เออ... นี้เป็นครั้งแรกที่เขียน ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขอโทษไว้ก่อนเลย
ผมรู้สึกแย่มากตั้งแต่ผมตัดสินใจในสามปีที่แล้ว(เมื่อ ป.6) ตอนนี้อยู่ม.3 ผมรู้สึกเข้ากับใครไม่ค่อยได้หรือบางทีก็ทุกข์ใจเมื่ออยู่ใกล้คนอื่นไม่ว่าเพื่อน หรือ ครอบครัว. เพราะ เหตุเมื่อตอนป.6 ผมก็มีอะไรปกติมาตลอดเพื่อนส่วนใหญ่ก็ดูไม่ค่อยชอบผม แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก... จนกระทั่งวันนึง
วันนั้นก็เหมือนทุกวัน ไปโรงเรียน เรียนหนังสือ และพอถึงวิชาคณิตฯ ครูได้ให้แบ่งกลุ่ม กลุ่มละ3 คน ในห้องก็มี 30 คน แล้วผมก็นั่งรอ (ผมไม่มีสิทธิเลือกกลุ่มได้แค่รอคนมาจับเข้า ประมาณว่าเศษเหลือในห้อง) พอทุกคนเข้าที่...ปรากฎว่าผมก็ยังไม่มีกลุ่ม ผมก็คิดว่าคงยังหาคนสุดท้ายไม่เจอเลยไปถามครู ครูก็บอกห้องว่ากลุ่มใครยังไม่ครบ... ปรากฎว่าไม่มี งานนั้นกลายเป็นว่าผมก็ทำคนเดียว ผมรู้สึกเจ็บมากจนแทบกลับไปร้องไห้ทุกวัน และ เกลียดเพื่อนๆมาก จนไม่เข้าหาใคร แล้วเทอมนั้นผมก็เศร้าจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย ผลคะแนนออกมาห่วยสุดๆ(ที่โหล่ของห้อง) พ่อแม่โกรธมากจนไม่คุยกับผมเป็นอาทิตย์ ผมเจ็บสุดๆแล้วตอนนั้น ผมไม่รู้จะพึ่งใครและไม่อยากจะต้องเจ็บปวดอย่างงี้อีก เลยตัดสินใจว่า "เพราะมีถึงเจ็บ งั้นก็ขออยู่คนเดียวดีกว่า" ตั้งแต่นั้นก็อยู่คนเดียวไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับใครจนผ่านมา2ปีกว่าๆ ก็รู้สึกตัวว่าสิ่งที่ทำมันไม่ช่วยให้มีความสุขเลย. แต่ก็พอพยามเข้าหาเพื่อนก็ทุกข์ใจพออยู่คนเดียวก็ทุกข์ใจ ไม่รู้จะทำยังไงดี.... ผมไม่กล้าบอกใครเลยเพราะผมไม่ไว้ใจใคร แต่ที่ผมบอกในนี้เพราะผมอึดอัดมากและ ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นใคร...
ผมควรจะทำยังไงดี...
ทำยังไงดี...
ผมรู้สึกแย่มากตั้งแต่ผมตัดสินใจในสามปีที่แล้ว(เมื่อ ป.6) ตอนนี้อยู่ม.3 ผมรู้สึกเข้ากับใครไม่ค่อยได้หรือบางทีก็ทุกข์ใจเมื่ออยู่ใกล้คนอื่นไม่ว่าเพื่อน หรือ ครอบครัว. เพราะ เหตุเมื่อตอนป.6 ผมก็มีอะไรปกติมาตลอดเพื่อนส่วนใหญ่ก็ดูไม่ค่อยชอบผม แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก... จนกระทั่งวันนึง
วันนั้นก็เหมือนทุกวัน ไปโรงเรียน เรียนหนังสือ และพอถึงวิชาคณิตฯ ครูได้ให้แบ่งกลุ่ม กลุ่มละ3 คน ในห้องก็มี 30 คน แล้วผมก็นั่งรอ (ผมไม่มีสิทธิเลือกกลุ่มได้แค่รอคนมาจับเข้า ประมาณว่าเศษเหลือในห้อง) พอทุกคนเข้าที่...ปรากฎว่าผมก็ยังไม่มีกลุ่ม ผมก็คิดว่าคงยังหาคนสุดท้ายไม่เจอเลยไปถามครู ครูก็บอกห้องว่ากลุ่มใครยังไม่ครบ... ปรากฎว่าไม่มี งานนั้นกลายเป็นว่าผมก็ทำคนเดียว ผมรู้สึกเจ็บมากจนแทบกลับไปร้องไห้ทุกวัน และ เกลียดเพื่อนๆมาก จนไม่เข้าหาใคร แล้วเทอมนั้นผมก็เศร้าจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย ผลคะแนนออกมาห่วยสุดๆ(ที่โหล่ของห้อง) พ่อแม่โกรธมากจนไม่คุยกับผมเป็นอาทิตย์ ผมเจ็บสุดๆแล้วตอนนั้น ผมไม่รู้จะพึ่งใครและไม่อยากจะต้องเจ็บปวดอย่างงี้อีก เลยตัดสินใจว่า "เพราะมีถึงเจ็บ งั้นก็ขออยู่คนเดียวดีกว่า" ตั้งแต่นั้นก็อยู่คนเดียวไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับใครจนผ่านมา2ปีกว่าๆ ก็รู้สึกตัวว่าสิ่งที่ทำมันไม่ช่วยให้มีความสุขเลย. แต่ก็พอพยามเข้าหาเพื่อนก็ทุกข์ใจพออยู่คนเดียวก็ทุกข์ใจ ไม่รู้จะทำยังไงดี.... ผมไม่กล้าบอกใครเลยเพราะผมไม่ไว้ใจใคร แต่ที่ผมบอกในนี้เพราะผมอึดอัดมากและ ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นใคร...
ผมควรจะทำยังไงดี...