พรุ่งนี้ก็เป็นวันพ่อแล้ว
วันนี้เมื่อ 7 ปีที่แล้ว เป็นวันที่ระทึกใจที่สุดของผมวันหนึ่ง ผมได้เล่าเรื่องราวไปแล้วครั้งหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว
วันนี้ขอเล่าซ้ำสำหรับเพื่อนใหม่ๆ ที่ยังไม่เคยอ่าน ผมคิดเสมอว่าเรื่องดีๆ แบบนี้ หากเก็บไว้เป็นความภาคภูมิใจส่วนตัว
ก็ไม่ต่างอะไรกับ ปล่อยให้ไอศกรีมบานานาสปลิทซันเดย์ ละลายไปต่อหน้าโดยไม่มีใครตักกิน
ปลีกตัวจากความยุ่งเหยิงในงานที่ทำอยู่ สักพัก จิบชาอุ่นๆ และเสพเรื่องราวสุดแสนระทึกนี้ได้เลยครับ
บันทึกวันพ่อ 5 ธ.ค 2557
วันนี้วันพ่อ ขอแชร์ประสบการณ์วันแรกที่ได้เป็นพ่อคนหน่อยนะครับ
เป็นประสบการณ์ที่ผมจะไม่ลืมไปเลยตลอดชีวิตวันนี้ (4 ธันวา) เมื่อ 7 ปีที่แล้ว
ขณะผมเฝ้าคลอดภรรยาสุดที่รัก การคลอดดำเนินไปอย่างช้าๆ ช้าจนผิดปกติ
จนแพทย์เจ้าของไข้ต้องใช้ยาเร่งการหดตัวของมดลูกทำให้ภรรยาผมปวดท้องถี่ขึ้น
การหดตัวของมดลูกถี่จนว่าที่คุณแม่เหงื่อไหลโทรมกาย แต่ผมยังจับมือเธอไว้แน่น
อีกมือก็ลูบท้องลูบหลังเพื่อบรรเทาอาการปวดให้พอทุเลา สายตาก็จดจ้องที่กราฟสัญญาณหัวใจ
ของลูกน้อยในครรภ์ ผมเห็นสัญญาณผิดปกติจากกราฟ จึงพิมพ์ผลไปปรึกษาอาจารย์แพทย์
ที่ดูแลคนไข้อีกฝั่งหนึ่ง และมีความเห็นตรงกันว่าอาจจะต้องผ่าตัดด่วนผมจึงแจ้งให้พยาบาล
โทรรายงานอาจารย์แพทย์เจ้าของไข้ อาจารย์สั่งให้ผ่าตัดด่วน
เพราะลูกน้อยกำลังขาดออกซิเจน!!!!!
++++
อาจารย์แพทย์เจ้าของไข้ กำลังผ่าตัดคนไข้อีกคน จึงให้แพทย์ใช้ทุนรุ่นพี่ทำการผ่าตัดให้
ระหว่างชุลมุนเตรียมคนไข้ไปห้องผ่าตัดนั้น หัวใจลูกน้อยเต้นช้าลง ช้าลง ๆๆ
จนหัวใจผมก็หล่นวูบลงตามไปด้วย !!!!!!
ด้วยสติทำให้ผมรู้สึกได้ว่า ผมต้องทำอะไรสักอย่างมากกว่านี้ มากกว่ากระบวนการทำงานปกติของที่นี่
ไม่ได้การล่ะ
ผม :: พี่ (พยาลาลห้องคลอด) ไม่ต้องรอพนักงานเข็นแปลแล้ว ผมเข็นไปเอง
พยาบาลพยักหน้าด้วยรู้ว่ายิ่งเสียเวลาลูกในท้องจะยิ่งมีอันตราย ผมรีบเข็นเปลเข้าห้องผ่าตัดโดยไม่รอช้า
ไปถึงห้องผ่าตัด ผมเห็นพยาบาลห้องผ่าตัดหันมาทางผม แล้วสั่งเสียงดังว่า
พยาบาล :: น้อง!!! ไปตามหมอเด็กเร็ว
ผมหันรีหันขวางมองไม่เห็นใครเลย สงสัยสั่งตูนี่แหล่ะ
++++
ด้วยเป็นโรงพยาบาลที่ผมเรียนจบมา แม้จะนานกว่า 5 ปีแล้ว
จึงพอรู้ว่าต้องไปหาโทรศัพท์ตามหมอเด็กได้ที่ไหน ผมจึงตรงดิ่งไปที่โทรศัพท์สายใน รายงานข้อมูลผู้ป่วยให้หมอเด็กทราบ
ในข้อมูลที่จำเป็น โดยมิได้ทำตามธรรมเนียมปฏิบัติตากปกติของโรงเรียนแพทย์(โดยปกติมีธรรมเนียมปฏิบัติระหว่างแพทย์สูติกรรม
และกุมารแพทย์เพื่อเป็นการส่งต่อข้อมูลที่เป็นบรรทัดฐาน) ปลายสายทำเสียงหงุดหงิดที่ผมรายงาน ผิดแผกไปจากปกติที่คนอื่นเขารายงานกัน
แต่โดยข้อมูลที่ผมให้ก็มากพอที่ที่จะทำให้ปลายสายรู้ดีว่าไม่มีเวลามาต่อว่าต่อเถียงกับต้นสาย ต้องมาช่วยเด็กก่อน
++++
กลับมาที่ห้องผ่าตัด
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ความรู้สึกผมผ่านไปช้ามาก
หลากหลายความรู้สึกประดังเข้ามา แต่ใจผมจดจ่อไปที่เสียงร้องของลูกน้อย
เพราะเสียงร้องคือสัญญาณว่าลูกน้อยผ่านพ้นช่วงเวลาวิกฤติไปได้แล้ว
แต่ทุกอย่าง ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราคาดหวังมากนักหรอก
เมื่อหมอผ่าตัดเอาเด็กออกมาทางหน้าท้อง ผมเห็นตัวเธอเขียวคล้ำ อันเป็นลักษณะบ่งชี้ว่า เธอขาดออกซิเจนไปได้สักพักแล้ว
หมอเด็กมาถึงพอดิบพอดีกับลูกน้อยออกมาทางหน้าท้องหมอเด็กช่วยกู้ชีพเบื้องต้นผ่านไปไม่กี่นาที
เสียงร้องของลูกเหมือนเสียงสวรรค์ที่พระเจ้าประทาน......
เป็นอันว่าเธอผ่านความเจ็บปวดมาได้แล้ว ผมโล่งใจไปเปราะหนึ่ง
++++
ลูกผ่านไปได้แล้วหันมาทางภรรยา ที่ยังนอนไม่รู้สึกตัว เห็นแพทย์กำลังนวดมดลูกพร้อมสั่งพยาบาลฉีดยากระตุ้นการหดตัว ผมยืนตัวแข็งทื่อ จนพยาบาลในห้องผ่าตัดหันมามองด้วยท่าทางของผมดูลุกลี้ลุกลนเกินวิสัยแพทย์ฝึกหัดทั่วไป
พยาบาล :: น้อง !!!! เป็นแพทย์ใช้ทุนปีหนึ่ง 1 เหรอไม่ทันที่ผมจะเอ่ยตอบ หัวหน้าห้องผ่าตัดที่กำลังช่วยส่งเครื่องมือให้แพทย์ แต่จำผมได้
และรู้มาตลอดว่าผมไม่ใช่เจ้าหน้าที่รพ.ที่นี่ แต่ยินยอมให้ถูกสั่งใช้และช่วยทำทุกอย่างโดยมิได้ห้ามปราม
มันแน่นอนอยู่แล้ว ต่อให้ถูกสั่งแบกหม้อน้ำร้อน ก็คงไม่ร้อนเท่าในใจของผม ที่ร้อนรุ่มไปด้วยความเป็นห่วง
หัวหน้าห้องผ่าตัด :: อ้อ.... เขาไม่ใช่หมอที่นี่หรอก เขาเป็นพ่อของเด็ก
พยาบาลคนดั่งกล่าวทำหน้าเสีย พร้อมเอ่ยคำขอโทษเป็นการใหญ่ ที่เที่ยวใช้ให้ทำโน่นทำนี่อยู่ตั้งนานเมื่อการผ่าตัดสิ้นสุดลง พยาบาลดมยาถอน
หน้ากากดมยาออก แล้วปลุกคนไข้ สักพักหนึ่ง ผมไม่เห็นภรรยามีการตอบสนองต่อเสียงเรียกใดๆ
+++++
"เอาละเว้ย งานเข้าอีกแล้วตู"
ผมคิดในใจผมจึงเดินไปกระซิบที่ข้างหูภรรยา
ผม :: ที่รัก นี่ผมเองน่ะ ตื่นได้แล้วนะ มันจบแล้ว ลูกเราปลอดภัยแล้ว สิ้นเสียงผม ภรรยาก็กระดิก ลืมตา และตามด้วยอาการไอติดๆ
อันเป็นสัญญาณว่าเธอตื่นแล้ว เฮ้อ!!!! กว่าจะจบเรื่อง เล่นเอาผมแสดงครบทุกบทบาท เป็นทั้งสามี แพทย์ใช้ทุนจำเป็น เป็นพนักงานเข็นเปล เป็นผู้ช่วยห้องผ่าตัด
แต่สุดท้ายก็ได้เป็น !!พ่อ!! สมปราถนา++++++++++++++
เรื่องเล่าวันพ่อ :: กว่าจะได้ชื่อว่าเป็นพ่อ
วันนี้เมื่อ 7 ปีที่แล้ว เป็นวันที่ระทึกใจที่สุดของผมวันหนึ่ง ผมได้เล่าเรื่องราวไปแล้วครั้งหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว
วันนี้ขอเล่าซ้ำสำหรับเพื่อนใหม่ๆ ที่ยังไม่เคยอ่าน ผมคิดเสมอว่าเรื่องดีๆ แบบนี้ หากเก็บไว้เป็นความภาคภูมิใจส่วนตัว
ก็ไม่ต่างอะไรกับ ปล่อยให้ไอศกรีมบานานาสปลิทซันเดย์ ละลายไปต่อหน้าโดยไม่มีใครตักกิน
ปลีกตัวจากความยุ่งเหยิงในงานที่ทำอยู่ สักพัก จิบชาอุ่นๆ และเสพเรื่องราวสุดแสนระทึกนี้ได้เลยครับ
บันทึกวันพ่อ 5 ธ.ค 2557
วันนี้วันพ่อ ขอแชร์ประสบการณ์วันแรกที่ได้เป็นพ่อคนหน่อยนะครับ
เป็นประสบการณ์ที่ผมจะไม่ลืมไปเลยตลอดชีวิตวันนี้ (4 ธันวา) เมื่อ 7 ปีที่แล้ว
ขณะผมเฝ้าคลอดภรรยาสุดที่รัก การคลอดดำเนินไปอย่างช้าๆ ช้าจนผิดปกติ
จนแพทย์เจ้าของไข้ต้องใช้ยาเร่งการหดตัวของมดลูกทำให้ภรรยาผมปวดท้องถี่ขึ้น
การหดตัวของมดลูกถี่จนว่าที่คุณแม่เหงื่อไหลโทรมกาย แต่ผมยังจับมือเธอไว้แน่น
อีกมือก็ลูบท้องลูบหลังเพื่อบรรเทาอาการปวดให้พอทุเลา สายตาก็จดจ้องที่กราฟสัญญาณหัวใจ
ของลูกน้อยในครรภ์ ผมเห็นสัญญาณผิดปกติจากกราฟ จึงพิมพ์ผลไปปรึกษาอาจารย์แพทย์
ที่ดูแลคนไข้อีกฝั่งหนึ่ง และมีความเห็นตรงกันว่าอาจจะต้องผ่าตัดด่วนผมจึงแจ้งให้พยาบาล
โทรรายงานอาจารย์แพทย์เจ้าของไข้ อาจารย์สั่งให้ผ่าตัดด่วน
เพราะลูกน้อยกำลังขาดออกซิเจน!!!!!
++++
อาจารย์แพทย์เจ้าของไข้ กำลังผ่าตัดคนไข้อีกคน จึงให้แพทย์ใช้ทุนรุ่นพี่ทำการผ่าตัดให้
ระหว่างชุลมุนเตรียมคนไข้ไปห้องผ่าตัดนั้น หัวใจลูกน้อยเต้นช้าลง ช้าลง ๆๆ
จนหัวใจผมก็หล่นวูบลงตามไปด้วย !!!!!!
ด้วยสติทำให้ผมรู้สึกได้ว่า ผมต้องทำอะไรสักอย่างมากกว่านี้ มากกว่ากระบวนการทำงานปกติของที่นี่
ไม่ได้การล่ะ
ผม :: พี่ (พยาลาลห้องคลอด) ไม่ต้องรอพนักงานเข็นแปลแล้ว ผมเข็นไปเอง
พยาบาลพยักหน้าด้วยรู้ว่ายิ่งเสียเวลาลูกในท้องจะยิ่งมีอันตราย ผมรีบเข็นเปลเข้าห้องผ่าตัดโดยไม่รอช้า
ไปถึงห้องผ่าตัด ผมเห็นพยาบาลห้องผ่าตัดหันมาทางผม แล้วสั่งเสียงดังว่า
พยาบาล :: น้อง!!! ไปตามหมอเด็กเร็ว
ผมหันรีหันขวางมองไม่เห็นใครเลย สงสัยสั่งตูนี่แหล่ะ
++++
ด้วยเป็นโรงพยาบาลที่ผมเรียนจบมา แม้จะนานกว่า 5 ปีแล้ว
จึงพอรู้ว่าต้องไปหาโทรศัพท์ตามหมอเด็กได้ที่ไหน ผมจึงตรงดิ่งไปที่โทรศัพท์สายใน รายงานข้อมูลผู้ป่วยให้หมอเด็กทราบ
ในข้อมูลที่จำเป็น โดยมิได้ทำตามธรรมเนียมปฏิบัติตากปกติของโรงเรียนแพทย์(โดยปกติมีธรรมเนียมปฏิบัติระหว่างแพทย์สูติกรรม
และกุมารแพทย์เพื่อเป็นการส่งต่อข้อมูลที่เป็นบรรทัดฐาน) ปลายสายทำเสียงหงุดหงิดที่ผมรายงาน ผิดแผกไปจากปกติที่คนอื่นเขารายงานกัน
แต่โดยข้อมูลที่ผมให้ก็มากพอที่ที่จะทำให้ปลายสายรู้ดีว่าไม่มีเวลามาต่อว่าต่อเถียงกับต้นสาย ต้องมาช่วยเด็กก่อน
++++
กลับมาที่ห้องผ่าตัด
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ความรู้สึกผมผ่านไปช้ามาก
หลากหลายความรู้สึกประดังเข้ามา แต่ใจผมจดจ่อไปที่เสียงร้องของลูกน้อย
เพราะเสียงร้องคือสัญญาณว่าลูกน้อยผ่านพ้นช่วงเวลาวิกฤติไปได้แล้ว
แต่ทุกอย่าง ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราคาดหวังมากนักหรอก
เมื่อหมอผ่าตัดเอาเด็กออกมาทางหน้าท้อง ผมเห็นตัวเธอเขียวคล้ำ อันเป็นลักษณะบ่งชี้ว่า เธอขาดออกซิเจนไปได้สักพักแล้ว
หมอเด็กมาถึงพอดิบพอดีกับลูกน้อยออกมาทางหน้าท้องหมอเด็กช่วยกู้ชีพเบื้องต้นผ่านไปไม่กี่นาที
เสียงร้องของลูกเหมือนเสียงสวรรค์ที่พระเจ้าประทาน......
เป็นอันว่าเธอผ่านความเจ็บปวดมาได้แล้ว ผมโล่งใจไปเปราะหนึ่ง
++++
ลูกผ่านไปได้แล้วหันมาทางภรรยา ที่ยังนอนไม่รู้สึกตัว เห็นแพทย์กำลังนวดมดลูกพร้อมสั่งพยาบาลฉีดยากระตุ้นการหดตัว ผมยืนตัวแข็งทื่อ จนพยาบาลในห้องผ่าตัดหันมามองด้วยท่าทางของผมดูลุกลี้ลุกลนเกินวิสัยแพทย์ฝึกหัดทั่วไป
พยาบาล :: น้อง !!!! เป็นแพทย์ใช้ทุนปีหนึ่ง 1 เหรอไม่ทันที่ผมจะเอ่ยตอบ หัวหน้าห้องผ่าตัดที่กำลังช่วยส่งเครื่องมือให้แพทย์ แต่จำผมได้
และรู้มาตลอดว่าผมไม่ใช่เจ้าหน้าที่รพ.ที่นี่ แต่ยินยอมให้ถูกสั่งใช้และช่วยทำทุกอย่างโดยมิได้ห้ามปราม
มันแน่นอนอยู่แล้ว ต่อให้ถูกสั่งแบกหม้อน้ำร้อน ก็คงไม่ร้อนเท่าในใจของผม ที่ร้อนรุ่มไปด้วยความเป็นห่วง
หัวหน้าห้องผ่าตัด :: อ้อ.... เขาไม่ใช่หมอที่นี่หรอก เขาเป็นพ่อของเด็ก
พยาบาลคนดั่งกล่าวทำหน้าเสีย พร้อมเอ่ยคำขอโทษเป็นการใหญ่ ที่เที่ยวใช้ให้ทำโน่นทำนี่อยู่ตั้งนานเมื่อการผ่าตัดสิ้นสุดลง พยาบาลดมยาถอน
หน้ากากดมยาออก แล้วปลุกคนไข้ สักพักหนึ่ง ผมไม่เห็นภรรยามีการตอบสนองต่อเสียงเรียกใดๆ
+++++
"เอาละเว้ย งานเข้าอีกแล้วตู"
ผมคิดในใจผมจึงเดินไปกระซิบที่ข้างหูภรรยา
ผม :: ที่รัก นี่ผมเองน่ะ ตื่นได้แล้วนะ มันจบแล้ว ลูกเราปลอดภัยแล้ว สิ้นเสียงผม ภรรยาก็กระดิก ลืมตา และตามด้วยอาการไอติดๆ
อันเป็นสัญญาณว่าเธอตื่นแล้ว เฮ้อ!!!! กว่าจะจบเรื่อง เล่นเอาผมแสดงครบทุกบทบาท เป็นทั้งสามี แพทย์ใช้ทุนจำเป็น เป็นพนักงานเข็นเปล เป็นผู้ช่วยห้องผ่าตัด
แต่สุดท้ายก็ได้เป็น !!พ่อ!! สมปราถนา++++++++++++++