอกช้ำยับเยินเพียงไหน หัวใจของแม่ก็ยิ่งเพิ่มเป็นร้อยเท่าพันทวี

พ่อมอบให้ทางโรงพยาบาล นำศพลูกไปผ่าตัดเพื่อวิเคราะห์โรค
และก็ได้ทราบผลในภายหลังว่า มีเนื้องอกเกาะอยู่ที่ปอด ทำให้การหายใจขัดข้อง
โลหิตจึงได้เป็นพิษ ไม่มีทางที่จะรักษาได้ นอกจากการผ่าตัด
ซึ่งย่อมจะทำไม่ได้กับทารกตัวแค่นี้

ทุกสิ่งทุกอย่างได้สิ้นสุดลงโดยรวดเร็ว

เหมือนท้องทะเลในวันที่อากาศกำลังแจ่มใส

แล้วจู่ ๆ เมฆก็มืดครึ้มพายุพัดกระหน่ำ ฝนตกไม่ลืมหูลืมตา

น้ำหลากท่วมพัดบ้านเมืองพังพินาศ

แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดเงียบหายไป

ทิ้งแต่ร่องรอยปรักหักพังเอาไว้เบื้องหลัง

ทะเลก็กลับเป็นท้องน้ำที่ราบเรียบ เขียวใสอย่างเดิม

เหมือนที่ได้เคยเป็นมาชั่วนิรันดร

พ่อจำวันสุดท้ายนั้นได้อย่างแม่นยำ ไม่มีลืมเลือน

มันเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของพ่อ

แม้เวลาจะล่วงเลยมานานแสนนานแล้วก็ตาม.


#############